บททั้งหมดของ คุณพี่ที่(ร้าย)รัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

ครอบครัวเธอเป็นแบบนี้แหละ เป็นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เธอกับวริษาไม่ถูกกัน มีกระทบกระทั่งกันตลอด เธอยอมรับว่าไม่ชอบที่ถูกแย่งความรักของพ่อไป พยายามแล้วที่จะยอมรับแม่ใหม่ แต่ทำไม่ได้จริงๆ ยิ่งโตขึ้น ยิ่งไม่ยอมรับ แต่คนที่เธอเกลียดนั้นมีเพียงวริษาแค่คนเดียว เธอรักวินกับไวท์มาก เพราะถูกทิ้งไว้ที่บ้านด้วยกันตั้งแต่เด็ก เธอมีหน้าที่เลี้ยงน้อง ในขณะที่พ่อกับแม่เลี้ยงช่วยกันทำมาหากิน เธออาจจะรักแม่เลี้ยงได้สักนิด ถ้าไม่รู้ความลับของผู้หญิงคนนั้น วริษามีชู้ ไอ้คนที่เป็นชู้ ก็คือคนที่รับหน้าที่ดูแลการส่งออกกับบัญชีนั่นแหละ เป็นข้าราชการที่อ้างตัวว่าช่วยให้การส่งออกง่ายขึ้น ทั้งที่ความจริงนั้นมีหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับการส่งออกโดยเฉพาะ และค่าใช้จ่ายก็ไม่ได้มากมายเหมือนที่ไอ้คนนั้นหลอกไปเลยสักนิด เธอรู้เรื่องนี้เมื่อสองปีก่อน ตอนที่เข้าไปช่วยงานของพ่อและพบว่าบัญชีมันมีเงินออกมากจนดูแปลก พยายามเตือนพ่อแล้ว แต่ท่านเชื่อใจอดีตคนรักของท่านมากกว่าเธอ เธอจึงปล่อยให้ท่านเป็นควายโง่ๆให้วริษาสนตะพายต่อไป และไม่พูดเรื่องถึงเรื่องนี้อีกเลย เธอตั้งใจเก็บเงินให้ได้มากที่สุด ทำงานหนักห่ามรุ่งหามค่ำอย่

“อีกนานเลยกว่าจะหาย” คิริวไม่สนใจเสียงของเธอเลย เขากำลังสำรวจบาดแผลที่มุมปากของเธอ แผลใหญ่ไม่เบา ต้องตบแรงขนาดไหนพราวนภาถึงได้ปากแตกขนาดนี้ แล้วทะเลาะอะไรกัน ถึงต้องลงไม้ลงมือกับลูก “เดี๋ยวก็หาย แต่เสียดาย อดกินชาบูเลย” พราวนภาเลือกเก็บความไม่สบายใจเรื่องผู้หญิงคนนั้นไว้ จะผิดอะไรถ้าเขาจะคบกับเด็กคนนั้น เธอกับเขาแค่แอบเผลอมีอะไรกัน ยังไม่ได้ตกลงเป็นอะไรกันเลย เธอย่อมไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขาอยู่แล้ว “ปากแตกแบบนี้กินไม่ได้หรอก ไปกินอย่างอื่นไหม?” คิริวออกเดินนำโดยมีพราวนภาเดินตาม เขารู้ว่าเธอพยายามทำให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม ทำราวกับไม่มีเรื่องในคืนนั้นเกิดขึ้น เขาเองก็เช่นกัน ถ้าพราวไม่ต้องการให้รับผิดชอบ เขาก็ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น “เดี๋ยวไวท์งอน” พราวนภาเดินนำกลับไปที่ร้านชาบู ไม่อยากทำให้ใครเข้าใจผิดทั้งนั้น จึงเลือกเดินกลับมานั่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่งฝืนทนกินหมูสไลด์แบบไม่จิ้มน้ำจิ้ม ก็อร่อยแหละ อร่อยแบบจืดๆ หนึ่งชั่วโมงต่อมา “กินเสร็จแล้วจะไปไหนกันต่อ?” พราวนภาถามทุกคน เมื่อเห็นว่าบนโต๊ะอาหารเริ่มไม่มีอะไรอยู่ในจานแล้ว เด็กพวกนี้กินเก่งชะมัด

พรึ่บ! “อ๊ะ ริว เปิดทำไม พี่ยังโป๊อยู่ นี่” พราวนภาร้องโวยวาย เมื่อคนตัวโตเปิดประตูห้องน้ำเข้ามา ซ้ำยังถือวิสาสะอุ้มเธอขึ้น เขารู้หมดแล้วมั้งว่าเธอไม่ได้ใส่กางเกงใน “เงียบน่า” คิริวดุเบาๆ สัมผัสนุ่มๆที่แนบเข้ากับแขนทั้งสองข้าง ทำให้เขารู้ว่าพี่พราวไม่ได้ใส่กางเกงใน ความอดทนเขาต่ำนะเว้ย เมื่อคืนก็นั่งมองทั้งคืน อยากจะทำอะไรที่มากกว่านั้นก็ไม่กล้า ตอนนี้มันอะไรนักหนา ทำไมถึงได้ทำตัวน่าฟัดขนาดนี้วะ “ริว แขนริวโดนก้นพี่อะ” พราวนภาก้มหน้ามองต่ำ สบตากับคนที่อุ้มเธอเหมือนลูก เธอสูง170 กว่าเลยนะ แต่คิริวอุ้มราวกับว่าเธอตัวเล็กงั้นแหละ “ทำไมน่ารักจังวะพราว! รู้ตัวไหมวะ ว่าตอนนี้แม่งโคตรน่ารักเลย” คิริวหน้าตึงทั้งๆที่กำลังชมคนตรงหน้าอยู่ พี่พราวปากร้ายน้อยลงมาก ซ้ำยังไม่ถือตัวอีก ทำตัวสบายๆ ราวกับไว้ใจเขางั้นแหละ เขาไม่น่าไว้ใจนะเว้ย จ้องจะงาบพี่พราวตลอดเวลา ไม่รู้ตัวเลยเหรอวะ “ปล่อยเลยนะ พูดแบบนี้ทั้งที่มีแฟนแล้ว มันทำให้พี่เข้าใจผิดรู้ไหม” พราวนภาไม่สามารถละสายตาออกไปจากใบหน้านี้ได้เลย ดวงตาของริวสวยมาก ไม่ได้โตนักแต่ค่อนข้างดึงดูด จมูกโด่งเป็นสัน ปลายรั้นขึ้น

“ขอโทษ แกล้งแรงไปหน่อย” คิริวจับใบหน้าสวยซบลงที่ไหล่ตัวเองเบาๆ ปิดใบหน้าแดงก่ำของเธอไว้ เพราะรู้สึกหวงมากที่สุด ใบหน้านี้เป็นของเขาคนเดียว เขาไม่อยากให้ใครมาเห็นทั้งนั้น กระชับมือที่โอบรอบเอวคอดกิ่วมากขึ้น เมื่อพี่พราวทำราวกับคนหมดเรี่ยวแรง “อืม~” เพราะยังรู้สึกเสียวซ่านในจุดที่โดนสัมผัสอยู่ พราวนภาจึงครางแผ่วกับสิ่งที่คนตัวโตทำ คิริวเป็นผู้ชายขี้แกล้งงั้นเหรอ จุดนี้ก็น่ารักดีแหละ ถ้ามันถูกที่ถูกทางสักหน่อย “อย่าครางดิ เดี๋ยวพนักงานเข้าใจผิด” คิริวกระซิบเบาๆ มองพนักงานที่ยืนทำหน้าสงสัยก่อนจะยิ้มให้ พนักงานสาวทำหน้าขวยเขิน รีบเดินหนีไป เพราะเสริฟอาหารทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว “ก็มัน….มันยังเสียวอยู่นี่นา” ใบหน้าสวยไร้เครื่องสำอางเงยขึ้นจากไหล่ ทำปากยื่นปากยาวใส่ ทั้งที่ดวงตายังคงฉ่ำเยิ้มเพราะแรงอารมณ์ ส่งผลให้คนมองอดใจไม่ไหว กดริมฝีปากลงไปบนหน้าผากเร็วๆ “นั่งดีๆเลย เดี๋ยวก็ไม่ได้กินข้าว ยังต้องซื้ออีกหลายอย่างเลย” คิริวเบ้หน้า ผลักคนที่ซบอยู่ที่ไหล่ขึ้นเบาๆ แกล้งเขาแต่ตัวเองกลับเป็นหนัก เขาชักจะทนไม่ไหวกับเนื้อตัวนุ่มนิ่มของพี่พราวแล้วไง เดี๋ยวแม่งก็ได้ทำเลยเถิด

พราวนภามาถึงที่ทำงานด้วยอาการเหม่อลอย พยายามตั้งสติอยู่ตลอด แต่ทุกครั้งที่เผลอนึกถึงเรื่องของคิริว สติเธอก็หลุดไป ใครจะไปคิดละว่าคิริวจะเป็นคนแบบนี้ รวมทั้งเธอด้วย ที่ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นได้ขนาดนี้เพราะเขา “พราว มีอะไรดีๆอุบไว้งั้นเหรอ หน้าตาไม่เหมือนคนที่โดนเล่นงานเลยนะ อ้อ! ลืมไป แกต่างหากที่เล่นงานยัยเด็กนั่น” ศศิธรพูดอย่างชอบใจ หัวเราะคิกคักเมื่อนึกถึงคลิปสั้นที่แชร์ว่อนอยู่ตอนนี้ ตอนที่เพื่อนเธอฟาดหน้าอินทิรา เธอดูออกว่าเพื่อนยั้งแรงไว้มาก ถ้าเป็นเธอนะ เธอจะตบหนักๆ เอาให้เลือดกบปากไปเลย “พูดไปเรื่อย พราวจะไปเล่นงานใครเขาได้” พราวนภายืนเลือกชุดต่อ เพราะยังไม่ได้ชุดที่ถูกใจเพื่อนดาราที่นั่งอยู่ตรงนั้น ถ้าอินทิราเรื่องมาก ศศิธรก็เรื่องมากกว่าหลายเท่า แต่เธอไม่อะไรหรอก ยัยนี่เป็นเพื่อนสนิทอะ ซินมันก็เรื่องมากเฉพาะกับเธอนั่นแหละ ไม่กล้าไปเรื่องมากกับคนอื่นหรอก “ตอบคำถามแรกด้วยสิยะ” “ไม่มีอะไรให้ตอบ” “พราว! แกแอบมีแฟนใช่ไหม ดูเสื้อผ้าที่แกใส่ก็รู้ ปกติแกใส่เสื้อผ้าแบรนด์ตัวเองตลอด แล้วนี่เสี่ยที่ไหนเปย์ของพวกนี้ให้แกหะ!” ศศิธรมองเพื่อนที่ยืนอยู่ห่างตั้งแต่หัวจร