All Chapters of โซ่แค้นจองจำใจ: Chapter 31 - Chapter 40

“งอแงอะไรนักล่ะลูก” คล้อยหลังจากที่เมลานีกับณัชชาออกไปซื้อของได้ไม่นาน เจ้าหมูพายก็เริ่มส่งเสียงร้องไห้งอแงขึ้นมาเสียอย่างนั้น แม้ป้าละไมจะพยายามสรรหาขนมหรือของเล่นมาหลอกล่อก็ไม่ได้ทำให้เด็กน้อยเงียบเสียงลง ปกติเจ้าเด็กน้อยแทบไม่เคยโยเย อาจเป็นเพราะความแปลกที่แปลกทางและมารดาก็ไม่อยู่ หนูน้อยจึงอารมณ์ขึ้นลงแปลกกว่าทุกวันหญิงชราเห็นหนูน้อยที่หวีดร้องจนหน้าแดงก่ำ น้ำหูน้ำตาไหลไม่หยุด หัวใจคนแก่ที่เลี้ยงกันมาแต่อ้อนแต่ออกก็อ่อนยวบคิดหาหนทางที่จะทำให้หนูน้อยกลับมาหัวเราะร่า เมื่อก่อนตอนอยู่บ้านเก่าหากหลานร้องไห้กระจองอแงมากจนใคร ๆ ก็เอาไม่อยู่ คนเป็นยายจะใช้วิธีแบกเด็กน้อยเดินเที่ยวตั้งแต่ท้ายซอยยันต้นซอย แค่นี้เจ้าเด็กชอบเที่ยวก็จะกลับมาหัวเราะจนเห็นเหงือกบานสีชมพูอีกครั้ง“ไม่ร้องแล้วนะ ไม่ร้อง ยายจะพาออกไปเที่ยวแล้วไง” ป้าละไมจัดการหยิบหมวกใบเล็กมาสวมให้ หนูน้อยเริ่มหยุดดิ้นและสงบลงเมื่อได้ยินคำว่า ‘เที่ยว’ เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดเลย เจ้าหนูพายถ้าไม่หิว ไม่ง่วง ก็อยากเที่ยวถึงได้งอแงขึ้นมาแบบนี้“ยาย ยาย เที่ยว” เจ้าลูกหมูตัวน้อยใช้แขนสั้นป้อมโอบคอของคุณยายไว้แน่น แถมขย่มตัวเล็ก ๆ เ

กริชหันหลังกลับไปยังต้นซอยเพื่อตรงไปยังคอนโดของตนเอง เขาไม่ชอบบ้าน แม้วันที่พร้อมขนาดนี้เขาก็ยังเลือกคอนโดในชั้นบนสุดที่เน้นทิวทัศน์และความปลอดภัยถึงแม้ว่าราคาของมันจะมากพอให้เขาซื้อบ้านขนาดใหญ่ไม่ไกลเมืองได้เช่นกัน เพราะบ้านให้ความรู้สึกเปลี่ยวเหงามากเกินไปสำหรับคนตัวคนเดียวหลังจากจัดการอาบน้ำอาบท่าเสร็จ ชายหนุ่มก็แต่งตัวไปตามนัดกับเจตน์และพีรพลเนื่องจากนายตำรวจหนุ่มย้ายกลับเข้ามาทำงานในสำนักงานตำรวจแห่งชาติและดูเหมือนจะไปได้ไกลในเส้นทางอาชีพของตนเอง เมื่อเพื่อนกลับมารวมตัวกันจึงถือโอกาสสังสรรค์เล็กน้อย จุดหมายปลายทางคือผับกึ่งเรสเตอรองต์ไม่ไกลจากที่พักของเขามากนักไปถึงพีรพลและเจตน์ก็นั่งคุยกันอยู่ก่อนแล้ว ดูจากเหล้าที่พร่องไปพอสมควร สองเสือคงจัดเต็มกันตั้งแต่ต้นคืน แบบนี้มีหวังหัวทิ่มกลับบ้านกันแน่“มาแล้วเหรอวะ หล่อมาแต่ไกล สาวเหลียวกันให้ควั่ก” เจตน์ทักเพื่อนที่ไม่ว่าเมื่อไรก็มีหญิงสาวจำนวนมากให้ความสนใจอยู่เสมอ แต่เจ้าตัวกลับดูไม่ค่อยตื่นเต้นเหมือนแต่ก่อน“ไหนมึงบอกว่าจะมาเร็ว อุตส่าห์อยู่ใกล้กว่าแท้ ๆ ความพยายามเรื่องเที่ยวของมึงไม่พอว่ะกริช” พีรพลแซวเพื่อนที่ได้ข่าวมาว่าเก็บเ

เมลานีลุกขึ้นมาต้มน้ำสำหรับล้างขวดนมและเตรียมอาหารเช้าไว้รอเจ้าตัวน้อยแม้ว่าป้าละไมจะช่วยดูแลได้มาก แต่หน้าที่หลัก ๆ เมลานีก็ยังรับไว้เองเพราะการได้ทำทุกอย่างเพื่อหนูพายคือความสุขของคนเป็นแม่ อีกอย่างหญิงสาวไม่เคยคิดว่าหญิงชราเป็นคนทำงานบ้านแต่นับเป็นเหมือนคนในครอบครัว หลายครั้งที่ป้าละไมขนซื้อข้าวของให้ลูกสาวโดยออกเงินส่วนตัว หรือบางครั้งที่เมลานีมีค่าใช้จ่ายรายเดือนเกินกำลัง ป้าละไมจะหยิบยื่นหรือพยายามออกไปจับจ่ายซื้ออาหารเข้ามาช่วยอีกแรงเสมอหลังจากล้างขวดนมเสร็จก็กลับเข้าไปดูเจ้าหนูพายอีกครั้ง ลูกน้อยยังหลับสนิทอยู่คนเป็นแม่ก็ออกมาทำงานบ้านอย่างอื่นต่อ แต่ก็เป็นเวลาที่ป้าละไมเริ่มตื่นแล้วเช่นกัน“เริ่มงานวันแรกไม่ใช่เหรอเมล เราไปเตรียมตัวเถอะ เดี๋ยวป้าจัดการพวกงานบ้านแล้วก็เตรียมนมให้ยายหนูเอง” เมื่อก่อนเมลานีไม่เคยทำงานประจำ จึงไม่เคยถูกบีบด้วยเรื่องเวลา แม้เธอเองอยากจะใกล้ชิดลูกให้มากที่สุด แต่สถานการณ์และฐานะทางการเงินก็บังคับให้เธอต้องเลือกออกไปทำงานอยู่ดีวันที่ทราบจากหมอประจำตัวว่าลูกสาวมีความผิดปกติของลิ้นหัวใจ ถึงแม้แพทย์ยืนยันว่าเป็นอาการที่สามารถรักษาได้และไม่กระทบต่อชี

กริชมองดูเอกสารที่ฝ่ายการตลาดทำมาเสนอสำหรับหนึ่งไตรมาส ยอดขายของไพน์มอเตอร์เติบโตเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็เป็นในลักษณะของการจำหน่ายให้กับกลุ่มองค์กร แต่จากการว่าจ้างบริษัทวิจัยการตลาดเพื่อเก็บข้อมูลหลังการขายพบว่าจุดอ่อนของไพน์กรุ๊ป คือบริการหลังการขายในส่วนของการรับเรื่องร้องเรียนสำหรับลูกค้ารายบุคคล ดังนั้นเรื่องที่ควรทำคือการหาพนักงานบริการลูกค้าแยกออกมาแต่ในศูนย์ชายหนุ่มมอบหมายให้ฝ่ายบุคคลจัดการเรื่องเหล่านี้เป็นกรณีเร่งด่วน เริ่มต้นที่ศูนย์ซ่อมหลักก่อนเป็นการนำร่อง ไม่รู้ว่าจัดการเรียบร้อยแล้วหรือยังเพราะเคยสุ่มโทรไปเป็นลูกค้าสอบถามข้อมูลด้วยตนเอง กลายเป็นแม่บ้านที่เป็นคนรับโทรศัพท์ ส่วนเซลส์ก็เลือกแต่รับลูกค้ารายใหญ่จนไม่ยอมปลีกตัวมาให้ข้อมูลลูกค้ารายย่อย สรุปว่าเขาต้องบ่นฝ่ายบุคคลและผู้จัดการโชว์รูมไปยกใหญ่หากครั้งนี้ยังไม่กระเตื้องเขาคงต้องเด้งใครสักคนออกเพราะเท่ากับว่าทำงานเช้าชามเย็นชามเสียนี่ กริชลองยกหูโทรศัพท์ต่อสายตรงไปยังศูนย์บริการเพื่อทดสอบอีกครั้ง“สวัสดีค่ะ ไพน์มอเตอร์ ยินดีให้บริการ ไม่ทราบว่าติดต่อเรื่องอะไรคะ” เสียงที่กรอกผ่านสายโทรศัพท์จากอีกฝ่ายทำเอาชายหนุ่ม

กริชตื่นแต่เช้ามืด พูดกันตามจริงเขาแทบไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ ความคิดวนเวียนฟุ้งซ่านในอดีตทำให้เขาอยากจะลุกขึ้นมาแต่งตัวไปทำงานตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสาง แต่พอนึกถึงสายตาเยาะเย้ยและรู้ทันของเจตน์ ชายหนุ่มก็เกิดเปลี่ยนใจ เขาใช้เวลาช่วงเช้าไปออกกำลังกายในฟิตเนส แล้วต่อสายถึงป้าละไมที่หลังพบเจอด้วยความบังเอิญครั้งนั้นก็ยังไม่ได้ติดต่อกันอีก“ป้าละไมว่างไหมครับ ผมว่าจะโทรหาแต่ก็ยุ่ง ๆ เรื่องอื่นอยู่” กริชทักทายเมื่ออีกฝ่ายรับโทรศัพท์ แถมได้ยินเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากสดใสเข้ามาในหู เดาได้ว่าเป็นหนูพายที่เขาเองก็คิดถึงอยู่พอดี“ป้าอยู่บ้านว่าง ๆ ไม่ได้ทำอะไร เลี้ยงเจ้าหมูอ้วนอยู่นี่แหละ แม่กับน้าเขาออกไปทำงานตั้งแต่ไก่โห่แล้ว”“งั้นผมเข้าไปหาป้าได้ไหมครับ พอดีคิดถึงหนูพายด้วย”“มาสิ” ป้าละไมจัดการบอกชื่อหมู่บ้าน รวมถึงบ้านเลขที่ให้ชายหนุ่มกริชจัดการค้นหาแล้วก็พบว่าไม่ห่างจากคอนโดเท่าไรเพียงแต่เขาไม่มีโอกาสได้ขับรถลึกเข้าไปในชุมชนเก่า เอาจริง ๆ นอกจากบริเวณสวนสาธารณะกลางซอย เขาก็ใช้ชีวิตอยู่บนคอนโดของตัวเองกับที่ทำงานเท่านั้นใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที รถยุโรปที่ผ่านการดัดแปลงและตกแต่งให้ดูโฉบเฉี่ยวยิ่งขึ