Lahat ng Kabanata ng Suplada Ako, Pero Hindi ko Sinasadyang Mahulog Sa'yo: Kabanata 21 - Kabanata 27

“Hindi ako pwedeng makita ni Mama! Alam kong ikakagalit niya ang pagsisinungaling ko sa kanya!” bulong ni April habang mabilis na sumiksik sa gilid ng pinto. Ramdam niya ang bilis ng tibok ng kanyang puso, tila sasabog sa kaba. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang pinipigilan ang pagpatak ng luha. Mula sa kabila ng pinto, maririnig niya ang mahihinang hikbi ng kanyang ina. “Honey… saan ka ba nanggaling?” nanginginig ang tinig ni Mrs. Lozano habang hawak ang kanyang dibdib. “At bakit sinabi ng anak nating patay ka na?” Dumaloy ang luha sa kanyang pisngi, nangingilid ang mga mata sa sakit at pagkalito. “Alam kong mahal na mahal ka ni April, kaya alam kong may dahilan kung bakit niya inilihim na buhay ka pa… Ano ang dahilan, Honey?! Sumagot ka naman!” halos pasigaw na wika niya, sabay hagulgol. Si Mr. Lozano, tahimik lamang na nakatayo sa tapat ng kanyang asawang nakaupo sa wheelchair. Maputla ang kanyang mukha, tila pinilas ng panahon at lungkot. “Uhmm… sinabi ko na sa’yo noon,

“Anak… mahal kong anak! Ano ba ang ginagawa mo?” Nanginginig ang tinig ng kanyang ina habang nakatitig kay April—may luha, takot, at pighati sa mga mata. “’Yan ang ama mo! Bakit mo siya tinatrato ng ganyan?” “Mama! Please, pakawalan niyo na si Papa! Wala siyang kwen—” Pakkk! Isang mahinang sampal mula sa kanyang ina, ngunit para kay April, parang sumabog ang buong mundo. Tulala siya. Hindi siya makapaniwala. Ang kamay na dati’y humahaplos sa kanyang pisngi, ngayo’y nag-iwan ng hapdi. “Mama…” mahina niyang sambit, halos maputol ang tinig. “Ako ang laging nasa tabi niyo… ako lang! Ako ang anak niyo, ako ang nagmahal, ako ang nagsakripisyo! Bakit siya pa rin?” Tumulo ang luha ng ina ngunit hindi siya tumugon. Sa paligid, malamig ang hangin—tila pati ang gabi’y natigilan sa bigat ng katotohanan. Ayoko nang makipagtalo, anak ko…” Malapit na akong mawala. Natatakot akong iwan ka magisa sa mundong ito.. Mahinang saad ng ina, habang nanginginig ang tinig at unti-unting bumabagsa

“Naroon ang sasakyan niya!” sigaw ni Dom, halos mabasag ang boses sa gitna ng buhos ng ulan. Agad niyang inihinto ang sasakyan, halos umusok ang gulong sa biglaan niyang preno. Sa tindi ng kaba at galit na naghahalo sa kanyang dibdib, halos hindi niya mapansin na basa na ang kanyang mukha hindi lang ng ulan kundi ng sariling pawis at luha. Walang inaksayang segundo—mabilis siyang bumaba, hinampas ang pinto, at tumakbo patungo sa kotse ni April. Sa bawat hakbang, ramdam niya ang pintig ng puso niyang parang sasabog. “Open the door, April!” malakas na sigaw ni Dom, kasabay ng paulit-ulit na kalabog ng kamao niya sa bintana ng kotse. “Please, April, kausapin mo lang ako!” Sa loob, napapitlag si April. Nabaling ang tingin niya sa anino ng lalaking nasa labas ng kotse—basang-basa, nanginginig, pero matigas ang paninindigan. “Diyos ko, sino ba ‘tong lalaking to at nakakainis talaga!” bulong niya, nanginginig din sa halo ng inis at emosyon. Mabilis niyang binuksan ang pinto, at kasabay n

“Bwisit! Bwisit, bwisit!” sigaw ni Dom habang mariing sinasampal ang manibela sa loob ng kanyang sasakyan. Halos mabasag ang salamin sa lakas ng kanyang hininga. “Kung hindi dahil kay Charmine, tagumpay ko sanang minahal si April! Kasalanan niya ang lahat ng ito! Kung alam ko lang na plano lang niya akong paghigantian… bwisit talaga!” Napayuko siya, mariing pinikit ang mga mata. Sa mga huling araw, nabunyag sa kanya ng kanyang secret detective ang katotohanan—ang dating unang pag-ibig niya, si Charmine Dela Cruz, ay hindi muling lumapit sa kanya dahil sa pag-ibig, kundi dahil sa galit at paghihiganti. Galit kay Mr. Elite, ang ama ni April—na siyang naging kabit ng sariling ina ni Charmine. At nang malaman ni Charmine na nagtatrabaho si Dom na ex lovelife niya sa GFDC (Glamorous Fashion & Design Company)—na pagmamay-ari ni April Lozano anak ni Mr. Lozano—doon niya sinimulang ayusin ang kanyang paghihiganti. Kinabukasan, sa GFDC…. Maaga pa lang ay naroon na si Mrs. Charmine Dela C