สับสน

พราวนภามาถึงที่ทำงานด้วยอาการเหม่อลอย พยายามตั้งสติอยู่ตลอด แต่ทุกครั้งที่เผลอนึกถึงเรื่องของคิริว สติเธอก็หลุดไป ใครจะไปคิดละว่าคิริวจะเป็นคนแบบนี้ รวมทั้งเธอด้วย ที่ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นได้ขนาดนี้เพราะเขา

“พราว มีอะไรดีๆอุบไว้งั้นเหรอ หน้าตาไม่เหมือนคนที่โดนเล่นงานเลยนะ อ้อ! ลืมไป แกต่างหากที่เล่นงานยัยเด็กนั่น”

ศศิธรพูดอย่างชอบใจ หัวเราะคิกคักเมื่อนึกถึงคลิปสั้นที่แชร์ว่อนอยู่ตอนนี้ ตอนที่เพื่อนเธอฟาดหน้าอินทิรา เธอดูออกว่าเพื่อนยั้งแรงไว้มาก ถ้าเป็นเธอนะ เธอจะตบหนักๆ เอาให้เลือดกบปากไปเลย

“พูดไปเรื่อย พราวจะไปเล่นงานใครเขาได้”

พราวนภายืนเลือกชุดต่อ เพราะยังไม่ได้ชุดที่ถูกใจเพื่อนดาราที่นั่งอยู่ตรงนั้น ถ้าอินทิราเรื่องมาก ศศิธรก็เรื่องมากกว่าหลายเท่า แต่เธอไม่อะไรหรอก ยัยนี่เป็นเพื่อนสนิทอะ ซินมันก็เรื่องมากเฉพาะกับเธอนั่นแหละ ไม่กล้าไปเรื่องมากกับคนอื่นหรอก

“ตอบคำถามแรกด้วยสิยะ”

“ไม่มีอะไรให้ตอบ”

“พราว! แกแอบมีแฟนใช่ไหม ดูเสื้อผ้าที่แกใส่ก็รู้ ปกติแกใส่เสื้อผ้าแบรนด์ตัวเองตลอด แล้วนี่เสี่ยที่ไหนเปย์ของพวกนี้ให้แกหะ!”

ศศิธรมองเพื่อนที่ยืนอยู่ห่างตั้งแต่หัวจรดเท้า เพื่อนเธอไม่ใช่คนฟุ้งเฟ้อ ไม่ค่อยซื้อของแบรนด์เนมใช้หรอก แต่วันนี้พราวนภาใส่ชุดแบรนด์เนมทั้งตัว รองเท้าด้วย แม้กระเป๋าจะยังใช้ใบเดิม แต่แค่นั้นก็น่าจะรู้แล้ว ว่าเพื่อนเปลี่ยนไป

“ไม่ใช่เสี่ยที่ไหนหรอกน่า”

“แล้วใคร แกคบใครพราว แกไม่ได้โดนวัตถุพวกนี้หลอกล่อใช่ไหม แกอย่าไว้ใจคนง่ายๆสิเห้ย แล้วนี่ แกเลิกชอบน้องแกได้แล้วเหรอ พราว!”

ศศิธรเขย่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าจนหัวสั่นหัวคลอน ท่าทีไม่ทุกข์ร้อนของเพื่อนทำให้เธอร้อนรน และเป็นห่วง

“แกใจเย็นก่อนสิ ทำเป็นไก่ตื่นไปได้”

“ก็เป็นห่วงอะ!”

ศศิธรจำต้องนั่งลงที่เดิม เบ้ปากไปมา พลางก่นด่าคนที่หันไปเลือกชุดอีกครั้ง

“คนนี้ไม่เป็นไร ฉันรู้จักเขาดี แกก็ด้วย”

พราวนภารู้สึกแบบนั้นจริงๆ เธอรู้สึกว่าความรักครั้งนี้จะไม่เป็นอะไร เธอจะมีความสุขเหมือนคนอื่นๆ เธอรู้สึกแบบนั้น

“ฉันรู้จักเหรอ?? ใครวะ??อย่าบอกนะเว้ยว่าเป็นวินอะ ฉันไม่โอเค?”

“ไม่ใช่ คิริวต่างหาก เพื่อนสนิทของวิน”

“หา!!!! พราวแกไปทำอีท่าไหนเนี่ย แกเกลียดน้องเขาจะตาย แกบังคับขืนใจน้องริวของฉันเหรอ แก!!”

ศศิธรร้องอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นการปะทะกันทางฝีปาก ระหว่างเพื่อนกับสุดหล่อคนนั้น แต่เพื่อนเธอไม่มีทีท่าว่าจะรักชอบเด็กคนนั้นเลย แล้วทำไม? นั่นสามีแห่งชาติของหลายๆคนเลยนะ

“ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม ตอนนี้ฉันไม่ได้มองเขาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”

พราวนภาหันกลับมาด้วยใบหน้าเศร้าลงนิดหน่อย มันก็พูดยากนะว่ารู้สึกยังไงกับคิริว แต่ตอนนี้เธอมองเขาเปลี่ยนไปจริงๆ

“พราว! แกสับสนหรือเปล่า แกไม่ได้มองเขาเป็นตัวแทนของวินใช่ไหม”

คำพูดของเพื่อนทำให้พราวนภาฉุกคิดด้วยความสับสน บ้าเอ้ย! จะมาพูดให้คนสับสนทำไม แค่นี้ก็อธิบายสิ่งที่ตัวเองรู้สึกกับคิริวไม่ได้ ยิ่งเพื่อนเปิดมาแบบนี้เธอยิ่งคิด หรือเธอเข้าใจผิด คิดว่าคิริวเป็นวินจริงๆวะ

“ฉันไม่รู้”

“พราว แกไม่รู้ใช่ไหม ว่าริวชอบแกมานาน?”

“หา?? ริวชอบฉันเหรอ?”

พราวนภาตาโต เธอแค่รู้สึกว่าริวนั้นต้องการรับผิดชอบเธอ เพราะเธอเสียตัวให้เขาคนแรก ไม่เคยรู้ตัวเลยสักนิด ว่าริวชอบ

“เมื่อก่อนนะ ตอนนี้ฉันไม่รู้ แกต้องทบทวนความรู้สึกตัวเองดีๆนะพราว ฉันสงสารน้องมัน”

ศศิธรพูดทิ้งไว้เพียงแค่นั้น ก็คว้าชุดที่แขวนอยู่ในราวไปเปลี่ยนเพื่อเตรียมตัวทำงาน ปล่อยให้คำพูดของเธอทำงานของมันเงียบๆในหัวของคนฟัง

พราวนภาเก็บคำพูดของเพื่อนมาคิดตลอดทั้งวัน เธอทำงานได้ปกติ แต่ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ โชคดีที่วันนี้ทำงานให้เพื่อนของตัวเอง เธอเลยไม่โดนตำหนิอะไร เพื่อนคงเข้าใจและยอมปล่อยผ่านให้

21:48 น.

คอนโด xx

พราวนภากลับถึงคอนโดเกือบสามทุ่ม ไลน์บอกคิริวไปแล้วว่าจะกลับช้า ถ้าหิวไม่ต้องรอกินข้าวพร้อมเธอก็ได้ แม้จะบอกไปแบบนั้น แต่เธอก็ยังยืนรอซื้อของกินติดมือกลับไปฝากเขาอยู่ดี

พราวนภาเดินเข้าไปภายในคอนโด ด้วยอาการเหม่อลอย คิดไม่ตกจริงๆเรื่องของวินกับคิริว ทั้งสองคนมีบางมุมที่คล้ายกัน นั่นคือนิสัย วินเองก็ปากร้ายแต่ใจดีที่สุด คิริวก็ไม่ต่าง แม้จะปากร้ายกว่าวินมาก แต่เขาก็ใจดีกับเธอ แล้วดันมาเกิดเรื่องแบบนั้นในตอนที่เธอยังหาคำตอบเรื่องความรู้สึกที่มีให้วินไม่ได้อีก มันจึงทำให้เธอสับสนมาก

ปึ่ก!

พราวนภาชนเข้ากับบุคคลปริศนาตรงทางเดิน ชนแรงจนหน้าหงาย ตั้งใจจะเงยหน้าขึ้นด่าเต็มที่ แต่เมื่อเงยหน้ามองกลับไม่ใช่ใครที่ไหน คิริวนั่นแหละ ยืนหน้าตึงให้เธอเดินชน

“คิดอะไรอยู่ ทำไมเหม่อขนาดนี้”

คิริวยกมือลูบหน้าผากขึ้นสีอมชมพูเพราะชนกับอกของเขา ดึงถุงในมือเบาๆ เพื่อช่วยพี่พราวถือของทั้งหมด เขามารอเธอตั้งแต่สองทุ่มแล้ว แม้พี่พราวจะไลน์มาบอกว่ากลับช้า แต่มันอดห่วงไม่ได้ จึงต้องออกมายืนรอนอกห้อง ถ้ามาช้ากว่านี้เกินสิบนาที ตั้งใจไว้ว่าจะขับรถออกไปหา

“คิดเรื่องของเรา”

พราวนภาตอบไปตามความจริง คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นอยู่ตลอด เพราะคิดไม่ตกสักที ว่ามันเกิดเรื่องในคืนนั้นได้ยังไง เธอเมา และรู้ว่าเขาไม่ใช่วิน แล้วมันเกิดบ้าอะไร เธอถึงชวนเขาทำเรื่องแบบนั้นได้

“ไปคุยในห้อง”

คิริวเดินนำโดยมีพราวนภาเดินตาม กุมมือเธอไว้หลวมๆ ก้าวเดินช้าๆในจังหวะเดียวกัน เมื่อเดินมาถึงห้องก็ทำหน้าที่เปิดประตูให้ ถ้าอยากให้ถอดรองเท้าให้ด้วย เขาก็ไม่เกี่ยงที่จะทำ

“พี่ซื้อของกินร้านนั้นมาด้วย”

พราวนภายิ้มนิดๆ ร้านที่ว่าคือร้านที่วิน ไวท์ และคิริวลงความเห็นว่าอร่อยสุดแล้วในย่านนั้น เธอขี่รถผ่านพอดีเลยแวะซื้อมา ยอมรับว่าแวะซื้อทั้งๆที่เห็นคนแน่นร้านเพราะคิริว ที่เธอไลน์มาบอกเขาว่ากลับช้า เพราะกำลังยืนรอซื้ออาหารร้านนี้อยู่

“ร้านนั้นคนเยอะจะตาย ไม่ใช่ว่ายืนเข้าแถวรอจนกลับช้านะ?”

“อื้อ”

“ลำบากทำไมก็ไม่รู้”

คิริวบ่นเสียงเบา ดีใจแหละ แต่ก็ทำเป็นนิ่งเก็บความเขินอายไว้ เดินเอาของกินไปแกะใส่จาน โดยมีพราวนภาเดินมายืนอยู่ข้างๆ

“เรื่องของเรา พี่ไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง”

พราวนภาพูดขึ้นพลางมองใบหน้าของคิริวไปด้วย เธอกลัวเขาจะเข้าใจผิด คิดว่าเธอเห็นเขาเป็นตัวแทนของวิน เธอไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะ

“อืม เข้าใจว่าเมา”

คิริวยังคงแกะของกินใส่จาน แม้ประโยคนั้นจะทำให้รู้สึกหมดแรงดื้อๆ ไม่ใช่ว่าจะมาบอก ให้กลับไปเป็นพี่เป็นน้องกันแบบเดิมหรอกนะ อย่าพูดแบบนั้นนะเว้ย!