All Chapters of The CEO'S Lethal Obsession: Chapter 121 - Chapter 130

Wade's POVMabigat ang talukap ng mga mata ko pero sinubukan ko pa ring idilat ang mga mata ko. Nang maimulat ko ang aking mga mata, bumungad sa akin ay puro puti — puting kisame, puting ilaw, puting kurtina. Pagkatapos ay naamoy ko ang malinis at malamig na hangin. May malamig na tubo sa kamay ko, may marahang beep sa gilid. Doon ko lang tuluyang na realized kung nasaan ako.I am at the hospital.Nang igalaw ko ang ulo ko, napangiwi ako sa kirot. At sa gilid ng paningin ko, nakita ko ang isang pamilyar na anino. Nakaupo siya sa silya, nakasandal at nakasuot pa rin ng itim na coat.“Master,” sambit ni Wayne nang magtama ang aming mga mata.Tiningnan ko siya nang mabuti. May bakas ng puyat sa mukha niya at may hawak siyang kape na halatang malamig na. Sinubukan kong umupo pero nakaramdam ako ng hilo kaya bumalik ako sa pagkakahiga. “Wayne?” garalgal kong sabi. “Anong nangyari?”Agad siyang tumayo at lumapit. “Nasa hospital po kayo, master. Naaksidente po kayo kagabi. H-Hindi niyo po b

LILY'S POV Mainit na liwanag ng araw ang unang gumising sa akin. Napapikit ako sandali bago tuluyang dumilat. Mabigat pa ang pakiramdam ko. Parang binuhusan ng pagod ang buong katawan ko. Pagtingin ko sa paligid, saka ko lang napagtantong nasa hospital nga pala ako.“Gising na po pala kayo, Miss Russell.”Napatingin ako sa lalaking nakaupo sa gilid ng kama. Matangkad siya, naka-itim na long sleeves at may suot na earpiece. Pamilyar ang mukha niya, saan ko ba nakita ang mukhang iyan? “Sino ka?” tanong ko agad, bahagyang kinakabahan. “Nasaan si Wade?”Maayos ang pagkakangiti niya pero halatang sanay siya sa propesyonal na tono. “Ako po si Renz. Isa po ako sa mga tauhan ni Master Wade Chilton. Inatasan niya po akong bantayan ka.”Namilog ang mga mata ko. “Si… Wade?”Tumango siya. “Yes, Miss Lily, pero umalis na po siya kanina matapos niya kayong dalawin. May kailangan daw po siyang asikasuhin.”Agad akong napaupo, kahit nahihilo pa. “Nasaan siya ngayon? May nangyari ba sa kaniya? Okay

LILY'S POVNaiwan akong tulala habang hawak ko ang pisngi kong namumula. Bumibilis ang tibok ng puso ko. At ngayon ay nagsusumiksik sa isipan ko kung anong klaseng buhay ang mayroon si Wade — ang buhay niya ay pinapaikot ng pera at kapangyarihan. At dahil mula sa isang prominenteng pamilya si Wade ay kailangan niya rin ng isang babaeng ka-level niya. But I don’t give a dàmn. Hindi fairytale ang hinahangad ko para sa aming dalawa ni Wade…kung hindi ay isang paghihiganti. Pagkaalis ni Cecilia, unti-unting napuno ng mga bulungan ang paligid. May mga empleyadong nagkukunwaring abala sa computer pero halata namang nakikinig. Ang iba naman ay pasimpleng sumusulyap sa akin…sa pisngi kong mamula-mula at namamaga.“Grabe ang sampal ni Miss Cecilia sa kaniya…”Narinig kong bulung ng isa sa mga empleyado pero hindi ko magawang lumingon. Hindi ako makakakilos dahil nagbablangko ang utak ko.“Bakit kaya? May relasyon daw ba talaga sila ni Master Wade?” bulong isa pang babae.“Pero napaka-cheap n

Wade's POVNgumiti ako nang bahagya, katamtamang pormal gaya ng nakasanayan ko. Si Cecilia, gaya ng dati, ay sanay na sanay sa ganitong atensyon. May kumpiyansa siya sa bawat galaw niya. Kumakaway siya sa mga tao habang mahigpit na nakahawak sa braso ko. Dahil pareho kaming nagmula sa mamayayamang angkan — lahat ng mga mata ay nasa amin. Kami ang bida ngayong gabi. But this will be the last time I will be with her, with Cecilia. Ramdam ko ang titig ng mga bisita, ang mga bulungan, ang pagkuha ng litrato pero kahit sa dami ng atensyon na nasa amin, ang atensyon ko ay na kay Lily pa rin. Tiningnan ko ang screen ng cell phone ko pero nadismaya ako. Walang ilaw. Walang mensahe. Wala pa ring text mula sa kaniya.Kahit binalik ko na ang cell phone ko sa bulsa ko ay panaka-naka ko pa ring kinakapa iyon sa bulsa ko. Baka sakaling hindi ko lang narinig na tumunog iyon, pero wala pa rin talaga. Agad na kumabog ang dibdib ko sa kaba. Hindi ako mapakali. Gusto ko siyang puntahan sa unit niya

Cecilia's POVHindi ko na kailangang tingnan pa si Wade para maramdaman kung gaano siya kalamig sa akin buong gabi. Habang nakangiti ako sa mga bisita, habang tumatawa ako sa mga kuwento ng mga taong pilit nagpapasikat sa harap ko, siya naman ay binalewala lang ako.Mula nang pumasok kami sa bulwagan, ni hindi man lang siya lumingon sa akin ng may ngiti. Walang lambing, walang init. Parang isa lang akong kasabay niyang prop sa harap ng mga kamera.“Miss Cecilia, you look absolutely stunning tonight!” sabi ng isa sa mga bisita, hawak ang baso ng champagne.Ngumiti ako, magiliw, at tinapik ang braso nito. “Thank you. You’re too kind.”Pero sa loob-loob ko, nilulunok ko ang apoy ng galit na gusto ko nang ibuga. Ang mga ilaw ng chandeliers ay kumikislap sa ibabaw ko, pero ang gabi ay tila madilim, masikip, at nakakasakal. Dahil alam kong habang nandito ako, si Wade naman ay nasa ibang mundo—isang mundong sigurado akong may pangalan.Lily.Kinuha ko ang baso ko at ininom ang laman nito sa