น้องสาวมาร้าน

ก่อนไปร้านอาหาร พวกเขาพากันนำนาฬิกาที่ซื้อมาไปเก็บไว้ที่รถก่อน จะได้ไม่ต้องพากันถือของพะรุงพะรังนัก ซูเมี่ยวจินคิดว่านาฬิกาสามสิบกว่าเรือนที่ซื้อมาก็น่าจะพอขายระหว่างที่สามีเธอเตรียมชั้นวางเครื่องใช้ไฟฟ้า

“เมี่ยวจินอยากได้อะไรไปตกแต่งที่ร้านเพิ่มเหรอลูก” หลิวเอ้อหลิงถามขึ้นเมื่อพวกเขานั่งลงในร้านอาหารร้านหนึ่ง

“อืม… หนูคิดว่าร้านเราน่าจะมีดอกไม้หรือไม้มงคลวางเอาไว้สักหลายกระถางน่าจะดีนะคะ พ่อกับแม่คิดว่ายังไงคะ” ซูเมี่ยวจินไม่อยากให้ร้านของครอบครัวดูจืดชืดเกินไปจึงอยากตกแต่งให้มีสีสรรขึ้นมาบ้าง

“ความคิดไม่เลว พ่อเคยเห็นคนค้าขายเขาปลูกต้นไม้มงคลกันไม่น้อยเลยนะ เมื่อครู่ที่ร้านนาฬิกาที่พวกพ่อไปก็มีอยู่สองต้นเหมือนกัน” ฉางชิงหยูเล่า

“สามี คุณอย่าลืมเตือนให้ฉันซื้อเครื่องคิดเลขด้วยนะคะ เวลาพ่อกับแม่คิดเงินจะได้ไม่เหนื่อย แล้วเรายังต้องซื้อกระดาษแข็งไปเขียนราคานาฬิกาติดไว้ด้วย ไม่อย่างนั้นคงลืมราคากันแน่ ๆ” ซูเมี่ยวจินบอกฉางเล่ย เธอกลัวว่าตัวเองจะมัวแต่ดูของอย่างอื่นจนลืมสิ่งสำคัญสำหรับติดสินค้าและค้าขายไปเสียก่อน

“ตกลงครับ ถ้าผ่านร้านเครื่องเขียนเราก็เข้าไปดูกันนะครับ ยังไงคุณก็ต้องทำบัญชีร้านด้วยหรือเปล่าภรรยา” ฉางเล่ยนึกได้ว่าพวกเขาไม่มีใครทำบัญชีเป็นจึงบอกเธอ

“อ่า… จริงด้วยค่ะ ขอบคุณที่เตือนฉันนะคะ ฉันต้องซื้อสมุดบัญชีมาลงราคาต้นทุนเอาไว้และค่าตกแต่งร้านด้วย เราจะได้รู้ว่าการค้าของเรามีกำไรหรือขาดทุน”

พนักงานนำอาหารมาส่งที่โต๊ะพวกเขาพอดี ทั้งสี่คนจึงหยุดคุยเรื่องร้านค้าเอาไว้ก่อน อย่างไรบ่ายนี้พวกเขายังต้องเดินซื้อสิ่งของจำเป็นสำหรับใช้ในร้านอีกหลายอย่าง หากว่ามัวแต่ชักช้าก็กลัวว่าจะกลับถึงร้านเย็นเกินไปจนไม่มีเวลาขนของเข้าไปไว้ในร้าน

หลังกินข้าวเที่ยง ทุกคนต่างเดินไปที่ร้านขายเครื่องเขียนพร้อมกัน พ่อแม่ฉางยังเลือกสมุดและปากกาไปฝากฉางเซียงจูด้วยหลายอัน เพราะราคาของที่ร้านนี้ถูกกว่าในอำเภอมากเลยทีเดียว ซูเมี่ยวจินก็หาของจำเป็นที่ต้องใช้สำหรับเปิดร้านค้าหลายอย่างเช่นกัน เธอมีฉางเล่ยคอยเตือนว่าต้องซื้ออะไรบ้าง

พวกเขาอยู่ในร้านนานถึงครึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะพากันถือถุงคนละไม้คนละมือเดินหาร้านต้นไม้ที่ถามมาจากเจ้าของร้านเครื่องเขียนก่อนหน้านี้ กว่าที่ทุกคนจะไปถึงหน้าร้านต้นไม้ก็เกือบ 20 นาทีเลยทีเดียว เพราะร้านต้นไม้อยู่ห่างจากกลางตลาดค้าส่งไปอีกฝั่งหนึ่ง ทำให้พวกเขาต้องเสียเวลาเดินนานขนาดนี้

“พ่อแม่ ถ้าเหนื่อยก็บอกพวกเรานะคะ เราจะได้หาที่ให้นั่งพักกันก่อน” ซูเมี่ยวจินบอกเมื่อเห็นว่าพ่อแม่ฉางกำลังเช็ดเหงื่อจากอากาศที่ร้อน

“พ่อกับแม่ไม่เหนื่อยหรอกลูก ทำงานในไร่เหนื่อยยิ่งกว่านี้อีก” ฉางชิงหยูยิ้มตอบ

“ใช่แล้วล่ะ เมี่ยวจินไม่ต้องกังวลมากเกินไป เรารีบไปเลือกต้นไม้กันเถอะ นี่ยังมีอะไรต้องซื้ออีกหรือเปล่า อาเล่ย กี่โมงแล้วลูก” หลิวเอ้อหลิงกล่าว

“ใกล้บ่ายสามโมงแล้วครับ” ฉางเล่ยไม่คิดว่าพวกเขาจะใช้เวลานานขนาดนี้หลังกินข้าวเที่ยงก่อนหน้านี้

“ถ้าอย่างนั้นพวกเรารีบไปกันเถอะ ไม่อย่างนั้นจะกลับถึงร้านช้าเกินไป แม่ไม่รู้ว่าเซียงจูจะไปถึงร้านก่อนเราหรือเปล่าน่ะสิ” หลิวเอ้อหลิงเป็นห่วงลูกสาว

“ตกลงค่ะ พวกเราช่วยกันเลือกคนละต้นนะคะ จะได้ให้คนขนไปที่รถแล้วกลับกันเลย ป่านนี้น้องสาวน่าจะใกล้เลิกเรียนแล้ว” ซูเมี่ยวจินนึกได้ว่านัดกับฉางเซียงจูเอาไว้ เธอจึงกลัวน้องสาวจะรอนาน

ฉางชิงหยู หลิวเอ้อหลิงและฉางเล่ยพยักหน้ารับคำซูเมี่ยวจิน พวกเขาเดินดูต้นไม้กันไม่นานก็เลือกมาได้คนละหนึ่งกระถาง ซูเมี่ยวจินรีบให้คนในร้านนำไปคิดเงิน เพราะเธออยากรีบกลับร้านแล้ว

ราคาต้นไม้ที่พวกเขาเลือกทั้งหมดไม่ถึง 100 หยวน เพราะต้นไม้พวกนี้เป็นเพียงต้นที่เพิ่งเพาะมาได้ไม่กี่เดือน ทำให้ราคาถูกมากและขนาดไม่ใหญ่เกินไป พวกเขาจึงช่วยกันถือถุงกระถางต้นไม้กลับไปที่รถด้วยกัน แทนที่จะให้คนที่ร้านนำไปส่งให้เสียเวลากันไปมา

“สามี กี่โมงแล้วคะ” ซูเมี่ยวจินถามขณะที่กำลังจะขับรถออกจากตลาดค้าส่ง

“บ่ายสามครึ่งแล้วครับ” ฉางเล่ยหันไปบอกภรรยา

“ฉันจะขับเร็วสักหน่อยนะคะ จะได้ไปถึงร้านก่อนน้องสาว”

“ครับ ขับระวังด้วยนะครับ” ฉางเล่ยอดจะเอ่ยเตือนไม่ได้

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ถนนสายนี้ไม่ค่อยมีรถมากนัก เราคงจะช้าตอนเข้าอำเภอมากกว่า เพราะเป็นเวลาเลิกเรียนของเด็ก ๆ ในอำเภอ” ซูเมี่ยวจินคาดเดาเหตุการณ์ในอำเภอเอาไว้ล่วงหน้า ขนาดเมื่อเช้านี้คนยังไปมาขวักไขว่เต็มไปหมด ตอนเย็นก็ต้องไม่ต่างกันสักเท่าไหร่

“นั่นสินะครับ แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วงเซียงจูมากหรอกนะครับ น้องรู้ดีว่าถ้าไม่เห็นพวกเรา เธอก็คงนั่งรอที่หน้าร้านนั่นแหละ” ฉางเล่ยไม่อยากให้ภรรยากังวล

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำสามี เธอขับเร็วกว่าทุกครั้งที่มามณฑล อย่างไรในยุคนี้ก็ไม่ได้มีรถติดเหมือนยุคที่เธอจากมา การขับขี่ก็ไม่มีการกวดขันมากนัก เธอจึงไม่กลัวว่าจะถูกทางการจับระหว่างขับรถ

“สามี พรุ่งนี้เราเข้าอำเภอพร้อมพ่อกับแม่แล้วจัดร้านกันให้ท่านก่อนดีไหม ถ้าจัดร้านเสร็จเร็ว เราสองคนไปทำใบขับขี่กันนะคะ” ซูเมี่ยวจินที่ตอนนี้มีเอกสารของรถคันนี้ในมือแล้วรีบบอกสามีก่อนที่จะยุ่งจนลืมไปอีก

“ตกลงครับ พวกเราช่วยกันจัดร้าน ไม่นานน่าจะเสร็จ ยังไงก็ยังไม่ได้ซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้ามาอยู่แล้ว แค่นาฬิกาอย่างเดียว คงไม่มีปัญหา” ฉางเล่ยบอก

ซูเมี่ยวจินใช้เวลาเพียง 38 นาทีก็มาถึงตัวอำเภอเจิ้งไห่ และก็จริงอย่างที่เธอคาดการณ์ก่อนหน้านี้ ผู้คนจำนวนมากทั้งปั่นจักรยานและเดินกันเต็มไปหมด ยังดีที่พวกเขาเหล่านั้นกลัวชนถูกรถยนต์ซึ่งไม่ค่อยจะมีในอำเภอมากนัก ส่วนใหญ่ที่มีก็มักจะเป็นเพียงสามล้อแบบเก่าเท่านั้น พวกเขาจึงพากันออกห่างจากรถเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเสียเงินโดยไม่จำเป็นหากไปขูดขีดกับรถราคาแพงเข้า

ฉางเซียงจูมาถึงหน้าร้านได้สักพักแล้ว เมื่อเห็นว่าไม่มีรถยนต์ของบ้านจอดอยู่ เธอก็รู้แล้วว่าครอบครัวของเธอน่าจะยังไม่กลับมาจากเมืองมณฑล ฉางเซียงจูจึงจอดจักรยานแล้วนำหนังสือออกมานั่งอ่านรอที่หน้าร้าน

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างสงสัยว่าเด็กคนนี้ทำไมมาอยู่หน้าร้านค้าแห่งนี้ เพียงแต่พวกเขาไม่กล้าเข้าไปสอดรู้สอดเห็นเรื่องของคนอื่น ถึงแม้เมื่อเช้าจะมีรถยนต์และคนเข้าไปในร้านก็ตามที พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะไปละลาบละล้วงเรื่องเจ้าของร้านค้าที่ใหญ่โตแบบนี้ ในอำเภอใช่ว่าจะมีคนรวยมากนัก ถ้าหากเจอคนไม่ดีเข้าแล้วหาเรื่องพวกเขาที่เป็นแค่คนงานคงแย่แน่

15 นาทีต่อมา รถยนต์ของซูเมี่ยวจินก็จอดท้ายรถจักรยานของฉางเซียงจู พ่อแม่ฉางรีบลงจากหลังรถและเดินไปหาลูกสาวที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ทันที

“เซียงจูรอนานหรือเปล่าลูก พ่อกับแม่ขอโทษนะที่มาช้าไปหน่อย” หลิวเอ้อหลิงลูบหัวลูกสาวอย่างเป็นห่วง

“ไม่นานเท่าไหร่ค่ะ พ่อแม่ไม่ต้องกังวลนะคะ มีอะไรให้หนูช่วยยกเข้าไปในร้านบ้างหรือเปล่าคะ” ฉางเซียงจูลุกขึ้นเอาหนังสือใส่กระเป๋าและวางไว้ตะกร้าหน้ารถจักรยานของเธอ

“พ่อกับแม่ซื้อสมุดกับปากกามาให้ลูกเยอะแยะเลย ราคาของที่มณฑลถูกมากจริง ๆ”

สามพ่อแม่ลูกคุยกันต่ออีกครู่หนึ่ง ก่อนที่พวกเขาจะไปช่วยกันยกตู้กระจกลงมาจากหลังรถเมื่อเห็นว่าฉางเล่ยเปิดประตูร้านออกกว้างแล้ว

“ว้าว! ตู้กระจกสวยจังเลยค่ะ” ฉางเซียงจูที่เพิ่งเห็นตู้กระจกสามชั้นอันใหม่พูดขึ้น

“ฮ่า ฮ่า นี่พี่สะใภ้ของลูกเลือกเองเลยนะ สวยใช่ไหมล่ะ” ฉางชิงหยูอดจะชมสะใภ้ขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้ พวกเขาเป็นแค่ชาวบ้านจึงไม่รู้ว่าแบบไหนสวยหรือไม่สวย