Semua Bab กลรักปีนเกลียว: Bab 11 - Bab 20

เมื่อเอกได้ผลสรุปให้ตัวเองแล้วเขาจึงเดินไปค้นของใช้ในตู้เก็บของอย่างที่คาดไว้ มีทุกอย่างครบครัน ทั้งอาหารแห้งและสบู่ยาสีฟัน เอกหยิบสบู่ออกมาพร้อมรอยยิ้ม "เหมือนเด็กเล่นขายของเลยแฮะ" เขาพูดกับตัวเอง จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดตัว "ขอยืมใช้ก่อนแล้วกันนะ"เอกเริ่มบรรเลงในการอาบน้ำในบึงอย่างสดชื่น เขาลอยตัวไปมาในน้ำเย็นใส ราวกับได้ปลดปล่อยความเหนื่อยล้าไปกับธรรมชาติ การอาบน้ำใต้แสงจันทร์และสายลมเย็นช่างเป็นบรรยากาศที่เงียบสงบและผ่อนคลายอย่างน่าประหลาดใจ เอกรู้สึกหลงรักสถานที่แห่งนี้ในทันที ในขณะเดียวกัน ฝนที่ตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย เธอตกใจและรีบสำรวจตัวเองอย่างละเอียด เมื่อเห็นว่ายังปลอดภัยดีก็ถอนหายใจโล่งอก เธอเปิดประตูออกมาและมองหารถของเอกที่จอดอยู่หน้าบ้าน แต่ก็ไม่เห็นใคร เธอเหลือบไปเห็นกระท่อมน้อยของตัวเองที่ไม่มีแสงไฟ จึงคิดในใจว่าใครกันที่กล้าไปบุกรุก เธอมุ่งหน้าไปที่นั่นเพื่อจะจัดการทันทีแต่ภาพที่เห็นทำให้เธอต้องหยุดชะงัก... ชายหนุ่มร่างสูงเปลือยท่อนบนกำลังลอยตัวอยู่ในน้ำใต้แสงจันทร์ แสงจันทร์สาดส่องลงมากระทบผิวกายที่เปียกชื้น เผยให้เห็นกล้ามเนื้อห

ในวันเดียวกันนั้นเอง เอกได้เข้าไปหาพ่อของฝนเพื่อพูดคุยเรื่องงานเอกยิ้มบาง ๆ แล้วเสนอทางออกที่ทำให้ทุกคนพอใจ “ถ้าอย่างนั้น ฝนก็เข้าบริษัทพร้อมพี่สิครับ วันไหนที่พี่ต้องเข้า ฝนก็เข้าด้วย วันไหนที่พี่ไม่ต้องเข้า ฝนก็ไม่ต้องเข้าเหมือนกัน ทำเป็นผู้ช่วยส่วนตัวหรือเลขาส่วนตัวของพี่ไปเลยดีไหม”ฝนตาโตด้วยความประหลาดใจ “จะดีเหรอคะ”“ไม่มีปัญหาหรอกครับคุณอา” เอกหันไปพูดกับพ่อของฝน “ยังไงฝนก็ช่วยผมได้เยอะมากเลย ไม่อย่างนั้นผมคงหาสถานที่ให้เช่าจอดรถสำหรับพนักงานไม่ได้แน่ ๆ”“แล้วฝนจะมีเงินเดือนไหม” ฝนถามตรง ๆ“มีแน่นอนครับ แต่ขึ้นอยู่กับผลงาน” เอกตอบ“เงินเดือนของหนูมาจากบริษัทหรือจากคุณคะ” ฝนสงสัย“ทำไม ถามแบบนี้กลัวไม่ยุติธรรมหรือกลัวโดนกดค่าแรงเหรอ” เอกยิ้มขำ ๆ“เปล่า แค่อยากรู้เฉย ๆ ก็ในเมื่อคุณบอกว่าให้หนูทำงานเข้าบริษัทพร้อมกับคุณ แบบนี้คนอื่นก็ต้องหาว่าฝนเป็นเด็กเส้นอยู่ดีน่ะสิ”เอกหัวเราะ “ไม่หรอก เพราะจริง ๆ แล้วพี่ก็ไม่ได้เข้าบริษัททุกวันอยู่แล้ว และพี่ก็ต้องมีงานให้ฝนทำอยู่แล้วด้วยนะ ตอนนี้มาเป็นผู้ช่วยพี่ไปก่อน ถ้าอยากทำต่อ ค่อยมาคุยกันอีกที เดี๋ยวพี่หาตำแหน่งให้”ฝนยิ้มกว้างด้วยความด

เอกเดินยิ้มกลับมาหลังจากคุยกับนพพลพ่อของฝนพรางคิดในใจ "ลืมแต่น้ำดื่ม แต่ไม่ลืมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์" เขาหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับยิ้ม แล้วเดินหันหลังกลับมานั่งข้างกองไฟกับฝนฝนที่นั่งเขี่ย ๆ ไฟเล่นอยู่ เอกเดินมานั่งข้าง ๆ แล้วถามเธอ "เบื่อไหม มาแบบนี้?""ไม่นะ ฝนชอบ ฝนรู้สึกผ่อนคลายแล้วก็ไม่วุ่นวายดี""แปลกนะ เด็กวัยนี้ แทนที่จะอยากไปทำงานในเมือง พบปะผู้คน เดินเที่ยว ช้อปปิ้ง ไม่น่าจะชอบแบบนี้ ดูแล้วมันขัดกับลุคของฝน"ฝนถอนหายใจแล้วพูดขึ้นมาว่า "จริง ๆ ก็ชอบแหละ การได้เที่ยว การได้ช้อปปิ้ง การได้เจอแสงสี แต่มันก็แค่แป๊บเดียว เหมือนกับเราไปกินอาหารตอนที่เราหิว พอเราอิ่มเราก็ไม่อยากกิน คนก็เป็นแบบนั้น""สุดท้ายฝนก็ชอบที่จะอยู่แบบนี้มากกว่า ถึงจะมีบางอารมณ์ที่อยากไปเที่ยวไปช้อปปิ้ง ไปผ่อนคลาย ไปแฮงเอาท์กับเพื่อน ๆ แต่ท้ายที่สุดมันก็แค่สนุกแค่ตอนนั้น ฝนก็ยังอยากใช้ชีวิตอยู่แบบนี้เหมือนเดิม ฝนอยู่แบบนี้ฝนอยู่ได้เรื่อย ๆ อยู่ได้ตลอด อยู่กับธรรมชาติอยู่กับตัวเอง ไม่เคยเบื่อเลย"เอกที่นั่งมองเด็กน้อยที่ดูเหมือนกะโหลกกะลา พูดในมุมที่ตรงใจเขาแบบนี้ ทำให้เอกแอบประทับใจฝนอยู่ในใจ ในขณะที่พูดฝนหยิบเครื

บรรยากาศในงานบรรยากาศในงานศพยังคงอบอวลไปด้วยความโศกเศร้า เสียงร้องไห้ระงมของคนที่มาร่วมงานดังขึ้นเป็นระยะลุงทิน ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์วันที่พ่อของฝนพลัดตกเรือ ก็มาร่วมงานด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย เขาเดินเข้ามาพร้อมกับ ป้าดวง ภรรยา และ หมอฤษณ์ ลูกชาย เขาโค้งคำนับขอโทษแววและฝนซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่เขาช่วยชีวิตนพคุณไว้ไม่ได้ ทุกคนไม่ได้โทษลุงทินเลยแม้แต่น้อย เพราะต่างรู้ดีว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ป้าดวงโผเข้ากอดฝนร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความสงสาร ในขณะที่หมอฤษณ์ พี่ชายคนสนิทของฝน เข้ามากอดน้องสาวด้วยความห่วงใยและเจ็บปวดกับการจากไปของอาที่เขารักมากที่สุดหมอกฤษณ์ยืนอยู่หน้าโลงศพของอาแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "อานพครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ ต่อจากนี้ผมจะดูแลฝนเอง จะไม่ทอดทิ้งน้อง จะมอบทั้งชีวิตให้ฝนตามที่เคยสัญญาไว้" คำพูดของหมอกฤษณ์ทำให้อีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลอย่าง เอก รู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนนอกที่แทบไม่มีสิทธิ์อะไรในชีวิตของฝนเลย ยิ่งทำให้เขาปวดใจและสับสนมากขึ้นไปอีกทันใดนั้นก็มีเสียงแหลมใสขึ้นมา "ฝน ฝนเป็นยังไงบ้าง!?" ทุกคนหันไปมองตามเสียง เห็น พลอยใส ว่าที่คุณหมอที่

ใจสลาย"โกรธพี่... งอนพี่ก็ได้นะ"น้ำเสียงอ่อนโยนของเอกทำให้ฝนที่กำลังกลั้นความรู้สึกไว้จนแน่นอกถึงกับหลุดคำพูดที่ปนเปไปกับน้ำตา"ฝนไม่ได้โกรธ... ไม่ได้งอน... แค่... แค่ไม่อยากให้มายุ่ง..."เอกยืนอยู่หน้ากระท่อมชะงักไปครู่หนึ่ง เขารับรู้ได้ถึงความเปราะบางในน้ำเสียงนั้น แต่สิ่งที่สำคัญกว่าคือการดูแลเธอให้ดีที่สุด"จะอะไรก็ตาม... แต่วันนี้พี่จะมารับฝนไปฉีดวัคซีน"ราวกับคำพูดนั้นเป็นตัวจุดชนวนอารมณ์ที่ฝนพยายามอดกลั้นมานาน น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วกลับไหลรินออกมาอีกครั้งพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ที่ดังขึ้นเอกรีบเปิดประตูเข้าไปทันที ภาพที่เห็นคือหญิงสาวที่ใบหน้าแดงก่ำ น้ำตาไหลอาบแก้มจนน่าสงสาร"เป็นอะไร... เจ็บตรงไหนรึเปล่า..." เขาถามด้วยความตกใจฝนเงยหน้ามองเขาพร้อมกับปล่อยโฮออกมา"คน... คิดถึงพ่อ..."เอกเข้าใจได้ในทันที เขาดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น ปล่อยให้เธอระบายความรู้สึกทั้งหมดออกมาในอ้อมแขนของเขา พ่อของฝนคือคนที่คอยพาเธอไปฉีดวัคซีนหลังจากที่โดนหมากัด เหลืออีกแค่ 2 เข็มสุดท้ายเท่านั้น พ่อกลับไม่อยู่เสียแล้ว คำพูดของเขาเมื่อครู่จึงไปสะกิดบาดแผลในใจของเธออย่างจัง"ไม่เป็นไรนะ... เดี๋ยวพี่จะพาไ