Todos los capítulos de เหลี่ยมกามเทพ: Capítulo 11 - Capítulo 20

“ปิดไฟได้ไหมคะ ดอกปีบ....อาย!” เปรมหยัดกายลุกขึ้นยืน เดินตรงไปที่แผงไฟ ปลายนิ้วกดปิดสวิทซ์แสงไฟฟ้าจนแสงสว่างดับสนิท ภายในห้องเหลือแค่แสงสลัวเลือนราง กับดวงตาเป็นประกายของคนทั้งคู่“อายอะไรกัน ร่างกายมนุษย์คือประติมากรรมสวรรค์สร้าง สวยงามและอ่อนช้อย คุณก็เป็นหนึ่งในประติมากรรมที่สวยที่สุด และน่าชื่นชมมากกว่าที่จะแอบซ่อน” ชายหนุ่มหย่อนกายนั่งบนเตียง รั้งเรือนกายอวบอัดน่าปรารถนาเข้าสู่อ้อมแขน เริ่มต้นตะโบมจุมพิตกลีบปากหวานๆ ของกาสะลอง สองมือโอบประคองเต้าทรวงขนาดใหญ่ขย้ำขยี้อย่างเมามัน กายร้อนผ่าวเบียดส่ายและผลักดันเรือนกายบอบบางให้เอนราบไปตามความยาวของที่นอน ปลายจมูกร้อนลากไล้ตั้งแต่หน้าผากกลมกลึง จนมาหยุดเหนือเนินหน้าท้องเนียนเรียบ เอวบางส่ายไหวกระถดตัวหลบ เมื่อเกิดความประหม่า มือหนาจับยึดเอวบางไว้มั่น จรดปลายจมูกซุกไซ้แอ่งบุ๋มๆ กลางแผ่นท้องแบนเรียบ ผิวกายกาสะลองกระตุกเยือก!! เมื่อชายหนุ่มตวัดปลายลิ้นเลีย กลุ่มไหมงดงามซ่อนตัวใต้ซับในตัวเล็กๆ ชายหนุ่มสอดปลายนิ้วใต้ไส้ไก่เส้นเล็กกระตุกเพียงน้อยนิดก็สามารถปลดออกไปจากสะโพกงามงอนได้สำเร็จ ความมืดสนิทพรางสายตาวาววามของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี ห

เสียงนกร้องจุ๊บจิบตอนเช้าวันใหม่ กาสะลองขยับร่างกายที่เมื่อยขบก่อนจะครางแผ่วๆ เมื่อเจ็บร้าวตลอดหน้าขา หญิงสาวคอยๆ ยกมือหนาที่วางพาดเอวบางออก รีบกระถดตัวออกจากอ้อมกอดร้อนๆ พาตัวเองออกไปจากสถานการณ์อันตราย ร่างเปล่าเปลือยของชายหนุ่มน่ามอง แผงอกหนามีขนหน้าอกประปรายและตึงแน่น เอวสอบหายไปใต้ผืนผ้าที่มีแก่นกายจอมพลังซ่อนอยู่ หญิงสาวสะบัดใบหน้า ไล่ความคิดซุกซนออกไปจากสมอง รีบอาบน้ำชำระร่างกาย ออกไปช่วยคนงานเตรียมอาหารเช้าให้คุณหญิงประกายทั้งๆ ที่ร่างกายยังอ่อนแรงชายหนุ่มวาดมือบนที่ด้านข้างที่มีร่างอวบอุ่นให้นอนซุกซบมาตลอดค่ำคืน กลิ่นหวานหอมกระจายกรุ่นโอบล้อมอยู่รอบๆ ตัว“หืม...หายไปไหนนะ” ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง จนชายผ้าหล่นไปกองที่หน้าตัก เปิดหน้าอกหนั่นแน่นลอนกล้ามเป็นมัดๆ น่าลูบไล้ มือหนายกขึ้นเสยผมลวกๆ กวาดตามองหาหญิงสาวที่นอนกกมาทั้งคืน ภายในห้องเงียบกริบ ไร้วี่แววของหล่อน เขาจึงหยัดกายลุกขึ้นยืนแบบไม่อายฟ้าอายดิน เมื่ออยู่ในพื้นที่ส่วนตัว บั้นท้ายตึงแน่นขยับโยกย้าย แก้มก้นสวยงอนเต่ง เขาเดินเอื่อยๆ เข้าห้องน้ำ ชำระล้างคราบเหงื่อที่หมักหมมมาตลอดท

บทที่7.ของกำนัลตอบแทน กาสะลองทนเก็บอาการขัดยอก ฝืนทนคอยดูแลจนคุณหญิงประกายจนถึงเวลาที่ท่านควรพักผ่อน ช่วงเวลาแสนเศร้าย้อนเข้ามาให้คิดถึง จากนี้ต่อไป...เธอคงไม่มีหัวใจมอบให้ใคร เมื่อร่างกายมีราคีเกินกว่าหลอกลวงคู่ครอง กาสะลองตั้งใจจะดูแลคุณหญิงประกาย จนกว่าท่านจะจากไปอย่างสงบ และจะขอครองตัวเป็นโสดไปจนลมหายใจเฮือกสุดท้าย“ดอกปีบคงไม่กล้าคิดที่จะมีความรัก เพราะร่างกายตัวเองไม่มีค่าและไม่สะอาดเพียงพอให้ใครชื่นชม” เสียงรำพันแผ่วพร่า เมื่อก้อนสะอื้นวิ่งขึ้นมาจ่อตรงอกหนังสือเล่มเล็กๆ ในมือหญิงสาวเปิดอ่านผ่านๆ ฆ่าเวลา ไม่ได้โฟกัสตรงหน้าใดหน้าหนึ่ง เพราะหัวสมองว่างเปล่าไร้ความคิด เธอถอนหายใจเฮือกๆ ด้วยความหนักใจ สถานะภาพที่เป็นอยู่น่าอดสูเกินกว่าจะสู้หน้าคนอื่นๆ ได้ กาสะลองเดินละห้อยละเหี่ยขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านเพื่อจัดตรียมห้องนอนไว้ให้หลานชายของคุณหญิงประกายใช้พักอาศัยระหว่างที่มาเยี่ยมท่านตามข้อตกลงของตัวเอง ห้องรับรองสีสว่าง สะอาดตาเมื่อคนดูแลขยันหมั่นทำความสะอาดเป็นประจำ หญิงสาวรื้อผ้าปูที

“ยินดีต้อนรับค่ะ KKD พร้อมสนองตอบความต้องการของคุณผู้หญิงทุกๆ คนค่ะ” เสียงกล่าวต้อนรับดังกระหึ่ม มันเป็นสโลแกนของแก้วกุดั่นเพื่อสนองความอยากในตัวผู้หญิงทุกๆ คนเปรมอมยิ้มเดินไปทรุดตัวนั่งที่โซฟาสีครีมภายในร้าน พร้อมทั้งผายฝ่ามือไปรอบๆ ตัว ก่อนจะบอกกาสะลองอย่างใจป้ำ “เลือกได้เลยดอกปีบคุณอยากได้ชุดไหน แบบไหนผมไม่เกี่ยง เอาซักสี่ห้าชุดก็ได้ จะได้มีชุดสวยใส่ไปไหนมาไหนบ้าง แทนไอ้ชุดเน่าๆ บนตัวคุณ”กาสะลองถอนลมหายใจแรงๆ เธอผ่อนลมหายใจ ระบายความรู้สึกปวดแปลบ “ขอบคุณค่ะ แต่ดอกปีบไม่อยากได้”“แปลกคน มีแต่คนชอบของสวยๆ งามๆ คุณนี่แหวกกฎเหล็กของผู้หญิงจนหมดสิ้นเลยนะ” ชายหนุ่มกระเด้งตัวลุกขึ้นยืน และเดินมาหยุดใกล้ๆ กาสะลองพร้อมทั้งกระซิบต่อว่าเสียงเครียดๆ“ดอกปีบก็เหมือนกับผู้หญิงทุกๆ คนแหละค่ ะอยากได้ชุดสวยมาประดับร่างกาย แต่ตอนนี้ดอกปีบไม่มีธุระต้องใช้ ดอกปีบก็เลยไม่อยากเอาไปแขวนเก็บไว้เฉยๆ สู้ให้คนอื่นนำมันไปใช้ไม่ดีกว่าหรือคะ เมื่อมันเป็นงานแฮนเมดมีไม่ซ้ำกับใคร” กาสะลองอธิบายด้วยความใจเย็น พยายามผ่อนความต

“จริงนะอย่าล้อเล่น ชุดสวยๆ ทั้งนั้นเลย ให้มะเมี้ยะจริงนะดอกปีบ” สาวใช้วัยรุ่นถามด้วยความดีใจ“จริง! เอาไปเลยดอกปีบไม่หวง” มะเมี้ยะยิ้มแป้น ลงมือค้นของภายในถุงเป็นการใหญ่ ชุดสวยๆ ถูกนำออกมายกทาบลำตัว ก่อนจะตัดสินใจเอาไปสี่ชุด มะเมี้ยะร้องถามย้ำแล้วย้ำอีกเพื่อความมั่นใจ แล้วจึงกระดี้กระด๋าจากไปเมื่อได้สิ่งที่ต้องการฟรีๆ“จะดีหรือดอกปีบ ประเดี๋ยวคุณเขาจะโกรธเอานะ” สาลี่แย้งเสียงอ่อนๆ“ช่างประไรคะ เขายกให้ดอกปีบแล้ว ดอกปีบมีสิทธิ์! ที่จะยกให้ใครต่อก็ได้” กาสะลองก้มหน้าสนใจงานตรงหน้า เตรียมอาหารมื้อค่ำให้ประมุขของบ้านพยายามไม่เหลือบมองสาลี่ เมื่อแววตาของผู้สูงวัยทั้งสงสัยและแปลกใจในพฤติกรรมของหญิงสาวและหลานชายของคุณหญิงประกาย“ตามใจ ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว ทำอะไรก็ควรจะคิดก่อน จะได้ไม่มีปัญหาภายหลัง” สาลี่ตอบ น้ำเสียงเอื้อเอ็นดูเต็มเปี่ยม“ค่ะ ดอกปีบทำทุกอย่างเพื่อคุณท่าน ป้าไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ ดอกปีบสัญญาว่าจะไม่ทำให้ท่านหนักใจ”สองหญิงต่างวัยสาละวนทำงานในหน้าที่ด้วยความตั้งใจ