มึงไว้ใจกูเหรอ?

“เดี๋ยวกูขับรถไปส่งพราวเอง มึงขับรถพราวกลับไปกับไวท์นะ”

คิริวบอกเพื่อนที่เดินตามหลัง ไวท์น่าจะรู้ว่าพี่พราวจอดรถไว้ที่ไหน

“มึงพาพี่พราวไปนอนที่คอนโดมึงได้ไหมริว กูยังไม่อยากให้พี่พราวกลับบ้านตอนนี้”

วินถามเสียงเบา เดินไปหยุดตรงหน้าเพื่อน มองด้วยสายตาจริงจังแกมขอร้อง

“มึงไว้ใจกู?”

“เหอะ! ยังกล้ามาถามคำนี้อีกเหรอ กูไม่ไว้ใจมึงตั้งแต่คืนนั้นแล้ว แต่กูเชื่อ ว่ามึงดูแลพี่กูได้”

“แอบฟังไม่ดี”

“กูไม่ได้แอบ พวกมึงเสียงดัง”

เขานอนอยู่ห้องข้างๆนะเว้ย ขนาดห้องเก็บเสียงยังได้ยินอะ แต่เขาเลือกที่จะเปิดเพลงดังๆกลบเสียงที่ได้ยิน รู้แหละว่าแม่งทำอะไรพี่พราว แต่เขาไม่กล้าเปิดประตูเข้าไปห้ามเลยจริงๆ เพราะฟังจากเสียงแล้ว ริวมันไม่ได้บังคับพี่สาวเขาเลย

“พี่มึงทำกูนะ กูไม่ได้ทำอะไรเลย ตามนั้นนะ ฝากไวท์ด้วย”

คิริวยิ้มกว้าง อย่างน้อยก็ไม่ต้องรู้สึกผิดกับเพื่อน เขาพร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่าง ถ้าวันไหนที่พี่พราวต้องการ ขอแค่บอกเขาก็พอ

ไวท์ได้แต่ยืนหน้าแดงกับประโยคที่พี่ทั้งสองคุยกัน อย่าบอกนะว่าพี่ริวแม่งแอบงาบพี่สาวสุดหวงของเขาไปแล้ว แม่งเจ็บใจ!

“พี่วิน ทำไมไม่ห้ามอะ”

“อะไร?”

หันไปถามน้องชายที่เดินอยู่ข้างๆด้วยสีหน้างุนงง มองปากยื่นๆนั่นก่อนจะหัวเราะ จะมาหวงอะไรตอนนี้ ไม่ทันแล้ว!

“ทำไมปล่อยให้พี่ริวแม่งทำแบบนั้นพี่พราววะ”

“ไม่รู้ดิ แค่อยากให้ใครสักคนปกป้องพี่พราวมั้ง”

วินณภัทรยักไหล่ เขาเห็นพราวนภาปกป้องตัวเองมาตลอด เขาแค่อยากเห็นใครสักคนปกป้องเธอบ้าง และเขาเชื่อว่าเพื่อนตัวเองทำได้ ไม่งั้นเขาไม่ยอมให้มันแอ้มพี่สาวเขาหรอก เขารู้สึกว่าบางที พี่พราวอาจจะตกหลุมรักไอ้ริวแบบไม่รู้ตัวก็ได้

วินณภัทรขับรถพี่สาวมาจอดไว้ที่บ้าน ปล่อยให้น้องชายรอพ่อกับแม่อยู่คนเดียว เพราะไวท์ก็โตพอที่จะดูแลตัวเองได้ ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นกับพี่พราวนั้น ถ้าเจ้าตัวอยากเล่าก็คงเล่าเอง แต่ได้ยินริวมันพูดอยู่เมื่อเช้า ว่าพี่พราวมีเรื่องกับคนที่ทำงานด้วย เป็นห่วง แต่เข้าไปก้าวก่ายไม่ได้ เพราะเจ้าตัวไม่ชอบ

วันต่อมา

คอนโด xx

พราวนภาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกงงงวย และไม่สบายตัว ตวัดผ้าห่มผืนใหญ่ออกไปจากตัว เพื่อเดินหาเจ้าของสถานที่ เสียงน้ำในห้องน้ำทำให้เธอเลือกที่จะเดินกลับไปนั่งรอที่เตียง ไม่ว่าใครจะอยู่ในนั้น เธอไม่ได้ดีใจสักนิดที่ถูกพามาที่นี่

เมื่อวานยอมรับว่าเหนื่อยมาก เพราะแทบไม่ได้นอนเลย เธอจึงเผลอหลับไปตั้งแต่หนังเริ่มฉาย บอกได้เลยว่าเธอสบายใจมากขึ้น เมื่อถูกน้องชายและคิริวเอาอกเอาใจ ความอบอุ่นที่กุมมือเธอไว้ทั้งสองข้าง ทำให้เธอเลือกนอนมากกว่าจะดูหนังจีนยาวๆตามใจของไวท์ แต่ตื่นมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้มันโคตรเฟลอะ เหมือนตัวเองไม่ระวังตัวเลยจนถูกอุ้มมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้

พราวนภามีอาวุธติดมืออยู่ นั่นก็คือขวดน้ำเปล่าที่ตั้งอยู่หัวเตียง เธอได้มันติดมือมาตอนที่คิดจะเดินหาเจ้าของห้อง ยกขึ้นเตรียมพร้อมปาเต็มที่ เมื่อประตูห้องน้ำถูกคนในนั้นเปิดออกมา

แอ๊ด!

“เห้ย! อย่าปามาเชียว!”

คิริวมองขวดน้ำในมือคนที่นั่งหน้าตึงอยู่บนเตียง นี่ถ้าไม่รีบพูดขู่ไว้ พี่พราวแม่งปามาแน่นอน มันต้องดูให้ชัดก่อนสิเฟ้ยแล้วค่อยปา ไม่ใช่เตรียมปาทั้งที่ไม่แหกตาดูเลย

“ห้องริวเองเหรอ”

“อืม โทษที แต่ปลุกแล้วแม่งไม่ตื่น”

คิริวเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อยืดสีพื้นมาใส่ คู่กับกางเกงยีนส์ตัวโปรด ทุกอย่างที่เขาทำ รู้ดีว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ตลอด มองอะไรนักหนาก็ไม่รู้ โคตรเขิน!

“พี่ขออาบน้ำได้ไหม โคตรเหนียวอะ เมื่อคืนไม่ได้อาบน้ำเลย”

พราวนภารู้สึกสบายใจที่เจ้าของสถานที่แห่งนี้คือคิริว เธอรู้จักกับเขามานานหลายปี แม้จะจิกกัดกันบ่อยๆ แต่คิริวไม่ใช่คนฉวยโอกาส ไม่งั้นเธอคงไม่นอนอยู่ในสภาพเดิม ชุดเดิมอยู่แบบนี้หรอก

“ถึงว่า เหม็นอะไรก็ไม่รู้”

“พูดมาก ไม่ได้เหม็นขนาดนั้นป่ะ”

พราวนภาเบ้ปากใส่แผ่นหลังคนที่ยืนเก็กท่าอยู่หน้ากระจก คิริวดูดีไปทุกส่วน ทำอะไรก็น่ามองไปหมด จนเธอเผลอจ้องอยู่ตลอด ถ้าตัดปากเน่าๆออกไป เธอคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่โคตรเพอร์เฟค!

“กลิ่นโชยตีจมูกเนี่ยนะไม่เหม็น!”

คิริวเบ้ปากขึ้นสูง ไม่ได้ทำใส่คนที่นั่งอยู่บนเตียง แต่ทำใส่ตัวเองต่างหาก ไม่แปลกใจแล้วทำไมโดนพี่พราวด่าว่าปากเน่า เพราะแม่งเห่าแต่อะไรไม่รู้ใส่เธอ ควรจะพูดหวานๆสิเห้ย ไม่ใช่พูดอะไรแบบนี้!

“ริวก็พูดไป พี่ไม่ได้เหม็นขนาดนั้นซะหน่อย”

พราวนภาเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำด้วยใบหน้าแดงก่ำ แม่งโคตรอายถูกผู้ชายหาว่าตัวเหม็น ถอดเสื้อผ้าอาบน้ำล้างตัวสองสามรอบ จนมั่นใจว่าไม่มีกลิ่นเน่าอะไรติดตัว กำลังจะเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัว สรุปว่าไม่มีผ้าอะไรให้เธอใช้ปิดบังร่างกายเลย ลืมไปว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องตัวเอง

“ริว… คิริว!”

พราวนภาแง้มประตูออกมาเรียกเจ้าของห้องเสียงเบา เมื่อเขาไม่ได้ยินก็ตะโกนดังขึ้น จนคนที่เป่าผมอยู่เหลือบตามองมาที่ประตูห้องน้ำ ที่เธอเกาะอยู่และใช้มันบังร่างเปลือยเปล่าจากสายตาของเขา

“อะไร!”

“ปิดไดรว์เป่าผมก่อนสิ พี่ไม่อยากตะโกน”

“วุ่นวายจังวะ พูดมาสิ”

คิริวทำตามอย่างหัวเสีย จะรอให้ทำเสร็จก่อนไม่ได้รึไง เหลือแค่นิดเดียวเอง แล้วไปทำอะไรลับๆล่อๆหลังประตูห้องน้ำวะ

“ไม่มีผ้าเช็ดตัวอะ”

คนฟังตาโตเพราะลืมไปเลยว่าพี่พราวเข้าไปตัวเปล่า คนพูดเมื่อเห็นปฎิกิริยานั้นก็หน้าแดง ไอ้เด็กนั้นมันกำลังจินตนาการอยู่ใช่ไหม

“กรี๊ด! รีบไปหามาเลยนะริว ห้ามแอบดูด้วย”

“กรี๊ดทำไมเนี่ย! ไม่แอบดูหรอก”

คิริวเดินงุ่นง่านไปหาผ้าเช็ดตัวผืนใหม่จากในตู้ สำหรับเขาไม่ต้องแอบดูหรอก แค่หลับตาภาพเปลือยของพี่พราวก็เด่นหราเต็มหน้าแล้ว ไม่ต้องแอบก็รู้ ว่าร่างกายพี่พราวตอนเปลือยอะ โคตรเซ็กซี่!

คิริวยื่นผ้าเช็ดตัวกับเสื้อของตัวเองให้คนที่อยู่หลังประตู แอบยื้อไว้นิดหน่อยเพื่อแกล้งคนข้างใน สุดท้ายก็ต้องปล่อย เพราะพี่พราวแม่งโผล่หน้ามากัดมือเขาอย่างแรง

ผู้หญิงอะไร แม่งไม่อ่อนโยนกับผัว!

“ริวไม่มีกางเกงเหรอ”

พราวนภายังคงอยู่ในห้องน้ำ รู้สึกเย็นสบายชิบหาย เพราะทั้งตัวเธอมีเพียงบราลูกไม้กับเสื้อยืดตัวใหญ่ของคิริว

คือเสื้อในมันยังพอใส่ซ้ำตัวเดิมได้ไง แต่ให้ใส่กางเกงในซ้ำก็คงไม่ไหว ถึงจะใส่แค่ตอนนี้ แล้วค่อยออกไปซื้อตัวใหม่ก็เถอะ มันใส่ไม่ลงจริงๆ แล้วเสื้อยืดของคิริวมันก็ไม่ได้ยาวขนาดนั้นไง มันยาวเลยจุดซ่อนเร้นเธอมาแค่นิดเดียวเองอะ