ข่มขู่

“มันแปลกๆใช่ไหม เพราะเมื่อก่อนพี่กับริวชอบทะเลาะกัน แต่พี่ไม่เคยเกลียดริวเลยนะ”

พูดถึงตรงนี้ก็รู้สึกเหมือนขอบตาร้อนขึ้น จนต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

“อืม”

ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วตอนนี้ เดาอารมณ์พี่พราวไม่ถูก อยู่ดีๆก็เป็นแบบนี้ เขาไม่รู้จริงๆว่าต้องพูดยังไง รู้ดีว่าการเริ่มต้นของเขากับเธอนั้นมันแปลก ปกติต้องคบก่อนค่อยเอา แต่นี่เอาก่อนแล้วค่อยคบ มันคงทำให้พี่พราวสับสนไม่น้อย

“เป็นพี่ดีแล้วเหรอ บางทีริวไม่ต้องรับผิดชอบอะไรพี่ก็ได้นะ วันนั้นพี่กินยาคุมไปแล้ว คงไม่ท้องหรอก”

พูดถึงตรงนี้เธอไม่สามารถกั้นน้ำตาไว้ได้อีก มันรู้สึกแย่มากๆ ที่ปล่อยให้แอลกอฮอล์ชักนำจนขาดความยับยั้งชั่งใจ ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล แม้เขาจะสมยอมเธอก็ควรคิดไตร่ตรองให้มันมากกว่านี้

“พล่ามจบยัง!”

ดวงตาฉ่ำน้ำ หันกลับมามองคนที่พูดขึ้นห้วนๆ ใบหน้าหล่อเหลามีแววโกรธเคืองฉายชัด แต่ไม่โกรธสิแปลก คำพูดของเธอไม่ต่างจากบอกเลิกเลยสักนิด

“ไม่เลิก! นี่เป็นของพราว และพราวเป็นของนี่ ตอนนั้นจะอะไรช่างแม่งเหอะ ตอนนี้เราคบกัน จบนะ!”

คิริวคว้ามือเข้าที่ปลายคาง เชิ่ดขึ้นนิดๆให้พี่พราวสบตา คิดว่าร้องไห้งอแงใส่แล้วจะปล่อยเหรอ นี่ถ้าพี่พราวไม่เมาแล้วชวนเขามีอะไรด้วย เร็วๆนี้ เขาก็ตั้งใจแล้วว่าจะเข้าหาพี่พราว ตั้งใจว่าจะจีบจริงจัง แต่แม่งดันเกิดเรื่องคืนนั้นขึ้นก่อน

“พี่เป็นของริวเหรอ”

เป็นคำที่ฟังแล้วหัวใจพองโต เธอเองก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง การถูกรักย่อมดีกว่าอยู่แล้ว การถูกใครสักคนเติมเต็ม เป็นสิ่งที่เธอหวังมาตลอด

เธอยอมรับว่าตัวเองขาดความรัก ตั้งแต่ที่แม่เสียไปตอนอายุไม่ถึงห้าขวบ ความรักที่เธอเคยได้รับก็ขาดหาย พ่อรับผู้หญิงคนใหม่เข้ามาเป็นภรรยาหลังจากแม่ตายได้เพียงไม่กี่เดือน ผู้หญิงคนนั้นมีลูกเล็กติดมาด้วยนั่นก็คือวิน เธออิจฉา แต่ก็ดีใจที่มีน้องและเอ็นดูวินไม่น้อย คอยช่วยเหลือแม่เลี้ยงไม่ห่าง ด้วยความที่อยากได้ยินคำพูดเยินยอว่าเธอเป็นเด็กดี ช่วยพ่อกับแม่เลี้ยงน้อง

เธอได้รับคำเยินยอเพียงแค่ช่วงวัยเด็กเท่านั้น พอเริ่มโตก็ไม่เคยได้รับอะไรแบนั้นเลย ยิ่งตอนที่มีไวท์ เธอยิ่งเหมือนส่วนเกินเข้าไปทุกที วริษาเข้ามามีบทบาทในทุกเรื่อง เธอจึงกลายเป็นหมาหัวเน่า และไม่เคยได้รับความรัก ขนาดความรักของพ่อก็ไม่เคยได้

“ร้องทำไมเนี่ย!”

คิริวลนลานทำอะไรไม่ถูก ใช้แขนขวากอดคนที่ร้องไห้อย่างหนักไว้แน่น ใช้มือซ้ายลูบหลังขึ้นลงเบาๆ ให้พี่พราวคลายความเสียใจ ช่วงนี้คงมีเรื่องให้คิดมากแหละ ไหนจะเรื่องเขา ไหนจะเรื่องครอบครัวอีก เรื่องงานก็มีปัญหา คนเรามันจะเข้มแข็งได้สักแค่ไหนเชียว

“ฮึก เปล่า พี่ดีใจ”

“ดีใจแล้วร้องไห้นี่นะ”

“อื้อ ขอบคุณนะ ขอบคุณนะริว”

พราวนภากอดแน่นขึ้นกว่าเดิม ถูหน้าเลอะน้ำตาเข้ากับเสื้อเชิ้ตเนื้อดี โดยไม่กลัวว่ามันจะเลอะเครื่องสำอางหรือน้ำมูกของเธอเลยสักนิด

“ถ้าสำนึกบุญคุณกันขนาดนั้น ก็อย่าทิ้งกันไปไหน”

คิริวก้มหน้าสูดดมกลิ่นหอมของแชมพูกลิ่นเดียวกับที่เขาใช้ กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น จนคนในอ้อมกอดดิ้นเบาๆเพราะความอึดอัด ใบหน้านองน้ำตาเงยขึ้นจากอก นี่ขู่กันเหรอ?

“อื้อ ถ้าริวไม่ทิ้งพี่ก่อน”

“ขี้แย ดูดิ น้ำมูกไหลเต็มแก้ม เหมือนเด็ก”

“อย่าแตะสิ เดี๋ยวพี่เช็ดเอง อื้อริว”

มือหนาบรรจงเช็ดน้ำตาเธอออกอย่างเบามือ ไม่ได้รังเกียจเลยว่ามันจะมีน้ำมูกรวมอยู่หรือเปล่า รอยยิ้มอ่อนโยนทำให้เธอใจชื้น

ไม่เป็นไร ไม่ว่ามันจะเริ่มต้นด้วยความรักหรือไม่ เธอคิดว่าตอนนี้มันดีกับเธอสุดๆแล้ว

“ไปนั่งรอนะ เดี๋ยวยกของกินให้ หิวแล้วใช่ไหม”

น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยขึ้นเบาๆข้างหู ซ้ำยังแอบหอมแก้มเธออีกต่างหาก คนถูกหอมจำต้องเดินไปนั่งรอที่โต๊ะทานข้าว เพราะเธอหิวแล้วจริงๆ ทั้งวันแทบไม่ได้แตะอะไรเลย เพราะมัวแต่คิดมากเรื่องคิริว

เป็นอีกครั้งที่มื้ออาหารของเธออบอุ่น ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยพราวนภาไม่เคยได้ร่วมมื้ออาหารกับครอบครัวเลย เธอกินข้าวคนเดียวบ่อยๆ กินกับเพื่อนบ่อยกว่า และกินกับน้องบ่อยที่สุด แต่มื้อนี้เธอรู้สึกเหมือนว่าได้กินข้าวกับครอบครัวครั้งแรก

วันรุ่งขึ้น

06:45 น.

พราวนภาขยับตัวออกจากอ้อมกอดที่กอดเธอไว้ทั้งคืน เพียงแค่เอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง เธอก็โดนรวบเอวไปกอดไว้อีกครั้ง

“นี่ ปล่อยพี่เลย พี่จะไปอาบน้ำ”

พราวนภาแกะมือเรียวยาวออกอย่างยากลำบาก ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ เพราะโดนริมฝีปากจูบซับเบาๆที่แผ่นหลัง

“วันนี้หยุด?”

“ไม่ได้หยุด พี่มีธุระตอน 11 โมง ว่าจะเข้าไปเอาของที่บ้านก่อนแล้วค่อยไป ริวปล่อยพี่ก่อนสิ”

“นี่หยุด เดี๋ยวพาไปนะ”

คิริวปล่อยมือออกอย่างเสียดาย ขยับลงจากเตียงเดินหายเข้าห้องน้ำไปก่อน เพราะรู้ตัวดีว่าตัวเองอาบน้ำนานกว่า รอยยิ้มประดับใบหน้าอยู่ตลอด เพราะรู้สึกดีมากที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับคนที่ตัวเองรัก

พราวนภานั่งฟังเสียงร้องเพลงผ่านประตูห้องน้ำที่เจ้าตัวไม่ยอมปิดให้สนิท คิริวร้องเพลงเพราะมาก จนเธอที่นั่งเช็คตารางงานอยู่บนเตียง ต้องเหงี่ยหูฟังเสียงของเขาไปด้วย

“เห้อ!”

เสียงถอนใจดังขึ้นเบาๆ เมื่อสายโทรเข้าจากพ่อถูกตัดไป ไม่ใช่ว่าพ่อเธอไม่ติดต่อมาเลย ท่านติดต่อมาตั้งแต่คืนแรกที่เธอหนีมาพักอยู่กับคิริว เธอบอกไปแล้วว่าออกมาทำงานนอกสถานที่ แต่ถึงอย่างนั้นท่านก็ยังโทรมาถามอยู่ได้ทุกวี่วัน แน่นอนเธอไม่รับ และตอบไลน์บอกท่าน เท่าที่จะทำให้ท่านสบายใจเท่านั้น ถ้าบอกว่ามาอยู่กับผู้ชาย พ่อเอาเธอตายแน่

“พราว ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวทำแซนด์วิชให้”

คิริวเดินผ่านหน้าเธอไป ทั้งที่ใส่เพียงกางเกงยีนส์ตัวเดียว บนหัวของเขามีผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก เจ้าตัวใช้มันขยี้ผมเปียกชุ่มแรงๆ ขณะเดินไปที่ครัว เช็ดพอหมาดๆก็วางมันทิ้งไว้ที่เก้าอี้ หยิบจับนั่นนู้น นี่ ด้วยท่าทางคล่องแคล่ว

“พี่ว่าจะไปขอโทษทางนั้น”

ประโยคบอกเล่าของเธอ ทำให้คิริวหยุดชะงักมือ เขาหมุนตัวเดินกลับมาหาเธออย่างรวดเร็ว จ้องมองด้วยสายตาเป็นห่วง

“เขาขู่ใช่ไหม โดนขู่ใช่ไหมพราว”

ด้วยรู้นิสัยพราวนภาดี ว่าเธอไม่ใช่คนที่จะยอมขอโทษใครง่ายๆ ไม่ว่าจะถูกหรือผิด เธอไม่เคยขอโทษง่ายๆ ถ้าผิดเธอจะก้มหน้ารับผิดเงียบๆไม่ยอมพูดอะไร แต่ถ้าไม่ผิดเธอจะสู้สุดใจ แล้วตอนนี้ทำไมถึงจะไปขอโทษทางนั้น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“เปล่า คือมันก็ไม่เชิงขู่หรอก แต่พี่เป็นผู้ใหญ่กว่าไง ควรมีสติมากกว่านี้ การทำร้ายร่างกายผู้อื่นมันไม่ควร ไปขอโทษเขามันก็สมควรทำแล้ว”

“เอามือถือมาดูดิ!”

เขาไม่เชื่อหรอก ว่ามันจะเป็นเพราะเหตุผลนั้น แย่งโทรศัพท์ที่ถูกเอาไปซ่อนไว้ข้างหลังทันทีที่เขาขอดู มาอ่านข้อความในนั้น กัดฟันแน่นเมื่อเห็นว่าเธอโดนขู่อะไรบ้าง

‘ถ้าไม่มาขอโทษฉัน ทั้งแกทั้งพ่อของแก เตรียมตัวชิบหายได้เลย’

‘แกต้องมาขอโทษฉันนะพราวนภา ไม่งั้นพ่อฉันสั่งปิดบริษัทพ่อแกแน่’

นั่นคือสิ่งที่เขาจับใจความได้ ส่วนข้อความอื่นๆนั้น เป็นข้อความด่าทอจากอินทิรา เขาจัดการบล็อกช่องแชตของอินทิราไป รวมทั้งกดออกไปบล็อกเบอร์โทรศัพท์ของเธอด้วย เสร็จแล้วก็ยื่นกลับไปคืนให้เจ้าของที่มองดูเงียบๆ