Todos los capítulos de เหลี่ยมกามเทพ: Capítulo 41 - Capítulo 50

เสียงรถยนต์วิ่งเข้ามาจอดด้านหน้ารั้วบ้าน เพลินตาชะโงกหน้าผ่านบานหน้าต่าง ก่อนจะส่งเสียงดังๆ บอกคนเป็นแม่ “คุณแม่ๆ ลุงทนายมาแล้วค่ะ”          “อืม รู้แล้ว เบาๆ หน่อยยัยเพลิน สำรวมนิดหนึ่งเราเป็นผู้ดีนะ” เสียงเอ็ดเบาๆ ของมารดา เพลินตาจึงลดกริยาลง เดินไปนั่งสงบด้านข้างพรรณนารายที่ฉีกยิ้นแป้น          “สม! อยากทำให้คุณแม่เสียหน้า โดนดุเลยไหม”          “ชิ!” หญิงสาวสะบัดหน้าใส่พี่สาว เบ้ปากไหวไหล่เมื่อรู้สึกขัดใจ          ทนายความสูงวัยถือกระเป๋าเอกสารใบใหญ่เดินเข้ามาในห้องรับรองแขก โดยการนำของกาสะลอง สายตาสี่คู่มองผู้สูงวัยเป็นตาเดียว ประชันลุกขึ้นจากที่นั่ง แทบจะประคองทนายประจำตระกูลลงนั่งบนเก้าอี้ด้วยความตื่นเต้น เพราะอีกไม่กี่นาทีจะถึงเวลาเปิดพินัยกรรม จะได้รู้เสียที่ว่าคุณหญิงประกายซุกซ่อนสมบัติที่เหลือไว้ตรงไหน เขาจะได้จำหน่าย

บทที่18.เหมือนหัวใจหายไปจากที่           ประชันคอตกกลับบ้านไปเมื่อไม่มีวิธีเหนี่ยวรั้งหน้าตาทางสังคมไว้ได้ ต้องก้มหน้ายอมรับความจริง เสียงโสภาพรรณภรรยาคู่ใจบ่นกระทบกระเทียบให้ได้ยินตลอดทาง ถึงความลำเอียงของแม่สามีที่ไม่ยอมยกสมบัติก้อนสุดท้ายให้บุตรชาย ประชันคิดตามความเห็นของภรรยา ถ้อยคำบางอย่างกระทบใจชายสูงวัย คุณหญิงเก็บตัวเงียบๆ หลังมอบสมบัติก้อนโตให้บุตรชายดูแล อยู่กับคนของท่านในบ้านพงษ์ไพศาลกิจโดยที่บุตรชาย ศรีสะใภ้ และหลานสาวไม่ค่อยไปเยี่ยมเยียน เพราะมัวแต่เริ่งร่ากับทรัพย์สมบัติมหาศาล การใช้จ่ายสุรุยสุร่ายเมื่อไม่ได้หาด้วยน้ำพักน้ำแรงตนเอง พรรณนารายเดินทางไปเรียนต่อเมืองนอก แต่ก็ไม่ได้จบอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน มัวแต่สำเริงสำราญกับความฟุ้งเฟ้อ เพลินตาก็ไม่ต่างอะไรกับพี่สาว สองคนเริงร่าใช้จ่ายไม่อั้นเมื่อโสภาพรรณรักหน้าตาและศักดิ์ศรี ประชันมัวแต่หลงใหลในรูปรสกลิ่นเสียงทำหน้าใหญ่ใจโต แต่ไม่มีความคิดเป็นของตัวเองทำตามกระแสสังคม ของที่ทำออกสู่ตลาดเลยไม่ค

“คุณลงไปเต้นรำกับพราวด้านล่างไหมคะ?” พราวนภาเอียงคอมองดวงตากะพริบวิบวับ          “ไม่ล่ะพราว เชิญคุณตามสบาย” เปรมพูดตัดบทอย่างไม่สนใจ          “พราวอยู่เป็นเพื่อนคุณดีกว่าเจนาส เพื่อคุณอยากจะผ่อนคลาย” เสียงหวานกล่าวยั่วเย้า เอียงศีรษะซบบ่ากว้างมือเล็กๆ ลูบไล้แผงอกหนาล้วงเข้าไปใต้เสื้อสูท สะกิดยอกอกพร้อมขยี้ปลุกอารมณ์หวังให้ชายหนุ่มเดินตามเกม มืออีกข้างล้วงต่ำกว่าเอวกางเกง กอบกุมความเป็นชายไว้ในอุ้งมือเคล้นคลึงเบาๆ เบียดกายแนบแน่น ริมฝีปากจิ้มลิ้มฝังอยู่ที่ซอกคอแข็งแรงแลบปลายลิ้นเลียผิวกายตึงแน่น ขบเม้มหยอกเอินเร่งเร้า เปรมเม้มริมฝีปากอารมณ์รุ่มร้อนไม่ได้ปะทุขึ้นมาจากสัมผัสของคนข้างตัว หัวใจหนุ่มขุ่นมัว ไร้ความรู้สึกกระปี้กระเป่า เขาอยากจะปัดมือหนวดปลาหมึกที่กำลังยุ่มย่ามอยู่บนตัวออกไป เพราะเริ่มรู้สึกรำคาญ          “พอเถอะพราว ผมเหนื่อยอยากดื่มเงียบๆ มากกว่า” มือหนาจับยึดมือเล็กๆ

“ยัยมะลิ ยัยบ๊อง!” แก้วกุดั่นหมุมหมิบต่อว่าเพื่อน โดยที่กาสะลองนั่งอมยิ้ม ผู้ชายสูงโปร่งหน้าตัดจัดว่าใช้ได้ ไม่ได้รูปลักษณ์หล่อเลิศเหมือนเปรม เอะ! เปรียบกับเขาทำไมน่ะยัยดอกปีบ เสียงขัดแย้งกันภายในใจกาสะลองขณะมองผู้ชายที่เดินเร็วๆ ตรงมายังโต๊ะที่เธอและเพื่อนๆ นั่งอยู่“แก้วหนีผมมาทำไม? บอกให้รอก่อนจะได้มาพร้อมกัน ถ้าผมไม่ถามลูกน้องในร้านแก้ว ผมจะรู้ไหมนี่ โทรศัพท์ก็ปิดเครื่องเกิดอะไรขึ้นครับ” ทรงภพเท้าเอวยืนหอบแหกๆ เพราะรีบตามแก้วกุดั่นมาแบบเร่งด่วน หน้าเขาขึ้นสีชมพูระเรื่อเพราะออกแรงวิ่ง เมื่อหัวใจนำหน้ามาก่อนที่ตัวจะมาถึง“ก็มาถึงแล้วนี่คะ กินอะไรมายังคะ นั่งสิ แก้วสั่งเผื่อคุณซ้งแล้วค่ะ อีกซักครู่อาหารคงมา” แก้วกุดั่นข่มความอายจากสายตาเพื่อนๆ เชื้อเชิญให้ชายหนุ่มนั่งฝั่งตรงข้ามใกล้ๆ กาสะลอง ทรงภพหน้ามึน ลากเก้าอี้ไปตั้งใกล้ๆ แก้วกุดั่น แล้วจึงทรุดนั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ สายตาคมเฉียบมองรอบๆ ตัวจึงเห็นว่าวันนี้มีสมาชิกเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน เขาจึงส่งยิ้มจริงใจให้อย่างเปิดเผย“คุณซ้งนี่ดอกปีบ กาสะลอง มณีรมณ์เพื่อนร

บทที่20.ศิโรราบ “บอกความจริงมาซะดีๆ ดอกปีบมีอะไรปิดบังพวกเรามั้ย?” หลังเปรมและทรงภพยอมกลับไป แก้วกุดั่น เพรีซักฟอกเพื่อนรักอย่างหนัก สองสาวจับแขนกาสะลองไว้คนละข้าง เค้นเสียงถาม และค้นหาร่องรอยพิรุธในตัวของเธอ ริมฝีปากอิ่มบวมเจ่อ ดวงตาอมโศกเหมือนเดิม เหมือนเธอกำลังมีเรื่องทุกข์อยู่ในใจ“ดอกปีบไม่เห็นพวกเราเป็นเพื่อนแล้วใช่ไหมล่ะ ถึงไม่คิดจะบอกให้เราแบ่งเบาความทุกข์ลงบ้าง แก้วกลับเถอะ! เราสองคนคงสำคัญไม่พอ” เพรีตัดพ้อเสียงสั่น ดวงตากลมโตเอ่อนองด้วยน้ำใสๆ พร้อมที่จะหลั่งรินด้วยความน้อยใจ“แก้ว! มะลิ! อย่าโกรธดอกปีบเลยนะ ตอนนี้ดอกปีบเหลือแค่แกสองคน ถ้าแกสองคนยังจะหันหลังให้ดอกปีบอีก ดอกปีบคงไม่เหลือใครแล้ว?” กาสะลองปล่อยโฮ น้ำตาอาบแก้ม ร่างกายสั่นเทาจนสองสาวพากันตกใจ“ดอกปีบ! พวกเราไม่คิดจะทิ้งดอกปีบนะแค่น้อยใจ” เสียงร่ำไห้ดังระงม เมื่อสามสาวกอดกันกลม ปล่อยน้ำตาพลั่งพลู“ดอกปีบขอโทษ! แต่ดอกปีบอาย ไม่อยากให้ทุกคนมารับรู้เรื่องน่าอดสูด้ว