ตอนที่ 4 ใครทำใคร

หมับ!

คิริวคว้าหมอนที่ลอยละลิ่วมาใกล้ไว้ได้ทัน ไม่งั้นมันฟาดหน้าเขาแน่ มองคนที่เริ่มมีอาการคลายผีเข้าด้วยสายตาดุๆ จนคนที่นั่งกุมผ้าห่มมุ่ยหน้าใส่

“ริวทำอะไรพี่!”

“พูดดีๆนะพราว ใครทำใคร!”

คิริวพูดอย่างหัวเสีย แม่ง! เขาโดนเอาทั้งคืนเหอะ ไม่ได้เป็นฝ่ายกระทำเลยสักนิด น้ำแรกมันก็ใช่ ไม่เถียง แต่น้ำสอง สาม สี่ ห้า …. พี่พราวทำเองทั้งนั้น ทำจนเขาไม่สามารถป้องกันได้ และแตกในแม่งทุกรอบ เขาถึงต้องอยู่ตรงนี้ และถามนี่ไง ว่าจะเอายังไงต่อ จะปล่อยให้ตัวเองมีโอกาสท้อง หรือจะไปซื้อยาคุมกิน

“พี่ทำ?”

“ก็เออนะสิ แล้วนี่แตกในไปตั้งกี่รอบ พูดมาสิจะเอาไง จะปล่อยให้ท้อง หรือจะไปซื้อยาคุมด้วยกัน!”

สำหรับเขาไม่มีปัญหาหรอก ยินดีด้วยซ้ำถ้าพี่พราวท้อง เขามีปัญญาเลี้ยงทั้งแม่ทั้งลูก แม้จะเรียนมหาลัยอยู่ แต่เขามีงานทำ เงินเก็บก็มี พ่อแม่ก็ไม่ใช่ไร้ฐานะ เข้าขั้นรวยด้วย

แต่เธออาจจะไม่ได้คิดแบบนั้น บางทีเธอคงไม่อยากท้องกับเขา

“ริวทำแบบนี้กับพี่ได้ไง ทำไมไม่ป้องกัน”

ใบหน้าสวยเศร้าลง แค่มีอะไรกันกับคนที่ด่ากันมาตลอดก็รู้สึกแย่แล้วอะ เขาไม่ป้องกันเลยยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่

หมับ!

“กูบอกให้นึกดีๆไงพราว!”

มือหนาคว้าหมับเข้าที่ใบหน้า บังคับให้แหงนเงยขึ้นสบดวงตาวาวโรจน์ของตัวเอง นี่ต้องให้พูดให้ฟังเป็นฉากๆเลยใช่ไหมถึงจะนึกได้อะ แล้วเมื่อคืนแม่งทำเหมือนไม่เมา ทำไมตื่นมาถึงจำห่าอะไรไม่ได้เลยสักอย่างว่ะ

“เจ็บนะ ไอ้เด็กเปรต!”

ความอดทนขาดผึ่ง เมื่อโดนขึ้นเสียงและพ่นคำหยาบใส่ แค่เรียกชื่อห้วนๆยังพอทนนะเว้ย แต่นี่ขึ้นกูใส่เลยงั้นเหรอ นี่อายุมากกว่าตั้งสี่ปีเลยนะเว้ย

“นึกให้ออกดิ ว่าเมื่อคืนพูดอะไรทำอะไรกับกูบ้าง บอกให้กูรับผิดชอบ แล้วดูตัวเองดิ รับผิดชอบคำพูดตัวเองบ้างไหม แค่นึกให้ออกยังทำไม่ได้เลย!”

นิ้วเรียวยาวอีกข้าง จิ้มจึกๆลงบนหน้าผากสวยไปหลายที ไม่สนใจมือที่ยกขึ้นมาจิกเลยสักนิด เจ็บแหละ แต่โมโหไง

เมื่อคืนมันผิดที่เขางั้นเหรอ เขาถึงต้องมานั่งรับผิดคนเดียวแบบนี้ ถ้าจะผิดมันก็ผิดทั้งคู่ไหมวะ เมาแล้วไม่เจียม! อยากพูด อยากทำอะไรก็ทำ!

“ใครบอกว่านึกไม่ออก”

น้ำเสียงอู้อี้มาพร้อมหยดน้ำตา เจ็บอะ! ไอ้เด็กนี่จิ้มหน้าผากเธอจึกๆ มือบีบคางจนกรามแทบหัก แต่คำพูดเขามากกว่าที่ทำให้น้ำตาคลอ

ไม่ใช่ว่าจำไม่ได้ แต่พยายามเฉไฉ เพราะไม่อยากให้เด็กมันมาวุ่นวายด้วย เธอรับผิดชอบตัวเองได้ ที่เป็นแบบนี้มันเพราะคำพูดของเธอเองทั้งนั้น

“อย่าร้องดิวะ!”

คิริวปล่อยมือออกอย่างรวดเร็ว ลนลานทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นใบหน้านองน้ำตา ยิ่งบอกว่าอย่าร้องยิ่งร้องแฮะ! อย่าร้องดิ คนยิ่งปลอบใครไม่เป็นอยู่ด้วย

“ฮึก! ริวออกไปเลย พี่อยากอยู่คนเดียว”

“ไม่ได้ ไปอาบน้ำ จะพาไปซื้อยา เร็วดิ เดี๋ยวไอ้วินกลับมาก็เป็นเรื่องหรอก”

เขาไม่ปล่อยเธอไว้คนเดียวหรอก เดี๋ยวคิดมากอีก โชคดีที่เมื่อคืนเขาหาเวลาไลน์ไปหลอกไอ้วินว่าจะกลับไปนอนบ้าน เมื่อคืนมันเลยเข้าใจไปว่าเขามาส่งพี่พราวแล้วแอบหนีออกไป ถ้าเกิดมันรู้ว่าเขาแอบมีอะไรกับพี่ไม่แท้ของมัน มันฆ่าเขาตายแน่!

“อย่าบอกวินนะ!”

“เหอะ!”

แคร์อะไรมันนักหนาวะ

คิริวถอยหลังออกห่าง ใช่สิ! เขาไม่ใช่คนที่พี่พราวรักนี่นา แค่คนที่สามารถสนองความต้องการพี่แกได้แค่นั้นแหละ

“รีบละกัน ก่อนที่มันจะมา”

ร่างสูงเดินกลับไปยืนหันหลังให้ เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนน้ำตาจะหยดแหมะลง ได้ตัว ใช่ว่าจะได้หัวใจไง

แม่งเสือกรักผู้หญิงโง่ๆที่ไม่ยอมเข้าใจสักที ว่าเขาไม่รักตัวเอง ไอ้วินไม่เคยรักพี่พราวมากไปกว่าพี่สาวคนหนึ่ง ทำไมถึงไม่เลิกรักมันวะ!

พราวนภาขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง โดยมีผ้าห่มผืนใหญ่พันตัวไปไม่ต่างจากดักแด้ ขยับเดินอย่างยากเย็น เพราะร่างกายร้าวระบบไปทุกส่วน ความหนักของผ้ารั้งให้ขาเธอหมดแรง สุดท้ายก็ล้มแหมะอยู่พื้นข้างเตียง

“ภาระ!”

คนปากเน่าที่พราวนภาชอบด่าในใจและด่าออกเสียงบ่อยครั้ง พูดจบก็เดินเข้ามาใกล้ จับอุ้มทั้งคนทั้งผ้าห่มไปวางบนเตียง ก่อนจะบังคับดึงผ้าห่มออกไปจากตัว

“จะดึงออกทำไม!”

“เห็นหมดแล้ว จะปิดทำไมวะ อยู่นิ่งๆ!”

พราวนภาหมดแรงจะขัดขืน เจ็บอะ! ยิ่งขยับตรงนั้นยิ่งเจ็บ จึงปล่อยให้ไอ้เด็กบ้าทำตามใจ ส่วนเธอก็หลับตาไว้แน่น อย่างน้อยๆก็ไม่ต้องเห็นหน้าเขาไง จะได้ไม่อาย

ร่างสูงอุ้มชีเปลือยด้วยความอ่อนโยน ทั้งที่ในใจอยากจะโยนทิ้งมากกว่า สรุปว่าไม่รู้เลย เธอจะเอายังไงกับเขา เหมือนไม่อยากรับผิดชอบ และไม่อยากได้ความรับผิดชอบด้วย โคตรรู้สึกแย่เลย ทั้งที่เมื่อคืนสัญญาว่าจะคบกับเขาแล้วแท้ๆ

คิริววางพราวนภาให้ยืนใต้ฝักบัว เมื่อเธอยืนได้อย่างมั่นคง ก็เดินหนีออกไปจากห้องน้ำ เปิดตู้เสื้อผ้าค้นหาเสื้อผ้าไปให้เธอใส่ รวมทั้งผ้าเช็ดตัวที่มีอยู่ในตู้ด้วย ไม่ลืมค้นหาชุดชั้นในจากลิ้นชักด้านล่างสุด ก่อนจะเดินไปวางไว้บนอ่างล้างหน้า แล้วเดินออกมานั่งรอ

เมื่อเห็นสภาพเตียงที่ใช้เป็นสนามรักเมื่อคืน ก็เดินไปเก็บกวาดให้เรียบร้อย ดึงผ้าปูเตียงสีหวานที่เลอะคราบเลือดเป็นวง กับคราบต่างๆออก ปลอกหมอนทุกใบ รวมทั้งผ้าห่มผืนใหญ่นั่นด้วย เดินไปเปิดอีกตู้เพื่อหาของใหม่มาเปลี่ยน เสร็จแล้วก็รวบของทั้งหมดที่กองอยู่บนพื้น เอาลงไปซักข้างล่าง

เขามาค้างที่บ้านหลังนี้บ่อยไง รู้ทุกซอกทุกมุมไม่ต่างจากบ้านตัวเองหรอก เรื่องพวกนี้ทำแทนไอ้วินบ่อยจะตาย แค่ซักผ้าง่ายๆ โยนลงเครื่องก็จบแล้ว

คิริวนั่งมองเรื่องซักผ้า ที่มันกำลังหมุนวนไปมา เหมือนความรู้สึกของตัวเอง เขาเคยคิดที่จะบอกพี่พราวหลายครั้งว่าเขาชอบเธอ แต่มันก็มีเหตุผลให้ต้องเก็บไว้ นั่นคือเขากลัวว่าถ้าพูดออกไป จะไม่สามารถเข้าใกล้พี่พราวได้อีก แล้วดันมาเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นในตอนที่พี่แกเมา เขาต้องทำยังไงดีวะ

“ริว เสร็จแล้ว”

พราวนภาเดินตามหาคิริวอยู่นาน เมื่อเห็นว่าเขานั่งนิ่งอยู่ในห้องซักผ้า ก็เดินไปยืนเรียกอยู่ตรงประตู ไม่กล้าเข้าใกล้ไปมากกว่านี้ เพราะรู้สึกอึดอัด

คิริวไม่พูดอะไร ลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้ มองสำรวจร่างกายนิ่งๆ เมื่อชุดที่เลือกสามารถปกปิดร่องรอยทุกอย่างจากสายตาคนอื่น ก็เดินผ่านไปทันที เดินไปนั่งรอในรถบีเอ็มของตัวเองเงียบๆ พลางสตาร์ทรถรอ ปล่อยให้พี่พราวแม่งจัดการล็อกบ้านเองคนเดียว เพราะเขาหงุดหงิดไม่หายอะ!

เจ็บ!

พราวนภารู้สึกเจ็บแปลบในอกที่โดนเมิน ให้เถียงกันแบบเมื่อกี้ยังจะดีซะกว่า แบบนี้แสดงว่าเธอกับเขาจะไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ใช่ไหม ยอมรับว่าคิริวเป็นคู่กัดของตัวเอง แต่บ่อยครั้งที่เธอพึ่งพาเขาไม่ต่างจากน้องชายอย่างวินและไวท์ แต่แบบนี้รู้สึกเหมือนว่าทุกอย่างที่ผ่านมา มันพังทลายลงหมด เพราะเรื่องเมื่อคืน