All Chapters of รักเราลูกสาวเป็นใจ: Chapter 11 - Chapter 20

“ป้านวลทำให้ค่ะ” น้องดาวตอบด้วยตาเป็นประกาย“ป้านวล” อริยาย่นคิ้วใครคือป้านวลกัน“ป้านวล คือแม่บ้านที่ช่วยเลี้ยงน้องดาวมาครับ” “คุณเมฆเลี้ยงน้องดาวเอง เหนื่อยไหมคะ” อริยามองหน้าชายหนุ่มที่เหมือนเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยว เลี้ยงเด็กหญิงคนหนึ่งโตมาถึงหกขวบตามลำพังได้อย่างไร“ก็เหนื่อยครับ แต่ก็มีความสุข” เขาพูดพลางลูบหัวเด็กหญิงตัวน้อยที่นั่งกินข้าวจี่ อย่างเอร็ดอร่อย อริยาโอบกอดน้องดาวอย่างรักใคร่ ส่วนน้องดาวเองก็ชอบอริยามากเหมือนกัน“อร่อยไหมคะ” น้องดาวบิดข้าวจี่ป้อนเข้าปากอริยา อริยาเองก็เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย“อร่อยมากค่ะ”“พ่อกินไหม” น้องดาวบิดข้าวจี่เข้าปากให้เมฆา เมฆาเองที่ไม่ค่อยชอบกินข้าวเหนียว เพราะน้ำตาลเยอะ และยังทำให้เขาท้องอืดอีกด้วย แต่เมื่อน้องสาวที่เขารักดั่งลูกป้อน เขาก็ยิ้มพร้อมทั้งเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยทั้งห้าคนคุยกันหลายเรื่อง ต่างคนต่างเอามุขของตัวเองออกมาเล่น จนนั่งขำกันจนเมื่อยกราม น้องดาวเด็กหญิงตัวน้อยตอนนี้ก็นั่งหลับอยู่บนตักของเมฆา“พาน้องดาวไปนอนเถอะค่ะ”“รูดซิปให้หน่อย”“คะ” อริยาหน้าแดงเพราะคำที่เขาบอกให้รูดซิป“ซิปประตูเต็นท์โน่น”“อ๋อค่ะ”“คิดอะไรเราเนี่ย” ทั

ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ อริยานั่งเขียนนิยายอยู่ตรงศาลาไม้หน้าบ้าน ตรงนี้พ่อทำเป็นศาลาไม้ไว้ให้เธอเขียนนิยาย ข้อดีของการเป็นนักเขียนคือทำงานที่ไหนก็ได้ บางวันเธอก็ไปนั่งเขียนอยู่ร้านกาแฟซึ่งไม่ไกลจากบ้านหรือไม่ก็ทุ่งนาของพ่อประดับเดือนกับเวหา กลับไปกรุงเทพฯตั้งแต่เมื่อสามวันที่แล้ว เธอโทรคุยกับประดับเดือนเป็นประจำ เพื่อนที่ไม่ใช่นักเขียนก็คงมีแต่ประดับเดือนนี่แหละ ส่วนเพื่อนอีกกลุ่มคือนักเขียนด้วยกัน ซึ่งส่วนมากก็จะติดต่อกันผ่านทางเฟซบุ๊กเสียเป็นส่วนใหญ่กำลังตอบเฟซบุ๊ก แฟนคลับกับอัปนิยายลงแอปพลิเคชันนิยายออนไลน์ เธอได้ยินเสียงรถคันหนึ่งมาจอดหน้าบ้านพร้อมทั้งเสียงเรียกชื่อของเธอ“พี่ป๊อป พี่ป๊อปจริง ๆ ด้วย”“น้องดาวมาได้ยังไงคะ”“พี่เมฆพามาค่ะ” อริยาหันไปมองชายหนุ่มที่เดินตามหลังน้องดาวเข้ามา“เออ..มากันได้ยังไงคะ”“คุณมีนัดกับคุณหมอ ไม่ใช่เหรอ” อริยาทำตาปริบ ๆ ใช่สิเธอมีนัดกับคุณหมอ แต่เธอคิดว่ามันไม่ได้สำคัญอะไร เพราะเธอไม่ได้เป็นอะไรแล้ว“เออ..น้องเอ๊ย..ฉันคิดว่าไม่เป็นอะไรแล้ว เลยคิดว่าจะไม่ได้ไปหาหมอแล้ว” อริยาที่ปกติจะเรียกตัวเองว่าน้องกับเจ้ ๆ จนชินถึงกับหลุดพูดกับเขา“เป็นหมอ”“คะ

ทั้งหมดใช้เวลารับประทานอาหารเกือบหนึ่งชั่วโมง ก่อนออกจากบ้านอริยาบอกพ่อกับแม่แล้วว่า วันนี้จะไปโรงพยาบาล ท่านทั้งสองรู้ว่าเธอจะกลับค่ำสักหน่อยพ่อกับแม่ของเธอก็คงไม่ได้ห่วงลูกสาวมากนัก เพราะด้วยวัยยี่สิบเจ็ดปีเต็ม ซึ่งเพื่อนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันก็มีลูกมีเต้ากันหมดแล้ว จะเหลือก็แต่เธอนี่แหละ ที่โสดและโสดสนิทมาเกือบห้าปี“เมฆ เรื่องครูที่จะช่วยมาสอนน้องดาวว่ายังไง” คุณพิภพถามขึ้น เพราะตอนนี้ลูกสาวต้องเรียนออนไลน์ ลำพังเขากับเมฆาก็ไม่มีเวลาจะสอนน้องดาวได้เต็มที่“ยังไม่ได้เลยครับ ไร่ของเราอยู่ไกลส่วนมากครูจะอยู่ในเมืองกันหมด” เมฆาเองก็ยังหาใครไม่ได้ คิดไว้ว่าถ้าไม่มีใครจริงเขาก็คงต้องสอนน้องดาวเองถึงจะลำบากหน่อยก็เถอะ“เออ หนูป๊อปทำงานหรือเปล่าจ๊ะ ว่างมาเป็นครูพี่เลี้ยงให้น้องดาวไหมครับ” พิภพเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งข้างลูกชายตัวเอง“น้องดาวจะให้พี่ป๊อปเป็นครูน้องดาวค่ะ” น้องดาวที่นั่งฟังอยู่รีบพูดขึ้น ในใจของอริยาลึก ๆ ก็ดีใจที่จะได้มีโอกาสใกล้ชิดกับเมฆา แต่เธอก็ลำบากใจที่ต้องขี่มอเตอร์ไซค์มาทุกวันเพราะระยะทางถึงไม่ไกลมาก แต่ก็เปลี่ยวอยู่เหมือนกัน“หนูมาช่วยก็ได้ค่ะ ถ้าคุณลุงยังหาใครไม

“อยู่ได้ค่ะ”“เย้ น้องดาวดีใจ ที่พี่ป๊อปจะมาอยู่ด้วย” น้องดาวร้องดีใจเมื่อรู้ว่า อริยาจะมาอยู่ด้วย พร้อมทั้งเข้ามากอดเอวเธอไม่ยอมปล่อยเนื่องจากอริยายังเจ็บขา การเรียนจึงถูกย้ายขึ้นมาเรียนชั้นบน ในโซนห้องนั่งเล่นด้านบนแทน วิวบ้านเขา ร้อยล้านของจริง ไร่ชาสุดลูกหูลูกตานั่นคงหลายร้อยล้าน รวยจริงพ่อคุณ พ่อเลี้ยงเมฆา“น้องดาวพี่ป๊อปยังเจ็บขาอยู่นะคะ อย่าให้พี่ป๊อปเดินเยอะนะครับ” เมฆาย้ำกับน้องดาวก่อนจะออกไปทำงาน เขาหันไปสั่งแม่บ้านอีกครั้งก่อนจะออกจากบ้าน“ป้านวล อย่าให้คุณป๊อปเดินเยอะนะครับ ขาเธอเจ็บอยู่”“จ้าวพ่อเลี้ยง” ป้านวลซึ่งเป็นแม่บ้านเก่าแก่ตั้งแต่เมฆายังเด็ก และตอนนี้ก็เหมือนเป็นหัวหน้าแม่บ้านของบ้านหลังนี้ ตอบรับเสียงหวาน สงสัยป้านวลจะได้แม่เลี้ยงเสียแล้วงานนี้ ดูจากสายตาและคำสั่งห้าม ดูยังไงก็เกินกว่าครูของน้องสาว“ป้านวลจ้าว น้องบ่าได้เป็นอะหยั๋งนักจ้าว” อริยารีบบอก เพราะเกรงใจป้านวล“บ่าได้หรอกจ้าว พ่อเลี้ยงเมฆเปิ้นว่ากำไหนกำนั้น[1]จ้าว”อริยาแทบจะไม่ได้ลุกไปไหน เพราะทั้งป้านวลหรือน้องดาวดูแลเธอมากเป็นพิเศษ จนอริยาคิดว่าเธอแค่เจ็บขานะไม่ได้พิการ การเรียนวันนี้ไม่มีอะไรมาก เธอ

หลายวันต่อมา ข้อเท้าของอริยาดีขึ้นมากแล้ว ไม่เจ็บและไม่เดินกะเผลกแล้ว ระหว่างเธอกับเมฆาก็ดูจะไม่อึดอัดเหมือนเมื่อก่อน อย่างวันนี้เขาขับรถมาส่งเธอถึงที่บ้าน“เป็นจะได [1]ได้เขาเป็นผัวหรือยัง” เสียงเจ้พุธกระซิบกระซาบ ตอนที่ทั้งสองนั่งอยู่กระต๊อบของเจ้พุธ เจ้พุธมีสวนมะม่วงขนาดหลายสิบไร่และสวนของเจ้พุธยังมีลำธารเล็ก ๆ ข้างกระต๊อบขนาดหกคูณห้าเมตรเป็นกระต๊อบที่ใหญ่และดูดีสุดในย่านนี้“เกือบแล้วเจ้” อริยากระซิบบอก“แต้ก๋า” เจ้พุธคนงามเอามือทาบอก ถามอย่างอยากรู้“แต้ก่ะ ตอนที่น้องเจ็บขา เปิ้นอุ้มน้องตลอดเลยหนา” อริยาพูดไปด้วย ยิ้มไปด้วย ไม้เล็ก ๆ ก็เขี่ยดินไปด้วย“อุ้ย กะเทยอิจฉา” เจ้พุธพูดไปด้วยกับพับถุงกระดาษสำหรับห่อมะม่วงไปด้วย สวนมะม่วงหลายสิบไร่ ทำเงิน“เจ้อ้อมยังบ่ามาก๋า” อริยาถามหาเจ้อ้อมเพราะวันนี้นัดกันจะทำปลาเผากินกันที่สวนมะม่วงของเจ้พุธ“กำลังมา มันแวะซื้อเบียร์อยู่” จะว่าไปหลังจากที่ย้ายไปอยู่ที่ไร่ชาเธอไม่ได้ดื่มเบียร์อีกเลย เพราะต้องรักษาภาพลักษณ์เป็นคุณครูที่ดีของน้องดาว“มาแล้ว ๆ ” เสียงเจ้อ้อมร้องบอก พร้อมทั้งกับอ้ายคำแฟนเจ้อ้อม อ้ายคำเป็นญาติของอริยากับเจ้พุธ สรุปแล้วเป็น