ตอนที่ 3 จะต่อหรือพอแค่นี้ (NC)

“อ๊ะ โอ้ย!”

“กัดทำไมวะพราว!”

พราวนภาเงยหน้าขึ้นไปมอง คนที่ร้องโอดโอยเพราะโดนเธอกัดหัวนม ก็อยากมาทำให้เธอหวั่นไหวทำไม แล้วยังโผล่มาในตอนที่เธอกำลังมีอารมณ์สุดๆอีก เธออยากจะทำมันมากๆ แต่กลัวว่าตัวเองจะจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ เธอยอมรับว่าเมาหนักมาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีสติ แต่พรุ่งนี้ไม่มีใครรู้ เธออาจจะจำเรื่องที่ทำอยู่ตอนนี้ไม่ได้

“ทำยังไงก็ได้ ให้พี่ไม่ลืมเรื่องในคืนนี้”

พราวนภามองด้วยสายตาจริงจัง ขยับนั่งหลังตรงอยู่บริเวณเอวสอบ จ้องมองดวงตาหนุ่มลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ไม่วางตา วันนี้สีตาของริวสวยที่สุด

“อือ”

คิริวรับคำ จับจ้องใบหน้าสวย ก่อนจะดึงเธอเข้ามากอด เมื่อความรู้สึกของเขาถาโถมมากขึ้น เขารักเธอมานานหลายปี ทำไมจะทำในสิ่งที่เธอขอร้องไม่ได้

จะทำให้จำได้ไม่ลืมเลย ว่าต่อจากนี้ นี่คือผัว!

คิริวขยับตัวเร็วๆ ส่งให้คนตัวเล็กกว่าไปนอนอยู่ใต้ร่าง นั่งคร่อมทับขาเรียวยาวไว้ กันพี่พราวมันบ้าจี้ยกขึ้นถีบ เลื่อนมือขึ้นไปขยุ้มหน้าอกคัพ c เต็มไม้เต็มมือ เมื่อทนเกะกะลูกตาของบราไม่ไหว ก็เกี่ยวตะขอดึงมันออกไปให้พ้นตัว โน้มลงไปใกล้ ใช้ปากครอบครองสองเต้าอวบสลับกันไปมา

“ซี๊ด! อ๊า เสียว!”

ความเสียวแล่นพล่านทั่วสรรพางค์กาย มือเล็กขยุ้มกลุ่มผมสีดำสนิท ดึงรั้งแรงๆเพื่อบรรเทาความเสียวซ่าน ไม่กล้ามองไปที่ไหน ได้แต่ทอดสายตามองเพดาน พลางคิดในใจว่าจะไปต่อหรือพอแค่นี้

ร่างกายขาวเนียนเต็มไปด้วยรอยแดง จากฝีมือคนตัวโต ทุกที่ที่ริมฝีปากหนาลากผ่าน เขาฝากรอยแดงจางๆทิ้งไว้ ตื่นมาเธอจะได้เห็น และจำเรื่องที่เกิดตอนนี้ได้ง่ายขึ้น

มือหนาเริ่มเลื่อนลงต่ำ มือซ้ายขย้ำหน้าอก มือขวาเลื่อนลงเรื่อย จนถึงกลางกายสาว เกี่ยวกางเกงชั้นในลูกไม้ออกไปนิดหน่อย เพื่อสอดนิ้วเรียวยาวเข้าไปทักทายดอกไม้ช่องาม

“อ๊า เบาหน่อย เจ็บ”

ความเจ็บวิ่งเข้ามาแทนความเสียว ใบหน้าบิดเบี้ยวก้มลงมองสิ่งที่คิริวกำลังทำ ดวงตาหวานฉ่ำฉายแววตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลากำลังฟัดเต้าอวบของตัวเองสลับกันไปมาไม่ต่างจากเด็กน้อยหิวโซ เธอเห็นเพียงแค่นั้น เพราะทั้งร่างของเขาบังส่วนที่เธอรู้สึกเจ็บมากกว่าเสียวอยู่

“รอก่อนพราว”

ใบหน้าคมเงยขึ้นไปตอบ เขาพยายามอย่างมากในการหักห้ามอารมณ์ของตัวเอง ตั้งใจทำให้คนใต้ร่างพร้อมมากที่สุด ตอนนี้ร่องรักของเธอยังไม่พร้อมเลย มันมีน้ำออกมาล่อลื่นแล้วก็จริง แต่มันยังแน่นมากๆ แน่นเหมือนคนที่ไม่เคยผ่านการมีเพศสัมพันธ์เลยสักครั้ง

คิริวหยุดมือที่กำลังเกี่ยวเข้าออกในร่องรักลง บ้าน่า! พี่พราวยังไม่เคยงั้นเหรอ ท่าทางก๋ากั่นซะชนาดนี้ ไหนจะทำใจกล้าชวนเขาทำเรื่องแบบนี้อีก ทำไมถึงยังไม่เคยล่ะ

“พราว! ให้หยุดไหม?”

“อย่าหยุดนะ อื้อ ทำต่อสิริว”

มือเล็กๆเลื่อนไปกุมมือหนาไว้แน่น ทั้งยังบังคับให้เขาทำอย่างที่เคยทำก่อนหน้า ใบหน้าสวยมองอย่างเว้าวอน หยุดตอนนี้เนี่ยนะ บ้าหรือเปล่า!

นิ้วมือเรียวยาวขยับเข้าออกเร็วๆ เพื่อให้คนตัวเล็กกว่าได้พบพานกับความสุข ไม่นานร่องรักคับแน่นก็บีบรัดมากขึ้น ส่งสัญญาณว่าพี่พราวของเขานั้น ขึ้นสวรรค์ไปเรียบร้อย

ร่างสูงไม่รอช้า ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากตัวในขณะที่ปล่อยให้พี่พราวได้พักหายใจ เขาคงไม่สามารถหาอาวุธป้องกันการตั้งครรภ์ได้ เพราะเขาไม่มีนิสัยชอบเอากับใครไปทั่ว ของพวกนี้ไม่เคยมีติดตัว จึงไม่มีให้ใส่ แต่จะพยายามป้องกันให้ได้มากที่สุด ด้วยการหลั่งข้างนอกแทน

คิริวจับแก่นกายของตัวเอง จดจ่อเข้ากับร่องรักหยาดเยิ้มของคนที่เพิ่งไปถึงสวรรค์ ความตื่นเต้นทำให้มือเขาสั่น รวมทั้งหัวใจด้วย กลัวพี่พราวเจ็บอะ กลัวมาก

“พราว ขอโทษนะ!”

ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงไปใกล้ กระซิบคำขอโทษขณะบังคับแก่นกายตัวเองเข้าไปด้านใน ความคับแน่นบีบรัดตัวตนของเขาจนเจ็บ แต่ไม่เจ็บเท่าหัวไหล่ ที่โดนมือทั้งสองข้างของพี่พราวจิกเล็บยาวๆลงไป

“อื้อ เจ็บ! พอก่อน!”

“ไม่ได้แล้วพราว ทนอีกนิดนึงนะ”

คิริวตัดสิ้นใจดันสะโพกเข้าไปจนสุด หยุดทุกอย่างไว้เมื่อตัวตนของเขาแทรกผ่านครั้งแรกของพี่พราวไป มันเจ็บเขารู้ เพราะใบหน้าสวยเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา แต่เขาย้อนกลับไปไม่ได้แล้วไง มีแต่ต้องเดินหน้าต่อ

“ฮือ เจ็บอะริว”

น้ำเสียงหวานๆดูออดอ้อนต่างจากปกติ คนฟังถึงกับมองนิ่งๆ เพราะคิดว่าตัวเองหูฟาด พี่พราวอ้อนเหรอ? พี่พราวตอนเมาน่ารักมาก น่ารักจนเขาอยากให้เมาทุกวันเลย

“เดี๋ยวจะทำให้หายเจ็บ”

พูดจบก็โน้มใบหน้าลงไปชิดหน้าอกอวบอิ่ม ดูดกลืนเต้าอวบทั้งสองข้างสลับกันไปมา ปล่อยให้ปากกระจับได้รูปส่งเสียงครางหวาน โดยไม่คิดจะเลื่อนปากไปปิด สองมือลูบไล้ทั่วกายสาว เพื่อปลุกเร้าความต้องการ เมื่อพี่พราวคลายความเจ็บลง เขาจึงเริ่มต้นพิสูจน์ตัวเองอีกครั้ง

ไม่ใช่แค่จูบเป็นนะเว้ยพี่พราว ริวทำแบบนี้ก็เป็น เก่งกว่าพี่เยอะด้วย! จะพิสูจน์ให้เห็นทั้งคืนเลย!

วันรุ่งขึ้น

10:45 น.

พราวนภาขยับตัวอย่างยากลำบาก ขยับนิดเดียวเสียวไปทั้งตัว ทั้งจุกทั้งเจ็บ ระบบไปหมด ดวงตากลมโตลืมขึ้นอย่างยากลำบาก นี่เธอเมายังไง ให้ตัวเองมีสภาพเหมือนถูกรถสิบล้อชน

“อื้อ!”

“ตื่นแล้วเหรอ”

คนที่ตื่นก่อนตั้งแต่เช้า ยืนมองคนที่ตัวเองโมเมไปแล้วว่าเป็นคนรัก อยู่ริมหน้าต่าง ด้วยการพิงหลังเข้ากับกรอบหน้าต่างไว้เบาๆ ก็เผื่อพี่พราวโวยวาย จะได้โดดลงตรงนี้?

“ริว?? มาทำอะไรที่นี่”

คิ้วเรียวขมวดมุ่น เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเพื่อนสนิทน้องชายยืนพิงหน้าต่างอยู่ ผมที่เคยจัดเซ็ตอย่างดี วันนี้ถูกเจ้าตัวปล่อยปละละเลย ผมหน้าแทบจะทิ่มลูกตาแล้ว จนเจ้าตัวต้องปัดเสยขึ้นไปอย่างหงุดหงิด แต่ทำไมมันทำเหมือนหงุดหงิดเธอมากกว่าหงุดหงิดผม?

“กูว่าละ ตั้งสติแล้วนึกดีๆสิพราว ว่าทำไมนี่ต้องมาติดแหง็กอยู่ในนี้”

คิริวบ่นเบาๆ ก่อนจะบอกให้คนที่นั่งเอ๋อๆอยู่บนเตียงทบทวนเรื่องที่ทำร่วมกันกับเขาทั้งคืน จนเขาไม่ได้ไปเรียนพร้อมกับไอ้วิน เพราะหมดสภาพ!

“ลืมกุญแจ? แต่เห้ย มันออกได้นะริว!”

คิริวถอนหายใจอีกครั้ง พี่พราวเวลาปกติเป็นงี้จริงๆ เอ๋อๆ แต่เวลาโมโหขึ้นมาแล้วเตรียมหูชาได้เลย พี่แกเหมือนผีเข้าผีออก ตอนนี้น่าจะผีออก ดูไม่มีสติสตังเอาซะเลย

“ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นไหมพราว คิดดูดีๆ ว่าเมื่อคืนทำอะไรบ้าง อย่าให้ต้องพูดซ้ำดิ พูดมาจะเอายังไง”

ทำไมเขาต้องมารอทวงถามความรับผิดชอบเหมือนผู้หญิงแบบนี้วะ แล้วดูคนที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรดิ นั่งเอ๋ออีกแล้วอะ

ดวงตาอ่อนล้าก้มลงสำรวจตัวเองตามที่เด็กนั่นพูด ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อเห็นสภาพตัวเอง ดึงรั้งผ้าห่มขึ้นมาคลุมแทบไม่ทัน การกระทำนั้นทำให้คนตัวโตพ่นเสียง หึ! ในลำคอ อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้ น้องมันมองนมเธออยู่ตลอด