คบกันไหม

พรึ่บ!

“อ๊ะ ริว เปิดทำไม พี่ยังโป๊อยู่ นี่”

พราวนภาร้องโวยวาย เมื่อคนตัวโตเปิดประตูห้องน้ำเข้ามา ซ้ำยังถือวิสาสะอุ้มเธอขึ้น เขารู้หมดแล้วมั้งว่าเธอไม่ได้ใส่กางเกงใน

“เงียบน่า”

คิริวดุเบาๆ สัมผัสนุ่มๆที่แนบเข้ากับแขนทั้งสองข้าง ทำให้เขารู้ว่าพี่พราวไม่ได้ใส่กางเกงใน ความอดทนเขาต่ำนะเว้ย เมื่อคืนก็นั่งมองทั้งคืน อยากจะทำอะไรที่มากกว่านั้นก็ไม่กล้า ตอนนี้มันอะไรนักหนา ทำไมถึงได้ทำตัวน่าฟัดขนาดนี้วะ

“ริว แขนริวโดนก้นพี่อะ”

พราวนภาก้มหน้ามองต่ำ สบตากับคนที่อุ้มเธอเหมือนลูก เธอสูง170 กว่าเลยนะ แต่คิริวอุ้มราวกับว่าเธอตัวเล็กงั้นแหละ

“ทำไมน่ารักจังวะพราว! รู้ตัวไหมวะ ว่าตอนนี้แม่งโคตรน่ารักเลย”

คิริวหน้าตึงทั้งๆที่กำลังชมคนตรงหน้าอยู่ พี่พราวปากร้ายน้อยลงมาก ซ้ำยังไม่ถือตัวอีก ทำตัวสบายๆ ราวกับไว้ใจเขางั้นแหละ เขาไม่น่าไว้ใจนะเว้ย จ้องจะงาบพี่พราวตลอดเวลา ไม่รู้ตัวเลยเหรอวะ

“ปล่อยเลยนะ พูดแบบนี้ทั้งที่มีแฟนแล้ว มันทำให้พี่เข้าใจผิดรู้ไหม”

พราวนภาไม่สามารถละสายตาออกไปจากใบหน้านี้ได้เลย ดวงตาของริวสวยมาก ไม่ได้โตนักแต่ค่อนข้างดึงดูด จมูกโด่งเป็นสัน ปลายรั้นขึ้นนิดๆบ่งบอกว่าเขาเป็นคนเอาแต่ใจ ริมฝีปากกระจับหนาคล้ำนิดๆ แสดงว่าคิริวนั้นก็ชอบดูดบุหรี่เหมือนกัน

“ไม่ใช่แฟน โซลเป็นเพื่อนของอ้อม อ้อมเป็นญาติ ส่วนนี่เป็นเมีย”

อธิบายจบก็ก้มลงงับซอกคอหอมกรุ่น กลิ่นครีมอาบน้ำผสมกับกลิ่นตัวของพี่พราวให้ความรู้สึกดี จนร่างกายท่อนล่างขยับขยายตัว แล้วแม่งไม่ขัดขืนด้วยนะ พี่พราวคิดยังไงกับเรื่องในคืนนั้นกันแน่

“ไม่ใช่แฟนเหรอ?”

พราวนภาพึมพำเบาๆ เธอรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก แอบกลัวนิดๆถ้าคิริวมีแฟนอยู่แล้ว แบบนี้ก็แสดงว่าเธอกับเขาไม่ผิดนะสิ เธอก็โสดนะ โสดมาตั้งแต่เลิกกับพี่อาร์ม มันจะเป็นอะไรไหม ถ้าเธอจะเปิดใจให้คิริว

“คิดว่าริวมีแฟนแล้วหรือไง”

“อืม ก็คิดอยู่เหมือนกัน แล้วนี่ไม่ได้ชอบวินจริงๆใช่ไหม”

พราวนภาปล่อยให้คิริวจูบไปทั่วไหล่ สัมผัสที่เขาทำมันรู้สึกดี ทำไมเธอต้องห้ามด้วยล่ะ ส่วนเรื่องที่เธอเคยคิดว่าเขาชอบน้องชายนั้น เธอเคยถามคิริวไปแล้วรอบหนึ่ง เขาปฏิเสธนั้นแหละ แต่ตอนนั้นเธอไม่ปักใจเชื่อ ก็แม่งเล่นหอมแก้มวินอะ ไม่ให้คิดได้ไง

“หืม?? ทำขนาดนี้ยังคิดว่านี่เป็นเกย์อยู่อีกเหรอ ทบทวนความจำให้อีกทีดีไหม?”

“อือ ชอบกัดเหรอ รอยเก่ายังไม่หายเลยนะ”

พราวนภาถามเสียงเบา เบ้ปากใส่คนที่อุ้มเธออยู่ท่าเดิม

“พราว เราคบกันไหม คบกันนะครับ”

“พี่นึกว่าเราคบกันอยู่”

พราวนภาเบาเสียงลงจากเดิมมาก วันนั้นเธอบอกแค่ว่าห้ามบอกวิน เพราะกลัวมันจะเป็นเรื่องใหญ่ กลัววินเอาไปบอกพ่ออะ จึงไม่อยากให้ริวบอกเรื่องนี้กับใครทั้งนั้น แค่นั้นเอง ตอนนั้นเธอคิดแค่นั้นจริงๆ

“??”

“ก็มีอะไรกันแล้ว พี่ไม่ใช่คนที่จะมีอะไรกับใครก็ได้”

พราวนภาเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่อยากสบสายตาที่ฉายแววแปลกๆของเขาเลย

“ทำไมเพิ่งมาพูดเอาป่านนี้วะ!”

รอยยิ้มดีใจประดับใบหน้าหล่อเหลา แม่งปล่อยให้เขาเครียดอยู่ได้ตั้งหลายวัน แบบนี้มันต้องลงโทษให้หนัก

“ก็พี่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ต้องพูดอะไร พี่เมาก็จริงนะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีสติ พี่ขอโทษที่บังคับให้ริวทำแบบนั้น”

บางทีถ้าเธอไม่พูดแบบนั้น คิริวอาจไม่สมยอมก็ได้ เรื่องนี้เธอผิดเต็มๆ ขอโทษเขานั่นแหละถูกแล้ว

“โดนตบจนสมองเพี้ยนป่าวเนี่ย ขอโทษทำไม ริวยินดี ให้ทำมากกว่านี้ยังได้เลย บอกมาสิอยากให้ทำอะไร”

ใบหน้าหล่อเหลาดูชั่วร้ายขึ้น ถอยหลังช้าๆไปที่เตียง เริ่มเมื่อยด้วย อยากจะทำอย่างอื่นด้วย เกี่ยวเรียวขายาวสวยขึ้นทาบทับบนตัก จงใจให้กลางกายไร้เนื้อผ้าของเธอนั้น บดเบียดกับสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ในกางเกง

“หยุดก่อน! กางเกงมันโดนอะ เจ็บ!”

“โทษ เจ็บเหรอ?”

คิริวหยุดการกระทำ ซบหน้าลงที่ไหล่เล็กนิ่งๆ เพื่อระงับอารมณ์ที่เกิดขึ้น ลืมไปเลยว่าใส่ยีนส์อยู่ กูก็จับพี่เขาถูกซะแรงเลย แม่งเอ้ย!

“ถ้าพี่จะรบกวนอะไรสักอย่าง จะได้ไหม”

“อื้อ ได้ดิ ได้ทุกอย่างแหละ”

ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นยิ้มให้ อยากได้อะไรขอแค่บอก จะหามาประเคนให้ทุกอย่าง ถ้าต้องการ

“ขอหลบอยู่ที่นี่จนกว่าจะเคลียร์เรื่องของอิงค์จบได้ไหม ขี้เกียจเถียงกับพ่ออะ”

“ได้ดิ จะอยู่นานแค่ไหนก็ได้ แต่อยู่ตลอดชีวิตไม่ได้นะ เพราะคอนโดมันแคบ ลูกเราอยู่ไม่ได้หรอก เผื่อลูกดก”

คิ้วเรียวสวยกระตุกขึ้นลง ใบหน้าก็ดูเจ้าเล่ห์ขึ้น แต่พราวนภากลับไม่รู้สึกโกรธ เธอรู้สึกดีใจ ที่มีใครสักคนที่เธอสามารถพึ่งพาได้ ตอนนี้เธอเหนื่อยนะ เหนื่อยมากเลย

“คนเดียวก็มีให้ได้ก่อนเถอะ พี่ไม่ชอบเด็กนะ วุ่นวาย จะหากางเกงให้ใส่ได้ยัง เย็นก้นอะ เลิกจับด้วย มันจักจี้”

พราวนภาทำเสียงดุ เพื่อให้คนที่ลวนลามบั้นท้ายเธออยู่เลิกจับมันสักที มันจักจี้และรู้สึกแปลกๆ เธอหิวแล้ว อยู่แบบนี้เปลืองตัวมาก เด็กนี่ก็ไม่คิดว่าเธอจะอายเลย ฮึ่ย!

คิริวจำต้องสลับให้คนที่นั่งทับอยู่บนตัว ลงมานั่งอยู่บนเตียงแทน เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หาอะไรสักชิ้นที่พอจะปิดท่อนล่างน่ามองได้ เลือกหยิบกางเกงบอลตัวใหม่ที่ยังไม่ได้ใช้ออกมา มันเป็นกางเกงแบบหัวยืดและมีเชือกให้ น่าจะพอใส่ได้แหละ

พราวนภาหยิบกางเกงบอลที่คิริวยืนให้มาใส่ ยืนใส่อยู่ตรงนั้นแหละ เพราะคิริวหมุนตัวหันหลังให้ เธอจึงไม่ต้องเสียเวลาเดินไปใส่ในห้องน้ำ ใส่เสร็จคิริวก็หันกลับมาพอดี เหมือนคำนวนเวลาไว้แล้ว จากนั้นก็จับมือเธอด้วยความนุ่มนวล พาเดินออกไปข้างนอก

“เดี๋ยวพาไปซื้อของใช้จำเป็น ริวไม่ค่อยได้มาค้างที่นี่เท่าไหร่ มันเลยไม่มีอะไร”

คิริวพูดด้วยท่าทางสบายๆ ตามปกติ ส่วนพราวนภาก็ทำตัวไม่ต่างจากเดิมนัก เดินตามไปขึ้นรถเงียบๆ โดยปล่อยให้คิริวจับมือเดินเหมือนเด็ก

คิริวขับรถมาที่ห้างเดิมที่มาเมื่อวาน ก็มันใกล้สุดแล้ว จะดั้นด้นไปทำไมไกลๆ เลือกเดินเข้าร้านเสื้อผ้าเพื่อเลือกซื้อเสื้อผ้าให้เธอก่อน และแน่นอนว่าเขาจ่ายเองทั้งหมด

พราวนภาแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะคิริวทำเองทุกอย่าง เธอจะแย้งก็ไม่ได้ไง เด็กมันตีหน้าดุใส่ เหมือนรู้ว่าเธอจะบ่น เธอเลยเงียบๆไป เพราะไม่ค่อยว่างเถียงกับริวนัก เธอกำลังตอบแชตเรื่องงานอยู่

งานของเธอไม่มีปัญหาอะไร จะมีก็แต่งานคราวนั้นที่ทางแบรนด์โทรมาตำหนินิดหน่อย เธอขอโทษไปแล้วในส่วนของเธอ ส่วนของคนอื่นเธอไม่ยุ่ง ทางนั้นเข้าใจ และขอบคุณเธอด้วยซ้ำที่พยายามทำตามความต้องการของแบรนด์จนยอมมีปัญหากับนางแบบ

งานอื่นๆของเธอยังคงมีให้ทำตามปกติ หลายคนเข้าใจในเรื่องที่เกิดขึ้น มีเพียงตารางงานของอินทิราที่เธอต้องยกเลิกไป และขอโทษทางแบรนด์ล่วงหน้า ที่ไม่ได้ร่วมงานกัน มันค่อนข้างเยอะ