All Chapters of โซ่แค้นจองจำใจ: Chapter 71 - Chapter 80

มันเป็นมื้ออาหารที่ฝืดเฝื่อนที่สุดอีกมื้อหนึ่งในชีวิต และกริชก็พบว่าตนเองหน้าด้านที่สุดในจักรวาลเช่นกันที่ยังทนนั่งอยู่ตรงนี้ได้ แต่ก็ต้องทนให้ได้เพราะเขาอยากอยู่ตรงนี้ อยากมีครอบครัว อยากมีเมลานีและหนูพายอยู่ในชีวิต สิ่งที่ทำไว้กับเมลานีมันรุนแรงและร้าวลึก การที่เธอยังปล่อยให้เขาใช้พื้นที่ห่างกันเพียงแค่คนละฝั่งของโต๊ะอาหารก็ถือเป็นความกรุณาอย่างสูงแล้วหลังจากเก็บล้างจานเสร็จ กริชก็มานั่งเล่นเป็นเพื่อนหมูพายที่วันนี้น้าณัชของเธอกลับบ้านค่ำเพราะต้องเตรียมตัวไปเรียนต่างประเทศสิ่งที่พอจะเยียวยาหัวใจที่เหี่ยวแห้งของเขาให้พองฟื้นคืนกลับมาได้บ้างคงเป็นเสียงหัวเราะคิกคักของเจ้าตัวน้อย ยิ่งมองก็ต้องยอมรับว่าเมลานีเลี้ยงลูกได้ดีเหลือเกิน สำหรับเด็กอายุยี่สิบที่ถูกพี่ชายประคบประหงมมาโดยตลอด กลับเลี้ยงลูกสาวของเธอให้ช่วยเหลือตัวเองได้ทุกเรื่องเมื่อครู่เขาลองเล่นกับลูกด้วยการนับตัวอักษรและตัวเลขต่างๆ ปรากฏว่าลูกสาวของเขาช่างแสนวิเศษเหมือนเด็กอัจฉริยะอย่างไรอย่างนั้น หนูพายนับเลขได้แล้ว ลูกสาวฉลาดเหมือนเขาเสียจริง ย่าแก้วก็เคยบอกว่าเขานับเลขได้ตั้งแต่ยังพูดไม่ชัด เดินไม่แข็งด้วยซ้ำ วันข้างหน้า

ชายหนุ่มขับรถคันหรูพลางผิวปากอย่างอารมณ์ดี เมื่อสุดท้ายแล้วแม่ของลูกก็ยอมเก็บสัมภาระขนมนมเนย หอบลูกขึ้นรถเพื่อพามาเที่ยวสวนสัตว์ด้วยกัน มองลอดผ่านกระจกมองหลัง ร่างปุ้มปุ้ยแทบไม่อยู่นิ่งแม้กระทั่งนั่งมาบนคาร์ซีต หนูน้อยจับโน่นนี่ ดึงนั่นมาตลอดทาง เหลือบมองผู้เป็นแม่ก็เห็นว่ากำลังเล่นกับลูกอย่างสนุกสนาน“น้องพาย สนุกไหมครับ”“ฉนุก หนุก”เมลานีมีความสุขที่เห็นลูกสาวตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศใหม่ เด็กน้อยส่งเสียงเจื้อยแจ้วและพูดคุยกับผู้เป็นแม่ไม่หยุดหย่อนจนกระทั่งถึงปากทางเข้าสวนสัตว์“เอ้า ถึงแล้ว เราเข้าไปเยี่ยมเบิร์ดกันดีกว่า” กริชจอดรถและหันไปเย้าแหย่ลูกสาวพร้อมทั้งปลดเข็มขัดและเปิดประตูรถลงไปเตรียมเป้สำหรับใส่สัมภาระเด็กอ่อน เขาตื่นเต้นเป็นอย่างมากเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่จะได้ทำหน้าที่พ่อผู้เปิดจินตนาการของลูกน้อย“เบิร์ด เบิร์ด” เด็กน้อยตบมือดีใจที่จะได้เจอกับเบิร์ดอีกครั้ง โผเข้ากอดคอกริชแน่น สอดส่ายสายตามองหาเบิร์ดตัวใหม่ แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะลานจอดรถของสวนสัตว์วันนี้ไม่มีนกบินผ่านเลยสักตัว“ไหน ไหน เบิร์ด”“เดี๋ยวกริชพาเข้าไปดูเบิร์ดข้างในกัน ตามมาคุณแม่” ชายหนุ่มอุ้มเด็กน้อยด้วยแขน

ถึงเวลาที่เมลานีส่งลูกเข้าสู่กระบวนการรักษา หญิงสาวคิดว่าตนเองวางใจและเชื่อมั่นในมือของแพทย์เฉพาะทางตามที่กริชแนะนำและสรรหามา แต่สุดท้ายหญิงสาวก็เป็นแม่คนหนึ่งที่แค่ลูกเจ็บป่วยเล็กน้อยก็ใจจะขาด แต่นี่ลูกน้อยวัยไม่ถึงสองขวบดีกลับต้องมารักษาตัวด้วยโรคหัวใจ ถึงจะได้รับการอธิบายว่าไม่อันตรายและลูกจะหายเป็นปกติ แต่เธอก็ยังหวาดหวั่นชายหนุ่มโอบหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน ตัวเขาเองก็กลัวไปหมด ถ้าเป็นไปได้ก็อยากเจ็บอยากป่วยแทนเจ้าตัวน้อย แต่พอเห็นเมลานีเหมือนจะเป็นลมล้มพับไปได้ทุกเมื่อ เขาเองก็ต้องคอยเป็นหลักยึดและพยุงให้กำลังใจเธออีกครั้ง“ลูกไม่เป็นไรหรอกหนูเมล หมอแค่ทำบอลลูน ไม่ต้องผ่าตัดด้วยซ้ำ ทนรอนิดเดียวเดี๋ยวลูกก็ออกมา”“แล้วถ้ามีอะไรผิดพลาดล่ะ”“ไม่มีอะไรผิดพลาดหรอก หมอที่นี่เก่งมาก ลูกเราจะไม่มีรอยแผลเป็นด้วยซ้ำ โตขึ้นส่งประกวดนางงามได้สบายเลย” ชายหนุ่มโยกตัวเบา ๆ ใช้ท่อนแขนลูบไปบนหลังหญิงสาว หวังให้เธอผ่อนคลายและสงบลงบ้าง“คุณพูดจริงใช่ไหม”“ไม่จริงหรอก เรื่องอะไรพี่จะยอมให้ลูกไปโชว์เนื้อหนัง ประกวดนางงาม สวยให้พ่อดูคนเดียวพอแล้ว”“จะบ้าเหรอ ฉันหมายถึงเรื่องการรักษาของลูก ที่คุณว่าจะไม่มีแ

กริชเลือกทะเลที่เป็นสถานที่แห่งความทรงจำระหว่างเขาและเธอ…เพียงแต่ครั้งนี้เขาตั้งใจที่จะมาสร้างความทรงจำใหม่ ๆ ให้เกิดขึ้นระหว่างตนเอง เมลานีและลูกสาว ชายหนุ่มเลือกวิลลาที่เป็นส่วนตัวและมีหลายห้องนอน รวมถึงมีอุปกรณ์ประกอบอาหารให้ครบครัน แต่หลัก ๆ เน้นให้ลูกสาวได้มองเห็นวิวทะเลได้ดังใจมากกว่ารอจนแดดร่มลมตก เมลานีจึงอนุญาตให้ชายหนุ่มพาลูกสาวที่งอแงอยากลงเล่นที่ชายหาดได้ออกไปสนุกสมใจเสียที ป้าละไมที่นาน ๆ ครั้งจะได้มีโอกาสมาเที่ยวก็นึกสนุกสนานตามเด็กไปด้วย จัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่พร้อมกับการก่อกองทรายและเล่นน้ำ ขอทำตัวลดอายุเล่นสนุกเป็นเพื่อนเจ้าหนูพายสักวันหนึ่งกริชอมยิ้มมองดูความครึกครื้นที่เกิดขึ้นรอบตัว จะดีแค่ไหน ถ้าในทุกวันเขาได้ลืมตาตื่นขึ้นมาและพบกับความอบอุ่นเหล่านี้ในบ้าน มีป้าละไมที่คอยบ่นคอยว่าเรื่องจุกจิกไม่ยอมหยุด มีลูกสาวแสนซนที่พร้อมจะชวนเขาวิ่งไล่จับ ร้องกินขนมจนแก้มตุ่ย และมีหญิงสาวที่เป็นแม่ของลูกคอยตวัดตาเขียวปั๊ดเวลาที่เขาตามใจลูกน้อยจนเกินงาม“เล่นน้ำ กิด กีด” หนูพายกวักมือเรียกเพื่อนเล่นตัวโตหย็อย ๆเมลานีอยู่ในชุดเดรสปล่อย ๆ สีขาวสะอาดตา ยามที่ลมทะเลพัดมา

“หนูพายต้องการพี่กริช เมลรู้ว่าพี่จะเป็นพ่อที่น่ารัก” หญิงสาวยิ้มบาง ๆ ให้เขา การที่กริชอยากจะรับผิดชอบส่งเสียค่าเลี้ยงดูให้กับบุตรสาว เมลานีไม่คิดปฏิเสธ เธอไม่ได้เดินอยู่กลางทุ่งลาเวนเดอร์ในเมืองมหัศจรรย์ หรือมีอำนาจวิเศษเด็ดใบไม้มาเสกแล้วกลายเป็นเงินเป็นทอง เธอรู้รสความลำบากยามขาดแคลน จึงไม่ยอมให้ความเย่อหยิ่งของเธอมาทำให้ลูกสาวต้องลำบากและสูญเสียโอกาสที่ดีไปบทเรียนชีวิตที่ผ่านมา สอนเมลานีให้รู้จักทำตัวลู่ลม โอนอ่อนเพื่ออยู่รอด แต่ไม่เคยคิดจะหลบอยู่ใต้ปีกใครอีก ความแค้นเคืองใด ๆ ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องระหว่างเธอกับกริช ไม่เกี่ยวกับลูกน้อยที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ทุกโอกาสที่เขาหยิบยื่นให้ลูกสาว เธอจะคว้ามันไว้เพื่อเป็นประโยชน์แก่อนาคตของหนูพาย แต่สำหรับตัวเธอเอง เธอใช้โอกาสทั้งหมดไปแล้วกับกริชในอดีต มันจึงไม่เหลือเพียงพอที่จะไปต่อได้มากกว่านี้“เมล อย่าเพิ่งตัดพี่ พี่รักเมลจริง ๆ ขอโอกาสให้พี่อีกเพียงครั้งเดียว แค่ครั้งเดียว”“พี่กริช เราเดินมาไกลเกินกว่าจะกลับไปยังจุดเริ่มรักได้แล้วค่ะ” เมลานีเสียงสั่นไหวในอารมณ์ เพียงแต่ในหัวใจกลับหนักแน่นอย่างประหลาด“เมลไม่เคยไปไหนไกล ไม่เคยออกจากใจพ