Lahat ng Kabanata ng ห้วงฝันแห่งรักเทพปัญจธาตุ: Kabanata 11 - Kabanata 20

ฟางเฟยมองดูบรรยากาศรอบตัว ที่นี่ควรจะเต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ แต่เวลานี้กลับมีแต่ต้นไม้ยืนต้นแห้งเหี่ยว ทิ้งใบร่วงลงพื้นให้เกลื่อนกลาดดูแล้งแค้นไปทั่ว “ที่นี่ควรสวยงาม ทำไมถึงมีสภาพแบบนี้”“มันเป็นเพราะ กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง เทพเจ้าธาตุไม้ เข้าสู่ภาวะนิพพานนานเกิน 100 ปีแล้ว แดนพฤกษาแห่งนี้จึงเป็นเช่นที่เจ้าเห็น ข้าต้องการให้เจ้าเข้าไปในห้วงนิทรา เพื่อชักจูงกุ้ยอ้ายป๋อเฉิงให้ตื่นคืนกลับมา"“ทำไมต้องเป็นฉัน พวกท่านเป็นถึงเทพเจ้าทำไมไม่ทำกันเอง เรื่องสำคัญแบบนี้ถ้าผิดพลาดฉันจะตายไหม หรือท่านกุ้ยอ้ายป๋อเฉิงจะอันตรายไหม” ซื่อเว่ยต้าตี้หัวเราะออกมากับความคิดของฟางเฟย“ทั้งหมดที่เจ้าพยายามถามมาตลอด คือเจ้ากลัว อย่ากลัวเกาฟางเฟยข้าจะอยู่ข้าง ๆ เจ้า สวรรค์จะไม่ทำให้เจ้าเกิดอันตราย”“สวรรค์…ตั้งแต่มาที่นี่ฉันเห็นแต่ท่าน ซื่อเว่ยต้าตี้ ฉันยังไม่เห็นสวรรค์เลย”“ถือว่าเจ้าเข้าใจทุกอย่าง ข้าดีใจที่ได้ดูแลเจ้า เกาฟางเฟย”หญิงสาวลืมตาขึ้น พบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนบ้านสกุลเกา คันฉ่องทองแดงยังคงวางบนชั้นโชว์ที่เดิม ฟางเฟยยังรู้สึกปวดหัว แต่ไม่มากเหมือนเมื่อหัวค่ำแล้ว หญิงสาวพยายามลุกขึ้นดูนาฬิกา พบว่าตอนนี้

หลังจากหายป่วย เกาฟางเฟยมุ่งหน้าเคลียร์งาน กับทางทีมงานภาพยนตร์ก่อนเป็นสิ่งแรก เธอซักซ้อมคิวจนคล่อง เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับวันถ่ายจริง ซึ่งฟางเฟยต้องเดินทางไปที่เซี่ยงไฮ้ เพราะทีมงานต้องการใช้สถานที่ในเหิ้งเตี้ยนเป็นที่ถ่ายทำ เพื่อน ๆ ที่ร่วมงานกับเธอดูตื่นเต้นกันมาก เพราะเหิ้งเตี้ยนถือได้ว่าเป็นโรงถ่ายขนาดใหญ่ แต่ฟางเฟยกลับไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไร เพราะในใจเธอ คิดถึงแต่สิ่งที่ต้องไปทำกับท่านเทพซื่อเว่ยต้าตี้มากกว่า ทุกครั้งที่มีการซ้อม ฟางเฟยจะรวบผมแล้วปักปิ่นของซื่อเว่ยต้าตี้ทุกครั้ง และพกคันฉ่องติดตัวตลอดเวลา ไม่รู้เวลาไหนจะต้องเดินทางอีก ไม่รู้สัญญาณเตือนจะเป็นแบบไหน ครั้งที่แล้วอาจเพราะเธออ่อนแอเพราะป่วยไข้ ทำให้ทุกอย่างเหมือนภาพฝัน แต่ปิ่นของซื่อเว่ยต้าตี้เหมือนยืนยันว่าการพบกันของหญิงสาวและเขาคือความจริง ไม่ใช่แค่ความฝัน และฟางเฟยก็ดูจะเชื่อแบบนั้นจริง ๆ เธอข้ามเวลาได้“เกาฟางเฟย ถ้าคุณซ้อมเสร็จแล้ว ไปพบผมที่ห้องประชุมหน่อยนะ”ผู้กำกับเจียอีเดินเข้ามาในห้องซ้อม เขาเข้ามากระซิบบอกเธอ แล้วเดินออกไป แต่ทุกอย่างก็ไม่พ้นสายตาของบรรดาเพื่อนร่วมงาน“มีอะไรรึเปล่าฟางเฟย”หนึ่งในเพื่อนร่

“ชาของข้าปลอดภัยต่อเจ้า อย่ากลัวไปเลย เพียงแต่เจ้าควรระวังตัวมากกว่านี้ ในห้วงฝันของพวกเขา อาจไม่ใช่ที่ปลอดภัยสำหรับเจ้า ต่อให้ข้าติดตามเจ้าไปในห้วงฝันด้วย ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะช่วยเจ้าได้ทุกครั้ง เจ้าควรระวังตัวเองเอาไว้ด้วย อ้อ…วันนี้เจ้าดูสวยงามมาก ข้าชอบ”ซื่อเว่ยต้าตี้ มองดูหญิงสาวด้วยสายตาพอใจ ชุดและปิ่นเมฆาของเขา จะอยู่บนตัวนางทุกครั้งที่นางมาที่นี่“ชาของท่านเทพรสชาติดีมาก กลิ่นหอมสดชื่น น้ำชามีรสหวานปลายลิ้น แบบนี้คงทำให้เจริญอาหารและบำรุงธาตุได้ดี”“ใบชานี้ครั้งนึงเคยมีในแดนพฤกษา แต่พอ กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง เข้าสู่นิพพานต้นชานี้ก็แห้งเหี่ยวทิ้งใบจนหมดต้น ทำให้สวรรค์ไม่มีใบชานี้ใช้ในตำหนักและแดนเทพอีก พอดีข้าอยู่เพียงลำพังและไม่เคยมีเพื่อน ทำให้ยังเหลือชานี้สำหรับเจ้า”“ผู้ชายรูปงาม และอบอุ่นเช่นท่าน ไม่มีเพื่อนหรือคู่รักข้างกาย ฟังดูประหลาดนัก”“ประหลาดงั้นหรือฟางเฟยเจ้ามองรอบตัวข้า จะมีใครอยากมาที่นี่แดนดาราห้วงเวหา มีแต่ความว่างเปล่าเงียบเหงา ที่นี่ไม่มีใครอยากมาหรอก ข้าอยู่เช่นนี้มานานแสนนาน ถือว่าโชคดีมากที่องค์ ฮั่นยุหวี่ มอบหน้าที่ชี้ทางเจ้ามาที่ข้า ทำให้ข้าได้ดูแลเจ้า สา

ซื่อเว่ยต้าตี้เขามาประคองฟางเฟยให้ลุกขึ้น แล้วจูงมือหญิงสาวออกมาด้านนอก “ข้ามีหน้าที่นำทางและดูแลเท่านั้น ส่วนรายละเอียดของแต่ละคนข้าไม่รู้เลย อย่างที่เจ้าพูด มู่ตันคนที่รู้ดีที่สุดคือนาง ไปกันเถอะ”เพียงซื่อเว่ยต้าตี้สะบัดแขนในอากาศ มิติก็ถูกเปิด เขาจูงมือฟางเฟยเดินผ่านประตูเวลา ไปโผล่ยังแดนบุพผาในชั่วพริบตาเดียว แดนบุพผาเต็มไปด้วยทัศนียภาพที่สวยงาม ดอกไม้หลากหลายสีสันเบ่งบานอวดโฉมสวยงาม “ที่นี่กว้างใหญ่แบบนี้เราจะหามู่ตันเจอได้อย่างไง”หญิงสาวพูดพร้อมกลับหมุนตัวมองไปโดยรอบ “ฟางเฟยเจ้าระวังหน่อย เวลานี้ไม่ใช่ห้วงฝัน ที่นี่เวลานี้คือช่วงเวลาปกติ ถ้าพบเห็นหรือเจอสิ่งใดเจ้าก็ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น อย่าให้พวกเขารู้เด็ดขาดว่าเจ้าคือสิ่งแปลกปลอม”“แสดงว่าพวกเขาจะมองเห็นเรา ไม่เหมือนเมื่อครู่”“ใช่ ข้าถึงเตือนเจ้าไว้ก่อน”ฟางเฟยเดินตามซื่อเว่ยต้าตี้เข้าไปด้านใน ที่อยู่อาศัยของแดนนี้เหมือนดั่งเทพนิยาย ผู้คนเหมือนตัวประหลาด แต่งตัวด้วยสีสันฉูดฉาดเหมือนดอกไม้ใบหญ้า “ท่านซื่อเว่ยต้าตี้ ทำไมผู้คนที่นี่ถึงดูประหลาดแบบนี้”“นอกจากเทพเซียน ผู้คนที่นี่ก็เป็นเหล่าภูตและปีศาจ ที่บำเพ็ญเพียรจนสามาร

“พี่จางจิ้ง ถ้าคนที่ฆ่าพ่อแม่เรา คือคนในตระกูลพี่คิดว่าฉันควรทำอย่างไง”“ถ้าเป็นพี่ พี่จะไม่เอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ถ้าเธอต้องการให้พี่ช่วยขอแค่บอกพี่เท่านั้น”จางจิ้งเอื้อมมือมากุมมือน้องสาวไว้“แหวนเธอไปไหน ทุกครั้งไม่ใช่วงนี้นี่” จางจิ้งช่างสังเกต เห็นน้องสาวเปลี่ยนแหวนวงใหม่ที่แปลกตา“เปลี่ยนบ้างค่ะ ไม่มีอะไร”“ใช่เปลี่ยนบ้าง เกาฟางเฟยที่บอบบางอ่อนแอ ก็ควรเปลี่ยนเช่นกัน ต่อไปนี้เกาฟางเฟยจะเป็นคนใหม่เป็นคุณหนูสกุลเกา ทายาทคันฉ่องทองแดงรุ่นที่ 10”ฟางเฟยหันไปยิ้มให้เกาจางจิ้ง พี่ชายที่มีความดำและขาว ภายใต้ใบหน้างดงามหล่อเหลา รถคันหรูมาจอดที่โรงแรมแห่งหนึ่งที่มีความร่วมสมัย ทางสถาปัตยกรรมของจีนโบราณและสมัยใหม่“ที่นี่เป็นกิจการของพี่เอง” ฟางเฟยมองดูป้ายหน้าทางเข้า เกากังเฟยหรง มังกรบินที่แข็งแรงเกาจางจิ้งเดินนำเธอเข้าไปด้านใน ที่นี่ตกแต่งได้อย่างสวยงาม มีความร่วมสมัยทั้งของเก่าดั่งเดิมและของใหม่ที่ทันสมัย มีความใหญ่โตหรูหรา ด้านหลังมีโรงแสดงงิ้วขนาดใหญ่ที่สวยงาม “ฟางเฟยนี้คุณอาสี่ เกาเจียวเจี๋ย คุณปู่ต้องการให้เธอมารู้จักเอาไว้ อย่างไงต่อไปคงต้องให้เธอสานต่อ”“สวัสดีค่ะคุณอาสี่