ตอนที่ 16 ความเจ็บปวด

ฝนสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงตะโกนแว่วมาจากที่ไกลๆ เธอพบว่าเอกนำผ้าห่มมาคลุมให้และเขาก็นั่งหลับอยู่ข้างๆ พอได้สติ ฝนก็มองเห็นลุงทินวิ่งเข้ามาที่ริมฝั่ง พร้อมกับลากเรือเปล่าๆ ตามมาด้วยความทุรักทุเร

“พ่อล่ะคะลุง! พ่ออยู่ไหน!” ฝนรีบวิ่งเข้าไปหาแต่ก็ไม่เห็นพ่อ มีเพียงแค่ลุงทินกับเรือเปล่าๆ เธอรู้สึกใจหายอย่างประหลาด

ลุงทินร้องไห้พร้อมกับเสียงหอบหายใจ “พยายามหาแล้วแต่ไม่เจอ…!!!”

เอกที่วิ่งตามมาก็พยายามจับใจความจากลุงทินที่ร้องไห้จนพูดไม่เป็นภาษา ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมากในความมืด ไฟฉายที่ใช้ก็พลัดตกลงไปในน้ำจนดับสนิท ตอนที่ทั้งสองกำลังพายเรือกลับเข้าฝั่ง พ่อของฝนก็เอื้อมมือจะหยิบไม้ไผ่ที่ลอยอยู่กลางน้ำ แต่ด้วยความที่นพมีอาการมึนเมาเล็กน้อยทำให้พลัดตกลงไปในน้ำ ลุงทินพยายามจะคว้ามือเอาไว้แต่ก็ไม่ทัน เขากระโดดลงไปช่วย แต่ก็หาไม่เจอเพราะความมืดทำให้มองเห็นอะไรไม่ชัด ลุงทินดำน้ำหาอยู่พักหนึ่งก็ไม่เจอจึงต้องรีบกลับมาเพื่อขอความช่วยเหลือ

คำตอบของลุงทินทำให้ฝนเข่าอ่อนและล้มลงไปนั่งกับพื้น น้ำตาไหลออกมาโดยที่เธอยังไม่ทันจะรู้ตัว ภาพของพ่อที่เธอเห็นเป็นครั้งสุดท้ายคือรอยยิ้มที่สดใสตอนที่นั่งอยู่บนเรือ

ทุกคนต่างตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฝนร้องไห้แทบขาดใจ เธอวิ่งลงไปในน้ำเพื่อตามหาพ่อแต่เอกคว้าตัวเธอเอาไว้ทัน เขาโอบเอวของเธอจากด้านหลังแล้วลากเธอกลับขึ้นมาบนฝั่ง ฝนยังคงดิ้นรนและตะเกียกตะกาย พยายามจะเอื้อมมือออกไปในความมืดที่ว่างเปล่าเบื้องหน้าแล้วร้องเรียกหาพ่อของเธอ น้ำตาไหลเป็นทางเหมือนเขื่อนพังทลาย

ในตอนนั้นหมอกฤษณ์ที่พึ่งมาถึงพอดีรีบวิ่งเข้ามาแล้วกอดฝนไว้

"เกิดอะไรขึ้น...!!!"เขามองแว๊ปเดียวก็รู้ถึงสถานการณ์จึงได้แค่โอบกอดฝนเอาไว้เพื่อปลอบโยน “คุณอาต้องไม่เป็นไร เชื่อพี่นะ” เขาพูดปลอบโยนเพื่อเรียกสติของฝนกลับมา 

แต่ฝนก็ยังคงร้องไห้และสะอื้นอย่างหนัก ความรู้สึกของเธอมันแทบจะใจสลายในตอนนั้น เหมือนโลกของเธอพังทลายลงในพริบตา

ลุงทินที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ยังคงร้องไห้ด้วยความเสียใจที่ไม่สามารถช่วยพ่อของฝนกลับมาได้ ทุกคนต่างตื่นตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นโดยไม่คาดคิด

ความจริงที่ไม่อยากจะเชื่อ

หลังจากการค้นหาที่ยาวนานและเต็มไปด้วยความหวังลมๆ แล้งๆ ในที่สุดแสงไฟฉายจากเรือกู้ภัยก็ส่องไปที่ร่างไร้ชีวิตที่ลอยอยู่กลางน้ำ มันคือภาพที่ทุกคนไม่อยากให้เกิดขึ้นแต่ก็เป็นความจริงที่ต้องยอมรับ ฝนที่ยืนมองอยู่บนฝั่งทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นอีกครั้ง น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังขึ้นเรื่อยๆ เอกที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่ยืนอยู่ข้างๆ และมองดูฝนที่กำลังจมดิ่งลงสู่ความมืดมิดในใจ

เอกและหมอกฤษณ์ช่วยกันประคองร่างที่อ่อนแรงของฝนให้ลุกขึ้นมา แต่ฝนก็ไม่ยอมลุกขึ้น ยังคงร้องไห้เหมือนเด็กตัวเล็กๆ ที่ไม่เหลือใคร เอกตัดสินใจอุ้มร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของฝนขึ้นมาแล้วเดินไปขึ้นรถเพื่อที่จะพาเธอไปที่โรงพยาบาลพร้อมกับหมอกฤษณ์

การยืนยันความจริง

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล หมอกฤษณ์พยุงฝนให้เดินไปที่ห้องดับจิต ในขณะที่นวลผู้เป็นแม่เลี้ยงก็วิ่งเข้ามากอดเธอทันทีที่เห็น ฝนโผเข้ากอดแววแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม ทั้งสองกอดกันแน่นและร้องไห้ราวกับจะขาดใจ ทั้งสองคนยังคงหวังว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นเพียงแค่ฝันร้าย

หมอกฤษณ์เดินไปคุยกับเจ้าหน้าที่พร้อมกับบอกว่าฝนและแม่เลี้ยงของเธอจะขอเข้าไปดูหน้าศพ เอกที่ยืนอยู่ข้างนอกก็ได้แต่ภาวนาให้สาวน้อยเข้มแข็งให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในตอนนั้นหัวใจของเขาก็เจ็บปวดไม่แพ้ฝนเลย

ทันทีที่ฝนได้เห็นร่างที่ไร้วิญญาณของพ่อ น้ำตาของเธอก็ร่วงลงมาเหมือนกับเขื่อนที่พังทลาย เธอร้องไห้ฟูมฟายและไม่ยอมให้เจ้าหน้าที่นำร่างของพ่อไป เธอเข้าไปเขย่าตัวของพ่อและร้องเรียก “พ่อ! ตื่นสิพ่อ!” แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

ทันใดนั้นเองฝนก็ทรุดลงไปอีกครั้ง เธอไม่มีสติและร่างกายก็ไร้เรี่ยวแรง 

เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันได้พราก พ่อ ผู้เป็นที่พึ่งพิงเพียงคนเดียวในชีวิตของฝน ไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ดวง จะยืนยันว่าจะรอกลับพร้อมร่างของสามี แต่ด้วยความเป็นห่วงในตัวของฝนที่ยังไม่ได้พักผ่อนเลยตั้งแต่กลับมา หมอกฤษ จึงเสนอให้เอกพาฝนกลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อน เขาอาสาจัดการเรื่องทุกอย่างให้

ฝนยอมตกลงด้วยความอ่อนล้าและเจ็บปวด

ความเงียบที่เต็มไปด้วยความรู้สึก

ฝนเดินไปขึ้นรถด้วยร่างกายที่เหมือนไร้วิญญาณ เธอได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเงียบ ๆ ตลอดทางที่รถเคลื่อนไป เอกไม่ได้พูดอะไร เขาเข้าใจความรู้สึกของเธอดีกว่าใคร เขาทำเพียงแค่เหลือบมองเธอเป็นครั้งคราวเพื่อแสดงให้รู้ว่าเขายังอยู่ตรงนี้ และปล่อยให้ความเงียบที่หนักอึ้งนั้นปลอบประโลมเธออย่างช้า ๆ

เมื่อรถใกล้ถึงบ้าน ฝนเอ่ยปากขอให้ไปที่กระท่อมน้อยริมบึงของเธอแทน เอกทำตามที่เธอขออย่างไม่ลังเล เพราะกระท่อมของฝนกับบ้านเช่าของเขาอยู่ติดกันอยู่แล้ว เมื่อจอดรถเสร็จ ฝนก็เดินลงไปอย่างคนไร้เรี่ยวแรง เธอเดินไปร้องไห้ไปจนทรุดตัวลงหน้ากระท่อมพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังกว่าเดิม ความทรงจำทั้งหมดระหว่างเธอกับพ่อไหลบ่าเข้ามาในห้วงความคิด และฉีกกระชากหัวใจเธอจนแทบขาดใจ

เอกมองภาพนั้นด้วยความสงสารอย่างสุดซึ้ง เขาค่อย ๆ เดินเข้าไปหาและนั่งลงตรงหน้าเธอ ฝนโผเข้ากอดเขาแน่น ฝนซบหน้าลงกับอกและปล่อยโฮอย่างสุดกลั้นจนน้ำตาเปียกชุ่มเสื้อของเขาไปทั้งตัว เอกยกมือขึ้นลูบหัวและลูบหลังของเธออย่างแผ่วเบาเพื่อปลอบโยนในสิ่งที่เธอต้องเผชิญในตอนนี้

“ไม่เป็นไรนะพี่อยู่ตรงนี้แล้ว ฝนอยากร้องก็ร้องออกมาให้หมดเลยนะ”

น้ำเสียงที่อ่อนโยนของเขาทำให้ฝนปล่อยโฮออกมาดังกว่าเดิม

“ฝนไม่เหลือใครแล้ว ฝนไม่มีพ่อแล้ว ฝนกลายเป็นลูกกำพร้าแล้ว ฝนจะอยู่ยังไง”

“ยังมีพี่อยู่ตรงนี้ไง พี่จะไม่ทิ้งฝนไปไหน พี่จะดูแลฝนเอง”

ฝนสะอื้นแล้วเงยหน้ามองเอก เขายื่นมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มของเธออย่างแผ่วเบา คำพูดและการกระทำของเขาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นในใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอพูดออกมาด้วยเสียงสะอื้นว่า “พี่จะอยู่ข้าง ๆ ฝน ไม่ทิ้งฝนไปไหนใช่ไหม”

เอกพยักหน้าพร้อมกับน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตา “พี่ไม่ทิ้งไปไหน พี่จะดูแลฝนเอง”

เอกมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไปอย่างไม่รู้ตัว จากความสงสารกลายเป็นความห่วงใยที่อยากจะปกป้องผู้หญิงคนนี้สุดหัวใจ ในขณะที่ทั้งคู่สบตากัน เอกค่อย ๆ ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบาและอบอุ่น ฝนหลับตาลงรับสัมผัสที่อ่อนโยนนั้นโดยที่ทั้งคู่ก็ไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

เอกถอนจูบจากหน้าผากและสบตากับเธอที่แดงก่ำของฝนด้วยความสงสารและห่วงใย ก่อนจะเลื่อนสายตาลงไปหยุดอยู่ที่ริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่อที่สั่นระริกจากการสะอื้นของเธอ หัวใจของเขาเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาค่อยๆ โน้มตัวลงไปช้าๆ ริมฝีปากอุ่นของเขาค่อยๆ แตะลงบนริมฝีปากที่เย็นเฉียบของฝนอย่างแผ่วเบา เป็นจูบแรกที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาทำให้ฝนหลับตาลงอย่างไม่รู้ตัว

เอกถอนจูบออกแล้วสบตาเธออีกครั้ง ทั้งคู่ต่างตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฝนที่กำลังสะอื้นอย่างหนักรีบเม้มปากเข้าหากันด้วยความประหม่า ส่วนแก้มของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อเหมือนลูกตำลึงสุก ฝนรีบบอกเอกว่าอยากกลับบ้านแล้ว ทั้งคู่ทำตัวไม่ถูก เอกได้แต่พยักหน้าและรีบพาเธอไปส่งที่บ้าน

ความรู้สึกที่ชัดเจนขึ้น

เมื่อมาถึงหน้าบ้าน ทั้งคู่ยังคงเขินอายอย่างชัดเจน ฝนกำลังจะเปิดประตูรถออกไป เอกรีบคว้ามือเธอไว้พร้อมกับพูดขึ้นว่า “พักผ่อนนะ เดี๋ยวถึงบ้านพี่ไลน์หา”

ฝนหน้าแดง ไม่พูดอะไร ได้แต่เดินเข้าบ้านไปด้วยความประหม่าและสับสนในหัวใจ

เอกมองตามหลังเธอไปจนสุดสายตา เขายังคงสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้เขาทำแบบนั้นลงไป หรือว่าเขาได้ตกหลุมรักผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้เข้าแล้วจริงๆ ...