บททั้งหมดของ ซูเมี่ยวจิน: บทที่ 21 - บทที่ 30

หลังกินข้าวเสร็จ ฉางเล่ยอาสาไปล้างถ้วยชาม ส่วนซูเมี่ยวจินถูกแม่ฉางรั้งไว้เพื่อสอบถามเรื่องสิ่งของมากมายที่ซื้อมา“เมี่ยวจิน ลูกซื้อของมากขนาดนี้ทำไมกัน แล้วแบบนี้จะมีเงินพอจัดงานแต่งงานของพวกลูกเหรอจ๊ะ” หลิวเอ้อหลิงจับมือซูเมี่ยวจินและถามด้วยความกังวล“มีสิคะแม่ พวกเรายังเหลือเงินอีกมาก แม่ไม่รู้หรอกว่าข้าวสาร เครื่องปรุงกับอาหารแห้งที่พวกเราซื้อมาทั้งหมด ราคาถูกว่าที่ขายในอำเภอถึงสองเท่าเลยนะคะ ถ้าไม่ซื้อมากักตุนเอาไว้ก่อน เราก็ถือว่าไปเมืองมณฑลเสียเที่ยวแล้ว” ซูเมี่ยวจินอธิบาย“เฮ้อ! แล้วพวกจักรยาน นาฬิกาอะไรพวกนั้นล่ะลูก ราคาคงไม่ใช่ถูก ๆ แน่”“พวกนี้เป็นของจำเป็นในบ้านเรานะคะ ใช่ว่าเราจะใช้รถยนต์กันทุกวันเสียหน่อย ถ้าไปใกล้ ๆ เราก็ใช้แค่จักรยานสามล้อได้นี่คะแม่ ประหยัดน้ำมันด้วย” ซูเมี่ยวจินหาข้อดีของสิ่งของแต่ละอย่างที่เธอซื้อมา“เฮ้อ! นี่มันเหมือนบ้านเราเอาเปรียบลูกเ

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างฉางเล่ยมันจะล่าเสือได้น่ะ ตั้งแต่มันล่าสัตว์ ฉันยังไม่เคยเห็นมันล่าสัตว์ที่ดีกว่าหมูป่าได้เลยสักตัว” แม่เฒ่าฮัวยังเถียงคอเป็นเอ็น“ใครบอกว่าผมเป็นคนล่าได้ล่ะครับ เสือตัวนั้นภรรยาผมเป็นคนล่าต่างหาก ผมแค่ช่วยเธอยกไปขายในอำเภอ” ฉางเล่ยเอ่ยบอกหน้าตาเฉยทุกคนที่ได้ยินว่าซูเมี่ยวจินเป็นคนล่าเสือได้ต่างอ้าปากค้างหนักกว่าเดิม ผู้หญิงรูปร่างสูงโปร่งและผอมบางแบบนี้น่ะหรือที่ล่าเสือได้ แต่พอพวกเขามองสายตาอันเย็นชาราวกับจะฆ่าคนได้ของซูเมี่ยวจิน ทุกคนถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่“ฮึ! ฉันเคยเป็นอาจารย์สอนการต่อสู้มาก่อน แค่เสือตัวเดียวไม่นับเป็นอะไร ถ้าพวกคุณอยากรู้ว่าฉันมีฝีมือมากแค่ไหน ก็เข้ามาพร้อมกันเลย ฉันจะทำให้ดูว่าการตีคนเป็นยังไง” ซูเมี่ยวจินหักนิ้วมือพร้อมที่จะลงมือชาวบ้านมีหรือจะกล้าเข้าไป พวกเขาต่างถอยกรูดกันเป็นแถว เมื่อกี้ทุกคนมีใครไม่เห็นบ้างว่าซูเมี่ยวจินตบพวกปากมากขี้นินทายังไง

ฉางชิงหยูกับหลิวเอ้อหลิงไปถึงบ้านหลิวในเวลาไม่นาน สองเฒ่าชราที่อายุน้อยกว่าพ่อเฒ่าฉางหลายปีออกมาต้อนรับลูกเขยกับลูกสาวด้วยความดีใจ พอรู้ว่าหลานชายกำลังจะแต่งงาน ทั้งสองก็ดีใจมาก“พวกเราจะไปแน่นอนเอ้อหลิง พ่อกับแม่จะให้พี่ใหญ่เธอพาไปเอง ตั้งแต่หลาน ๆ ไปทำงานในอำเภอ พวกเราก็สบายขึ้นมาก จักรยานที่บ้านก็มีถึงสองคัน ไม่ต้องเป็นห่วงนะ พวกเราจะไปกันตั้งแต่เช้ามืดเลย” แม่หลิวรีบบอกพร้อมรอยยิ้มชรา“ใช่ ๆ นานแล้วที่บ้านเราไม่มีงานมงคล” พ่อหลิวเองก็ดีใจไม่น้อยที่หลานชายกำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝาเสียที ทั้งที่อายุก็ไม่น้อยแล้ว“ถ้าพ่อแม่ไม่อยากตื่นเช้านัก พวกเราปั่นจักรยานมารับพวกคุณได้นะคะ” หลิวเอ้อหลิงไม่อยากทำให้พ่อแม่ลำบาก เธอจึงหันไปมองสามี“ใช่ครับ ผมปั่นสามล้อมารับดีไหมครับ พ่อกับแม่จะได้นั่งกันสบายหน่อย”“ไฮ้! ไม่เป็นไร ๆ พวกเราชอบนั่งพ่วงหลังจักรยานของเสี่ยวเค่อมากกว่า” พ่อเ

ฉางเล่ยถึงกับทึ่งในฝีมือการใช้หน้าไม้ของซูเมี่ยวจิน แต่เขาไม่มีเวลาสงสัยมากนักเมื่อเธอบอกให้เขารีบเข้าไปกลบเลือดกวางที่ตาย เพื่อป้องกันไม่ให้หมาป่าหรือสัตว์ดุร้ายตัวอื่นตามกลิ่นเลือดมาซูเมี่ยวจินมองหาไม้ใหญ่และเถาวัลย์เพื่อใช้มัดกวาง ดีที่ป่าตรงนี้มีทุกอย่างที่เธอต้องการ ซูเมี่ยวจินใช้เวลาไม่นานก็นำของทั้งหมดไปจัดการมัดกวางเอาไว้“ช่วยฉันแบกมันลงจากเขากันเถอะค่ะ ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ” ซูเมี่ยวจินยังคงกลัวว่าจะกลับบ้านค่ำมืดเกินไป“สี่โมงเย็นพอดีครับ” ฉางเล่ยยกไม้ที่มีกวางถูกมัดอยู่ขึ้นพาดไหล่อย่างไม่หนักแรง“เรารีบกลับบ้านกันเถอะ พรุ่งนี้ค่อยเอามันไปขายในอำเภอนะคะ”“ตกลงครับ ว่าแต่พรุ่งนี้เราจะใช้จักรยานหรือรถยนต์ไปในอำเภอดีครับ”“ฉันว่าเอาสามล้อของพ่อไปดีกว่าค่ะ ฉันไม่อยากให้ชาวบ้านเห็นรถยนต์เราเร็วนัก ยังไงวันแต่งงานก็ต้องเอารถออกไปจอดหน้าบ้านอย

หลังกินข้าวเสร็จ ฉางชิงหยูอาสาไปเชิญเพื่อนบ้านที่สนิทกันและยืมโต๊ะเก้าอี้มาไว้ใช้ในงานแต่งงานวันพรุ่งนี้ หลิวเอ้อหลิงบอกให้ฉางเล่ยไปขอซื้อไก่จากเพื่อนบ้านพวกนั้นมาสักหลายตัวเพื่อทำอาหารขึ้นโต๊ะในงานแต่งงาน หลังจากดูแล้วว่ายังขาดเมนูไก่ไปหนึ่งอย่าง สองพ่อลูกจึงออกจากบ้านไปด้วยกันหลิวเอ้อหลิงกับซูเมี่ยวจินจึงช่วยกันตกแต่งบ้านต่อ เหลืออีกเพียงนิดหน่อยก็ตกแต่งเสร็จหมดแล้ว ตอนนี้บ้านฉางเต็มไปด้วยกระดาษและผ้าสีแดงเต็มไปหมด ในห้องนอนของฉางเล่ยเองก็ถูกติดกระดาษเอาไว้เช่นกัน แต่ยังไม่ได้เปลี่ยนผ้าปูเป็นสีแดงมงคล หลิวเอ้อหลิงรอให้ถึงพรุ่งนี้เช้าจึงจะเข้าไปเปลี่ยนให้ลูก ๆ“แม่คะ ฉันติดเสร็จหมดแล้วค่ะ จะให้ทำอะไรต่อคะ” ซูเมี่ยวจินถามขึ้น“ไม่มีอะไรแล้วจ๊ะ เราไปปั้นแป้งเตรียมทำบัวลอยวันพรุ่งนี้กันดีไหม” หลิวเอ้อหลิงนึกถึงขนมบัวลอยที่บ่าวสาวต้องกินในวันแต่งงานขึ้นมาได้ เธอไม่อยากเสียเวลาเตรียมของพรุ่งนี้จึงคิดจะทำเอาไว้ก่อน“ได้ค่ะแม่&r