บทที่ 5

เส้นทางมุ่งสู่ชายทะเลภาคตะวันตกมีติดขัดในช่วงทำถนนแถวพระรามสอง แต่พอหลุดพ้นจากถนนเส้นดังกล่าวการจราจรก็โล่งขึ้น สีเขียวของต้นไม้รายทางพอให้สบายตาและสบายใจ เมลานีค้นพบว่ากริชขับรถเร็วแต่นุ่มนวลมาก เขาสามารถพูดคุยหรือแม้แต่คิดเลขเร็วเมื่อเธอลองแกล้งถามในขณะที่สลับเปลี่ยนเลนไปมา เป็นคนที่แยกส่วนของสมองและความเฉียบคมในการตอบสนองได้ดีมาก แตกต่างกับเธอที่แสนจะเชื่องช้า คิดและทำได้ทีละอย่างเท่านั้น

“พี่กริชขับรถเก่งจัง ขนาดเมลแกล้งให้คิดเลขไปด้วย ก็ยังขับซิกแซกได้อีก”

“อ้าว มีหนูเมลคนเดียวหรือเปล่าคะ ที่ทำไม่ได้ ถอยเข้าช่องจอดยังขยับแล้วขยับอีก” กริชหัวเราะเพราะเห็นฝีมือของเมลานีในการขับรถมาแล้ว แต่ข้อดีคือเมลานีรู้จักตนเอง หญิงสาวไม่เคยขับรถเร็ว เพราะกลัวจะควบคุมรถไม่อยู่หากเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้น

“เมลหมายถึงพี่กริชดูสนุกกับรถ ดูตั้งใจขับเหมือนพวกนักแข่งเลยค่ะ”

“พี่ชอบแต่งรถน่ะ ชอบพัฒนาศักยภาพที่มันมีอยู่ให้ข้ามขีดจำกัด”

“น่าสนุกจังนะคะ อย่างงี้คนก็ควรเอารถไปแต่งเพิ่มกันสิคะ”

“อย่างแรกเลยสำหรับการแต่งรถคือต้องคำนึงถึงความปลอดภัยก่อนเป็นหลัก หลังจากนั้นก็ขึ้นอยู่กับความชอบและงบประมาณของคนที่รักรถแล้วล่ะ บางทีนะหนูเมลค่าแต่งเติมเสริมหล่อ พาไปออกรถใหม่ได้อีกหลายคันเลย แต่รถหนูเมลใช้ได้อยู่แล้ว มาตรฐานรถยุโรป อีกอย่างหนูเมลไม่ได้ขับเร็วด้วย เข้าศูนย์อย่างเดียวก็เอาอยู่”

“ความจริงหนูเมลชอบรถคันเล็ก ๆ คลาสสิก ๆ แบบคันนั้นมากกว่า” หญิงสาวชี้ไปที่รถคันหน้า กริชจึงชะลอความเร็วลงเมื่อขับมาประกบเคียงข้าง เป็นรถญี่ปุ่นมือสองที่นำเข้ามาขายเพราะไม่มีไลน์ผลิตในไทย แต่เขาเห็นแล้วรถคันนี้น่าจะถูกวางเครื่องมาใหม่ ตกแต่งดูวินเทจชวนให้นึกถึงสมัยสี่ห้าสิบปีก่อน ตัวช่างคงมีไอเดียทางศิลปะพอสมควรจึงทำให้รถคันเล็กจากประเทศแสนทันสมัยดูคลาสสิกขึ้นไปได้ ประกอบกับสีเขียวพาสเทลที่ยิ่งมองยิ่งสบายตา ไม่แปลกที่เมลานีหรือเด็กสาวอีกหลายคน จะตื่นตาตื่นใจในความน่ารักของรถยนต์ประเภทนี้

“หน้าตารถเหมือนตู้กับข้าวดีแฮะ ความจริงรถที่น้องเมลชอบราคาเบากว่ารถที่ใช้อยู่ตอนนี้หลายเท่าเลยนะคะ”

“เมลไม่เคยอยากได้รถหรอกค่ะ เพราะเมลเองก็ไม่ได้ไปไหนไกล ๆ คนเดียวอยู่แล้ว แต่ถ้าต่อไปเมลทำงานหาเงินได้เอง เมลจะซื้อรถที่พี่กริชบอกว่าหน้าตาเหมือนตู้กับข้าวไว้ใช้เองซักคันนะ เมลจะได้ขับเจ้าตู้กับข้าวไปซื้อของอร่อยไว้รอพี่กริชดีไหมคะ”

“น่ารักจริง ๆ หนูเมลของพี่ วางแผนเป็นแม่บ้านให้พี่เหรอคะ”

“ใช่สิ หนูเมลจะจับพี่กริช”

“จับพี่ให้แน่น ๆ อย่าให้หลุดมือไปได้นะ”

“ได้เลย จะกอดไว้ทั้งตัวเลยค่ะ”

“จริงหรือเปล่าคะ รอด้วยความหวังเลยนะเนี่ย” กริชหันมาหยอดตาหวานใส่ จนคนที่เพิ่งทำใจกล้าก๋ากั่นหน้าแดงซ่าน สู้สายตาแพรวพราวของเขาไม่ไหวเอาเสียเลยจริง ๆ

เมื่อเข้าสู่ถนนเรียบชายทะเลที่มีทิวสนเรียงรายสวยงาม เมลานีก็ขอลงไปถ่ายรูปเสียหน่อย ชายหนุ่มจึงเลือกจอดรถใต้ต้นสนและหยิบรองเท้าแตะมาให้หญิงสาวสวมใส่แทนรองเท้าส้นสูงที่เธอสวมอยู่

“เดินเล่นแถวนี้ก่อนก็ได้ค่ะ อีกนิดเดียวก็ถึงที่พักเราแล้ว” กริชจูงมือสาวน้อยที่ดูสดใสท้าทายสายลมและแสงตะวัน แก้มของหญิงสาวขึ้นสีชมพูระเรื่อชวนมอง ยิ่งยามลมทะเลพัดเอาผมยาวสลวยของเธอปลิวไสว งดงามและมีชีวิตชีวาจนเขาต้องหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายภาพเทพีแห่งท้องทะเลไว้

“ให้ค่ะ” อยู่ ๆ เมลานีก็หยุดเดินแล้วยื่นข้อมือบอบบางมาตรงหน้าเขา แบมือขาวเนียนที่มีเม็ดสีน้ำตาลเล็ก ๆ อยู่ภายในออกมา

“หือ?”

“ก็เมลเตรียมของขวัญให้พี่กริชไม่ทัน ปีนี้ให้ลูกสนก่อนได้ไหมคะ” เมลานีขยับนิ้วยุกยิกไปมาเป็นจังหวะ ท่าทางเขิน ๆ แต่ก็ยังพูดต่อ “เมลชอบความหมายของมันจริง ๆ และก็คิดว่าเหมาะกับพี่กริชมาก ๆ ด้วย”

“ยังไงคะที่ว่าเหมาะกับพี่”

“ก็ความหมายของลูกสนมันสื่อถึงจิตใจที่เข้มแข็ง เมลรู้ว่าหัวใจของพี่เข้มแข็งแต่ก็สวยงาม พี่ไม่ได้แข็งเป็นหิน แต่แกร่งเหมือนลูกสนที่ทนทานกับทุกสภาพแวดล้อม”

“ขนาดนั้นเลย” กริชมองของขวัญเม็ดเล็ก ๆ ในฝ่ามือของหญิงสาวด้วยความสนอกสนใจ

“ที่สำคัญลูกสนก็ยังหมายถึงชัยชนะในการต่อสู้ด้วยนะคะ” เมลานียังบอกต่อเสียงเจื้อยแจ้ว โดยไม่รู้เลยสักนิดว่าคนที่หลุบสายตาต่ำลงมีประกายไฟแวบเข้มข้นขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบลูกสนในอุ้งมือหญิงสาวขึ้นมาสัมผัสที่ปากเหมือนการจุมพิตเครื่องรางนำโชคแล้วหย่อนใส่กระเป๋าเสื้อของตนเอง

“ชัยชนะจากหนูเมล พี่ต้องรับเอาไว้อยู่แล้วค่ะ”