All Chapters of Rejected Daughter, Reclaimed by my Trillionaire Husband: Chapter 61 - Chapter 70

The auction hall was buzzing, the air thick with anticipation and the low murmur of high-profile bidders. Nilibot ko ng tingin ang buong crowd at doon ko nakita ang iilang mga pamilyar na mukha—investors I’d spoken to earlier, some curious, some smug.Nang dumako ang tingin ko sa stage ay napangisi ako nang makita ko si Piper Consunji, my cousin, acting like she owned the place. She was reading from the tablet in front of her, her perfectly manicured fingers tapping impatiently as the emcee’s voice carried through the room.“Starting bid: ten million dollars,” the emcee announced. The room erupted in polite applause, bids flying in from the floor like a silent storm.I leaned back in my seat, watching the numbers climb—20 million, 30 million, 40 million… until they reached 50 million. And then, Uriel stepped in, dropping his bid with quiet authority.Lahat ay napalingon sa kanya. Ang iba ay nagbulungan habang kunot ang mga noo. Hinayaan ko lamang siyang laruin ang eksenang iyon. It wa

Tumunog ang phone ko habang nag-eenjoy akong wala sa gitna ng kahit anong kaguluhan. Hindi ako nagdalawang-isip na patayin ang screen nang makita kong pangalan ni Astrid ang caller ID. The last person I wanted to deal with was a diagnosed sociopath with too much time and too little conscience.Pero tumatawag siya nang sunod-sunod. Three times. Four. Five. I answered not because I cared pero dahil alam kong hindi siya titigil hangga’t hindi ko sinasagot.“What,” malamig kong bati, walang kahit anong emotion sa boses ko.“Oh? No hello?” malandi pero may bahid ng lason ang tono niya. “Sebastian, you’re slipping.”“I don’t entertain meaningless calls,” sagot ko nang walang pag-aaksaya ng oras. “Kung may kailangan ka, sabihin mo. I don’t have the patience for your theatrics.”Tumawa siya, mahina, parang naninikit sa tenga. “I saw Celeste.”Hindi kumurap ang mata ko. Hindi ko rin binago ang tono. I refused to give her the satisfaction.“So?”“So?” tumawa ulit si Astrid. “Sebastian, darling…

Tahimik ako habang buhat ko si Celeste. Halos hindi ko maramdaman ang bigat niya, ang mas nararamdaman ko ay kung gaano siya kalamig. Parang wala siyang lakas. Parang kahit paghinga ay hirap na hirap siyang gawin.Ilang minuto rin siyang humagulgol sa dibdib ko na parang ang tagal niyang kinimkim ang iyak na iyon. Na kung hindi siguro ako dumating ay hindi niya iyon ilalabas.Dahan-dahan ko siyang inihiga sa kama ni Kino. Hindi ko man lang inalis ang tingin ko sa kanya. She looked small… fragile… and I hated it.“Kino,” I said quietly.“Sir?”“Get her warm water. And a towel.”Tumango siya at mabilis na lumabas. Pagkaalis niya, umupo ako sa gilid ng kama. My fingers brushed her cheek. Namamaga, pula, mainit pero hindi dahil sa lagnat.She cried for almost an hour.“Sebastian…” she whispered, half-conscious. “Don’t leave… please…”“Never,” sagot ko kaagad. No hesitation. “I’m not leaving you.”Her breathing steadied, pero bakas pa rin ang pagod at takot. God, what did they do to you?P

Hindi ko alam kung gaano ako katagal nakatingin lang sa pintuan pagkatapos umalis ni Sebastian. Pero sa bawat segundo, pakiramdam ko ay unti-unting humihigpit ang dibdib ko. Parang may malamig na kamay na humihila pababa sa akin, pulling me into a place I had fought so hard to climb out of.Sebastian left… and he didn’t tell me why.Alam kong may dahilan siya. Alam kong may nilalabanan siya. But right now, I couldn’t afford to just sit here and wait. Hindi na ako puwede maghintay habang may sumusubok wasakin ako sa harap ng buong mundo.Kaya bago pa ako tuluyang lamunin ng takot, tumayo ako. Kinuha ko ang maliit kong bag, at lumabas ng condo ni Kino.I needed answers. I needed the truth. Kahit gaano kasakit.Bumalik ako sa dati kong apartment, ang maliit na space na pinasok ko noong nasa proseso pa lang akong buuin ang Astra Designs.Pagpasok ko, tumama agad sa akin ang nostalgia, ang lumang sofa, ang study table na puno pa rin ng paint stains, at ang maliit na cabinet na tinago ko pa

Pagbalik ko sa condo ay magaan ang mga hakbang ko. Na parang sa wakas ay may konting liwanag na bumukas matapos ang ilang araw na puro bagyo. Huminto ako sa tapat ng malaking salamin sa hallway, hawak ang phone habang pinapanood ang live interview ni Jaxon sa mismong ospital.Sa unang minuto pa lang, napangiti na ako. Hearing him saying sorry to me is fucking satisfying.Humihingi ng tawad si Jaxon. Inaamin lahat ng pagkukulang niya, kung paanong hindi niya ako naalagaan noon, kung paano niya ako trinaydor, kung paano siya nagsinungaling sa buong relasyon namin, at kung paano niya ako ginawang instrumento lang para lang masecure ang mana niya.For a moment, I allowed herself to feel it. Finally… some justice.Umupo ako sa sofa, pinatong ang phone sa dibdib ko. “At least he mentioned those things,” mahina kong bulong, napapailing at napapangiti. “About time.”Pero paglipas ng ilang segundo, agad na nawala ang ngisi ko dahil sa sunod na mga narinig ko.Hindi binanggit ni Jaxon ang ginaw