แกล้ง

กว่าเธอจะทำงานเสร็จ มือของคิริวก็เต็มไปด้วยถุงกระดาษเกือบสิบใบ ใบหน้านี่ไม่ต้องพูดถึง บูดสนิทเหมือนอาหารที่ผ่านกระบวนการผลิตมานานหลายปี

“สนใจกันหน่อยดิ แม่ง!”

“ทำงานอะ”

“กลับไปค่อยทำไม่ได้เหรอ แม่งเหมือนมาคนเดียว”

“เสร็จแล้ว ช่วยถือเปล่า”

พราวนภาเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า แบมือออกไปตรงหน้า เพื่อช่วยคนหน้าบึ้งถือของ เหมือนแฟนจริงๆแฮะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอกับเขาจะคบกันได้ มันแปลกที่สถานะ แต่ความรู้สึกไม่ค่อยแปลกนัก เธอกับคิริวเคยมาห้างด้วยกันบ่อยๆ แต่ก่อนหน้านั้นจะเถียงกันหนักกว่านี้

“เดินสวยๆก็พอ ไม่ต้องก้มหน้าอีกนะ เอากระเป๋ามานี่ถือให้”

คิริวรวบถุงทั้งหมดไปไว้ที่มือขวา จัดการคว้ากระเป๋าใบเล็กที่พาดอยู่ไหล่ของพี่พราวมาห้อยใส่คอตัวเอง จากนั้นก็แบ่งถุงกระดาษบางส่วนกลับไปไว้ที่มือซ้าย เพื่อให้น้ำหนักมันเท่าๆกัน แล้วกางแขนขวาออกนิดๆ เพื่อให้คนที่ยืนเอ๋อควง

“เกาะดิ! เดี๋ยวหลง”

“ไม่ใช่เด็ก!”

ถึงปากจะพูดไปแบบนั้น แต่เธอก็ยอมยกแขนซ้ายไปคล้องกับแขนขวาของคิริว เดินตามคนโตกว่าไปอย่างว่าง่าย สายตาสอดส่องหาร้านขายของกิน

“หิวแล้ว?”

คิริวก้มลงไปถามคนที่มองซ้ายขวาอยู่ตลอด สังเกตเห็นว่าเธอกลืนน้ำลายนิดๆ เวลาเดินผ่านร้านของกิน จึงสรุปไปว่าน่าจะหิวนั้นแหละ

“อือ กินอะไรดีอะ พี่เลี้ยง!”

เหมือนคำนี้จะติดเป็นนิสัยไปซะแล้ว ก็มันปกติไง เธอเลี้ยงข้าวเด็กพวกนี้บ่อยจะตาย ทั้งคิริว ทั้งวินทั้งไวท์นั่นแหละ

“ไม่ต้องเลี้ยงแล้ว ต่อไป นี่จะเลี้ยงเอง”

“อวดรวยเหรอ”

พราวนภาเงยหน้าขึ้นไปมองคนตัวสูง เธอรู้ว่าบ้านคิริวรวย แต่ไม่รู้ว่ารวยจริงหรือเปล่า ที่ผ่านมาเหมือนคิริวไม่ค่อยชอบพูดถึงครอบครัว เธอเลยไม่รู้สถานภาพครอบครัวของเขานัก รู้แค่ว่ารวย แต่คงรวยจริงนั่นแหละ ดูจากถุงแบรนด์เนมที่ถืออยู่ตอนนี้ก็รู้

“เปล่า! แต่ก็รวยแหละ!”

โห! คำตอบโคตรมั่นหน้า แถมทำหน้าทำตากวนตีนใส่อีก พราวนภาปล่อยมือออกจากแขนด้วยความหมั่นไส้ เธอคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้จนขนาดนั้นนะ แต่รู้สึกเหมือนโดนเด็กมันเกทับไงไม่รู้

“รวยแล้วทำไมยังทำงาน”

กอดอกถามอย่างสงสัย มองคนที่ไม่รู้รวยจริง หรือรวยแค่เปลือก ไม่ใช่ว่าใช้เงินที่ทำงานมา ซื้อของฟุ่มเฟือยแบบนี้ให้เธอจนเงินหมดบัญชีไปแล้วนะ

“ก็ไม่อยากขอ ขี้เกียจพิมพ์”

“ยังมีเงินเหลือใช่ไหม?”

“ก็มี ทำไม? คิดว่านี่เอาเงินมาซื้อของพวกนี้หมดแล้วหรือไง?”

“ก็ใช่นะสิ ของพวกนี้แพงจะตาย เอาไปคืนเลยนะ!”

“คิดมากน่า เงินเหลืออยู่ หมดแล้วก็ขอใหม่ไง พ่อรวย”

คิริวพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชาในประโยคสุดท้าย เขาเป็นแบบนี้แหละ ถูกเลี้ยงด้วยเงิน จะขอตอนไหนก็ได้ จะขอเท่าไหร่ก็ได้ และเขาไม่ชอบมันเลย ชอบที่ถูกเอาใจใส่เหมือนที่พี่พราวทำกับวินและไวท์ เขามีความสุขทุกครั้งที่ไปบ้านเธอ และมีความสุขมากที่ได้เจอพี่พราว

เรื่องนี้มีเพียงเขาที่รู้ เขาไม่เคยพูดเรื่องครอบครัวให้ใครฟัง ทุกคนรู้แค่ว่า พ่อกับแม่เขาทำงานอยู่ต่างประเทศซะส่วนใหญ่ เขาถึงใช้ชีวิตได้อย่างอิสระ และมันเป็นแบบนั้นจริงๆ

“พ่อรวย ก็ใช่ว่าจะใช้แบบไม่คิดไม่ได้นะ ถ้าเกิดวันนึงขอไม่ได้ขึ้นมาทำไงอะ”

พราวนภายังคงคอนเซ็ปท์เดิมนั่นคือขี้บ่น ก็มันน่าบ่นไหม คิริวเพิ่งจะอายุ 20 เองนะ แต่ใช้เงินเหมือนเทลงแม่น้ำแบบนี้ ถ้าในอนาคตขอพ่อไม่ได้ จะทำไงอะ

“ก็ทำงานหาเอาใหม่ไง”

ง่ายๆไหม ขอไม่ได้ก็หาเอง ตอนที่ขอได้ เขาก็ขอมาทีละเยอะๆไง ให้พอใช้ไปสักสิบยี่สิบชาติ แค่นี้ก็จบ

“พูดง่ายจัง!”

“อิจฉาละสิ”

คิริวยิ้มกว้าง เขาโคตรชอบทุกอย่างที่เป็นเธอเลย ไม่เคยรู้สึกแย่ที่โดนบ่น รู้ดีว่าพี่พราวบ่นเพราะห่วง

พราวนภาเลือกที่จะไม่ตอบ เดินนำเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง ตั้งใจว่ามื้อนี้เธอจะเลี้ยงเขาให้ได้ ตอบแทนที่เขาซื้อของแพงๆให้ตั้งเยอะ

“มื้อนี้พี่จ่ายเองนะ”

พราวนภาบอกคนที่นั่งลงฝั่งตรงข้ามเสียงเบา ใบหน้าจริงจังจนคิริวต้องปล่อยให้ทำตามใจ

“ก็ได้ แต่ขอเลือกชุดชั้นในให้นะ ไม่ชอบแบบที่พราวใส่เลยอะ!”

คิริวยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาไม่ชอบแบบที่เธอใส่จริงๆ มันดูเซ็กซี่ก็จริงแต่เขาไม่ชอบสีดำ เหมือนพี่พราวชอบสีดำนะ เสื้อผ้าเธอส่วนใหญ่โทนนั้นทั้งหมด มันดูไม่มีสีสันเลยอะ

“….. ก็ตามใจ”

พราวนภาพูดไม่ออกเลย ไอ้เด็กนี่มันคิดอะไรอยู่ แล้วดูทำหน้าตาใส่เธอ เธอไม่กล้าขัดใจ รวมถึงไม่กล้าสบตา ได้แต่ก้มหน้ามองโต๊ะ แต่ไม่นานก็ต้องเงยขึ้น เพราะขายาวๆ ที่ยื่นมาทำอะไรบางอย่างกับขาของเธอ

“หึ!”

คิริวยังคงใช้เท้าตัวเองที่ไม่ได้สวมอะไร เขี่ยเบาๆ บริเวณด้านในขาใกล้จุดกลางกาย ของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ที่เขาเลือกนั่งแบบนี้ เพราะอยากจะทำแบบนี้แหละ อยากแกล้งเธอ และอยากนั่งมองใบหน้าแดงก่ำของเธอในมุมนี้

“อย่าเล่น!”

พราวนภาจับเท้าของคิริวไว้ มองรอบตัวไปด้วย เพราะกลัวคนเห็น โชคดีที่โต๊ะของพวกเธอนั้นอยู่ด้านในสุด มันค่อนข้างเป็นส่วนตัว แต่มันไม่ดีตรงที่คิริวสามารถทำทุกอย่างตามใจ เพราะไม่กลัวสายตาคนอื่น

“ต้องซื้ออะไรอีกไหม”

คิริวถามด้วยน้ำเสียงปกติ เลือกเมินคำเตือนของพราวนภาไป และเขายังไม่หยุด แม้จะโดนสายตาดุๆของเธอ หรือมือเล็กๆหยิกเข้าที่ฝ่าเท้า เขาก็ยังขยับเท้าซ้ายไปมากับกางเกงบอล ที่ด้านในนั้นไม่มีอะไรกั้นไว้อีกเลย

“อือ ไม่ ไม่รู้”

พราวนภาหน้าแดงก่ำ ตอบออกไปตามความจริงด้วยน้ำเสียงกระตุกกระตัก มือที่จิกเท้าเปลือยเปล่าของคิริวเริ่มหมดแรงลงทุกที เพราะสิ่งที่เขาทำมันช่างวาบวาบ กระตุ้นให้เธอเสียวซ่านจนไม่มีแรงจะขัดขืน

เท้าเปลือยเปล่าของเขาขยับเข้าไปในกางเกงบอลแล้ว และกำลังขยับไปมาเบาๆ บนกลีบเนื้ออวบอูมของเธอ ถ้ารู้ว่าเขาจะทำแบบนี้ ตอนออกจากห้องเธอจะบังคับให้เขาใส่รองเท้าผ้าใบ จะไม่ยอมให้เขาใส่รองเท้าแตะแบบนี้เด็ดขาด

“ริว! พอแล้ว ดะ ได้โปรด”

พราวนภาเอ่ยขอร้อง เมื่อเห็นว่าพนักงานเริ่มทยอยเอาของมาเสริฟ การสั่งอาหารที่นี่สั่งแบบออนไลน์ก็จริง แต่ตอนเสริฟอาหารยังใช้พนักงานมาเสริฟ แล้วดูสิ่งที่คิริวทำและหน้าตาเธอตอนนี้ดิ มันชวนให้พนักงานเข้าใจผิดมากๆเลย

“แน่ใจ?”

“อื้อ พอ พอแล้ว”

ดวงตาหวานเยิ้มดูเว้าวอน จนคนทำใจอ่อนยวบ วางเท้าลงที่พื้น สวมใส่รองเท้าแตะดังเดิม ลุกขึ้นเดินไปนั่งลงข้างๆ คนที่ถูกเขาแกล้งเมื่อครู่