บทที่ 1

เสียงเพลงบลูส์เศร้า ๆ สะกดคนทั้งบาร์ให้จมอยู่ในภวังค์ที่แต่ละคนติดค้างอยู่ในใจ นักร้องช่างทำหน้าที่และสื่อสารออกมาได้ดีนักเพราะเวลานี้เมลานีรู้สึกถึงความอาดูรที่ล่องลอยผ่านเสียงเพลงมากระทบหัวใจ เป็นความเศร้าแบบที่ทำให้ดำดิ่งลงไปในมหาสมุทร แหวกว่ายอยู่ในคลื่นอารมณ์ที่โยกคลอนความมั่นคงในยามปกติจนสั่นไหว

ทุกครั้งที่ได้ยินเพลงบลูส์หญิงสาวจะรู้สึกราวกับถูกตัดพ้อต่อว่าจากใครสักคนที่ชีวิตเผชิญเคราะห์กรรมอันแสนโหดร้าย แต่เธอก็ยังชื่นชอบที่จะมานั่งฟังเพลงที่นี่จนกลายเป็นร้านประจำ เพราะคงจะน่าเศร้าเสียยิ่งกว่าหากเพลงเหล่านี้ไม่มีใครรู้สึกถึง อย่างน้อยเมลานีก็อยากปลอบประโลมเสียงแห่งความเสียใจนี้ด้วยการนั่งฟังอยู่เงียบ ๆ ก็ยังดี

“มานั่งร้านเหล้า แต่ไม่เคยเห็นดื่มเลยนะคะ” ชายหนุ่มเจ้าของเสียงเศร้าสะเทือนใจลงจากเวทีเล็ก ๆ แล้วมายืนอยู่ตรงหน้าของเมลานีที่ใจลอยไปไกลแสนไกล หางเสียง ‘นะคะ’ ของเขาละมุนเสียยิ่งกว่าเสียงดนตรีใด ๆ หญิงสาวกะพริบตาถี่ ๆ อีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเขาถามซ้ำ

“เราเคยเจอกันมาก่อนไหมคะ”

“ไม่…ไม่ค่ะ”

กริชเลิกคิ้วขึ้นสูง คล้ายไม่เชื่อถือกับคำตอบของหญิงสาว แต่เมื่อเธอยังยืนยันอีกครั้งด้วยสีหน้าเรียบสนิท นัยน์ตาสีสนิมก็เข้มขึ้น ก่อนจะจางลงเป็นปกติพร้อม ๆ กับที่เขาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่ว่างข้างตัวเธออย่างถือวิสาสะ

“พี่ชื่อกริชนะคะ”

“เมลค่ะ เมลานี” หญิงสาวตอบออกไปเบา ๆ แล้วก็เงียบอีกครั้ง เธอรู้จักผู้ชายคนนี้ดี เอาเป็นว่าในร้านแห่งนี้ สาว ๆ ที่มา ก็เข้ามาเพื่อฟังเสียงของชายหนุ่มร้องเพลงและมองหน้าตาอันคมคาย ชวนฝันของเขานี่แหละ บาร์เล็ก ๆ แห่งนี้ได้กลับมาคึกคักอีกครั้งหลังจากกริชเข้ามาเป็นนักร้อง

เมลานีก็เป็นอีกคนหนึ่งที่มักจะมานั่งฟังเสียงเพลงของเขาในมุมเล็ก ๆ ห่างไกลเวที ไม่คาดคิดว่านักร้องเนื้อหอมจะเดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะเธอ หญิงสาวจึงทำตัวไม่ค่อยถูก ที่แน่ ๆ สายตาเขม่นของลูกค้าสาวน้อยสาวใหญ่แทบจะทำให้เมลานีซุกหน้าลงกับโต๊ะรีบหนีไปให้พ้น ๆ

“เพลงเมื่อกี้ พี่ร้องให้กับย่า ย่าที่ไปอยู่บนสวรรค์แล้ว” อยู่ดี ๆ กริชก็พูดถึงเพลงที่เขามักจะร้องอยู่บ่อย ๆ และเป็นประโยคที่ทำเมลานีหน้าเผือดสีไป ก่อนที่ชายหนุ่มจะถามต่อ

“ยังเรียนอยู่ใช่ไหมคะ ปีไหนแล้วเอ่ย” กริชมองหน้าอ่อนใสที่กระจ่างแม้อยู่ในแสงสลัวของร้าน ไม่ต้องเดาเลยว่าหากเป็นยามกลางวันหญิงสาวคนนี้คงเปล่งประกายแบบคนที่ได้รับการทะนุถนอมมาอย่างดี ก็ขนาดที่เข้ามาฟังเพลงในบาร์ราคาแพงแห่งนี้ได้ ทั้งที่โดยปกตินักศึกษาวัยนี้มักจะไปเที่ยวผับ หารค่าเหล้ากับเพื่อน ๆ เสียมากกว่า ลูกค้าที่บาร์แห่งนี้ส่วนใหญ่เป็นคนวัยทำงานที่รายได้พอสมควรกันแล้วทั้งนั้น

“เมลอยู่ปีสองแล้วค่ะ”

“ยี่สิบแล้วสินะคะ”

“ค่ะ”

“เป็นผู้ใหญ่แล้วเนอะ”

“ค่ะ”

“งั้นพี่ก็จีบได้ใช่ไหมคะ”

“ค่ะ…เอ๊ย ไม่ใช่ค่ะ” เพราะมัวแต่หลงไปกับแววตาที่เหมือนเสือสะกดเหยื่อของเขา เมลานีจึงเผลอหลุดตอบรับ เออออไปเสียทุกอย่าง มารู้สึกตัวก็เพราะเสียงหัวเราะของเขา และยิ่งเห็นนัยน์ตาแพรวพราวยามที่สะท้อนกับแสงไฟ ส่งให้ใบหน้าที่คมเข้มดูอ่อนโยนลง ไอแข็งกร้าวบางอย่างลดเลือนจนเหมือนจะพาเมลานีให้กลับไปนึกถึงชายหนุ่มวัยรุ่นขี้เล่นใจดีคนหนึ่ง มากกว่าจะเป็นผู้ชายวัยยี่สิบปลายที่ดูเจนจัด เร้าใจ จนอาจจะเรียกว่าเจ้าชู้ได้เลยด้วยซ้ำ

“หรือว่าน้องเมลรังเกียจผู้ชายกลางคืนแบบพี่คะ”

“ไม่ใช่ค่ะ เมลไม่ได้คิดแบบนั้น” หญิงสาวรีบส่ายหน้าปฏิเสธเมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังของกริช เธอจะรังเกียจเขาได้อย่างไร ออกจะดีใจเสียมากกว่าที่วันนี้เขาเดินเข้ามาพูดคุยกับเธอถึงโต๊ะ

“แล้วน้องเมลคิดแบบไหน พอจะบอกพี่ได้ไหมคะ”

ได้กลิ่นบุหรี่ที่ปะปนมากับลมหายใจ

เมลานีคิดว่าดวงตาแพรวพราวของเขาเศร้าเหลือเกิน ยิ่งนึกไปถึงเพลงที่เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและโหยไห้ถึงคนบนสวรรค์ เมลานีก็นึกไปถึงประโยคสุดท้ายของเพลง

เพราะสรวงสวรรค์ไม่ใช่ที่สำหรับคนบาปอย่างเขา...

เมลานีหลับตาลงด้วยความขมขื่น แล้วลืมตาขึ้นช้า ๆ เพื่อสบกับดวงตาสีสนิมเหล็กอย่างจนมุม เธออยากหนีแต่ก็หนีไปไหนไม่ได้อีกแล้ว

“เมลก็อยากรู้จักพี่กริชค่ะ”

ชายหนุ่มยกยิ้มขึ้น สวรรค์อาจไม่ใช่ที่สำหรับเขา แต่สำหรับเมลานี สิ่งที่เรียกว่านรกกำลังรอเธออยู่…บนสวรรค์อาจจะไม่มีน้ำตา แต่นรกบนดินบางทีน้ำตาอาจมีไม่พอจะหลั่งรินด้วยซ้ำไป!