บทที่ 3

เมลานีมีคาบเรียนตอนสิบโมง แต่เพราะพี่ชายโทรมาปลุกตั้งแต่เช้าตรู่ หญิงสาวจึงไม่ต้องกระหืดกระหอบ มีเวลาอ้อยอิ่งแต่งตัวอยู่พอสมควร พอลงไปที่ลานจอดรถของคอนโดก็พบร่างสูงที่ยืนตระหง่านพิงสะโพกไว้กับกระโปรงหน้ารถ ส่งยิ้มกว้าง สว่างไสวเหมือนไอแดดยามเช้า อ่อนโยนจนหญิงสาวพลอยยิ้มตอบกลับไปแบบเผลอไผลเหมือนทุกครั้ง

นับจากคืนแรกที่กริชเข้ามาคุยกับเธอจนถึงวันนี้ก็สามเดือนกว่าแล้ว ชายหนุ่มค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาในชีวิตของเธอทีละนิด…ทีละนิด จนเมื่อครู่ที่เห็นรอยยิ้มจากนัยน์ตาพราวของเขา เมลานีก็ศิโรราบยอมรับความพ่ายแพ้ หัวใจของเธอถูกเขายึดครองไปแล้วทั้งดวง นอกจากพี่ชายอย่างเมฆาแล้ว กริชเป็นผู้ชายอีกคนที่เธออยากเห็นเขามีรอยยิ้มตลอดไป

“หิวข้าว ทานข้าวเช้าเป็นเพื่อนพี่หน่อยได้ไหมคะ”

“ได้สิคะ มีหนุ่มหล่อมาเป็นอาหารตาแบบนี้ หนูเมลคงเจริญอาหารน่าดู”

“แน่ะ แทะโลมพี่เหรอคะ” กริชเปิดประตูรถฝั่งผู้โดยสารให้หญิงสาว พร้อมทั้งยื่นมือเพื่อรับเอากุญแจรถ และทำหน้าที่คนขับแบบทุกครั้ง

“เพิ่งรู้ว่าพี่กริชหวงเนื้อหวงตัวด้วย” หญิงสาวว่าขำ ๆ กริชเป็นนักร้องที่ลูกค้าสาว ๆ อยากนัวอยากรุมทึ้งตัวเขาซะขนาดนี้ เสน่ห์แรงจนอาจต้องบอกว่าเป็นผู้ชายที่เซ็กซี่โดยไม่ต้องพยายาม แต่ที่เซ็กซี่ที่สุดคือการที่เขาไม่ยุ่งกับใครเลย ร้องเพลงจบก็เดินลงมาหาเธอ แล้วพากลับคอนโด เป็นแบบนี้มาตลอด สม่ำเสมอจนหญิงสาวใจอ่อน

“หวงกับคนอื่น กับหนูเมลพี่พยายามอ่อยทุกวิถีทางแล้วค่ะ” ไม่พูดเปล่า กริชขยิบตาข้างเดียวใส่เธออีกต่างหาก

“แค่นี้หนูเมลก็หลงพี่กริชหัวปักหัวปำแล้วนะคะ” เมลานีขยับตัวเข้าใกล้ ๆ สอดมือไปคล้องต้นแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของชายวัยฉกรรจ์ เอียงหน้าซบไหล่ ฉอเลาะแบบที่ทำกับพี่ชายแล้วเขาใจอ่อนทุกครั้ง

“ชื่นใจ” ชายหนุ่มหอมศีรษะของเด็กขี้อ้อน สูดกลิ่นดอกไม้สีขาวที่เขาชื่นชอบเข้าเต็มปอด “เลิกเรียนแล้วไปฉลองกับพี่นะคะ พรุ่งนี้วันเกิดพี่”

“อ้าว หนูเมลไม่รู้มาก่อน ไม่มีของขวัญมาให้สิคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่หนูเมลอยู่กับพี่ก็พอแล้ว พี่ไม่อยากฉลองวันเกิดคนเดียว”

เมลานีมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของชายหนุ่ม ไล่ตั้งแต่หน้าผากกว้าง จมูกโด่งเป็นสันคมชัดเจน ปากหยักบางได้รูปสีคล้ำ แต่จุดที่เธอหลงใหลเหลือเกินคือดวงตาสีสนิมที่เข้มขึ้นหรืออ่อนลงได้ตามอารมณ์ของเจ้าตัว

“หนูเมลไม่ปล่อยให้พี่กริชอยู่คนเดียวหรอกค่ะ ต่อไปนี้เราจะฉลองวันเกิดด้วยกันทุกปี ดีไหมคะ” น้ำเสียงของหญิงสาวเหมือนลมโชยหอบเอาไอน้ำฉ่ำเย็นมาบรรเทาไอร้อนบางอย่างในใจกริชลง แต่ก็เพียงชั่วครู่เมื่อเจ้าตัวสำเหนียกถึงความจริงบางอย่างที่ไม่อาจแกล้งลืมลงไปได้ ระหว่างเขากับเด็กสาวแสนสวยคนนี้อาจจะหวานชื่นกว่านี้ได้ เพราะพูดก็พูดเถอะ…ขนาดว่าตั้งป้อมเอาไว้ก่อน เขาเองยังเกือบเผลอไผลใจอ่อนกับหน้าซื่อ ๆ ตาใส ๆ ของ

เมลานียามเธอออดอ้อน ฉอเลาะ แต่ก็แค่นั้น…แค่เกือบ!

สิ่งที่หญิงสาวคนนี้กับพี่ชายของเธอเคยทำกับเขาไว้ ถูกกำหนดโทษเอาไว้แล้ว และเธอต้องทรมานเหมือนกับที่เขาเคยได้รับ

“สุดสัปดาห์นี้พี่ลาหยุดงานที่ร้าน หนูเมลไปเที่ยวทะเลกับพี่ได้ไหมคะ”

“ได้สิคะ เดี๋ยวเลิกเรียนช่วงเที่ยงเราไปกันเลย ฉลองวันเกิดที่ทะเลก็ดีเหมือนกันค่ะ”

“แล้วหนูเมลต้องขออนุญาตที่บ้านหรือเปล่าคะ ปกติเห็นบอกว่าพี่ชายจะมาหาช่วงวันเสาร์ อาทิตย์” กริชหันมาถามหญิงสาว ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา เมฆาจะมาหาเมลานีแทบทุกสัปดาห์ หากไม่ได้มาหาน้องสาว ก็มีเหตุผลเดียวคือมีงานใหญ่ที่เมฆาต้องลงมือด้วยตนเอง

หากสัปดาห์นี้เมฆาไม่มาเยี่ยมเมลานีก็แสดงว่าสายข่าวของเขารายงานมาถูกต้อง…

“พี่ชายของหนูเมลไม่ได้มาค่ะ พี่ชายไม่ว่าง” คำตอบของหญิงสาวยืนยันรายงานที่เขาได้รับมาก่อนหน้าว่าถูกต้อง

“เมื่อไรหนูเมลจะให้พี่เจอกับพี่ชายซะทีล่ะคะ มาจีบน้องสาวเขาตั้งนานสองนานแล้วนะ” กริชถามทั้งที่รู้ว่าทำไมเมลานีถึงไม่ยอมพาเขาไปแนะนำให้พี่ชายของเธอได้รู้จัก แต่ก็ไม่เป็นไร แผนของเขากำลังจะสำเร็จแล้ว…

“รออีกนิดนะคะพี่กริช” เมลานีเสียงอ่อนเครือทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้ คล้ายกับเป็นเรื่องร้ายแรงคอขาดบาดตายของความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา

“รออะไรคะคนดี”

“รอให้ทุกอย่างลงตัวกว่านี้ รอให้พี่กริชรักหนูเมลมาก ๆ ก่อน” คล้ายจะเป็นการพูดเล่น แต่หญิงสาวคิดแบบนั้นจริง ๆ เธออยากมั่นใจว่ากริชจะรักเธอแบบที่เธอรักเขา เมื่อนั้นหญิงสาวจึงจะกล้าเสี่ยงพาชายหนุ่มไปพบกับพี่ชายของเธอ เมลานียอมรับว่าตัวเองเห็นแก่ตัวและไม่อยากเสียกริชไป

“งั้นพี่จะได้ไปไหมเนี่ยหือ?” กริชหัวเราะแผ่ว ๆ ในลำคอ

รอให้รักมาก…ฝันหวานไปหน่อยล่ะม้าง เมลานี!