All Chapters of โซ่แค้นจองจำใจ: Chapter 21 - Chapter 30

เจตน์เหลือบมองเวลาจากตัวเลขบนระบบดิจิทัลของคอนโซลรถ มีเวลาอีกพอสมควรก่อนถึงช่วงเช็กอินที่สนามบินดังนั้นเขาจึงใช้ความเร็วระดับแปดสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงเท่านั้น ส่วนหนึ่งก็ด้วยความระมัดระวังในการใช้รถใช้ถนน อีกส่วนเขาต้องการพูดคุยกับกริชถึงสาเหตุที่เพื่อนตัดสินใจไปเป็นตัวแทนให้กับท่านศักดาที่มาเก๊าทั้งที่เคยปฏิเสธมาโดยตลอด ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่ากริชทำไปเพื่อแลกกับความช่วยเหลือเมลานีให้รอดพ้นจากความผิด แต่เรื่องราวคาราคาซังของทั้งคู่จะไปต่อในทิศทางไหนสัญญาณไฟจราจรที่สี่แยกเป็นสีเขียว แต่เจตน์กลับชะลอความเร็วของรถลง ระแวดระวังยิ่งกว่าในยามที่เริ่มต้นติดไฟแดงเสียด้วยซ้ำ พอพ้นแยกมาได้เขาก็เป็นฝ่ายเปิดบทสนทนากับเพื่อนรักที่นั่งเงียบมาตลอดทาง“มึงคิดว่าจะไปอยู่มาเก๊ากี่ปี”“ก็คงราว ๆ เกือบสามปี จนกว่าป๋าจะออกจากคุกแล้วมาจัดการกาสิโนด้วยตัวเอง แต่กูก็จะไปดูลู่ทางที่จีนด้วย ทางนี้กูต้องฝากมึงให้ดูแลแทนด้วยนะเจตน์”“อะไรบ้างล่ะที่มึงจะฝากกูดูแล” ด้วยความที่เป็นเวลาเช้ามืดถนนค่อนข้างโล่ง เจตน์จึงมีจังหวะเหลือบมามองหน้าเพื่อนแถมเลิกคิ้วถามอย่างยียวน“ชีวิตกูก็เหลือแค่งานอย่างเดียว”“แล้วน้องเมลล่ะ

“นั่งสิ” จารวีบอกเสียงห้วนเมื่อเด็กสาวสองคนเดินออกมาจากห้องนอนมองเธออย่างเงอะงะและทำตัวไม่ค่อยถูก จารวีตาเข้มขึ้นเมื่อเห็นรอยแดง ๆ หลายจุดโผล่พ้นเนื้อผ้า เมลานีผิวพรรณขาวผ่องร่องรอยคิสมาร์กก็ยิ่งชัดเจน เมื่อคืนกริชคงส่งท้ายกับเด็กคนนี้เต็มที่“คุณจ๋ามีอะไรจะคุยกับเมลเหรอคะ” เมลานีกระดากและอึดอัดกับสายตาของจารวีพอสมควร เธอรู้สึกถึงความไม่เป็นมิตรแถมยังเกือบ ๆ จะเรียกได้ว่าเป็นศัตรูด้วยซ้ำทั้งที่ไม่เคยเจอกันมาก่อนจารวีเหลือบตามองณัชชาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ โดยไม่ยอมลุกทั้งที่เธอส่งสายตาเป็นเชิงไล่แล้ว แถมณัชชายังทำไม่รู้ไม่ชี้ดื้อตาใสขยับเข้ามานั่งข้าง ๆ เพื่อนจนชิด เมลานีแอบอมยิ้มด้วยความอุ่นใจ พร้อมทั้งเป็นฝ่ายบอกกับจารวี“เมลไม่มีความลับกับณัชหรอกค่ะ คุณจ๋าพูดธุระมาได้เลย”“รับไปสิ” เมื่อเมลานีพูดแบบนี้ จารวีจึงเลิกสนใจมารยาทอื่น เธอเกลียดเด็กผู้หญิงคนนี้ และก็อยากกำจัดไปให้พ้น ๆ ชีวิตของกริชจนไม่ยอมให้หวนกลับมาเป็นเสี้ยนตำใจอีกในวันข้างหน้า ตอนที่ชายหนุ่มสั่งให้ทำเช็คจ่ายให้เมลานีหนึ่งล้านบาท จารวีก็โวยวายไปรอบหนึ่งแล้ว แต่กริชก็ยังยืนกรานจะชดเชยให้เด็กนี่ ถ้ากริชจะต้องเสียเงินล้านไปจริ

“หิวหรือยังคะหนูพาย” เมลานีพูดช้า ๆ เพื่อให้ลูกสาวที่กำลังอยู่ในวัยหัดพูดสามารถเข้าใจคำถามของเธอได้ทุกคำ หญิงสาวเคยอ่านผ่านตามาบ้างว่าหากอยากให้ลูกเรียนรู้ได้เร็วและเป็นคนมีเหตุผล ต้องปฏิบัติกับลูกให้เหมือนกับเขาคือผู้ใหญ่ที่พูดรู้เรื่องแล้วคนหนึ่ง เมลานีจึงแทบไม่เคยทำเสียงเล็กเสียงน้อยกับลูกสาวเลยเพราะเธออยากให้ลูกมีพัฒนาการที่ดีและพูดได้ชัดเจน“หม่ำ หิว” หนูน้อยเข้าใจในสิ่งที่มารดาต้องการถาม แม้เธอจะยังพูดได้เป็นคำ ๆ แต่ก็เรียกรอยยิ้มจากเมลานีรวมถึงคนที่ยืนมองอยู่พักหนึ่งจนกระทั่งสาวเท้าเข้ามายืนอยู่เบื้องหลังโดยไม่รู้ตัว“กินไข่ตุ๋นน้ำมะพร้าวนะคะ แม่เตรียมมาให้แล้วหนูพายไม่ต้องกลัวหิวเลยลูก” เมลานีหยิบเอากล่องสี่เหลี่ยมบรรจุอาหารที่เตรียมเป็นเสบียงให้ลูกสาวออกมา จัดการตักไข่ตุ๋นเนื้อนุ่มที่เป็นอีกหนึ่งของโปรดไว้เผื่อลูกสาวจะหิว เมื่อมีเวลาว่างหญิงสาวชอบเปิดดูสูตรทำอาหารสำหรับเด็กเพราะที่ผ่าน ๆ มาก่อนมีลูกเธอทำอะไรแทบไม่เป็นเลย จนตอนนี้ทำอาหารได้หลากหลายมากขึ้นพอที่จะล่อหลอกลูกสาวในวัยนี้ให้กลายเป็นเจ้าก้อนแป้งตัวกลมดิก“กิน ฉุน พ้าว” เจ้าตัวน้อยรีบตบมือเมื่อเห็นของโปรดที่มารดาเตรีย

หลังงานรับปริญญาณัชชาก็ตามมาหาเมลานีอีกครั้งที่บ้านเดิมของเธอในต่างจังหวัด วันนั้นเมลานีส่งข้อความผ่านแอปพลิเคชันสนทนาชื่อดังถึงความจำเป็นที่ต้องกลับไปก่อนเพราะเกรงว่ารถตู้โดยสารจะหมด แต่ธนนท์ที่ได้พบกันหลังออกจากหอประชุมเล่าถึงเหตุการณ์ที่เมลานีถูกรุ่นน้องทักและอาจไม่สบายใจที่ถูกถามเรื่องการตั้งครรภ์ ณัชชาเองก็จำเป็นต้องดูแลครอบครัวที่มาร่วมแสดงความยินดีจนไม่มีเวลาได้โทรกลับไปถามไถ่ในทันใดหญิงสาวหอบหิ้วขนมสำหรับเจ้าตัวน้อยรวมถึงตุ๊กตาแมวน้ำซึ่งดู นุ่มนิ่มเหมาะสำหรับให้หนูน้อยได้นอนกอดนอนเล่น นอกจากความเห็นอกเห็นใจและสงสารในโชคชะตาของเพื่อนสาว เจ้าหนูพายก็เป็นอีกหนึ่งความน่ารักที่มัดใจให้เธออยากมาหอมมาฟัดอยู่ทุกอาทิตย์สำหรับการมาครั้งนี้นอกจากมาเยี่ยมตามความเคยชินแล้ว ณัชชานำเอาข่าวดีมาบอกกับเมลานีด้วยเพราะเพื่อนพยายามหางานในกรุงเทพฯ หลายครั้ง แต่ด้วยวุฒิการศึกษาระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย งานที่ให้เลือกทำจึงมีไม่มาก เมลานีเองไม่ได้เลือกงานเพียงแต่ขอให้เป็นงานที่ไม่ต้องเข้ากะสลับเปลี่ยนเวลาเพราะต้องดูแลลูกสาวตัวน้อยงานของณัชชาเองก็เริ่มไปได้ดีกับตำแหน่งเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลในบริษัทจำ

การสัมภาษณ์ของเมลานีผ่านไปอย่างราบรื่น ผู้จัดการฝ่ายบุคคลตกลงใจรับหญิงสาวเข้าทำงานเพราะบุคลิกภาพที่เรียบร้อยและอ่อนโยน หากลูกค้าบุกมาคอมเพลนถึงออฟฟิศของบริษัท เชื่อว่าเมื่อเห็นรีเซปชันหน้าหวานอย่างหญิงสาวคนนี้ก็คงจะทำให้ใจอ่อนลงได้บ้างที่สำคัญเมลานีมีความรู้ด้านภาษาอังกฤษในระดับที่สื่อสารได้ดี ผู้จัดการฝ่ายบุคคลถึงกับออกปากว่ามีความสามารถเกินวุฒิการศึกษาทั้งยังแนะนำให้หญิงสาวหาโอกาสเรียนต่อเพิ่มเติมเพื่อเป็นประโยชน์แก่ตนเองในวันข้างหน้า อย่างน้อยเพื่อเพิ่มฐานเงินเดือนก็ยังดี เมลานีได้แต่ยิ้มรับคำแนะนำของเขาด้วยความเสียดายอยู่ในใจ ทำไมเธอจะไม่อยากเรียนแต่มีสิ่งอื่นที่สำคัญกว่านั่นคือสุขภาพและอนาคตของลูกสาวเมลานีตกใจพอสมควรเมื่อเห็นฐานเงินเดือนของเธออยู่ที่หนึ่งหมื่นห้าพันบาท นั่นแสดงว่าที่บริษัทนี้ให้เงินเดือนพนักงานสูงกว่ามาตรฐานแรงงานในตลาด แถมสวัสดิการแนบท้ายไม่ว่าจะเรื่องค่ารักษาพยาบาล กองทุนสะสม สวัสดิการกู้ยืมฉุกเฉิน และทุนการศึกษาต่อต่างประเทศ นี่เองณัชชาถึงบอกอยากทำงานที่นี่ให้ยาวนานที่สุด“ตกลงมาเริ่มงานได้ในสัปดาห์ถัดไปใช่ไหมครับ” ผู้จัดการฝ่ายบุคคลถามย้ำ เมลานีจึงตอบรับแล