All Chapters of อุ้มรักสามีครึ่งคืน: Chapter 41 - Chapter 50

อรอมลรู้สึกตัวตื่นในตอนเช้า หลังจากหลับยาวมาตลอดทั้งคืน เธอมักจะตื่นเวลานี้เป็นประจำ เพราะต้องเตรียมอาหารเช้าให้คนเป็นป้า ร่างบางขยับตัวไปมา รู้สึกแปลกใหม่กับสิ่งที่เห็น ตากลมโตก็เบิกขึ้นเมื่อนึกได้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่บ้านของอัคนี และกำลังนอนอยู่บนเตียงของเขา โดยที่เขานอนอยู่ข้างๆ ใบหน้าสวยเห่อร้อน เมื่อเห็นแขนแกร่งกอดอยู่ที่เอวของเธอ และที่สำคัญเธอหนุนแขนเขาแทนหมอน และขดอยู่ในอ้อมกอดของเขามาทั้งคืน เกิดอะไรขึ้นเธอมานอนตรงนี้ได้ยังไง จำได้ว่าเธอนอนหันหลังให้เขา อัคนีตามมากอดเธอก่อนนอน แล้วทำไมตอนตื่นเธอถึงเข้ามาอยู่ในอกเขาแบบนี้ ตากลมโตมองไรคางเขียวครึ้ม ไล่เรื่อยไปตามซีกหน้าคมคาย แล้วไปหยุดที่ริมฝีปากสีคล้ำ ที่เคยบดจูบเธอจนแทบขาดใจมาแล้ว มือบางยกขึ้นอย่างลืมตัว ใช้ปลายนิ้วสัมผัสริมฝีปากบางเฉียบอย่างแผ่วเบา "บ้าไปแล้วเอย" พูดกับตัวเองเมื่อรู้สึกตัวว่าเผลอทำอะไรลงไป ดึงมือกลับแล้วค่อยๆยกแขนเขาออกจากเอว ขยับตัวออกห่างเพื่อจะลุกออกจากที่นอน ทันใดนั้นคนที่เธอเข้าใจว่าหลับก็พลิกตัวขึ้นมาทับเธอเอาไว้ ตรึงเธอไว้กับที่นอนด้วยช่วงตัวของเขา "คุณอัค!" ร้องเสียงหลงเมื่อตกใจก

ร่างสูงขยับเข้าหาคนที่ยืนตัวสั่นอยู่ชิดผนัง ตาคู่คมกวาดมองร่างบางไปทั้งตัว ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่หน้าอกอวบอิ่ม ใบหน้าสวยเห่อร้อนเมื่อเห็นสายตาของเขา "คะ...คุณอัค" เรียกชื่อเขาเมื่อชายหนุ่มมาหยุดยืนตรงหน้า "หืม..." เสียงนุ่มทุ้มขานรับในลำคอเบาๆ "ไหนคุณบอกว่าจะรอให้ฉันพร้อมไงคะ" อัคนียิ้มเย็นเมื่ออรอมลยกเรื่องนี้มาอ้าง "ก็รอไงครับ" พูดพร้อมกับโน้มหน้าลงมาจนชิดกับใบหน้าของเธอ "ยะ...อย่าค่ะ" อรอมลผละหนีแต่หลังติดกับผนังห้องน้ำจึงไปไหนไม่ได้ "สัญญาว่าจะไม่ทำมากกว่าจูบ ถ้าหนูเอยไม่เต็มใจ"สิ้นเสียงตากลมโตก็มองหน้าเขา รู้สึกอุ่นในหัวใจ เมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อเล่นของเธอ ในห้องน้ำงานเลี้ยงวันนั้นเขาก็เรียกเธอแบบนี้ "นะครับ" อัคนีอาศัยจังหวะที่คนตัวเล็กเผลอ แนบกายเข้าไปจนชิด แล้วประกบปากลงบนปากอิ่มหวานฉ่ำ หญิงสาวตัวชาเมื่อปากหนาจูบลงมาอย่างแผ่วเบา ร่างสูงดันร่างบางจนหลังแนบไปกับผนังห้องน้ำ เมื่อเปลี่ยนจังหวะจากแผ่วเบาเป็นหนักหน่วงไปตามอารมณ์ที่เก็บกดเอาไว้ อรอมลจูบตอบเขาอย่างสะเปะสะปะ เมื่อความวาบหวามเข้าเล่นงาน มือหนา

"ลืมแล้วเหรอว่าหน้าที่คุณคืออะไร" อัคนีถามพร้อมกับโน้มหน้าลงมาหา อรอมลเบี่ยงหลบ เจ็บราวที่กลางอกเมื่อได้ยินคำว่าหน้าที่จากปากของเขา อัคนีคงแยกหน้าที่กับหัวใจออกจากกันได้อย่างชัดเจน ในขณะที่เธอกลับรวมทุกอย่างไว้ด้วยกัน เพียงแค่วันแรกที่อยู่กับเขา ความรู้สึกเธอก็สับสนจนวุ่นวายไปหมด "จูบผม" เสียงห้าวกระซิบชิดใบหู เรียกสติของหญิงสาวให้กลับมา "อย่าค่ะ" อรอมลห้ามเขาไว้ เพราะอับอายกับสายตาของลูกน้องที่อยู่บริเวณนั้น "ดูสิว่าใคจะกล้ามอง จูบ" อัคนีบังคับด้วยการก้มหน้าลงมา จนใบหน้าเขาแนบชิดกับหน้าของเธอ "คุณอัคใจร้าย" ตัดพ้อก่อนจะประกบปากลงบนปากของเขา แล้วรีบถอนออก ใบหน้าของชายหนุ่มตามติดมือแกร่งล็อกท้ายทอยหญิงสาวเอาไว้ แล้วกดจูบลงมาหนักๆ เมื่อเช้าเขาก็จูบเธอไปตั้งเยอะแล้ว ตอนนี้ก็ยังอยากจูบอีก อรอมลต้องทำเสน่ห์ใส่เขาแน่ๆ เขาถึงได้คลั่งไคล้เธอขนาดนี้ ชายหนุ่มจูบจนพอใจถึงถอนปากออก แล้วจูบซ้ำๆลงมาอีกหลายครั้ง เมื่อมันเขี้ยวริมฝีปากอิ่มเต็มบวมเจ่อ "ผมไปก่อนนะตอนเย็นเจอกัน" พูดเมื่อละมือจากเอวเธอแล้วเข้าไปนั่งในรถ หญิงสาวถอยออกมา เมื่อคนขับรถ

"เฮ้ยปล่อย!" คิมหันต์สลัดคนที่กอดคอเขาออก ทั้งอึดอัดและตกใจเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นอกจากอรอุมาจะไม่ปล่อยแล้ว ยังใช้สองขาเกี่ยวเอวเขาเอาไว้ ริสามองการกระทำของสองคนนั้น ก่อนจะพุ่งไปแกะคิมหันต์ออกด้วยความหึงหวง "ปล่อยหมอเดี๋ยวนี้นะ!" ริสาจับไหล่ของอรอุมาแล้วดึงออก อรอุมาส่ายหัวไปมาแล้วซุกหน้าลงกับอกแกร่ง เพื่อใช้อกนี้บังตัวเองให้พ้นจากความอับอาย "พี่สาปล่อย ออกไปก่อนเถอะพี่ ให้พี่หมอคุยกับเค้าเองดีกว่า" จ๋าเข้ามารั้งเจ้านาย เมื่อเห็นว่าริสากำลังจะทำให้เรื่องมันบานปลาย เพราะโมโหหึง "ช่วยด้วยค่ะ ฉะ...ฉันอาย" อรอุมาบอกกับหมอหนุ่ม ใบหน้าสวยซุกกับซอกคอของเขา "ปล่อยก่อนสิวะ เกาะแบบนี้จะคุยกันยังไง" คิมหันต์ผลักอรอุมาออก เมื่อถูกรัดคอจนหายใจไม่ออก จังหวะนั้นจ๋าที่มีสติที่สุด วิ่งไปเอาผ้าห่มในห้องนอนออกมา แล้วโยนให้คนทั้งสอง ทันทีที่ผ้าห่มสัมผัสตัว อรอุมาก็คว้ามันไว้ ผละออกจากร่างแกร่ง ใช้ผ้าห่มคลุมตัวเองเอาไว้ ตากลมโตมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวง ก่อนจะไล่มองคนในห้องทีละคน "พี่สา!" เรียกริสา เมื่อเห็นริสายืนกอดอกมองมาทางเธอ ด้วยสายตาไม่เป็น

"มาทำอะไรในนี้" คำถามที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้อรอมลสะดุ้งสุดตัว ร่างบางหันมาตามเสียง หน้าถอดสีเมื่อเห็นอัคนียืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง "คะ...คุณเลิกงานแล้วเหรอคะ" อรอมลถามเขาพร้อมกับมองนาฬิกาข้อมือ ที่บอกเวลาบ่ายสอง ทำไมเขาเลิกงานเร็วจัง "ผมถามว่าเข้ามาทำอะไร" อัคนีก็คืออัคนีเขาจะต้องได้รับคำตอบแรกก่อน ถึงจะออกไปเรื่องอื่นได้ "ฉันขอโทษค่ะ" อรอมลขอโทษเขาเป็นประโยคแรกเธอผิดเองที่เข้ามาในเขตหวงห้าม โดยที่ไม่ขอเขาก่อนความน้อยใจที่มีเลยทำให้ เผลอทำเหมือนกำลังตอบประชดเขา อัคนีถอนหายใจก่อนจะก้าวเข้ามาในห้อง "ไม่ได้ว่าเสียหน่อย แค่จะบอกว่าในนี้มันทั้งร้อนทั้งเหม็นสี ออกไปข้างนอกกันเถอะ" มือแกร่งคว้าลงที่ข้อมือบาง พร้อมกับจับจูงให้เดินตามกันออกมา อรอมลขืนตัวไว้เล็กน้อย "กลัวฉันจะรู้ความลับของคุณเหรอคะ" ถามพร้อมกับดึงมือออกจากมือใหญ่ อัคนีงุนงงกับคำถามของหญิงสาว "ความลับอะไร" "ชั่งเถอะค่ะ ไม่สำคัญหรอก" พูดพร้อมกับเดินนำหน้าเขาออกไปจากห้อง มือแกร่งยกขึ้นกุมขมับ ไม่เข้าใจกับอาการที่เธอเป็น ก่อนจะต้องตกใจเมื่อนึกขึ้นได