All Chapters of โซ่แค้นจองจำใจ: Chapter 41 - Chapter 50

อาจจะไม่ใช่แค่ป้าละไมที่คิดว่าการทำงานกับกริชเป็นความโชคดี ณัชชาเองก็รู้สึกว่าการเข้ามาเป็นพนักงานของไพน์กรุ๊ป นั้นเป็นเรื่องที่แสนวิเศษเช่นกัน เพราะข่าวดีเรื่องทุนการศึกษาดูงานในต่างประเทศสำหรับพนักงานที่ผ่านการทดสอบและต้องการเรียนต่อในสาขาที่เป็นประโยชน์ต่อบริษัท ณัชชาซึ่งเป็นคนรักเรียนย่อมมีความฝันลึก ๆ ว่าอยากไปเรียนต่อต่างประเทศสักครั้งในชีวิตเมลานีเองก็ให้กำลังใจเพื่อนรักและมั่นใจว่าเพื่อนคงทำตามฝันได้ไม่ยาก หญิงสาวนั่งนึกอะไรเพลิน ๆ ก็มีคำสั่งจากผู้จัดการโชว์รูมว่าฝ่ายบุคคลเรียกตัวไปที่ตึกสำนักงานใหญ่ในเรื่องของเอกสารส่วนตัวให้รีบขึ้นไปพบด่วนเมลานีแปลกใจเล็กน้อยเพราะเธอส่งเอกสารครบถ้วนแล้ว ยังไม่ทันได้เข้าไปในแผนก ผู้จัดการฝ่ายบุคคลก็รอเธออยู่ที่โถงลิฟต์ เดินนำเมลานีขึ้นไปยังลิฟต์อีกตัวหนึ่งและกดชั้นที่อยู่สูงขึ้นไปโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ครั้นประตูของกล่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ เปิดออกหญิงสาวก็พอจะเดาได้ว่าเป็นชั้นของผู้บริหาร เพราะนอกจากโซฟารับแขกก็มีเพียงโต๊ะของเลขาหน้าห้อง เมลานีหันไปส่งสายตาเป็นคำถาม พนักงานรับโทรศัพท์อย่างเธอจำเป็นต้องขึ้นมาพบผู้บริหารด้วยสาเหตุใด“ท่านประธานต้อง

ทำไมนังเด็กผู้หญิงคนนั้นถึงมาอยู่ที่นี่คะพี่กริช” จารวีตวาดแหวขึ้นอย่างลืมตัว ร้อนรนเหมือนถูกไฟสุม ที่ผ่านมาเธอเฝ้ารอคอยและหวังว่ากริชจะใจอ่อน หลายต่อหลายครั้งยามยังอยู่มาเก๊า เธอเทียวไล้เทียวขื่อไปหาเพราะกลัวว่าลูกสาวท่านศักดาจะงาบเพื่อนพี่ชายคนนี้ไปครอง จนเขากลับมาเมืองไทยโดยยังคงสถานะความโสดสนิททั้งที่เป็นผู้ชายเจ้าชู้แพรวพราวมาตั้งแต่แตกหนุ่ม มองตามความเป็นจริงในวัยสามสิบสองกริชดูเย้ายวน เร่าร้อน รวมถึงเพียบพร้อมไปหมด ยิ่งเขาไว้ตัวก็ยิ่งดูลึกลับน่าค้นหา ผู้หญิงมากมายที่ทอดสะพานจ้องกันตาเป็นมันแต่กลับไม่มีใครทำสำเร็จ จารวีเสียอีกที่กริชยังคงหยวนและยอมให้แทบทุกเรื่อง“มานี่มีอะไรกัน สองคนพี่น้อง” กริชเลือกที่จะไม่ตอบและย้อนกลับมาถามทั้งคู่ที่อยู่ ๆ ก็โผล่มายังตึกสำนักงานของเขาโดยไม่นัดล่วงหน้า ผิวหนังบริเวณแก้มแสบ ๆ คัน ๆ แต่ไม่อาจยกมือขึ้นลูบเพราะอายสายตาคนอื่นที่อยู่ในห้องด้วยเมลานีตบเขาสำเร็จจนได้อีกครั้ง เห็นว่าตัวเล็ก ๆ แบบนั้นแต่แรงเยอะไม่ใช่เล่น ชายหนุ่มมอบรอยยิ้มขันให้กับตัวเองแล้วย้ายไปนั่งบริเวณโซฟารับแขกเพื่อที่เจตน์และจารวีจะคุยกับเขาได้สะดวก“น้องสาวไอ้มารสังคมนั่นมาย

ลงจากรถโดยสารประจำทางที่เบียดเสียดจนแทบหายใจไม่ออก ต่อด้วยเดินเข้าซอยในตอนเย็นเพราะจะได้เลือกซื้ออาหารและขนมไปฝากหนูน้อยผู้เป็นดวงใจ แม้จากต้นซอยจนถึงบ้านทาวน์เฮาส์เล็ก ๆ ที่ทั้งคู่เช่าอยู่จะมีระยะทางให้เดินพอสมควร แต่ด้วยฐานะของทั้งคู่ในช่วงเพิ่งเริ่มชีวิตการทำงาน ประหยัดเงินวันละยี่สิบสามสิบบาท หนึ่งเดือนก็นำมารวมจ่ายค่าน้ำค่าไฟได้แล้วพอเข้ามาถึงกลางซอยจำนวนร้านขายอาหารเริ่มบางตาลง ณัชชาหันมองเพื่อนสาวที่วันนี้ดูมีสีหน้าเคร่งเครียดกว่าปกติ เหมือนจะมีเรื่องกังวลใจจึงถามด้วยความเป็นห่วง“เมลมีปัญหาเรื่องงานหรือเปล่า ทำไมดูหน้าเครียด ๆ”“จริงเหรอ ว่าแต่ณัชเถอะดูหน้าตาแช่มชื่น มีเรื่องอะไรหรือเปล่า หรือว่าแอบมีแฟนแล้วไม่บอกกัน” ณัชชาอารมณ์ดีจริง ๆ นั่นแหละ เพียงแต่ก่อนหน้าเมลานีมัวแต่จมอยู่ในภวังค์ของความกังวลจนเพิ่งมีโอกาสได้สังเกตเพื่อน“ยิ่งกว่ามีแฟนอีก เราคิดว่าน่าจะได้ทุนไปเรียนต่อที่ฮ่องกงแหละเมล” ณัชชาเสียงใสแววตาเป็นประกายวาดหวัง มันสดใสจนเมลานีนึกสะท้อนใจหากเพื่อนต้องพบกับความผิดหวังที่อาจเกิดขึ้นเพราะเธอ“ณัชต้องได้ไปแน่ เพื่อนเมลซะอย่าง”“แต่ณัชก็ห่วงเมลกับยายหมูพาย ไม่รู้จะ

เพราะมัวแต่ไปวุ่นวายกับการติดกล้องวงจรปิดที่ศูนย์บริการในช่วงกลางดึก กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยและได้กลับมานอนก็ใกล้รุ่งเต็มที กริชจึงตื่นสายกว่าทุกวัน เขามองนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์ที่บอกเวลาเกือบสิบโมงเช้า โดยปกติเวลานี้เขาจะถึงออฟฟิศแล้ว แต่เมื่อเช็กจากตารางการทำงานว่าไม่มีนัดหรือการประชุมด่วน กริชจึงไม่ได้ร้อนใจเท่าใดนัก สิ่งที่ทำต่อจากนั้นคือการเช็กกล้องวงจรปิดที่ต่อเข้ากับสมาร์ตโฟนของตนเองจากภาพกริชเห็นเมลานีกำลังรับโทรศัพท์ เขาไม่ได้ยินว่าเธอพูดอะไร แต่ดูจากสีหน้าที่ยิ้มแย้ม คงกำลังพูดเสียงอ่อนเสียงหวานกับลูกค้าอยู่เป็นแน่ เมื่อหญิงสาววางหูโทรศัพท์ลงกริชก็จัดการโทรหาเธอดูบ้าง“ไพน์กรุ๊ปยินดีให้บริการค่ะ”“เก่งจัง นึกว่าจะลาออกไปซะแล้ว” กริชทิ้งตัวแผ่หลาลงบนเตียงอีกครั้งอย่างเกียจคร้าน สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่หน้าจอแสดงภาพของหญิงสาว รอคอยปฏิกิริยาตอบกลับของเธออย่างตื่นเต้นเหมือนเด็กหัวโจกที่แอบแกล้งเพื่อน แล้วรอดูเธอกรีดร้องกริชยกยิ้มจนตาหยีเมื่อเห็นเมลานียกหูโทรศัพท์ออกห่างใบหน้า ถลึงตาใส่มองค้อน หญิงสาวขบเม้มปากจนเป็นเส้นตรง ก่อนที่ปากน้อย ๆ ของเธอจะแบะออกแล้วกรอกเสียงกระแทกกระท

“เมล"ชายหนุ่มรุ่นเดียวกันในชุดพนักงานออฟฟิศร้องเรียกเมื่อเมลานีเดินออกมาจากโชว์รูมในเวลาเลิกงาน หญิงสาวเพียงยิ้มให้น้อย ๆ แล้วธนนท์ก็เป็นฝ่ายเดินเข้ามาหา เมลานีไม่ได้ตกใจแบบที่เขาคิดไว้เพราะเธอใช้โควตาความตกใจไปหมดแล้วตั้งแต่พบกับกริช ซึ่งเป็นคนที่เธออยากหลีกเร้นให้ไกลที่สุด“ทำงานแถวนี้เหรอนนท์” หญิงสาวถามเพื่อนชายที่เคยสนิทสนมในอดีตตามมารยาท“ใช่” เขาบอกชื่อบริษัทจำหน่ายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์รายใหญ่ ท่าทางของเขาดูภูมิใจที่ถูกคัดเลือกเข้าเป็นพนักงานอยู่ไม่น้อย แถมยังบอกอีกว่ากว่าจะได้รับเลือกต้องผ่านการสอบหลายรอบทั้งที่เกรดของธนนท์ก็สวยหรู“ธนนท์ เก่งอยู่แล้ว” เมลานีชมเพื่อนอย่างจริงใจ แม้ธนนท์จะไม่ถึงขนาดกับมีปัญหาทางการเงินแบบครอบครัวณัชชาแต่เขาก็ไม่ได้ร่ำรวย การได้งานในบริษัทที่ดีคงทำให้ภูมิใจอยู่ไม่น้อย“ทำไมเมลไม่เห็นติดต่อเรามาเลย” ธนนท์มองหญิงสาวอย่างตัดพ้อ ก่อนหน้านี้เขามั่นใจว่าเมลานีน่าจะเป็นฝ่ายติดต่อมาหาเขาก่อนเพราะสถานะของธนนท์ในวันนี้กับธนนท์เมื่อสามปีก่อนแม้จะไม่แตกต่างกันนัก แต่เมลานีต่างหากที่ตกจากสวรรค์ลงมาอยู่ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน การที่เขายื่นไมตรีให้ในวันรับปริญญา ยัง