Lahat ng Kabanata ng ห้วงฝันแห่งรักเทพปัญจธาตุ: Kabanata 31 - Kabanata 40

ฟางเฟยมองดวงตาที่แน่วแน่ตั้งใจของจางจิ้ง หญิงสาวยอมเล่าถึงความมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้น ระหว่างเธอกับคันฉ่องโบราณ จางจิ้งตั้งใจฟังโดยไม่ทักท้วงใด ๆ รอจนเธอเล่าจบ เขาจึงเริ่มเล่าเรื่องของเขา“ดาบเล่มนี้ทำให้พี่มีทักษะทางการต่อสู้สูง พี่ถูกดาบเล่มนี้ฝึกฝนทุกคืน ความสามารถที่ได้มา เกิดจากดาบเล่มนี้ พี่ใช้ความรู้ที่ได้จากคุณปู่ ประกอบกับความลับการทำลายล้างของดาบปัญจธาตุ ทำให้พี่เป็นแบบที่เธอเห็น และเป็นไปตามที่ทุกคนล่ำลือ พี่กับเจียอีเคยสนิทกัน เราเคยออกทริปท่องเที่ยวไปด้วยกัน แต่พอพี่ต้องเจอกับความลับของตระกูล พี่จำเป็นต้องเก็บตัว เพราะไม่อยากให้คนอื่นรู้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น”“ฉันรับงานนี้ก่อนที่จะได้คันฉ่องมา ถ้ารู้ว่าผลของการเป็นผู้ถือคันฉ่อง ต้องแรกกับความผิดปกติแบบนี้ฉันคงไม่รับงานแต่แรก ตอนนี้ฉันยังคิดว่าเรื่องเรียนจะส่งผลด้วยรึเปล่า แต่คงพอคุยกับอาจารย์ได้”“จากที่พี่เคยเจอกับเรื่องนี้ด้วยตัวเอง เวลาในห้วงฝันแม้ยาวนาน แต่ถ้าเทียบกับโลกความเป็นจริงมันใช้เวลาไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง บางที่เรื่องที่เธอกังวลอยู่อาจไม่ส่งผลกระทบอะไรมากก็ได้” ฟางเฟยเดินทางไปกองถ่าย พร้อมเพื่อนร่วมงานและทีมงาน

หลังจากวันนั้นจางจิ้งยิ่งตามติดฟางเฟยมากกว่าเดิม เธอไปถ่ายแบบเขาก็ไปด้วย เสื้อผ้าที่ทีมงานเตรียมมาถ้าเปิดเผยเนื้อหนังเกินไป ก็ไม่ผ่านต้องเปลี่ยนใหม่ ท่าทางที่ทีมงานต้องการถ้าเย้ายวนเกินไปก็ไม่ผ่าน จนบางครั้งดูวุ่นวาย แต่ก็ไม่มีใครกล้าขัดเขา จนทุกอย่างผ่านไปด้วยดี “เสร็จงานสักที พรุ่งนี้จะได้กลับบ้านแล้ว” ฟางเฟยทิ้งตัวลงบนโซฟาพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุขในห้องของจางจิ้ง“ดีที่ทุกอย่างเสร็จเร็วกว่ากำหนด”“ใช่ค่ะ พี่จางจิ้งมาติดอยู่กับฉันแบบนี้หลายวัน ไม่กระทบกับงานใช่ไหม”“ไม่มีปัญหา มีคนอื่นทำแทน มาที่นี่นอกจากพี่จะได้ดูแลเธอแล้ว ก็ถือโอกาสมาตรวจงานไปด้วย เห็นไหมว่าไม่เสียงาน"“ค่า ไม่เสียงาน"“จบเรื่องงานแล้ว ถึงเวลาตอบแทนคุณแล้วสินะ”เกาจางจิ้งมองดูหน้าหญิงสาว ที่จากยิ้มสดใสเริ่มฉายแววกังวลขึ้นมา“เธอจะทำได้ ตอนแรก ๆ พี่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้พี่เริ่มเข้าใจแล้ว ฐานที่แข็งแกร่งมั่นคง ถึงจะดูแลทุกอย่างได้ รวมทั้งดูแลเธอเมื่อถึงเวลา ตอนนี้ดาบยังไม่ตอบสนองแต่พี่เชื่อว่า ถ้าสวรรค์ต้องการให้เป็นแบบนี้ เราสองคนถูกสวรรค์ชี้ชะตาไว้แล้ว มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่มันคือหน้าที่ท

ฟางเฟยในชุดสีขาวแบบโบราณปักปิ่นเมฆาสวรรค์ ก้าวเท้าเข้าไปภายในบ้านหลังนั้น ความงามของเธอสะกดสายตาทุกคนที่อยู่ที่นั่น ให้ตกตะลึง“ฟางเฟย ทำไมเจ้ามาที่นี่” ซื่อเว่ยต้าตี้มีท่าทางตกใจ “ท่านเรียกข้ามา ข้าเห็นท่านกำลังมีปัญหา”“สตรีนางนี้คือผู้ใดเหตุใดจึงเข้ามายังแดนบุปผาของพวกเราได้”ทหารองครักษ์แดนบุปผา บุกเข้ามาหมายจับกุมตัวฟางเฟย ซื่อเว่ยต้าตี้รีบดึงหญิงสาวมาหลบด้านหลังทันที“นางเป็นคนรักของข้า ใครกล้าแตะต้องนาง เจอดีกับข้าแน่” ซื่อเว่ยต้าตี้สั่งดาบดาราพิฆาต ออกมาถือไว้ในมือและมีท่าทางจริงจังขึงขังทหารแดนบุปผาหยุดฝีเท้า และมีที่ท่าลังเลขึ้นมา“ดาบของฆ่าไม่ได้ดื่มเลือดมานาน ใครกล้าก็เข้ามา” ซื่อเว่ยต้าตี้ที่เคยเป็นคนขี้เล่น เวลานี้กลับดูน่าเกรงขามดุดัน จนแม้แต่ฟางเฟยเองเวลานี้ก็ใจเต้นแรง ลุ้นระทึกกับสิ่งที่เห็น ดาบของซื่อเว่ยต้าตี้ เปล่งแสงสีขาว เหมือนดวงดาวของเขา แต่กลับมีสายฟ้าวิ่งไปมาทั่วตัวดาบ อาวุธของเทพเจ้าช่างน่าหวาดกลัว หญิงสาวจับแขนของซื่อเว่ยต้าตี้เอาไว้ “ได้วันนี้ข้าจะหยุดเท่านี้ แต่สิ่งที่ข้าบอกกับพวกเจ้าไป ช่วยกลับไปคิดด้วย ข้าจะไม่รายงานสวรรค์ ข้าจะรอดูสำนึกจากพวกเจ้า”

“ข้าอยู่คนเดียว แต่ก็มีเหล่าลูกศิษย์และบริวารรับใช้อยู่ด้วย เพียงแต่เวลานี้พวกเข้าแยกย้ายกันไปทำงานของตน เจ้าจึงเห็นว่าข้าอยู่ลำพัง”“ขออภัย ข้าเพียงแต่แปลกใจ ท่านเป็นบุรุษรูปงาม คิดว่าจะมีหญิงงามรู้ใจเคียงข้าง”“ไม่มี น่าอิจฉาท่านเทพเจ้าดวงดาวที่มีสาวงามเช่นเจ้าเคียงกาย ข้าเป็นเพียงเทพเจ้าดูแลต้นไม้ วัน ๆ หมดไปกับการปลูกขยายพันธุ์และเก็บเกี่ยว ไม้จากแดนพฤกษาจะถูกส่งไปสร้างตำหนักหรือสิ่งปลูกสร้างต่าง ๆ ตามใบเบิกจากสวรรค์ส่งมา”“เป็นแบบนี้นี่เอง ท่านควรมีคนรู้ใจ ชีวิตจะได้ไม่เงียบเหงา”“ข้าไม่เงียบเหงา ข้ามีเหล่าศิษย์ที่เป็นเด็กดี ความรักสำหรับข้าล้วนแต่เป็นเรื่องโกหก ข้าขอมีที่ชีวิตที่ไร้รักเช่นนี้จะดีกว่า ต้องถูกหักหลังหลอกลวง”“ท่านพูดเหมือนคนเคยมีความรัก”กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงเงียบไป เขายกจอกชาขึ้นดื่มด้วยท่าทีที่สงบเยือกเย็น“ท่านกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง ข้าจะไม่อ้อมค้อม ข้าต้องการให้ท่านเผชิญความเป็นจริง ท่านต้องออกจากความฝันนี้ ท่านขังตัวและใจตนเองอยู่ที่นี่นานเกินไปแล้ว”กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงกระแทกจอกชาลงบนโต๊ะจนจอกแตก เศษกระเบื้องปักโดนนิ้วมือจนเลือดออก “เจ้าเป็นใคร เข้ามาในแดนฝันของข้าทำไม” เทพเ

ซื่อเว่ยต้าตี้วางหญิงสาวลงใต้ต้นไม้ใหญ่ ต้นไม้ที่กำลังแตกใบออกดอกสีชมพูเต็มต้น เหมือนภาพที่เห็นในห้วงฝัน ของกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง ภาพฟางเฟยกระโดดโลดเต้น ร่ายรำท่ามกลางกลีบดอกไม้ที่ร่วงหล่น แต่เวลานี้นางกลับนอนแน่นิ่งใบหน้าเปื้อนไปด้วยเลือด ซื่อเว่ยต้าตี้ดึงร่างของฟางเฟยเข้ามาสวมกอด เขานึกถึงแต่ความสดใสร่างเริงของเธอ ไม่คิดว่าผลจะออกมาเป็นแบบนี้“ท่านซื่อเว่ยต้าตี้ รีบพานางไปหาท่านเทพโอสถเถิด พลังที่ท่านมอบให้นาง จะรักษาพลังของนางได้ชั่วคราวเท่านั้น ท่านควรรีบพานางไปรักษา”“ข้ารู้แล้ว ทั้งหมดก็เป็นเพราะเจ้า ตัวเจ้าเองก็ควรรีบไปแก้ไขเรื่องตัวเองได้แล้ว ข้าบุกแดนบุปผาจนคนที่นั้นเกลียดขี้หน้าไปหมดแล้ว”กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงเปิดประตูมิติให้เขา พานางไปรักษายังแดนโอสถ“เสร็จเรื่องแล้ว ข้าจะไปขอบคุณนางด้วยตนเอง”“ไม่จำเป็น”ซื่อเว้ยต้าตี้อุ้มร่างฟางเฟย เดินหายเข้าประตูแห่งเวลา แล้วประตูก็ปิดลง“นางหนูผู้นี้ดื่มยาไปแล้ว อีกสักครู่อาการจะค่อย ๆ ดีขึ้น”“ขอบคุณ ท่านเทพไท่ไป๋จิงซิง ที่ยอมช่วยเหลือ”“ข้าเป็นหมอก็ต้องรักษา ดีที่ท่านใช้พลังเทพกับนางไม่มาก นางเป็นดวงจิตมนุษย์รับพลังจากท่านมากเกินไป ก็อาจแตกสลายไ