ริวจิน

“อาร์มมาพอดี มานี่หน่อยสิ”

คนเป็นพ่อเอ่ยรั้งตัวลูกชายที่กำลังจะแอบย่องออกนอกบ้านไว้ เขามานานแล้วเถอะ ถ้าพ่อสังเกตสักหน่อยจะรู้

“มีอะไรครับ”

“ช่วยจัดการเรื่องนี้ให้น้องหน่อยสิ อาร์มเองก็รู้จักผู้หญิงคนนั้นนี่”

“ครั้งนี้ผมคงช่วยไม่ได้ครับพ่อ เพราะยัยอิงค์ผิดเต็มๆคลิปก็มีให้ดู ดีแค่ไหนแล้วที่ทางนั้นเขาไม่ขอให้เราไปขอโทษ จบเถอะครับ อย่าให้มันมากไปกว่านี้เลย”

อรุษตอบทันที โดยไม่สนสายตาของน้องสาว ที่มองมาที่เขาด้วยความไม่พอใจ

“พี่อาร์มไม่ต้องปกป้องมันเลยนะ ไม่เห็นเหรอว่ามันทำอิงค์เสียชื่อแค่ไหน”

“พี่ว่าเราทำตัวเองมากกว่า เงียบๆไว้หน่อยก็ดี อย่าพยายามโยนอะไรไปให้พราวเลย เดี๋ยวจะโดนทางนั้นเล่นงานกลับ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือน”

อรุษเตือนด้วยความหวังดีและหวังอย่างยิ่งว่าน้องสาวจะฟัง เขารู้จักพราวมานาน รายนั้นไม่ยอมอยู่นิ่งๆให้ใครเล่นงานเธออยู่ฝ่ายเดียวแน่ นี่ถ้าไม่เห็นแก่หน้าเขาที่เป็นแฟนเขา เขาว่ายัยน้องสาวอาจจะโดนข่าวลือเสียหายหนักกว่านี้

“เพราะมันเคยเป็นแฟนเก่าพี่ใช่ไหม พี่ถึงปกป้องมัน อย่าคิดว่าอิงค์ไม่รู้นะ ว่าพี่กับมันเคยคบกัน ถ้าพี่ไม่ช่วยให้มันออกมาขอโทษอิงค์ พี่ก็อยู่เฉยๆไป อิงค์จะจัดการของอิงค์เอง”

อินทิราพูดอย่างไม่ยอมแพ้ เธอเองก็มีเส้นสายในวงการไม่น้อย แค่ขอร้องหน่อยทำไมจะเขี่ยพราวนภาออกไปจากวงการไม่ได้ ก็แค่สไตลิสต์ที่ทำงานมาได้สองสามปี ยัยนั่นไม่มีใครคอยหนุนหลังเหมือนเธอแน่

“เตือนแล้วนะ!”

ดวงตาคู่คมวาวโรจน์ขึ้นชั่วขณะ สงสัยน้องสาวเขาจะกู่ไม่กลับแล้ว เขาเองก็บอกไม่ได้หรอกว่าพราวจะรับมือกับน้องสาวเขาแบบไหน แต่เขาเชื่อว่าเธอไม่ยอมอยู่เฉยให้ยัยอิงค์เล่นงานฝ่ายเดียวแน่

เมื่อป่วยการที่จะเตือน อรุษก็เลิกสนใจคนทั้งสอง เดินคว้ารถคู่ใจขับออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว จุดมุ่งหมายคือสนามแข่งที่ประจำ ที่ตัวเองชอบไปขลุกอยู่ ตั้งแต่เลิกกับพราวเขาจริงจังกับการแข่งมากขึ้น ยอมรับว่าพลาดมากที่ตัดสินใจเลิกกับเธอเพียงเพราะจูบ นึกเสียใจอยู่เสมอ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะพราวใจแข็งมาก ไม่ยอมกลับมาคบกับเขา ทั้งที่เขาพยายามง้อมาตลอด

วันต่อมา

คอนโด xx

พราวนภาขยับตัวอย่างเหนื่อยอ่อน เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ตีสาม ไม่ได้ทำอะไรแปลกๆหรอกนะ แต่เพราะเธอถูกเจ้าของห้องท้าให้เล่นเกมต่างหาก กว่าจะรู้ตัวว่าควรนอน ก็ตอนที่เริ่มปวดตานั่นแหละ

พราวนภากวาดสายตาไปรอบห้องที่ปราศจากเงาของคนตัวโต เธอนอนคนเดียวจริงๆแฮะ สงสัยพอเธอหลับ คิริวต้องแอบย่องไปนอนอีกห้องแน่ๆ

ร่างสมส่วนสวมเพียงชุดนอนสายเดี่ยวกับกางเกงเข้าชุด ขยับตัวอย่างเกียจคร้าน เดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว แต่ไม่วายสำรวจร่างกายตัวเองก่อน

เธอใส่ชุดนอนแบบนี้โดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อชั้นในและกางเกงชั้นในเลย แต่เชื่อไหวว่าคิริวไม่ทำอะไรเธอเลย ก็มีจูบบ้างที่หน้าผากตอนบอกราตรีสวัสดิ์ นอกนั้นก็ไม่มีอะไรเลย หรือเธอไม่มีแรงดึงดูดใจแล้ว

พราวนภาพักเรื่องกวนใจไว้ เพราะเธอต้องไปทำงาน อาบน้ำเสร็จก็ออกมาแต่งตัว ใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนมที่คิริวซื้อให้ แต่งหน้าโทนเดิมที่ไม่ถึงกับสุภาพ แต่ก็ไม่เคยปล่อยให้หน้าตัวเองจืด เสร็จแล้วก็ฉีดน้ำหอมกลิ่นเดียวกันกับคิริวที่แอ่งชีพจรนิดหน่อย ก่อนจะรีบเบ้หน้า เมื่อกลิ่นหอมนั้นไม่เข้ากับตัวเธอเลย แต่ตอนที่มันอยู่บนตัวคิริว ทำไมหอมจังวะ!

Line line line line

เสียงเตือนจากแอพพลิเคชันไลน์ ทำให้เท้าทั้งสองข้างขยับเดินไปใกล้ต้นตอของเสียง ที่วางชาร์จแบตอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง เปิดเข้าไปอ่านข้อความจากคิริว พร้อมกับเบ้ปาก

Ryujin : ถ้าจะออกไปทำงาน กุญแจรถอยู่ในลิ้นชักโต๊ะข้างเตียง เลือกใช้ตามที่ถนัด แต่ BM น้ำมันน้อยแล้ว พราวเอา Audi ไปละกัน

Ryujin : วันนี้เลิกงานกี่โมง

Ryujin : นี่เลิกบ่ายสาม เรียนเสร็จแล้วให้ไปรอไหม ?

Ryujin : นี่ตื่นยัง ? ละเมอเหรอ ทำไมอ่านแล้วเงียบ

พราวนภากำลังเปิดลิ้นชักหากุญแจรถตามข้อความที่เห็นด้านบนอยู่ ถึงกับต้องหยุดมือ เพื่อพิมพ์ข้อความตอบกลับคนใจร้อน

Phraw : หากุญแจอยู่

Ryujin : เจอยัง

Phraw : เจอแล้ว ถ้าขับไปชนขึ้นมาทำไงอะ

Ryujin : อย่าชนเชียว ขี้เกียจเป็นห่วง แค่นี้แหละ จารย์ทำตาขวางใส่แล้ว

พราวนภารออีกสักพักเพราะคิดว่าคิริวจะพิมพ์อะไรมาอีก แต่รอเกือบห้านาที สิ่งที่พิมพ์มาก็สิ้นสุดลงเพียงแค่นั้น คิริวนี่คงคอนเซ็ปท์เดิมเปะเลย ไม่หวานเลยแฮะ

พราวนภาเลือกหยิบกุญแจออดิติดมือไป เรื่องอะไรต้องใช้รถที่อาจจะส่งผลให้เธอลำบากหาปั้มน้ำมันล่ะ แต่ชิบหายล่ะ เธอลืมถามว่ารถมันจอดอยู่ที่ไหน เลยต้องยืนคว้างอยู่หน้าห้อง พลางกดต่อสายหาคิริว

[อือ]

“รถจอดที่ไหนอะ”

[ชั้นเดียวกับที่เราอยู่นั้นแหละ แม่งอย่าเบียดดิ กูคุยกับพราวอยู่ โทษที เพื่อนแม่งกวนตีน อยู่โซน B แม่งเอ้ย จะกดหัวกูทำไมวะ]

พราวนภาเห็นภาพเลยจากการพูดของคิริว เธอก็เคยโดนเพื่อนกระแซะตอนคุยกับแฟน เข้าใจแหละ และกำลังเดินออกไปหารถ โดยที่ยังถือสายฟังเสียงวุ่นวายจากคิริวอยู่

[พราว…….]

เสียงกระซิบแผ่วเบาทำให้พราวนภายืนเงียบ เพื่อรอฟังสิ่งที่คิริวจะพูด ตอนนี้รอบตัวเขาไร้เสียง ไม่มีเสียงเพื่อนๆ รวมทั้งเสียงของเขาด้วย อะไรวะ เรียกแล้วเงียบ!

[ตรงนั้นหายเจ็บยังอะ]

อ๊าก!!!!!

พราวนภากรีดร้องในใจดังๆ เลือดสูบฉีดทั่วใบหน้าจนรู้สึกร้อน อย่าบอกนะว่าที่ไม่แตะต้องเธอเลย เพราะคิดว่าเธอเจ็บตรงนั้นอยู่ มันผ่านมาหลายวันแล้วไหม มันหายแล้ว แต่เป็นคำตอบที่เธอไม่กล้าจะตอบออกไปเลย

[ถาม!]

“ยะ ยัง ไม่รู้ โอ้ย! มาถามอะไรตอนนี้ ทำไมเมื่อวานไม่ถาม”

[ก็เมื่อวานรู้แล้วไงว่าเจ็บ แต่วันนี้ไม่รู้ว่ายังเจ็บอยู่ไหม]

“หายแล้ว”

พราวนภาตอบเสียงเบา เพราะรับรู้ได้ว่าน้ำเสียงทุ้มๆของคนที่อยู่ปลายสาย มีแววห่วงใยชัดเจน

[งั้นคืนนี้ ใส่ชุดแบบเมื่อคืนอีกนะ แค่นี้แหละ เรียนอยู่]

พราวนภาแทบจะทรุดนั่งที่พื้น อะไรจะสั่นไหวได้ขนาดนี้ สิ่งที่คิริวพูดทำเธอสั่นไหวสุดๆ เธอรู้สึกเหมือนตกหลุมพรางของเด็กคนนั้นไปแล้วอะ