All Chapters of ซูเมี่ยวจิน: Chapter 41 - Chapter 50

“พวกคุณเชิญนั่งก่อนครับ เดี๋ยวผมหาเอกสารร้านค้ามาให้” เจ้าหน้าที่ผายมือเชิญซูเมี่ยวจินและฉางเล่ยนั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเขา“ขอบคุณค่ะ/ครับ” ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยรับคำและนั่งลงรอด้วยกันเกือบ 10 นาที กว่าที่เจ้าหน้าที่จะถือเอกสารมานั่งลงตรงข้ามพวกเขาและยื่นเอกสารรายละเอียดร้านค้า 4 แห่งให้พวกเขาดูก่อนซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยค่อย ๆ ดูรายละเอียดและภาพถ่ายขาวดำที่เจ้าหน้าที่ส่งมาให้ดูไปทีละร้าน ตำแหน่งที่ตั้งของร้านแต่ละแห่งมีทั้งอยู่บนถนนเดียวกับร้านอาหารของรัฐที่พวกเขาเพิ่งจากมา ถนนเดียวกับโรงเรียนของฉางเซียงจูก็มีอยู่แห่งหนึ่งเช่นกัน แต่ซูเมี่ยวจินสนใจร้านค้าที่อยู่บริเวณโรงงานและสถานที่ราชการซึ่งไม่ห่างจากที่ว่าการเมืองมากนักร้านค้าแห่งนี้เป็นร้านสองชั้น เนื้อที่ 200 ตารางเมตร ทั้งยังเป็นร้านที่สร้างด้วยปูนทั้งหลัง แตกต่างจากร้านอื่นซึ่งเป็นครึ่งปูนครึ่งไม้ เธอไม่รู้ว่าทำไมเจ้าของเก่าจึงขายทิ้ง แต่จากภาพถ่ายก็สามารถรู้ได้ว่ามั

เจ้าหน้าที่รับเงินมาและบอกให้ซูเมี่ยวจินไปนั่งรอ ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินจึงเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้ด้านหน้า“กี่โมงแล้วคะฉางเล่ย” ซูเมี่ยวจินกลัวว่าจะกลับถึงหมู่บ้านช้าจึงถามขึ้น“บ่ายสองครึ่งแล้วครับ” ฉางเล่ยยกนาฬิกาขึ้นมาดูก่อนจะตอบภรรยา“น่าจะทันก่อนเวลาอาหารเย็นนะคะ เราจะซื้ออะไรไปทำกินเพิ่มไหม”“เนื้อที่บ้านยังมีอยู่นะครับ ผมว่าไม่ต้องซื้ออะไรก็ได้” ฉางเล่ยนึกถึงเนื้อสัตว์ที่พวกเขาแช่เอาไว้ในบ่อน้ำเมื่อวานนี้“จริงด้วยสินะ ฉันลืมไปเลย ถ้าอย่างนั้นก็กินเนื้อพวกนั้นให้หมดก่อนค่อยซื้อทีหลังก็แล้วกันค่ะ” ซูเมี่ยวจินยิ้มบอก“คุณซูเมี่ยวจินเชิญทางนี้ค่ะ” เสียงเจ้าหน้าที่เรียกชื่อเมื่อเปิดบัญชีเสร็จซูเมี่ยวจินลุกขึ้นเดินไปหาเจ้าหน้าที่ จากนั้นเธอได้รับใบฝากเงินให้นำไปเขียนพร้อมสมุดบัญชีเล่มใหม่ที่เจ้าหน้า

ซูเมี่ยวจินจ่ายค่าตู้กระจกไป 280 หยวน เธอให้ฉางเล่ยนำทางคนขนตู้ไปเก็บไว้หลังรถก่อน ส่วนเธอกับพ่อแม่จะไปรอเขาที่บริเวณร้านขายนาฬิกา เพราะเธอกลัวว่าพ่อกับแม่จะเหนื่อยเดินไปมา“คุณพาพ่อกับแม่ไปเถอะครับ ผมจำได้ว่าร้านนาฬิกาอยู่ตรงไหน ไม่ต้องห่วงนะ”ฉางเล่ยบอกภรรยาพร้อมรอยยิ้ม เขาดีใจที่เห็นซูเมี่ยวจินเป็นห่วงเป็นใยพ่อแม่ของเขาที่อายุเริ่มมากแล้ว“ตกลงค่ะ คุณถือเงินเอาไว้สักหน่อยนะคะ เผื่อว่าเห็นอะไรอยากซื้อไปตกแต่งร้านก็ซื้อได้เลย” ซูเมี่ยวจินยื่นเงินสามร้อยหยวนให้ฉางเล่ย“ได้ครับ ฝากดูแลพ่อกับแม่ด้วยนะครับ” ฉางเล่ยรับเงินมาใส่กระเป๋ากางเกงซูเมี่ยวจินจับมือหลิวเอ้อหลิงโดยมีฉางชิงหยูเดินไปข้างกัน ฉางเล่ยนำทางคนของร้านขายตู้ไปยังรถจี๊ปที่จอดไว้ด้านนอก ระยะทางจากร้านนี้ไปที่จอดรถถือว่าไกลพอสมควร เทียบกับร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าและร้านนาฬิกาแล้ว ร้านนี้อยู่ลึกกว่ามาก อาจเพราะร้านขายเฟอร์นิเจอร์ต้องใ

“อย่ามัวแต่คุยกันอยู่เลย ช่วยกันยกของเข้าไปไว้ในร้านก่อน จะได้กลับบ้าน” หลิวเอ้อหลิงบอกสองพ่อลูกที่คุยกันอย่างสนุกสนาน“ค่ะแม่ หนูไปช่วยยกกระถางต้นไม้นะคะ” ฉางเซียงจูบอกแล้วเดินไปที่หลังรถ20 นาทีต่อมา ของบนหลังรถก็ถูกนำไปเก็บเอาไว้ในร้าน นาฬิกาทั้งหมดที่ซื้อมานั้น ซูเมี่ยวจินเก็บไว้ในห้องนอนใหญ่เพื่อความปลอดภัย เธอให้ฉางเล่ยล็อกห้องเอาไว้ให้ดี จากนั้นทุกคนจึงกลับไปที่หมู่บ้าน โดยมีฉางเล่ยเป็นคนขับ เขาเห็นว่าซูเมี่ยวจินขับรถมาทั้งวันแล้วจึงกลัวเธอจะเหนื่อยเมื่อกลับถึงบ้าน หลิวเอ้อหลิงทำเพียงอุ่นอาหารที่เหลือตอนเช้าให้ทุกคนกินเป็นมื้อค่ำเท่านั้น เพราะยังมีอาหารเหลืออยู่อีกมาก“พ่อแม่ พรุ่งนี้เราทยอยขนของไปที่ร้านกันดีไหมคะ พ่อแม่กับน้องจะได้ค้างที่ร้านกันก่อน หนูกับฉางเล่ยจะกลับมานอนที่หมู่บ้านและขนของไปให้อีกที” ซูเมี่ยวจินเอ่ยขึ้นระหว่างที่กำลังกินอาหาร“อืม… จริงด้วยสินะ ตอน

หลังอาหารมื้อเช้าที่พ่อกับแม่ไปตลาดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากร้านค้าซื้อมา ฉางเล่ยกับฉางชิงหยูออกไปที่หมู่บ้านด้วยรถยนต์เพื่อขนไม้มาทำชั้นวาง ซูเมี่ยวจินกับแม่ฉางช่วยกันติดราคานาฬิกาและวางเรียงเอาไว้ในตู้กระจกหน้าร้าน ฉางเซียงจูก่อนออกจากบ้านยังบอกทุกคนว่าเธอจะไปประกาศบอกเพื่อนในโรงเรียนว่าบ้านเธอขายนาฬิการาคาไม่แพง เพราะนาฬิกาแบบใส่ถ่านที่แม่กับพ่อเธอซื้อมานั้นราคาถูกกว่านาฬิกาไขลานที่พี่สะใภ้ซื้อมาเกือบสองเท่า เธอจึงคิดว่าเพื่อนที่มีเงินในโรงเรียนน่าจะสนใจมาซื้อของที่บ้านเธอ ซึ่งพี่สะใภ้บอกว่าถ้าติดราคาเสร็จจะลองเปิดหน้าร้านขายดูก่อนก่อนมื้อเที่ยง ฉางเล่ยกับพ่อฉางก็กลับมาจากไปตัดไม้ พวกเขาช่วยกันขนไม้ลงมาวางที่ลานหลังร้านและล้างมือล้างไม้ไปกินข้าวเที่ยงพร้อมแม่ฉางกับซูเมี่ยวจินที่ตั้งโต๊ะรอมาสักพักแล้ว“ทำไมตัดไม้มาเยอะแบบนี้ล่ะคะ” ซูเมี่ยวจินเห็นกองไม้มากมายเข้าก็อดจะถามไม่ได้“ผมกับพ่อคิดจะทำเก้าอี้เอาไว้ให้ลูกค้านั่งรอในร้านด้วยน่ะครับ” ฉางเล่ยยิ้มตอบ