บททั้งหมดของ ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: บทที่ 241 - บทที่ 250

หยางเทียนไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว! เขารีบเปิดกระเป๋าฉุกเฉินหยิบ Tourniquet ออกมา แล้วจัดการรัดห้ามเลือดที่ต้นขาของหลี่หู่เหนือบาดแผลขึ้นไปอย่างรวดเร็วและถูกหลักการ เขาบิดแกนหมุนจนแน่น...เลือดที่เคยพุ่งออกมาเป็นจังหวะได้หยุดลงแล้ว...แต่มันก็แลกมาด้วยเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างสุดแสนของหลี่หู่

ส่วนถังเยว่ฉี...โลกทั้งใบของเธอราวกับพังทลายลง...ภาพของไก่ทอดที่เพื่อนรักเพิ่งจะซื้อมาให้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ย้อนกลับเข้ามาในหัว...มันคือความสุขครั้งสุดท้าย...ก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นฝันร้าย ขาของเธออ่อนแรงลงจนแทบจะทรุดลงไปกับพื้น... "หลี่...หู่..." "ทุกคน! ถอ

"เอาละ...จะปล่อยแคลมป์แล้ว...เตรียมตัว" วินาทีที่แคลมป์ถูกคลายออก...ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังบริเวณรอยเย็บเป็นตาเดียวกัน...เลือดไม่ได้ทะลักออกมา! การซ่อมแซมได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว "มีสัญญาณชีพจรที่เท้าแล้วค่ะ!" เสียงพยาบาลที่ใช้เครื่องมือตรวจวัดอยู่ปลายเตียงตะโกนรายงาน

ก่อนที่เธอจะพูดขึ้นเหมือนกับเป็นการเปิดโอกาสบางอย่าง "ฉันไปด้วย!" ถังเยว่ฉีรีบอาสาขึ้น "ฉันอยากไปสูดอากาศข้างนอกบ้าง...แล้วก็ช่วยพวกนายถือของด้วย" "ดีเลย...ไปกันเถอะ" คล้อยหลังกลุ่มส่งเสบียงชั่วคราว... กู้เว่ยที่ก่อนหน้านี้ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นด้วยความโล่งใจ ก็ได้พยายามฝืนความ

เนื่องจากเธอรู้ดีการที่เขาจะสงสัยนั้นย่อมไม่ใช่เรื่องแปลก ก่อนที่ประโยคต่อมาของชายหนุ่มในเครื่องแบบคนนี้จะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย เพราะหวังว่าคนตรงหน้าจะไม่รื้อฟื้นให้เธอต้องตอบคำถามที่เธอไม่อยากตอบ "แล้วคุณ...สบายดีนะครับ...วันนั้นคงจะตกใจมาก" "ฉันสบายดีค่ะ ขอบคุณนะคะ