มีแต่เจ้าตัวที่ไม่รู้

“อีกนานเลยกว่าจะหาย”

คิริวไม่สนใจเสียงของเธอเลย เขากำลังสำรวจบาดแผลที่มุมปากของเธอ แผลใหญ่ไม่เบา ต้องตบแรงขนาดไหนพราวนภาถึงได้ปากแตกขนาดนี้ แล้วทะเลาะอะไรกัน ถึงต้องลงไม้ลงมือกับลูก

“เดี๋ยวก็หาย แต่เสียดาย อดกินชาบูเลย”

พราวนภาเลือกเก็บความไม่สบายใจเรื่องผู้หญิงคนนั้นไว้ จะผิดอะไรถ้าเขาจะคบกับเด็กคนนั้น เธอกับเขาแค่แอบเผลอมีอะไรกัน ยังไม่ได้ตกลงเป็นอะไรกันเลย เธอย่อมไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขาอยู่แล้ว

“ปากแตกแบบนี้กินไม่ได้หรอก ไปกินอย่างอื่นไหม?”

คิริวออกเดินนำโดยมีพราวนภาเดินตาม เขารู้ว่าเธอพยายามทำให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม ทำราวกับไม่มีเรื่องในคืนนั้นเกิดขึ้น เขาเองก็เช่นกัน ถ้าพราวไม่ต้องการให้รับผิดชอบ เขาก็ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น

“เดี๋ยวไวท์งอน”

พราวนภาเดินนำกลับไปที่ร้านชาบู ไม่อยากทำให้ใครเข้าใจผิดทั้งนั้น จึงเลือกเดินกลับมานั่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่งฝืนทนกินหมูสไลด์แบบไม่จิ้มน้ำจิ้ม

ก็อร่อยแหละ อร่อยแบบจืดๆ

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

“กินเสร็จแล้วจะไปไหนกันต่อ?”

พราวนภาถามทุกคน เมื่อเห็นว่าบนโต๊ะอาหารเริ่มไม่มีอะไรอยู่ในจานแล้ว เด็กพวกนี้กินเก่งชะมัด เวลาหนึ่งชั่วโมงของทุกอย่างหมดเกลี้ยง นี่ขนาดสั่งมารอบที่สองนะ ของที่มีอยู่บนโต๊ะจะหมดอีกแล้วอะ

“วินคงกลับหอแหละ อ้อมกับโซลล่ะ?”

วินณภัทรเป็นคนตอบคำถาม เพราะตอนนี้มีเขาคนเดียวที่สู้หน้าพี่พราวได้ คนอื่นๆกลัวจนตัวหดหมดแล้ว เพราะรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมา

“อ้อมจะไปซื้อของกับโซล ริวก็จะไปใช่ไหม?”

“ไม่อะ ง่วงแล้ว”

“แต่ริวรับปากอ้อมแล้วนะ”

คนที่พยายามทำตัวเป็นแม่สื่อให้เพื่อนเบ้หน้าใส่ญาติตัวเอง ทุกอย่างที่ทำอยู่ในสายตาพราวนภาตลอด คงอยากให้คิริวกับผู้หญิงคนนั้นคบกันสินะ

“ไปกับไอ้วินดิ”

“ก็วินไม่ว่าง!”

“ไปกันเองเหอะ ง่วงอะ เข้าใจไหม”

คิริวพูดเสียงดุ กุมมือคนที่นั่งอยู่ข้างๆไว้แน่น ไม่ยอมให้เธอดึงหนี แม้จะโดนมืออีกข้างของเธอเลื่อนมาหยิกที่หลังมือจนเจ็บ เขาก็ไม่ปล่อย

“งั้นแยกย้ายกันตรงนี้เลยนะ ไวท์เราไปดูหนังกันต่อเนอะ”

หลังจากที่มือเป็นอิสระ เพราะเธอเปลี่ยนจากหยิกหลังมือ ไปหยิกต้นขาของคิริวแทน ก็รีบเอ่ยชวนไวท์หนี เดี๋ยวโดนคิริวเอาคืนมันจะยุ่ง

“งั้นพวกเราลานะคะพี่พราว”

“จ้า กลับบ้านดีๆนะ”

พราวนภาโบกมือให้อ้อมดาวกับโซเฟียนิดๆ มองสองสาวเดินหายออกไปจากร้าน ก่อนจะลุกขึ้นบ้าง เพราะถึงเวลาที่เธอต้องหนีจริงๆแล้ว

“นั่งลง!”

“ไม่!”

“นั่งลงพราว ไหนบอกว่าจะเลี้ยง อย่ามาเนียน”

คิริวออกคำสั่งเสียงแข็ง วินณภัทรนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่ต่างจากวรเชษฐ์น้องชาย ทั้งสองคนรู้ว่าคิริวรู้สึกยังไงกับพี่สาว มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นแหละที่ไม่รู้

“ก็จะเดินไปจ่ายนี่ไง”

“นั่งเถอะพราว พราวยังไม่ได้กินอะไรเลย”

วินณภัทรพูดยิ้มๆ ยกมือเรียกบริกรมาอีกครั้ง แล้วเลือกสั่งอาหารมาอีกหลายอย่าง เลือกแบบที่ไม่เผ็ดมาด้วย เพราะสังเกตเห็นว่าพี่สาวไม่แตะอะไรเผ็ดๆเลย

“ไวท์ก็ยังไม่อิ่ม”

บรรยากาศตึงๆเมื่อครู่เปลี่ยนไปทันที เมื่อไม่มีสองสาว ทั้งสามหนุ่มพยายามเอาอกเอาใจพราวนภา ด้วยการบริการเธอทุกอย่าง เธอไม่ต้องทำอะไรเลย มีหน้าที่เพียงแค่เคี้ยวอย่างเดียว ส่วนหน้าที่ป้อนนั้นเป็นของคิริว

“ขอบคุณ”

พราวนภาก้มหน้าลงซ่อนน้ำตา เธอปิดเด็กพวกนี้ไม่ได้เลยสักครั้ง ทุกครั้งที่เธอไม่สบายใจทั้งสามคนจะดูออกเสมอ สิ่งที่เด็กพวกนี้ทำ เธอยอมรับเลยว่าสามารถทำให้เธอลืมเรื่องที่พ่อทำไว้เกือบหมด

“ถ้าวินเรียนจบแล้ว ออกมาอยู่กับวินไหม วินกำลังเก็บเงินนะพราว”

วินณภัทรถามคนที่ก้มหน้าร้องไห้ พราวนภามีเรื่องบ่อยก็จริง แต่ไม่เคยมีใครทำร้ายร่างกายเธอได้สักคน มีแต่เธอทำคนอื่นซะส่วนใหญ่ มีเพียงคนเดียวที่พราวนภาไม่กล้าทำอะไร นั่นก็คืออรรถพร พ่อของเธอ เจ้าของรอยมือจางๆบนแก้มซ้ายและรอยช้ำที่มุมปากของเธอ

“ไวท์เองก็จะตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้ พราวไม่ต้องห่วงนะ จะไปอยู่ข้างนอกก็ได้ ไวท์ไม่เป็นไรหรอก”

ที่ไหนที่พี่สาวอยู่แล้วมีความสุข เขาอยากให้เธออยู่ที่นั่น แต่เพราะพี่พราวขี้ห่วง คงกลัวว่าพ่อจะเอาทุกอย่างมาลงที่เขา

“แค่นี้ก็เรียนหนักพอแล้วไวท์ ส่วนวินไม่ต้องไปที่ไหนหรอก พ่อกับน้าวิก็ไม่ได้แย่อะไร พี่ผิดเองที่สร้างเรื่องขึ้นมา”

จริงๆแล้วมีแค่เธอนั่นแหละที่สร้างปัญหา วินกับไวท์เป็นลูกรักของพ่อกับน้าวิ ส่วนเธอก็เคยเป็น แต่ตอนนี้ไม่ได้เป็นแล้ว

“ทะเลาะกันเพราะเรื่องนั้นเหรอ”

คนที่รู้เรื่องดีที่สุดถามเสียงเครียด คิดไว้แล้วว่าอินทิราคงเอาเรื่องไปฟ้องพ่อของเธอ แต่ไม่คิดว่าจะฟ้องทันทีแบบนี้ คงจะกดดันพ่อของพราวนภาอย่างหนัก ไม่งั้นลุงอรรถคงไม่กล้าลงไม้ลงมือกับพี่พราวขนาดนี้หรอก

“ช่างเถอะ เดี๋ยวก็ผ่านไปแล้ว ไปดูหนังต่อไหม ไม่อยากกลับไปบ้านตอนนี้เลย”

“อืม /ไปสิ”

สามเสียงพูดขึ้นอย่างพร้อมเพรียง นั่งกินต่ออีกสักพักก็เรียกพนักงานมาคิดเงิน คิริวรับหน้าที่จ่ายทั้งหมด โดยมีเสียงพราวนภาบ่นอยู่ตลอด และเขารับหน้าที่จ่ายค่าตั๋วหนังอีกครั้ง นั่นยิ่งทำให้คนขี้บ่น บ่นหนักเข้าไปอีก

แต่เสียงบ่นก็มีอยู่แค่ช่วงที่รอหนังฉายเท่านั้น หลังจากเข้าไปนั่งในโรงหนัง พราวนภาก็เงียบสนิท คิริวปล่อยให้คนข้างๆนอนพิงไหล่เงียบๆ ที่บอกว่ามาดูหนังนี่ไม่ใช่นะ มาหลับให้หนังดูตัวเอง

20:45 น.

หนังที่มีความยาวเกือบสามชั่วโมงจบลงไปแล้ว แต่คนที่หลับตั้งแต่หนังเริ่มฉายยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่นเลย สามหนุ่มคุยกันผ่านทางสายตา โดยวินเปิดไฟเขียวให้เพื่อนสนิทเป็นคนแบกพี่สาวนอกสายเลือดออกไปจากโรงหนัง

คิริวนั่งย่องๆหันหลังชิดเก้าอี้บุหนัง รวบสองขาเรียวยาวเกี่ยวไว้ที่เอวของตัวเอง ปล่อยหน้าที่พยุงตัวพี่พราวเป็นของวินกับไวท์ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็ลุกขึ้นเดินด้วยท่าทางสบายๆ ปล่อยให้สองหนุ่มยืนปาดเหงื่อออกจากหน้า เพาะน้ำหนักตัวของพี่สาว

ความรักชนะทุกอย่างจริงๆ! พี่พราวตัวหนักขนาดนั้น ริวแม่งเดินหน้าตาเฉยมาก แต่ก็อย่างว่าคิริวตัวสูงกว่าพวกเขาเยอะ และเรี่ยวแรงก็มีเยอะกว่า พี่พราวตัวหนักแค่ไหนมันก็คงแบกได้หมดแหละ