อย่าครางสิ

“ขอโทษ แกล้งแรงไปหน่อย”

คิริวจับใบหน้าสวยซบลงที่ไหล่ตัวเองเบาๆ ปิดใบหน้าแดงก่ำของเธอไว้ เพราะรู้สึกหวงมากที่สุด ใบหน้านี้เป็นของเขาคนเดียว เขาไม่อยากให้ใครมาเห็นทั้งนั้น กระชับมือที่โอบรอบเอวคอดกิ่วมากขึ้น เมื่อพี่พราวทำราวกับคนหมดเรี่ยวแรง

“อืม~”

เพราะยังรู้สึกเสียวซ่านในจุดที่โดนสัมผัสอยู่ พราวนภาจึงครางแผ่วกับสิ่งที่คนตัวโตทำ คิริวเป็นผู้ชายขี้แกล้งงั้นเหรอ จุดนี้ก็น่ารักดีแหละ ถ้ามันถูกที่ถูกทางสักหน่อย

“อย่าครางดิ เดี๋ยวพนักงานเข้าใจผิด”

คิริวกระซิบเบาๆ มองพนักงานที่ยืนทำหน้าสงสัยก่อนจะยิ้มให้ พนักงานสาวทำหน้าขวยเขิน รีบเดินหนีไป เพราะเสริฟอาหารทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว

“ก็มัน….มันยังเสียวอยู่นี่นา”

ใบหน้าสวยไร้เครื่องสำอางเงยขึ้นจากไหล่ ทำปากยื่นปากยาวใส่ ทั้งที่ดวงตายังคงฉ่ำเยิ้มเพราะแรงอารมณ์ ส่งผลให้คนมองอดใจไม่ไหว กดริมฝีปากลงไปบนหน้าผากเร็วๆ

“นั่งดีๆเลย เดี๋ยวก็ไม่ได้กินข้าว ยังต้องซื้ออีกหลายอย่างเลย”

คิริวเบ้หน้า ผลักคนที่ซบอยู่ที่ไหล่ขึ้นเบาๆ แกล้งเขาแต่ตัวเองกลับเป็นหนัก เขาชักจะทนไม่ไหวกับเนื้อตัวนุ่มนิ่มของพี่พราวแล้วไง เดี๋ยวแม่งก็ได้ทำเลยเถิดกันตรงนี้

“ตัวเองแกล้งพี่แท้ๆ เชอะ!”

พาวนภานั่งกินข้าวของตัวเอง ที่คิริวทำหน้าที่สั่งมาให้ อาหารรสอ่อนๆของร้านนี้กินง่าย แผลที่ปากเธอก็เริ่มดีขึ้นแล้ว การกินอาหารมื้อนี้จึงไม่ค่อยทรมานนัก ซ้ำยังมีคนคอยเอาอกเอาใจ คีบนั่นคีบนี่มาวางใส่จานให้ เป็นมื้ออาหารที่ทำให้เธอยิ้มกว้าง โดยไม่สนว่าแผลที่มุมปากจะฉีกมากกว่าเดิม

เวลาเดียวกัน

บ้านอดีตรัฐมนตรีxx

อนุชิตเบนสายตามองโทรศัพท์ที่ตัวเองตั้งสั่นไว้ สิ่งที่ทำอยู่ ไม่สามารถเล็ดลอดสายตา อดีตรัฐมนตรีตำแหน่งหนึ่งได้ ท่านถอดถอนใจ ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตให้แขกของบ้านรับสายที่อาจจะเป็นสายสำคัญ

“ขออนุญาตนะครับท่าน”

อนุชิตเอ่ยอนุญาตด้วยน้ำเสียงเกรงใจอย่างสุดซึ้ง กดรับสายจากลูกสาวแล้วรอฟังเงียบๆ

[เมื่อไหร่คุณพ่อจะจัดการเรื่องนั้นให้อิงค์คะ]

“พ่อยังไม่ว่าง”

อนุชิตเหลือบตามองอดีตเจ้านายที่เคยนั่งตำแหน่งสูงกว่าตัวเองด้วยความรู้สึกเกรงใจอยู่ตลอด

[ว่างไม่ว่างพ่อก็ต้องจัดการให้อิงค์ รู้ไหมคะว่าอิงค์โดนนังนั่นทำอะไรบ้าง พ่อจะปล่อยให้มันตบอิงค์ฟรีๆเหรอคะ]

น้ำเสียงกรุ่นโกรธของลูกสาว สุมไฟในอกที่ไม่เคยมอดดับของคนเป็นพ่อให้ลุกโชน เขามาที่นี่เพื่อให้ท่านอดีตรัฐมนตรีช่วยโดยเฉพาะ แต่ไม่กล้าพูดออกไปตรงๆ เพราะท่านเป็นคนที่มีเหตุมีผลมาก

“พ่อจะจัดการให้ ใจเย็นนะลูก แค่นี้ก่อนนะ พ่อทำธุระอยู่”

อนุชิตรีบวางสายจากลูกสาวสุดที่รัก เพราะสายตาของผู้สูงอายุกว่ามีแววสงสัย และไม่ค่อยพอใจนัก

“ถ้ามีธุระสำคัญก็ไปทำก่อนก็ได้ เอาไว้ว่างๆค่อยมา”

ท่านพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ส่งผลให้คนที่ตั้งใจมาขอความช่วยเหลือจากท่านโดยเฉพาะมีท่าทีร้อนรน เมื่อโดนไล่ออกไปทางอ้อม

“ผมมาหาท่านเพราะธุระเรื่องนี้แหละครับ”

อนุชิตจำต้องเอ่ยธุระของตัวเองออกไป คนที่ผ่านประสบการณ์มาทุกรูปแบบ ถอนใจออกมาเบาๆ เมื่อคนที่นั่งอยู่ตรงหน้ามานานกว่าชั่วโมง เข้าเรื่องสักที หลังจากที่คุยไปเรื่อยจนท่านเริ่มง่วง

“ว่ามา”

“คือผมอยากขอกำลังของท่าน ช่วยจัดการเด็กคนหนึ่งให้ผมหน่อยได้ไหมครับ”

ท่านไพรรัตน์เป็นคนกว้างขวาง รู้จักคนเยอะกว่าเขาที่เพิ่งเข้ารับตำแหน่งผู้ช่วย ท่านเป็นคนดีมีศีลธรรมก็จริง แต่ไม่เคยเมินเฉยต่อความเดือดร้อนของคนที่เคยร่วมงานกับท่าน บ่อยครั้งที่ท่านยื่นมือเข้าช่วยเหลือ และมีบ้างที่มันขัดกับความถูกต้อง

“เล่ามาก่อน”

อนุชิตเล่าเรื่องราวที่เกิดกับลูกสาวตัวเองตามที่ได้ยินมา อินทิราเล่ามาว่า เธอขอร้องให้สไตลิสต์หาชุดใหม่มาให้เปลี่ยน แต่เธอคนนั้นไม่ยอม ซ้ำยังบอกว่าชุดไม่ได้เสียหายอะไร ด้วยความที่ต้องรีบกลับไปถ่ายงาน ลูกสาวทนความกดดันไม่ไหว สาดกาแฟใส่หน้าสไตลิสต์คนนั้นพร้อมกับชุด เลยโดนผู้หญิงคนนั้นตบหน้า สร้างความอับอายต่อหน้าคนที่อยู่ที่นั่นมากมาย ทั้งยังไม่ยอมมาขอโทษลูกสาวของเขาอีก

“เรื่องมันเป็นอย่างนี้แหละครับท่าน ทางนั้นทำร้ายร่างกายลูกสาวผม แต่ไม่ยอมมาขอโทษเลย”

อนุชิตเล่าจบก็สำทับไปอีกที ด้วยใบหน้ากรุ่นโกรธ ที่เก็บซ่อนอารมณ์ไว้ไม่มิด

“ผิดประเด็นไปนิดหน่อยนะ แต่ชื่ออะไรละ ผู้หญิงคนนั้น”

แม้จะรู้สึกว่าผู้หญิงที่เป็นสไตลิสต์นั้น ไม่ได้ทำอะไรผิดเกินไปนัก โดนสาดกาแฟใส่หน้าแบบนั้น ไม่มีใครหรอกมั้งที่จะไม่โกรธ แม้จะทำไปเกินกว่าเหตุไปสักหน่อยเรื่องที่ตบหน้าคนอื่น แต่ท่านมองว่าผิดทั้งคู่ ไม่มีใครต้องขอโทษใคร หรือถ้าต้องการคำขอโทษ ก็ควรจะไปขอโทษทางนั้นด้วย

“พราวนภา เมษารักษ์ ครับ”

อนุชิตยิ้มกริ่ม ถ้าท่านได้ถามแบบนี้ แสดงว่ายอมรับและพร้อมให้การช่วยเหลือ ไม่ว่าจะทางใดก็ตาม

“รามือเถอะ อนุชิต”

“ครับ! อะไรนะครับท่าน”

“เราบอกว่าให้เลิกคิดทำสิ่งที่คิดไว้เสีย แล้วรามือซะ ถ้าเธอไม่ตบหน้าลูกสาวนาย อาจจะเป็นเราก็ได้ที่ตบแทน กลับไปเถอะ ธุระมีแค่นี้ใช่ไหม!”

“ทะ ทำไมละครับท่าน เด็กนั่นมันตบหน้าลูกสาวผมนะ”

อนุชิตอุทานเสียงดัง เมื่อผู้ใหญ่ตรงหน้ากลับคำ ซ้ำยังพูดจาแปลกแปร่ง

“สอนลูกยังไงให้เอากาแฟสาดหน้าคนอื่น กลับไปอบรมลูกตัวเองให้ดี ไม่ใช่ว่ามีพ่อหนุนหลังแล้วจะทำอะไรกับคนอื่นก็ได้ เราจะตัดสินใจอีกที ถ้าเด็กผู้หญิงคนนั้นผิด เราจะให้เธอไปขอโทษ”

ท่านลุกเดินจากไปหลังจากพูดจบ แม้ปีนี้ท่านไพรรัตน์จะอายุเจ็ดสิบแปดปีแล้ว แต่ท่านยังสุขภาพแข็งแรง เดินเหินเองได้ไม่ต้องมีคนคอยช่วย อนุชิตได้แต่มองแผ่นหลังว่างเปล่าของท่านนิ่งๆ ที่พึ่งสุดท้ายของเขาเดินหนีไปแล้ว คงต้องรามือจริงๆ

อนุชิตกลับบ้านด้วยความรู้สึกผิดหวัง นึกว่าท่านจะปราณีให้การช่วยเหลือ แต่ทำไมท่านถึงดูโกรธเคืองเขามากกว่า เหมือนไม่พอใจมากๆ แม้จะถูกซ่อนไว้ด้วยท่าทีนิ่งสงบก็ตาม

“คุณพ่อ ไปไหนมาคะ รู้ไหมคะว่าตอนนี้หนูต้องเจอกับอะไรบ้าง เมื่อไหร่พ่อจะจัดการให้อิงค์”

อินทิราปรี่เข้ามาโวยวายใส่คนเป็นพ่อ ที่เดินไหล่ตกเข้ามาในบ้าน คลิปนั่นแพร่ออกไปอย่างกว้างขวาง ทั้งที่พ่อเธอสั่งปิดข่าวหมดแล้ว คงมีคนในกองถ่ายคลิปไว้แล้วแอบปล่อยแน่ๆ ตอนนี้เธอกำลังถูกแบรนด์ดังกล่าว ฟ้องร้องให้รับผิดชอบที่ทำชุดเสียหาย และเรื่องที่ไม่สามารถถ่ายแบบตามที่แบรนด์ต้องการได้ ไหนจะโดนซุบซิบนินทาเรื่องนิสัย ทั้งโดนขุดคุ้ยและโดนโจมตีสารพัด

“ใจเย็นนะลูก เดี๋ยวพ่อจัดการให้”

อนุชิตสวมกอดลูกสาวไว้เบาๆ สงสารลูกมากที่ต้องโดนสังคมประณามเพียงเพราะสาดกาแฟใส่ผู้หญิงเพียงคนเดียว บางคนก็พูดเกินไป ซ้ำยังขุดเรื่องอื่นมาแฉมั่วไปหมด จนท่านโกรธผู้หญิงที่เป็นตัวต้นเรื่อง ถ้าเธออะลุ่มอล่วยให้ลูกสาวท่านบ้าง เรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้

“คุณพ่อต้องจัดการให้อิงค์นะคะ”

อรุษที่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี มองน้องสาวกับพ่อที่ยืนโอ๋กันอยู่ก่อนจะส่ายหน้า เพราะพ่อถือหางอยู่แบบนี้ไง ยัยอิงค์ถึงได้ทำตัวกร่างจนเสียนิสัย เขาไม่เคยชอบใจเลย แต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้ เพราะเขาเองก็ค่อนข้างตามใจน้องสาวเหมือนกัน