Semua Bab That Gigolo Turned Out to be a Billionaire: Bab 11 - Bab 20

Huminga ako nang malalim, kinukuha lahat ng tapang na kaya kong buuin.“Walang sex sa kasunduan natin.”Sandaling natigilan si Damian. Medyo nanlaki ang mga mata niya, at sa ilang segundo, nawala ang maskara ng kumpiyansa niya. Pero agad din bumalik ang ngiting iyon, iyong ngiting mapanganib na alam ko nang sobra.“Are you sure?” tanong niya, bahagyang yumuko palapit sa akin. Maliit lang ang galaw, pero sapat para maramdaman ko ang init niya kahit hindi niya ako hinahawakan. Kasi I remember very well kung paano ka umungol noong huling beses.Namula agad ang mukha ko, halos masunog sa hiya. Biglang bumalik sa isip ko ang mga alaala ng gabing iyon sa pool, ang tubig na nakapaligid sa amin, ang kamay niyang gumuguhit sa balat ko, at ang paraan ng paglapit ng katawan niya sa akin.“Hindi ko nga alam na totoo mong pangalan iyon!” sagot ko, sabay krus ng mga braso na parang depensa laban sa kanya, at laban sa mga alaala.“But now you know,” bulong niya, mas mababa ang boses, parang sad

Umaga ng Martes, nakatayo ako sa harap ng bahay namin, may katamtamang laki ng maleta sa tabi ko at isang bagong shoulder bag na nakasukbit, pareho galing kay Damian. Pinili kong magsuot ng simple: branded na jeans na sakto ang hulma, navy blue na silk blouse, at komportableng flat shoes. Hindi naman masyadong pansinin pero siguradong mas mahal pa kaysa sa lahat ng mga nasuot ko dati.Medyo bumilis ang tibok ng puso ko nang huminto sa harap ng bahay ang isang makintab na itim na Lamborghini Urus. Bumaba si Damian mula sa kotse, naka-dark blue suit at shades na kumikislap sa araw ng umaga. Ngumiti siya nang makita ako, at kahit ayaw kong aminin, parang lumukso ang sikmura ko.“Good morning, fiancée,” bati niya sabay lapit para bigyan ako ng banayad na halik sa pisngi.“Don’t call me that,” bulong ko, pilit na iniiwasan ang amoy ng pabango niya na halos lamunin ang senses ko.“As you wish, sweetheart,” sagot niya, hindi nawawala ang nakakainis pero nakaka-charm niyang ngiti.Kinuha

Kasing bongga ng buong suite ang banyo. May malaking bathtub sa isang sulok, shower na kasya ang isang buong pamilya, at mga bath products na parang galing direkta sa isang five-star spa.Naligo ako nang mabilis, hinayaan kong tangayin ng tubig ang tensyon sa katawan ko. Pagkatapos, nagbihis ako nang maayos: isang eleganteng mini skirt at isang light blouse, casual pero sapat na sophisticated para sa isang lunch sa mansion.Naghihintay si Damian, nakaupo sa isa sa mga upuan habang may tinitingnan sa cellphone. Paglabas ko, tinaas niya ang tingin, at parang ibang klase ang tingin niya sa akin, parang talagang nakikita niya ako.“Ready for lunch?” tanong niya, sabay tayo.Tumango ako, pinipigilang ipakita ang kaba na gumugulo sa tiyan ko.Bumaba kami papunta sa terrace na may tanawing hardin. Naka-set up ang mesa para sa dalawa, gamit ang fine china at crystal glasses. May isang lalaki sa uniporme na nakatayo sa gilid, laging handang magsilbi.“Naisip ko mas okay na quiet lunch mun

“Kaya pala sabi ni Cora, siya talaga ang nag-alaga sa ‘yo.”“Yeah. Lolo ko sa business, si Cora sa araw-araw.”Kahit nasa dilim, ramdam ko ang pag-aatubili niya.“Sigurado ka ba?”“ Oo. Please,” sagot ko, halos pabulong.Narinig ko siyang bumangon, marahang naglakad sa carpet. Bumaba ng bahagya ang kutson nang humiga siya sa tabi ko, pero may maayos na distansya sa pagitan namin.Ramdam ko ang init ng katawan niya kahit hindi kami magkadikit. Bumagal ang tibok ng puso ko kahit may kidlat na muling nagliwanag sa kwarto. Ang kasunod na kulog ay hindi na gaanong nakakatakot.“Better?” tanong niya, mas malambot ang boses kaysa dati.“Oo,” sagot ko, nagpapasalamat na natatakpan ng dilim ang pamumula ng pisngi ko.Sandali kaming natahimik, tanging tunog ng malakas na ulan ang pumupuno sa paligid.“So… storms?” tanong ni Damian maya-maya, medyo may halong biro ang tono. “Hindi ko naisip na may kinatatakutan ka.”“Lahat ng tao may takot sa kung ano man.”“At ang sa ‘yo ay bagyo. Why?

Lumapit si Mariel na parang lahat ng kilos niya ay planado. Bawat hakbang niya ay may kumpiyansa, parang sanay na sanay siya sa ganitong klase ng lugar. Naka-off-white na elegante siyang kasuotan na siguradong mas mahal pa kaysa tatlong buwang sweldo ko. Ayos na ayos ang buhok niya, at parang professional ang gumawa ng kanyang makeup.At para mas lalong kumompleto ang gulo ng araw ko, bigla kong nakita si Dexter na sumusunod sa kanya.Hinawakan ko agad ang kamay ni Damian, mahigpit. Saglit niya akong tiningnan, agad naintindihan ang sitwasyon.“Damian Caius Avelino,” bati ni Mariel paglapit niya, nakangiti pero malamig ang mata. “What a surprise seeing you here. It's so good to have Avelino Winery as our client.”“Miss Costa,” sagot ni Damian na malamig at pormal. “Javier takes care of that part of the business.”Dumapo ang tingin niya sa akin, at may kumislap sa mata niya. Hindi iyon sobrang galit, pero parang halo ng curiosity at inggit.“Helga, nice to see you again...”Bago