All Chapters of โซ่แค้นจองจำใจ: Chapter 51 - Chapter 60

เป็นอย่างที่เมลานีคาดการณ์ไว้ว่าผลไม้แพ็กกับน้ำปลาหวานของเธอขายออกได้ทั้งหมด ที่จริงควรจะเรียกว่าไม่พอขายด้วยซ้ำแต่หญิงสาวก็เก็บมะม่วงน้ำปลาหวานไว้เป็นรางวัลให้ตนเองหนึ่งชุด เธอรวบรวมจำนวนออร์เดอร์ของอาหารกลางวันที่บรรดาช่างและพนักงานส่วนอื่นเฮโลกันมาสั่ง มันมากพอจะทำให้เมลานีมีกำลังใจจนยิ้มแก้มปริวันนี้กริชโทรมาก่อกวนเธอเพียงแค่ครั้งเดียวในช่วงเช้าแล้วก็หายต๋อม เขาไม่ได้สั่งให้เธอซื้อข้าวกล่องขึ้นไปส่ง เมลานีจึงนั่งกินข้าวอยู่ที่เคาน์เตอร์เงียบ ๆ โดยไม่รู้เลยว่าอีกฟากหนึ่งของตึกสูง มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งมองเธอรับประทานอาหารกลางวันอย่างเผลอไผลกริชอยากเรียกเธอขึ้นมาวอแวสักนิดให้พอแช่มชื่น แต่ตลอดทั้งช่วงเช้าเมลานีดูวุ่นวายและวิ่งวุ่นไปทั่ว เขาจึงไม่อยากจะใจร้ายให้เธอเป็นฝ่ายเดินเกือบห้าร้อยเมตร หิ้วข้าวกล่องมาให้เขา และดูเหมือนว่าหญิงสาวจะพกข้าวกล่องมารับประทานเองจากบ้านเสียแล้ว มันก็ไม่มีอะไรแปลกหรอก เพียงแต่เมลานีในวันนี้กับเมื่อสามปีก่อนต่างกันสิ้นเชิงจนน่าปวดใจ สวยเหลือเกินแต่กลับไม่สดใสสมวัยจนน่าสงสาร“กินข้าวกลางวันหรือยังคะพี่กริช” จารวีเปิดประตูห้องโดยไม่ให้สัญญาณใด ๆ เดินม

โชว์รูมรถดูคึกคักขึ้นจนกริชแปลกใจ เพราะมีบรรดาช่างหนุ่ม ๆ แวะเวียนกันมาที่เคาน์เตอร์คนแล้วคนเล่า ที่เขาไม่รู้ก็คือบรรดาชายหนุ่มเหล่านั้นถือโอกาสมาสอบถามเมนูข้าวกล่องของตนเอง และใช้โอกาสพูดคุยตีสนิทกับสาวสวยประจำโชว์รูม เมลานีมาทำงานได้สักพักแล้วแต่เธอกลับไม่ได้วุ่นวายหรือทำตัวสนิทสนมกับใครเป็นพิเศษ มาเข้างานตอนเช้าและกลับบ้านในตอนเย็น ไม่มีเวลาไปสรวลเสเฮฮานอกรอบ แม้ว่าจะมีชายหนุ่มหลายคนที่หมายตาเธอ แต่ก็ไม่สามารถเข้าถึงตัวได้ จนหญิงสาวลุกขึ้นมาเป็นแม่ค้าขายข้าวกล่องและขนมหวานนั่นแหละ หนุ่ม ๆ จึงได้มีโอกาสพูดคุยจากการมาอุดหนุนจุนเจือตอนเช้าก็เข้ามาถามถึงเมนูอาหารไปรอบหนึ่งแล้ว ช่วงเที่ยงก็เดินมารับข้าวกล่องที่หญิงสาวด้วยตัวเอง บางคนที่สั่งขนมหวานกับเมลานีไว้กลับเอ่ยปากฝากไว้ก่อน รอกินข้าวเสร็จจะกลับมารับในภายหลัง กลายเป็นว่าทั้งวันจะได้มาพูดคุยกับหญิงสาวหลาย ๆ รอบ เมลานีใช่ว่าไม่รู้ทัน แต่เธอเองก็ต้องการจะขายของ จึงถือว่าหากเธอไม่เล่นด้วยเสียอย่างก็แค่นั้นแต่มันไม่ใช่แค่นั้นในสายตาคนที่มองเธอผ่านกล้องจากตึกสูงของสำนักงานใหญ่...“ลุงคงเกิดอะไรขึ้นที่โชว์รูมทำไมช่างมาออกันอยู่ที่เคาน์เ

ดวงตาดำขลับฉาบรื้นด้วยน้ำใสของเมลานีก่อกวนความคิดของเขาไม่หยุด แววตาตัดพ้อของเธอเหมือนเสี้ยนเล็ก ๆ ที่ตำลงในเนื้อหัวใจ ไม่ถึงกับเจ็บเจียนตายแต่ก็ทิ้งรอยระคายไว้อย่างนั้น มันน่ารำคาญ...เออ พูดว่าทรมานก็ได้ แต่เขาไม่มีทางยอมให้โชว์รูมกลายเป็นตลาดสด กับอีแค่ขายผลไม้สุก ๆ ดิบ ๆ ให้กับเซลส์สาวพวกนั้นเขาไม่ว่าหรอก แต่ไม่ใช่ตั้งตัวเป็นแม่ค้าหน้าแฉล้มให้ช่างทั้งทีมมาหยอด เมลานีคิดว่าตัวเองเป็นขนมครกหรือไงต่อให้โมโหแต่ก็ยังอยากจะเห็น ชายหนุ่มเปิดโปรแกรมดูกล้องวงจรปิดในตำแหน่งที่เมลานีนั่งอยู่อีกครั้ง สองมือใหญ่ประสานไปที่ท้ายทอย กดวนนวดจุดตึงเครียดเบา ๆ สายตาก็มองภาพหญิงสาวยกตะกร้าขนมขึ้นมานับจำนวนของที่เหลือ คำนวณคร่าว ๆ น่าจะเกินยี่สิบถุงกริชย้ายมือใหญ่จากต้นคอมาที่ขมับเสยผมขึ้นไปบนหน้าผากของตนเองยามเห็นหญิงสาวหยิบเครื่องคิดเลขมากดอยู่สักพักแล้วใช้ฝ่ามือบอบบางปาดน้ำตาที่ข้างแก้ม ผมที่เสยขึ้นสูงก็ถูกดึงทึ้งด้วยความเครียดเหมือนจะคลั่ง พอเมลานีลุกหิ้วตะกร้าเดินออกจากจุดที่จับภาพได้ กริชก็ร้อนรนผุดลุกตาม“ผมต้องไปข้างนอก มีอะไรค่อยเคลียร์พรุ่งนี้” ประธานหนุ่มสั่งโดยไม่หยุดฝีเท้าเลยด้วยซ้ำ แม้แ

เมลานีใช้เวลาในช่วงกลางคืนหลังลูกสาวหลับแล้วทดลองทำเทียนหอมใส่ถ้วยอะคริลิกและคำนวณต้นทุนอย่างละเอียด รวมถึงศึกษาการทำการตลาดผ่านช่องทางโซเชียลมีเดียที่จะเป็นวิธีเพิ่มยอดขายให้ได้มากที่สุด กว่าจะหลับลงได้ก็เกือบสว่าง รู้สึกถึงความอ่อนล้าและซีดเซียวจนต้องหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางที่แทบไม่ได้ใช้ตั้งแต่มีลูกมาเปิดออก ค่อย ๆ กดหัวปั๊มรองพื้นไว้ที่ฝ่ามือและใช้แปรงปัดเกลี่ยทั่วใบหน้า คิ้วได้รูปปัดให้เรียงเส้น เปลือกตาทาด้วยอายแชโดว์สีส้มพีชแมตช์กับบลัชออนที่ข้างแก้ม ส่วนปากสวยหญิงสาวใช้ทินต์ทาบริเวณริมฝีปากด้านในจากนั้นเคลือบด้วยลิปกลอสสีชมพูอ่อน ดูเยาว์วัยและละมุนตาแต่ก็สร้างความเย้ายวนเช่นเดียวกัน“วันนี้เมลสวยจังเลย แบบนี้มีหวังช่างที่โชว์รูมตีกันตายแน่”“ไม่หรอกณัช เราย้ายมาทำงานที่ตึกแล้วนะ เขาให้มาช่วยดูเรื่องเช็กสต็อกอะไหล่”“ฮ้า บนตึกสำนักงานมีห้องอะไหล่ แล้วก็ตำแหน่งนี้ด้วยเหรอ” ณัชชาถามด้วยความมึนงงในขณะที่เมลานีกลับทำเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก มีทุกอย่างนั่นแหละถ้าเพื่อกลั่นแกล้งและปั่นหัวเธอณัชชาแยกขึ้นลิฟต์คนละตัวเพราะตึกสำนักงานจะแยกชั้นคู่และชั้นคี่ เมลานีมองตามตัวเลขที่เจ้าก

มาหากูมีอะไรไอ้พี” กริชเพิ่งกลับมาถึงห้องได้ครู่เดียวก็มีคนมาเคาะประตูเรียก...“ทำไมจะมาไม่ได้ มึงซ่อนใครไว้หรือเปล่า” พีรพลผลักประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะแถมแกล้งเดินสำรวจไปรอบห้องเมื่อแน่ใจว่าไม่พบสิ่งผิดปกติจึงหันมาหรี่ตามองเพื่อน สัญชาตญาณตำรวจฟ้องว่ามีพิรุธ แถมเขามองประธานบริษัทไม่รู้สึกเหมือนมีไอเย็นเฉียบเป็นน้ำแข็งขั้วโลก ตรงข้ามกลับรู้สึกถึงไฟร้อนที่เต้นริกอยู่ในดวงตาด้วยซ้ำ อยู่ ๆ กริชก็เหมือนแวมไพร์ที่ถูกปลุกพลังชีวิตขึ้น“มึงมีผู้หญิงใช่ไหมบอกกูมาตรง ๆ”“มาเซ้าซี้อะไร กูจะทำงาน” กริชถลึงตาใส่เพื่อน อีกมือก็เทียบเฉดสีโมเดลรถรุ่นใหม่กับอุปกรณ์ชุดแต่งที่จะขายพ่วงเข้าไปด้วย“นี่รถรุ่นใหม่เหรอวะ”“อืม รุ่นใหม่ที่จะเปิดตัวชื่อรุ่นคัปบอร์ดคาร์ มันแปลว่าตู้กับข้าวเว้ย” เจ้าของบริษัทรถมีรอยยิ้มตั้งแต่ปากจนถึงดวงตายามอธิบาย นายตำรวจหนุ่มเอียงคอมองภาพบนจอสลับกับสีหน้าชื่นมื่นของกริช ถึงกับต้องลูบปลายคางตนเองอย่างใช้ความคิด“ไอ้กริช มึงมีผู้หญิงแน่ ๆ”“มึงอย่ามาแสนรู้ไอ้พี”“แน่ ๆ เลยไม่งั้นมึงจะทำไอ้คัปบอร์ดคาร์ออกมาน่ารักแบบนั้นได้ไง มึงมีผู้หญิงเป็นแรงบันดาลใจใช่ไหม ไอ้เวร"“ก็อาจจะ”