บทที่7 แผลในอดีต

นับวัน แม่ยิ่งอ่อนแรงลง ผิวซีดบางราวกระดาษ ฉันประคองแม่ขึ้นจากเตียงช้า ๆ

“แม่คะ ดื่มชาสักหน่อยนะ”

ฉันยื่นแก้วชาอุ่นให้ ท่ามกลางแสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านม่านบาง ๆ เข้ามาในห้อง

แม่รับแก้วไปด้วยมือสั่นนิด ๆ แล้วยกขึ้นจิบ

“ไปทำงานเถอะลูก” เสียงท่านยังคงอ่อนโยน แม้แผ่วลงกว่าเดิม

“ภาระหน้าที่สำคัญกว่า ถึงแม่จะอายุมากแล้ว แต่ก็ดูแลตัวเองได้”

 แม่ของฉันเข้มแข็งเกินกว่าที่ฉันจะเอ่ยคำท้อ รอยยิ้มของท่านเป็นทั้งพลังและความเจ็บในเวลาเดียวกัน ข้อความจากวรากรยังค้างอยู่บนหน้าจอ

“ เข้าพบ ท่านประธาน วันนี้ 11โมงชั้น64”

ฉันมองข้อความนั้นอยู่ครู่หนึ่ง สูดหายใจลึก แล้วหันกลับมาตอบแม่

“ค่ะ แม่”

***

ที่สำนักงาน  StrideX Group ชั้น 64

ก๊อก… ก๊อก…

“เข้ามาเลยครับ”  เสียงทุ้มเรียบดังขึ้นจากด้านใน

ฉันผลักประตูที่แง้มไว้เข้าไปช้า ๆห้องรับรองหรูหราบนชั้นสูงสุดของตึกระฟ้าปรากฏต่อสายตา ม่านบางสีครีมพลิ้วไหวรับลมจากระเบียง ทุกอย่างในห้องดูสงบจนเหมือนเวลาหยุดนิ่ง

ทั้ง เฟอร์นิเจอร์เรียบหรู โต๊ะทำงานขนาดใหญ่ และชั้นวางที่เต็มไปด้วยกรอบรูปเรียงราย ราวกับเป็นที่เก็บ “ความทรงจำ”มากกว่าของตกแต่ง

ฉันก้าวเข้าไปอีกนิด

“เริ่มได้เลย” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น พร้อมกับเขาหันหน้ามามองฉัน

กระจกบานใหญ่ด้านข้างสะท้อนภาพชายในชุดเรียบหรูไร้ที่ติ ราวกับทุกอย่างถูกจัดวางไว้อย่างพอดี

“ค่ะ” ฉันตอบเบา ๆ ก่อนจะสูดลมหายใจลึก

ฉันขยับเข้าไปทีละก้าว ตรวจดูแสงจากกระจก ปรับมุมกล้อง แล้วค่อยยกขึ้นแนบตา มองผ่านช่องเล็ง

ปลายนิ้วแตะปุ่มชัตเตอร์  แชะ!  เสียงเดียวสะท้อนก้องในห้องที่เงียบสนิท

อารัญขยับศีรษะเล็กน้อยตามคำแนะนำของฉัน ฉันก้มลงดูภาพในหน้าจอ เช็กโฟกัส แล้วเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเราประสานกันอย่างจัง เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น แต่กลับรู้สึกเหมือนเวลาหยุดลง ฉันรีบหลบสายตา ยกกล้องขึ้นใหม่ ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

***

ระหว่างพัก  ฉันมองความหรูหรารอบตัวพลางก้าวไปด้วยแรงดึงดูด  ปลายนิ้วแตะขอบโต๊ะไม้สัก พลัน สายตาสะดุดกับ

“ภาพในกรอบไม้เก่า” ที่วางอยู่ตรงมุมหนึ่ง ฉันเอียงหน้ามอง  ภายในนั้นคือภาพถ่ายของเด็กชายคนหนึ่งที่ยิ้มเคียงข้างหญิงสาวผมยาว

“อย่าหยิบของที่ไม่เกี่ยวข้อง” เสียงทุ้มเย็นดังขึ้นทันที

ฉันรีบชักมือกลับ “ขะ...ขอโทษค่ะ ฉันแค่ ”

เขาเดินมาหยุดที่ข้างๆฉัน 

“นั่นคือคนที่ฉันล้มเหลวในการปกป้อง” นิ้วโป้งของเขาลูบขอบกรอบไม้ช้า ๆ ราวกับจะส่งคำขอโทษให้คนในภาพ

ฉันยืนนิ่ง หันมองเสี้ยวหน้าของเขา  เห็นความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ใต้ความสงบนิ่งนั้นอย่างชัดเจน … ฉันรู้ว่าเบื้องหลังดวงตาที่เข้มแข็งของอารัญ  คือรอยแผลลึกที่ยังไม่เคยมีใครแตะต้อง 

…

เวลาผ่านไปรวดเร็วเหมือนกรอข้าม  แดดบ่ายสาดลงบนพื้น ฉันเดินลงมาด้านล่างของอาคาร ผ่านทางเดินไปยังห้องพักน้ำชาและกาแฟความสงบที่นี่ถูกทำลายเล็กน้อยด้วยเสียงพนักงานสองคนคุยกันดังลอดออกมา

“เห็นไหม คุณ อารัญ เริ่มพาเด็กช่างภาพมาด้วยตลอดเลย” เสียงหนึ่งกระซิบอย่างตื่นเต้น แฝงความอยากรู้อยากเห็น

“เธอคนนั้นเหรอ… ช่างภาพในงาน Gala น่ะ?” อีกเสียงตอบพร้อมหัวเราะเบา ๆ ราวกับกำลังซุบซิบเรื่องราวลับ

“ระวังเถอะ เดี๋ยวโดนสาว...จิกเอา”

เสียงหัวเราะแหบพร่าปนความหมั่นไส้ดังตามหลังมา

ฉันได้ยินชัดทุกคำ แต่ไม่ได้สนใจ เดินเลยผ่านไปเหมือนเสียงนั้นเป็นแค่ลมพัดผ่าน

…

จนเวลาเลิกงาน ฉันก้าวออกจากประตูอาคาร ลมเย็นพัดใบปาล์มไหวเบา ๆ  หญิงสาวร่างสูงในชุดสูทขาวเรียบหรูยืนรออยู่ริมฟุตบาธ

ริมฝีปากแดงยกขึ้น ราวจะทักทาย แต่สายตาของเธอยังคงเยือกเย็น

“ อเล็กซี่” เสียงฉันแผ่วเบากับตัวเอง

“ลิลิน โฮชิคาวะ… ช่างภาพคนพิเศษของคุณอารัญ”

น้ำเสียงของเธอนุ่ม แต่แฝงแรงกดดันชัดเจน

 “ฉันไม่ได้พิเศษอะไรค่ะ แค่ทำงานตามหน้าที่”

อเล็กซี่หัวเราะในลำคอ

“แน่ใจเหรอคะ? สำหรับคุณอารัญ... ไม่มีใครได้อยู่ใกล้ขนาดนั้นง่าย ๆ หรอก”

หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นทุกวินาที ลมเย็นพัดผ่าน แต่ความร้อนจากสายตาของเธอกลับทำให้รู้สึกราวกับถูกตรวจสอบทุกลมหายใจ

ฉันก้าวถอยอีกก้าว แต่เธอไม่ถอยตาม  กลับก้าวเข้ามาใกล้แทน ระยะห่างลดลงจนฉันแทบสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเธอ

เธอยืนมั่นคง  ริมฝีปากแดงยกขึ้นเล็กน้อย แต่แววตาไม่เคยอ่อนโยน เธอหัวเราะอีกครั้ง แล้วก้าวเข้ามาใกล้จนแทบชิด  สายตาคมฟาดมาที่ฉันเต็มแรง  แล้ว... เธอพูดเพียงคำเดียว จนฉันชะงัก

“ระวังตัวหน่อยนะ... ลิลิน”

เธอ ขู่ ฉันเหรอ อเล็กซี่