All Chapters of โซ่แค้นจองจำใจ: Chapter 11 - Chapter 20

เมลานีลืมตาขึ้นในคอนโดของตนเอง แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านเข้ามาตามรอยขยับพลิ้วของผ้าม่าน แต่หญิงสาวกลับไม่ถูกรบกวนเพราะเงาแผ่นหลังกว้างของกริชทอดมาบังในองศาที่พอดิบพอดีร่างบางขยับตัวขึ้นนั่ง ลำคอแห้งผากเหมือนมีกรวดทรายอยู่ภายใน พอฝืนกลืนน้ำลายก็รู้สึกเจ็บ เป็นสัญญาณบ่งชี้ก่อนเจ็บป่วยหรือมีไข้ของเมลานีชายหนุ่มที่นั่งหันหลังประสานมือทั้งสองข้างไว้ใต้คางหันกลับมาตามเสียงยวบยาบของเตียงนอน เห็นมือบางของหญิงสาวเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำที่หัวเตียงขึ้นดื่ม สีหน้าของเธอยังคงซีดเซียว เปลือกตาบวมปูดกว่าปกติ แถมผิวที่ขาวจัดย่อมทิ้งรอยแดงจากการร้องไห้อย่างหนักเอาไว้ใต้ดวงตา ปลายจมูกและโหนกแก้ม น่าแปลกที่สภาพแบบนี้กริชก็ยังไม่อยากละสายตาไปจากเมลานี“พี่กริชคะ หนูเมลขึ้นมาที่ห้องได้ยังไง” ปากจิ้มลิ้มที่ตอนนี้แห้งแตกเหมือนคนป่วยร้อนในขยับถาม เธอฝันร้ายเหลือเกิน ในฝันนั้นช่างน่ากลัวและทรมาน มีแต่ความสูญเสียและคราบน้ำตา“เธอเป็นลม ฉันอุ้มขึ้นมาเอง”ไม่ใช่แค่การพูดจาหรือสรรพนามระหว่างกันที่แปลกเปลี่ยนไป สายตาที่เย็นชา ห่างเหินจนเกือบจะเรียกได้ว่าชิงชังของชายคนรักทำเมลานีหวาดกลัวขึ้นมาจับใจ“พี่กริช เกิดอะไรขึ้นค

กว่าเมลานีจะหอบเอาร่างที่สะโหลสะเหลของตนเองมาถึงคอนโดก็แทบหมดแรงใจ หญิงสาวมองร่องรอยของความทรงจำที่พี่ชายเคยฝากไว้ผ่านรูปภาพที่ตั้งอยู่ข้างทีวี ต้นไม้กรองฝุ่นที่เมฆาเคยหิ้วมาจนป่านนี้เธอก็ยังจำชื่อมันไม่ได้ เทียนหอมกลิ่นดอกโมกก็เป็นเมฆาอีกนั่นแหละที่สรรหามาไว้ยามเธอบอกว่าคิดถึงกลิ่นโมกริมรั้วของบ้านเดิมจะมีใครดีกับเธอได้เท่าพี่ชาย ความผิดบาปที่เมฆาทำไว้เธอก็มีส่วนที่ต้องรับผล ไม่ใช่ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งทุกอย่างจะจบลงแบบนี้ ยิ่งวันที่เธอเปิดหัวใจให้กริชเข้ามาในชีวิต หญิงสาวก็รู้แล้วว่าเธอกำลังหยิบของหวานสอดไส้ยาพิษเข้าปากเมลานีเดินไปหยุดลงที่เตียงนอน ร่างกายของเธออ่อนล้าทั้งจากการสูญเสียและพิษไข้ที่เริ่มรุมเร้าหนักหน่วงขึ้นจนยาแก้ไข้เริ่มกดไม่อยู่ แต่กระนั้นเธอก็ยังต้องกัดฟันเก็บข้าวของที่จำเป็นใส่กระเป๋าเตรียมเอาไว้ เงินในบัญชีธนาคารของเธอถูกอายัดเรียบร้อยแล้ว เชื่อว่าพรุ่งนี้เธออาจจะต้องย้ายไปหาห้องเช่าใหม่อยู่ หนทางข้างหน้าสำหรับตัวคนเดียวช่างดูอ้างว้างและมืดมน แต่เมลานีจะไม่ยอมแพ้ ความฝันของเมฆาคืออยากเห็นเธอมีอนาคตที่ดีแทนเขา เธอก็จะทำให้ได้เพื่อเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายให้พี่ชายสุด

ร่างหนาขยับพลิกตัวตะแคงข้างทำเอาผ้าห่มหล่นลงไปอยู่ที่สะโพก เปิดเผยกล้ามเนื้อหน้าท้องที่มีซิกซ์แพ็กสวยงามตามแบบฉบับของคนออกกำลังกายและดูแลตนเองเป็นอย่างดี วงแขนยาวกวาดไปข้างตัวสัมผัสเพียงที่นอนเรียบลื่น ไร้เงาคนที่เขาตระกองกอดมอบความพิศวาสหวามไหวให้ครั้งแล้วครั้งเล่าจนแทบหมดสิ้นเรี่ยวแรงกริชทะลึ่งตัวพรวดขึ้น ใจหายด้วยความหวาดกลัวเมื่อคิดว่าเมลานีกลับไปแล้วชายหนุ่มคว้าเสื้อผ้าที่ตกอยู่ข้างเตียงสวมใส่ลวก ๆ แล้วตรงไปยังลานจอดรถ ตอนนี้รถยุโรปสีขาวของเมลานีหายไปแล้ว เมื่อคืนเขาตัดสินใจเขวี้ยงกุญแจรถของเธอทิ้งออกนอกระเบียง เป็นเรื่องยากที่จะค้นหากุญแจดอกเล็ก ๆ ที่ไม่รู้ว่ากระเด็นกระดอนไปในทิศทางไหน แต่ก็นึกถึงคำพูดของหญิงสาวที่บอกว่าเธอมีกุญแจสำรองใจของกริชทั้งหวาดกลัวและร้อนรน เขารีบตรงไปยังรถมัสแตงของตนเองที่จอดอยู่หน้าร้าน ชายหนุ่มภาวนาให้ฝีมือการแต่งรถของตนเองดีและเร็วพอที่จะไปยับยั้งเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นได้ทันเมลานีกำลังก้าวติดบ่วงแร้วที่เขาวางไว้ แต่กับดักครั้งนี้กำลังกระชากหัวใจของเขาให้หลุดออกมาด้วย กริชยอมรับแล้วว่าใจอ่อนกับหญิงสาวคนนั้น ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่หาทางลงโทษหรือเอาคืนเธอ

ณัชชาเป็นเพียงคนเดียวที่คอยวิ่งเต้นและมานั่งร้องไห้ไปกับเพื่อนสนิทเพราะตัวเธอเองก็เป็นเพียงเด็กต่างจังหวัดที่มาเรียนต่อในมหาวิทยาลัยของที่นี่ ก่อนหน้านี้เธอได้รับการแนะนำทนายโดยบังเอิญจากตำรวจที่ทำคดี หญิงสาวติดต่อไปและบอกข้อมูลของเมลานี ซ้ำยังบอกว่าพวกเธอแทบไม่มีเงินเลย ทว่าทนายชื่อดังคนนั้นกลับยืนยันช่วยเหลือว่าความให้ โดยบอกว่าเป็นคดีที่อยากลองดูและเขายินดีทำให้โดยไม่คิดค่าใช้จ่ายสิ่งที่ทนายความแนะนำคือให้เมลานีให้การเป็นประโยชน์ต่อรูปคดีและยอมรับในความผิดเรื่องของการพกพาปืนไปในที่สาธารณะ หญิงสาวทำผิดครั้งแรก ศาลน่าจะตัดสินจำคุกไม่นานนัก และเมื่อคำตัดสินของศาลชั้นต้นออกมา ก็ให้เมลานียื่นอุทธรณ์เพื่อขอลดโทษให้สั้นลงอีก แต่หญิงสาวกลับบอกทนายความว่าจะเลือกปฏิเสธการอุทธรณ์ และพร้อมยอมรับการลงโทษตามกระบวนการยุติธรรมให้จบ ๆ ไป“มีทางไหนที่ทำให้เมลไม่ต้องติดคุกบ้างคะคุณทนาย” ณัชชาถามอีกครั้ง“องค์ประกอบความผิดครบถ้วน ถ้าตำรวจทำสำนวนส่งฟ้องก็คงยากจริง ๆ ครับ” ทนายความมองหญิงสาวที่เป็นลูกความอย่างเห็นใจ หากเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมเมลานีคงติดคุกไม่ต่ำกว่าหนึ่งปี เด็กสาวที่ดูไร้พิษสงแบบนี้คง

เมลานีออกจากห้องขังและถูกพาตัวออกมาจากสถานีตำรวจอย่างรีบร้อน เธอสอบถามเจ้าหน้าที่ก็เพียงแต่บอกว่าถูกปล่อยตัวเพราะเป็นความเข้าใจผิดของเจ้าหน้าที่ในการจับกุมขณะที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก รถของตำรวจก็พามาจอดที่บริเวณอู่ซ่อมรถแห่งหนึ่ง เมลานีตกใจเพราะความไม่ชอบมาพากลของสถานการณ์ที่ดูฉุกละหุกและมีลับลมคมใน ระหว่างตัดสินใจว่าจะเอ่ยถามตรง ๆ หรือวิ่งหนี ประตูรถก็ถูกเปิดออก ต้นแขนของหญิงสาวถูกคว้ากึ่งลากลงมาจากรถ เป็นกริชที่ยืนจังก้าอยู่ตรงหน้าเธออีกครั้ง“นี่มันเรื่องอะไรกัน” เมลานีถามอย่างตื่นตระหนก“ขอบคุณมากพี” กริชหันไปพูดกับนายตำรวจที่พาเธอมาแทนที่จะตอบคำถามของหญิงสาว“เออ กูไปก่อนนะ เดี๋ยวค่อยคุยกันทีหลัง” พีรพลถอยรถเล็กน้อย แล้วเลี้ยวกลับไปยังอีกฟากของถนนโดยไม่ร่ำไร เขาได้รับคำสั่งจากผู้ใหญ่ระดับบิ๊กให้จัดการปล่อยตัวเมลานีออกมาเงียบ ๆ โดยไม่ทำสำนวนส่งฟ้อง ที่แท้กริชก็มีส่วนรู้เห็นพีรพลไม่แปลกใจเลยสักนิดที่ชายหนุ่มจะเปลี่ยนแผนการแก้แค้น ดูหน้าหวาน ๆ ของเมลานีก็พอเดาได้ไม่ยาก ผู้ชายอาจจะใจแข็งกับสิ่งมีชีวิตทั้งโลก แต่ไม่ใช่กับหญิงสาวที่เขาทั้งหลงทั้งหวงจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่นายตำรวจหนุ่ม