บทที่ 2

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในตอนเช้า เมลานีพลิกตัวไปคว้าขึ้นมากดรับ แทบไม่ต้องดูหญิงสาวก็รู้ว่าคนปลายสายคือพี่ชายที่ยังอุตส่าห์โทรมาปลุกเธอทุกวัน เมฆาทำเหมือนเธอยังเป็นเด็กน้อยตัวเล็ก ๆ ทั้งที่เมลานีตอนนี้บรรลุนิติภาวะแล้วด้วยซ้ำ ในช่วงแรก ๆ ที่ย้ายจากบ้านมาเรียนมหาวิทยาลัย เมฆาถึงขนาดขับรถไปกลับเป็นร้อย ๆ กิโลเมตรเพื่อมากินข้าวเช้าและส่งเข้าเรียนในคาบแรก จนหญิงสาวเริ่มมีเพื่อนแล้วนั่นแหละพี่ชายจึงค่อยปล่อย จากขับรถมาหาทุกวัน ก็กลายเป็นสัปดาห์ละครั้งแต่ก็ยังไม่วายจะทำหน้าที่ปลุกน้องสาวเหมือนที่เคยทำมาทั้งชีวิต

“ตื่นได้แล้วหนูเมล นอนตื่นสายจะโง่หมด หัวไม่แล่น เดี๋ยวเรียนไม่รู้เรื่องนะ” เสียงหยอกเย้ายาวเหยียดดังขึ้นทันทีที่น้องสาวกดรับโทรศัพท์

“ไปเอาทฤษฎีนี้มาจากไหนเนี่ยพี่เมฆ มั่วสุด ๆ”

“เหรอ ไอ้เรามันเรียนมาน้อย ก็อยากให้น้องสาวสุดที่รักฉลาด ๆ เรียนเก่ง ๆ นี่นา”

“พี่เมฆ” รู้ว่าพี่ชายแกล้งพูดเล่น แต่เมลานีก็ยังรู้สึกตีบตันขึ้นมาในลำคอ จะชั่วจะดีอย่างไร พี่ชายคนนี้ก็ทำงานเลี้ยงดูเธอมาลำพังตั้งแต่บิดาและมารดาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนนั้นหญิงสาวอายุเพียงหกขวบและเมฆาก็อายุเพียงสิบหก ดังนั้นสำหรับเมลานี พี่ชายคือครอบครัวคนเดียวในโลกนี้ที่เหลืออยู่ แม้เธอจะค่อย ๆ รับรู้มาเรื่อย ๆ ว่างานที่เด็กชายอายุเพียงสิบหกปีจะทำได้จนร่ำรวยขึ้นมาอย่างรวดเร็วย่อมมีไม่กี่อย่าง และย่อมไม่ใช่งานสีขาวบริสุทธิ์

“ถ้าหนูเมลเรียนจบแล้วจะทำงานเลี้ยงพี่เมฆเองนะ พี่หยุดทำงานนี้ได้ไหม หนูเมลขอร้อง”

“หนูเมล อย่าเข้ามายุ่งกับเรื่องงานของพี่ ตั้งใจเรียนก็พอ” เมฆาเสียงเข้มขึ้น ซึ่งน้อยครั้งนักที่พี่ชายแสนใจดีของเมลานีจะดุน้องสาว ก็เห็นจะมีเพียงเรื่องนี้เท่านั้นที่เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เธอเข้ามาแตะต้องหรือพูดถึง เมฆากันน้องสาวผู้เป็นเหมือนนางฟ้าประจำใจให้แยกออกจากความเลวร้ายทั้งหมดทั้งมวลที่ตนเองทำ ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะความละอาย อีกส่วนสำคัญที่ชายหนุ่มรู้แจ้งก็คือเมื่อเขาถลำลึกเข้ามาแล้ว หากจะย่างเท้ากลับไปก็มีแต่ออกไปแบบไร้วิญญาณเท่านั้น

“เดือนนี้พี่ไม่ว่างเลย อาจจะไม่ได้ไปหาหนูเมลนะ” เมฆาถอนหายใจด้วยความกังวลล้ำลึกบางอย่าง

“พี่เมฆจะไปไหนคะ”

“ต่างจังหวัด เอาเป็นว่าหนูเมลห้ามดื้อนะ ตั้งใจเรียน ใครมาจีบระหว่างนี้ก็ต้องรอให้พี่สแกนก่อน อย่าเพิ่งมีแฟนนะรู้ไหม” พี่ชายเสียงเขียวขึ้นมาอีกเพราะเดาได้เลยว่าหน้าตาสะสวยอ่อนหวานเหมือนดอกไม้แรกแย้มของน้องสาว คงมีหนุ่ม ๆ มาติดพัน ขายขนมจีบกันเป็นโหล ๆ

“กลัวหนูเมลมีแฟนแล้วจะรักผู้ชายมากกว่าพี่ชายละสิ” เมลานีลากเสียงสูงล้อเลียนพี่ชายแสนขี้หวง ความหวงน้องแบบนี้มีมาตั้งแต่เธอยังเดินเตาะแตะจนโตเป็นสาว เมฆาก็ยังหวงแหนไม่เคยเปลี่ยน ดูเหมือนจะมากขึ้นเสียด้วยซ้ำ

“แล้วหนูเมลจะรักแฟนมากกว่าพี่จริงหรือเปล่าล่ะ” เสียงขึ้นจมูกเหมือนน้อยใจแบบที่ไม่เคยมีใครได้ยิน เมฆาเก็บไว้ใช้กับน้องสาวเพียงคนเดียวเท่านั้น

“หนูเมลรักพี่เมฆที่สุดในโลกเลย ใครก็อย่าได้มาเทียบ”

“ฮ่า ๆ ฮ่า ๆ ดีมาก หนุ่ม ๆ คงใจสลายกันค่อนมหาลัย สะใจไอ้เมฆนัก”

“คนอะไรอยากให้น้องสาวขึ้นคาน”

“ไม่หรอก หนูเมลของพี่น่ารัก ต้องมีผู้ชายมาให้เลือกเต็มไปหมด หนูเมลต้องเลือกคนที่ดีกว่าพี่ ทะนุถนอมหนูเมลให้มากกว่าที่พี่ทำนะ ไม่งั้นจะถือว่าไม่ผ่าน”

“งั้นคงไม่มีหรอกค่ะ หนูเมลอยู่กับพี่เมฆไปจนแก่ดีกว่า ได้ไหม…ได้ไหมค้า” เมลานีออดอ้อนพี่ชายอย่างติดนิสัย ทำให้คนอีกด้านของโทรศัพท์ที่ชีวิตและหัวใจกลายเป็นสีดำสนิทไปแล้วมีแววตาอ่อนแสงลง น้องสาวตัวน้อยเป็นเพียงคนเดียวที่ทำให้เมฆารู้สึกว่าตนเองยังพอเหลือความเป็นมนุษย์อยู่บ้างในยามที่สองมือเขาเปื้อนเลือดและความโสมมจนน่าสะอิดสะเอียนยิ่งกว่าสัตว์นรก

“ถ้าเป็นไปได้พี่ก็อยากจะอยู่ดูแลหนูเมลตลอดไป” เมฆาบอกเสียงเบาราวกับเป็นความปรารถนาที่ตัวเขาเองก็ไม่กล้าที่จะคิดหวัง

“ไปอาบน้ำเตรียมตัวไปเรียนดีกว่า หนูเมลรักพี่เมฆนะคะ”

“พี่ก็รักหนูเมล รักกว่าอะไรทั้งนั้น”