บทที่ 9. ตอนที่ 1. ห้วงฝันอันไร้รัก

ฟางเฟยกลับมาถึงบ้าน ซินกำลังเก็บข้าวของเข้าที่ คันฉ่องทองแดงถูกซินนำไปวางในที่ของมันแล้ว ฟางเฟยเข้าไปหยิบลงมานั่งที่ห้องรับแขก เพื่อเช็ดทำความสะอาด หญิงสาวหยิบมีดสั้นที่คุณปู่เพิ่มให้มาลองชักออกจากฝัก จับตั้งท่าต่อสู้ มีดสั้นแบบนี้ต่อสู้ในระยะประชิดได้ดี เหมาะจะใช้รับป้องกันตัวมากกว่าจะใช้ลุกเพื่อสังหารใคร

“นายท่านให้มาเหรอค่ะคุณหนู”

“ใช่ พี่จางจิ้งให้คุณปู่เลือกให้ อยากให้ฉันมีไว้ป้องกันตัว ซินเธอฝึกดาบมาพอจะใช้มีดสั้นแบบนี้ได้ใช่ไหม”

“สบายมากค่ะ ขออนุญาตินะคะ”

ซิน โค้งตัวรับมีดสั้นจากฟางเฟย

“คุณหนูดูให้ดีนะคะ ถ้าจับให้ปลายคมไปข้างหน้าเหมาะจะออกแรงสำหรับแทงพุ่งไปข้างหน้า แต่เราต้องมั่นใจว่ามีช่องว่าง ให้เราสามารถทำร้ายคู่ต่อสู้ได้ โดยที่ตัวเองจะปลอดภัย แต่ถ้าเราจับให้ปลายคมมาทางข้อศอกแต่ให้แนบไปกับแขนออกข้างตัวแบบนี้ เราจะสามารถออกแรงปาดคอ แขน ลำตัวในระยะประชิดได้ แบบนี้ค่ะ”

ซินอธิบายท่าจับแบบต่าง ๆ ก่อนจะออกลวดลายการต่อสู้ ฟางเฟยพยายามจดจำท่าทางการออกอาวุธในลักษณะต่าง ๆ ตามที่สาวใช้ได้สาธิตให้ดู สิ่งสำคัญน่าจะอยู่ที่การพลิกข้อมือ เพื่อเปลี่ยนการจับให้เหมาะกับการต่อสู้เพียงช่วงพริบตาเดียวในเวลาอันรวดเร็ว

“เยี่ยมมากซิน”

“คุณหนูจะลองดูไหมคะ”

ฟางเฟยรับมีดสั้นจากซินและลองออกทวงท่าตามแบบเธอ ซินคอยแนะนำและอธิบายให้ ฟางเฟยสามารถจดจำและทำได้ดีในเวลาอันรวดเร็ว

“ถ้าคุณหนูฝึกบ่อย ๆ จะชำนาญค่ะ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ไปไหนกับนายน้อย ถ้าบังเอิญเกิดเรื่องไม่คาดฝันคุณหนูจะได้สามารถดูแลตัวเองได้”

“แสดงว่าพี่จางจิ้ง มีเรื่องบู้บ่อยเหรอ ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะ นี่มันยุคสมัยไหนกันแล้ว”

“ธรรมดาค่ะ คนที่มาหาเรื่องส่วนมาก ก็มีอิทธิพลไม่แพ้กัน เราตระกูลใหญ่ของมีค่าของตระกูลเรา ตระกูลอื่นก็อยากได้”

“ฮึ…อยากได้เหรอ ถ้าเขารู้ว่าได้มาแล้วต้องแลกกับอะไร เขาคงไม่อยากได้มัน”

ซินเอียงคอ ด้วยความสงสัย 

“ซินมีอะไรก็ไปทำเถอะ ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว เอาถุงใบนั้นไปด้วย ฉันซื้อของมาฝาก”

“ขอบคุณค่ะคุณหนู”

ซินหยิบถุงที่ฟางเฟยเตรียมไว้ให้ แล้วออกไป

ฟางเฟยเก็บมีดเข้าฝัก แล้วเช็ดทำความสะอาดคันฉ่อง ภาพในคันฉ่องปรากฎขึ้นเหมือนกับครั้งก่อน แต่กลับเป็นภาพซื่อเว่ยต้าตี้ เหมือนเทพเจ้าแห่งดวงดาวกำลังจะมีปัญหา ฟางเฟยรีบไปหยิบกระเป๋าสะพาย ใส่ถุงลูกอมและขนมอย่างอื่น และมีดสั้นที่เพิ่งได้มา หญิงสาวยืนถือคันฉ่องอยู่กลางห้อง นี่เป็นครั้งแรงที่เธอมองเห็นรอยร้าวเรืองแสง บนผิวคันฉ่องค่อย ๆ ขยายและสว่างขึ้น จนความสว่างนั้นเจิดจ้าจนทั้งหมดกลายเป็นสีขาว 

หญิงสาวกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อปรับความชัดของดวงตา เธอมายืนอยู่ยังแดนบุปผา ตรงหน้าคือที่พักของใครสักคน มีเสียงถกเถียงดังมาจากด้านในนั้น ฟางเฟยพยายามเดินให้เบาที่สุดเข้าไปแอบฟังว่าเกิดอะไรขึ้น หนึ่งในนั้นคือเสียงของซื่อเว่ยต้าตี้ และเสียงผู้หญิงพวกนั้นคืออะไร

“ท่านหยุดนำความอัปยศมาสู่ที่นี้เสียที ถ้ามู่ตันแต่งไปตำหนักสวรรค์ทุกอย่างก็จะจบลง ขอเพียงท่านหยุดทุกอย่างไว้เท่านี้”

“ทำไมพวกเจ้าเข้าใจยากเช่นนี้ กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงกำลังดับสูญ เจ้าทำแบบนี้ดีต่อเผ่าของเจ้า แล้วเทพเจ้าของสวรรค์เล่า เหตุใดพวกเจ้าจึงเห็นแก่ตัวเช่นนี้”

“ท่านสิ ซื่อเว่ยต้าตี้ ท่าเห็นแก่ตัว”

ฟางเฟยยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจ พวกเขาทำไมต้องมาถกเถียงอะไรกัน

“พอเถอะ พวกท่านจะเถียงกันไปทำไม”