All Chapters of โซ่แค้นจองจำใจ: Chapter 61 - Chapter 70

นางในดวงใจของกริชกำลังเตรียมอุปกรณ์สำหรับทำเทียนหอมอีกครั้ง หญิงสาวเริ่มทดลองจากการทำกลิ่นดอกไม้ก่อน แต่ความเป็นแม่ที่มักจะนึกถึงลูกอยู่เสมอทำให้เมลานีนึกอยากทำเทียนหอมกลิ่นตะไคร้ไล่ยุงเพิ่มขึ้นมาเพราะไม่อยากให้หนูพายสูดดมสารอันตรายจากผลิตภัณฑ์ไล่ยุงตามท้องตลาดเมลานีคิดว่าเธอควรจะหาอาชีพเสริมมารองรับและทำอย่างจริงจังเสียที คำพูดของกริชทำให้เธอคิดได้ เงินวันละร้อยสองร้อยคงไม่สามารถเปลี่ยนชีวิตของเธอให้ดีขึ้น หากเธอต้องการอยากจะดูแลลูกสาวให้ดีที่สุดตามลำพัง เธอจำเป็นต้องมีธุรกิจที่แม้จะไม่ร่ำรวยแต่ก็ไม่ถึงขนาดกับจนตรอกจนมองไม่เห็นอนาคตไว้รอลูก“ณัช เมลจะลองสมัครเปิดแฟนเพจและเพิ่มช่องทางขายด้วยกลุ่มแม่และเด็ก เทียนหอมเป็นสินค้าสิ้นเปลืองใช้แล้วก็หมดไป ถ้าเราลองทำดี ๆ บางคนจะกลับมาซื้อเราอีกด้วย แถมกลุ่มเป้าหมายก็ยังหลากหลาย กลิ่นตะไคร้นี่ไล่ยุงได้ ส่วนกลิ่นดอกไม้บางคนก็ใช้เพื่อให้ผ่อนคลายสดชื่นกระปรี้กระเปร่า บางคนก็ชอบกลิ่นหอมเพื่อให้หลับสนิท ณัชว่าดีไหม”“เมลเอาจริงใช่ไหม”“ใช่ ติดต่อวัตถุดิบมาแล้ว เราต้องซื้อแบบมีจำนวนพอสมควรถึงจะคุ้มทุน เมลถอยไม่ได้อีกแล้วณัช”“แต่ถ้าเราไปเรียนต่อที

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นที่ไหนสักแห่งใกล้ ๆ หู กริชผงกศีรษะขึ้นจากโซฟาเบดที่เขานั่งซดวิสกี้ลำพังตั้งแต่หัวค่ำจนเมาพับหลับไปตอนไหนไม่รู้ เขารู้สึกเหนื่อย ผิดหวัง และก็ดันมีความเข้าใจจนถึงขั้นเห็นอกเห็นใจ หญิงสาวคนนั้น รับเอาความเจ็บช้ำของเธอมาเป็นความทุกข์ของตัวเองไปด้วย เธอโกรธ เกลียดหรือจะแค้นเขาก็ไม่แปลกหรอก แต่เขาเองก็เหนื่อยหัวใจจนอยากเมาให้หลับ ๆ ไป จะได้ลืมสายตาเย็นชาจนทำให้ใจเจ็บจากผู้หญิงคนนั้นแอลกอฮอล์ทำให้หัวหนัก ๆ และขาดความสดชื่น กริชควานมือลงไปหาโทรศัพท์แล้วพบว่ามันหล่นอยู่ด้านล่าง เขาหยิบมันขึ้นมาดู ปรากฏเป็นชื่อของป้าละไม“วันนี้ป้ามาทำความสะอาดให้กริช สะดวกให้ขึ้นไปไหม”ชายหนุ่มเสยผมลวก ๆ ลืมไปเสียสนิทว่าขอย้ายวันทำความสะอาดจากวันเสาร์เป็นกลางสัปดาห์แทน ชายหนุ่มจึงรีบลงไปรับหญิงชราขึ้นมาด้วยกัน แล้วก็ต้องอมยิ้มเมื่อเห็นร่างจ้ำม่ำที่โดนจูงมือเตาะแตะเข้ามาด้วย แถมหนูน้อยยังสะพายกระเป๋ารูปแตงโมเข้ากันดีกับรองเท้าสีแดงที่เจ้าตัวสวมใส่“ตื่นเช้าจังเลยค่ะหนูพาย มีเสบียงมาด้วยเหรอคะ” หนูน้อยเอียงคอมองทำตาปริบ ๆ ใส่ กริชคิดว่าคำพูดของเขาคงยากเกินกว่าเด็กน้อยจะเข้าใจ อีกอย่างคำว่

เสียงเบียดพื้นของล้อรถยนต์กำลังม้าสูงดังเอี๊ยดอ๊าดตามอารมณ์เหวี่ยงหมุนของพวงมาลัย แล้วคืนล้อเข้าในช่องจอด เพียงแต่อารมณ์แกว่งไหวของกริชไม่คืนกลับมาง่าย ๆนิ้วแข็งแรงบีบลงไปที่วงของพวงมาลัยแน่น ก่อนจะทิ้งตัวลงไปด้านหลังแนบกับเบาะหนังชั้นดีอย่างหมดแรง เพียงครู่ของดวงตากะพริบขายาว ๆ ก็ก้าวออกจากตัวรถ ปิดประตูเสียงดังสนั่นเพื่อค้นหาความจริงในประตูอีกบานหนึ่งเมลานีมองชายหนุ่มที่อยู่ ๆ ก็ก้าวพรวดมาถึงตัว เขาดุดันและดูคุกคามคาดคั้นจนเมลานีต้องลุกหนีโดยสัญชาตญาณ“เรามีเรื่องต้องคุยกันหลายอย่างเลยหนูเมล”“เป็นบ้าอะไรของคุณ” เมลานีหวีดร้องขึ้นมาเมื่อแขนเรียวถูกกริชดึงรั้งและเหวี่ยงเธอเข้ามากอดแนบแน่น ผลักไสเท่าไรก็ไม่สามารถแยกร่างหนาออกจากตัวเธอได้“พี่จะเป็นบ้าอยู่แล้ว พี่กำลังจะเป็นบ้า เมลเข้าใจไหม”“ปล่อยนะ อะไรของคุณเนี่ย”“ทำไมไม่บอกพี่เรื่องย่าแก้ว” สายตาของเขารวดร้าว ทั้งรู้สึกผิดแต่มันก็เต็มไปด้วยความตื้นตันเช่นเดียวกัน เด็กผมเปียคนนั้นพยายามรับผิดและไถ่โทษเท่าที่จะทำได้ ตลอดเวลาสามปีก่อนย่าเขาจะสิ้นลมหายใจ เด็กหญิงเมลานีคอยวนเวียนเป็นความสุขเล็ก ๆ ให้ย่าของเขาได้คลายเหงาแทนหลานชายในไส

ชายหนุ่มตัวสูงหน้าตาคมคายอุ้มเด็กหญิงขาวจั๊วะอวบอ้วนเหมือนซาลาเปาในชุดสีแดงเรียกสายตาคนให้หันมองมาอย่างชื่นชม ส่วนคนถูกจับจ้องเองก็ยืดอกยิ้มร่าด้วยความภาคภูมิใจแปลก ๆที่ผ่านมาชีวิตเคยเป็นทั้งวัยรุ่นเกเร นักศึกษาหัวกะทิ ผู้ต้องโทษในเรือนจำ หรือแม้กระทั่งประธานบริษัทที่ประสบความสำเร็จ อยู่บนตึกสูงกลางกรุง เขาสัมผัสมาแล้วทุกรูปแบบทุกความรู้สึก แต่ไม่เคยมีครั้งใดที่รู้สึกว่าตนเองผงาดเข้มแข็งเพื่อพร้อมปกป้องผู้อื่นในขณะเดียวกันก็อ่อนโยนจนแทบจะหลอมละลาย เพื่อจะได้โอบกอดร่างน้อยที่เป็นชีวิตและดวงใจของเขาความรู้สึกของคนที่ได้เป็นพ่อมันซับซ้อนแต่ก็ชัดเจนดีเหลือเกิน...วันนี้เขามีนัดสัมภาษณ์พนักงานที่ได้รับเสนอชื่อเข้ารับทุนการศึกษาไปเรียนต่อที่ฮ่องกง ความจริงตั้งใจจะมอบหมายภารกิจนี้ให้คนอื่นจัดการ แต่พอคิดขึ้นมาได้ว่าหนึ่งในผู้ที่ได้รับการคัดเลือกคือณัชชา เขาจึงต้องการมาพูดคุยกับเพื่อนของเมลานีด้วยตนเอง“อยากมาทำงานกับพ่อไหมลูก ฮึ” กริชถามร่างจ้ำม่ำที่หันหน้าไปทางโน้นทีทางนี้ที มัวสงสัยในความแปลกใหม่ของสถานที่และความมากหน้าหลายตาของผู้คนที่หลากหลาย เด็กน้อยจึงไม่ได้สนใจสิ่งที่บิดาของตนเองตั้

โลกนอกบ้านคือสิ่งแปลกใหม่สำหรับหนูพาย เด็กน้อยจึงเดินเตาะแตะไปทั่ว เมลานีปล่อยให้ลูกสาวได้ลองเล่นและเคลื่อนไหวอย่างอิสระ ภายในห้องนี้ไม่มีของมีคมหรือปลั๊กไฟติดตั้งอยู่ในระดับต่ำ รวมถึงพื้นก็ปูพรมหนาหากสะดุดล้มเจ้าตัวน้อยก็ไม่เจ็บตัวเท่าใดนักหญิงสาวละสายตาจากลูกน้อยเพื่อมาดูเอกสารในหน้าที่ของตนเอง ก่อนจะมีฝีเท้าหนักกระแทกกระทั้นเดินมาให้ได้ยินใกล้ขึ้น ครั้งแรกเมลานีนึกว่าเป็นกริชกลับมาพร้อมกับขนมของหนูพาย แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองกลับเป็นหญิงสาวปากแดง แต่งหน้าจัดบรรจงขัดกับสีหน้าบูดบึ้งเกรี้ยวกราดของเธออย่างสิ้นเชิงตั้งแต่พบกับอีผู้หญิงมารยาที่ตึกแห่งนี้ จารวีก็รู้ว่าเรื่องคงไม่จบง่าย ๆ เด็กสาวที่เธอคิดว่าหงอและโง่งมไม่ทันคนจนฉีกเช็คเงินสดหนึ่งล้านบาททิ้ง ที่แท้แผนสูง ปล่อยท้องโย้เพื่อจับผู้ชายให้อยู่หมัดทันเวลาที่กริชกลับมาจากต่างประเทศจะได้อุ้มลูกเข้ามาแสดงตัว“ฉันคิดแล้วไม่มีผิด แกปล่อยอีมารหัวขนไว้มาจับพี่กริชจริง ๆ ด้วย”“อีมาร น่าจะหมายถึงคุณมากกว่านะคะ” เมลานีสวนกลับด้วยความโมโห สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในโลกใบนี้คือลูกสาว ไม่ว่าวิเศษวิโสมาจากไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องของรักของเธอ“ฉั