บทที่ 10

“ถ้าแพงขนาดนั้น คุณต้องเลี้ยงฉันแล้วล่ะ”

“ผมก็เลี้ยงได้” เขายักไหล่อย่างไม่เดือดร้อน

‘ใช่สิ..ก็เขารวยนี่นา’ อริยาแอบบ่นในใจ สุดท้ายร้านที่ทั้งสองพากันมากินคือร้านโอมากาเสะอย่างที่เขาว่านั่นแหละ ร้านนี้เพิ่งมาเปิดใหม่ในจังหวัดนี้ไม่นาน

“คุณชอบอาหารญี่ปุ่นเหรอ” อริยาเอ่ยถาม เมื่อนั่งลงโดยมีเชฟของร้าน กำลังจัดอาหารเสิร์ฟให้ทั้งสองคน

“ผมชอบกินปลาดิบ”

“อืม เหมือนฉันเลย..อร่อยจัง” อริยายกอาหารคำแรกเข้าปาก บอกอร่อยแล้วยังไม่ทันจะเคี้ยวถึงสามคำด้วยซ้ำ อาหารถูกเสิร์ฟมาหลายต่อหลายเมนู เธอดูจะมีความสุขกับการกินอย่างมาก เธอชมว่าอร่อยทุกคำ จนคนพามานั่งยิ้มกับการกินของเธอ  

อริยาไม่บ่นเรื่องการกินเลย ไม่บอกว่าอันนั้นกินไม่ได้อันนี้กินไม่ได้ อันนี้จะทำให้อ้วน อันนี้หวานไป อันนี้ขมไป เธอไม่บ่นแม้แต่คำเดียวเธอ เอาแต่ชมว่าอร่อย ๆ จนเชฟยิ้มแก้มปริ

เมฆามองภาพเธอกินอาหารจนเพลิน และเขาอดยิ้มกับกิริยาของเธอไม่ได้ ทั้งสองคุยกันหลายต่อหลายเรื่องรู้ตัวอีกทีก็เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว

‘นี่จะกลับมากันไหมวันนี้’ เสียงปลายสายของประดับเดือนโทรมาบ่นเพื่อนสาว เพราะตอนนี้เธอกับเวหาและน้องดาวขึ้นมาตั้งแคมป์ที่บนยอดเขาของไร่ชาแล้ว ซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวไม่ได้เปิดให้ใครเข้าเยี่ยมชม

“กำลังกลับ ใกล้ถึงแล้ว กิ่วทับยั้ง[1]แล้ว”

‘เออเร็วเข้า’

ประดับเดือนวางสายไปแล้ว อริยาและเมฆามองหน้ากันแล้วก็หัวเราะออกมา เพราะที่บอกว่าถึงกิ่วทับยั้งนั้นจริง ๆ แล้วพวกเธอเพิ่งอยู่ตรงห้าแยกพ่อขุนเม็งราย[2]เอง

 “คุณนี่แสบไม่ใช่เล่นนะ”

“คุณเมฆก็รู้ว่าไอ้เดือนเป็นพวกเรียนวิศวะฯ แถมยังเป็นอาจารย์อีกเรื่องความตรงต่อเวลาของนางเป็นที่หนึ่ง ส่วนฉันเป็นนักเขียนชีวิตไม่เน้นเรื่องกฎระเบียบมากมาย”

“บางครั้ง คนเราไม่ต้องซีเรียสมากก็ได้ครับ” เมฆาหันมายิ้มให้เธอก่อนจะขับรถต่อไป อริยาที่ตอนนี้อิ่มมากจนไม่สามารถถ่างตานั่งเป็นเพื่อนเขาระหว่างทางได้ เธอเผลอหลับไปตั้งแต่ออกจากตัวเมืองเชียงรายไม่นาน

 เมฆาหันไปยิ้มให้คนที่หลับคอพับคออ่อน เธอคงเหนื่อยมากวันนี้ เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้

‘ไม่น่านะ เมฆา’ ชายหนุ่มบอกตัวเองพร้อมทั้งยกมือขึ้นทาบตรงหัวใจของตัวเอง เขารู้สึกอุ่นวาบในหัวใจอย่างประหลาดเมื่ออยู่กับอริยา เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยพบเจอ แม้แต่กับคนรักคนเดิมก็ตาม

“คุณ คุณ” เมฆาเขย่าแขนอริยาเมื่อมาถึงที่ตั้งแคมป์ของพวกเขา

“ถึงแล้วเหรอคะ”

“ถึงแล้วครับ ไปเถอะ ป่านนี้เดือนบ่นแล้ว” พอก้าวขาลงจากรถเท่านั้นอริยาอ้าปากค้างกับวิวตรงหน้า แสงไฟจากหมู่บ้านต่าง ๆ ดูไกลออกไป ทำให้รู้ว่าที่ตรงนี้ก็คงสูงไม่ใช่เล่น

“กว่าจะเสด็จได้นะแม่นาง” ประดับเดือนแซวเพื่อนรัก หายไปกับผู้ชายทั้งวัน หน้าตาบานฉ่ำมาเชียว  

“พี่เมฆ พี่ป๊อป” เสียงของน้องดาว ที่ตอนแรกนั่งกินหมูกระทะพอหันไปเห็นทั้งสองคนมาถึง เด็กหญิงตัวน้อยก็รีบวิ่งมาจูงมือทั้งคู่ให้ไปนั่งกินด้วยกัน

 “ทำไมทั้งสองคนไปนานจังเลยคะ น้องดาวเหงา”

“พี่ พาพี่ป๊อปไปหาหมอมา เลยใช้เวลานิดหนึ่งนะคะ” เมฆาอธิบายให้น้องดาวเข้าใจ

วันนี้เป็นคืนเดือนดับ ทำให้ท้องฟ้ามองเห็นดาวชัดเจน อริยาเองยังตื่นเต้นกับวิวตรงหน้า ถึงเธอจะอยู่เชียงรายแต่ก็ไม่ค่อยได้ขึ้นมาพักบนดอยแบบนี้มากนัก อากาศบนนี้ก็ค่อนข้างเย็น อริยากระชับอ้อมกอดของตัวเอง เพราะเธอไม่ได้ใส่เสื้อแขนยาวขึ้นมา

“..” อริยาหันไปมองหน้าคนที่เอาเสื้อแขนยาวคลุมให้เธอ เมฆาเดินไปหยิบเสื้อแขนยาวในรถเอามาคลุมให้เธอ

‘นี่มีใจให้ใช่ไหม เธอไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม’ อริยาเม้มปากอย่างเขินอายแต่ไม่กล้าแสดงออก

เวหากับประดับเดือนหันไปมองทั้งสองคนที่ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

สองคนนี้ต้องมีอะไรแน่ ๆ เลย ดูๆแล้วเมฆาจะห่วง ๆ คนที่นั่งข้าง ๆ น้องดาวนะ ถึงขั้นลุกไปเอาเสื้อในรถมาคลุมให้

“พี่ป๊อปลองกินนี่ไหมคะ อร่อยนะคะ”

“ข้าวจี่ น้องดาวกินเป็นเหรอคะ”

“เป็นสิคะ อร่อยมากน้องดาวชอบ” อริยายิ้มให้กับความน่ารักและไม่เลือกกินของน้องดาว ลูกสาวเจ้าของไร่ชาใหญ่กำลังนั่งกินข้าวจี่

“อร่อยจริง ๆ ด้วย ใครทำให้คะ” อริยาชิมข้าวจี่ตามคำชวนของน้องดาว อร่อยอย่างเด็กหญิงว่าจริงๆ

[1] กิ่วทับยั้ง เป็นสถานที่หนึ่งในอำเภอแม่จัน ซึ่งถ้ามาถึงตรงนี้ก็แสดงว่าใกล้ถึงไร่ชานภาภพแล้ว

[2] ห้าแยกพ่อขุนเม็งราย คือ ทางแยกในตัวจังหวัดเชียงราย มีอนุสาวรีย์พ่อขุนเม็งรายตั้งอยู่