ตอนที่ 17 ตัวละครลับ

บรรยากาศในงาน

บรรยากาศในงานศพยังคงอบอวลไปด้วยความโศกเศร้า เสียงร้องไห้ระงมของคนที่มาร่วมงานดังขึ้นเป็นระยะ

ลุงทิน ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์วันที่พ่อของฝนพลัดตกเรือ ก็มาร่วมงานด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย เขาเดินเข้ามาพร้อมกับ ป้าดวง ภรรยา และ หมอฤษณ์ ลูกชาย เขาโค้งคำนับขอโทษแววและฝนซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่เขาช่วยชีวิตนพคุณไว้ไม่ได้ ทุกคนไม่ได้โทษลุงทินเลยแม้แต่น้อย เพราะต่างรู้ดีว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ป้าดวงโผเข้ากอดฝนร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความสงสาร ในขณะที่หมอฤษณ์ พี่ชายคนสนิทของฝน เข้ามากอดน้องสาวด้วยความห่วงใยและเจ็บปวดกับการจากไปของอาที่เขารักมากที่สุด

หมอกฤษณ์ยืนอยู่หน้าโลงศพของอาแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "อานพครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ ต่อจากนี้ผมจะดูแลฝนเอง จะไม่ทอดทิ้งน้อง จะมอบทั้งชีวิตให้ฝนตามที่เคยสัญญาไว้" คำพูดของหมอกฤษณ์ทำให้อีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลอย่าง เอก รู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนนอกที่แทบไม่มีสิทธิ์อะไรในชีวิตของฝนเลย ยิ่งทำให้เขาปวดใจและสับสนมากขึ้นไปอีก

ทันใดนั้นก็มีเสียงแหลมใสขึ้นมา "ฝน ฝนเป็นยังไงบ้าง!?" ทุกคนหันไปมองตามเสียง เห็น พลอยใส ว่าที่คุณหมอที่เป็นเพื่อนรักของฝน ทั้งสองวิ่งเข้าหากันแล้วกอดกันร้องไห้ พลอยใสเช็ดน้ำตาให้เพื่อนพลางปลอบใจ "ไม่เป็นไรนะแก...ฉันขอโทษที่มาช้า" ทั้งคู่สนิทกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมแต่ต้องแยกย้ายกันไปเรียนคนละที่เลยไม่ได้เจอกันบ่อยนัก แววที่เห็นภาพสองสาวกำลังกอดกันร้องไห้ ก็เดินเข้ามากอดทั้งคู่ไว้พร้อมกับปลอบใจ เอกได้แต่ยืนมองภาพตรงหน้าอย่างเงียบๆ และรู้สึกปวดใจที่ทำอะไรไม่ได้ เพราะดูเหมือนเขาจะกลายเป็นคนนอกสำหรับทุกคนที่นี่

จู่ๆ ก็มีมืออบอุ่นคู่หนึ่งแตะลงบนไหล่ของฝน เธอเงยหน้าขึ้นมองเห็น ฟ้า พี่สาวที่อยู่กับแม่ "พี่ฟ้า...ฝนทรมานเหลือเกิน" ฝนพร่ำบอกเสียงสะอื้น "เหมือนใจจะขาด...ฝนคิดถึงพ่อ แล้วต่อจากนี้ฝนจะอยู่ยังไง" ฟ้าโผเข้ากอดน้องสาวอย่างแน่นหนา น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมาไม่ต่างกัน สองพี่น้องกอดกันร้องไห้ระงมข้างโลงศพ ทิวา หรือ ทิว แฟนหนุ่มของฟ้าที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้แต่ยืนปลอบใจสองพี่น้องด้วยความสงสาร

ท่ามกลางความโศกเศร้า เอก ชายหนุ่มที่อยู่ในเหตุการณ์วันที่พ่อของฝนเสียชีวิต เขายืนอยู่ไม่ไกลนัก สายตาเขาจ้องไปที่ฝนด้วยความห่วงใย ผู้หญิงที่เคยเข้มแข็งและร่าเริง ตอนนี้กลับอ่อนแอจนน่าใจหาย

ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาและดวงตาที่บวมแดงทำให้เอกรู้สึกปวดใจเหลือเกิน

ฟ้าเงยหน้าขึ้นเห็นเอกพอดี จึงเอ่ยทักด้วยความแปลกใจ "สวัสดีค่ะพี่เอก มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?" เอกยิ้มเศร้าๆ "อ๋อ พี่ย้ายมาทำงานที่นี่ได้สักพักแล้ว" ทิวเองก็เอ่ยทักทาย "เป็นไงบ้าง สบายดีนะครับ" การทักทายดำเนินไปอย่างเรียบง่าย ไม่มีบทสนทนาที่ลึกซึ้งไปกว่านั้น ทุกคนต่างรับรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมจะถามไถ่อะไรมากไปกว่านี้ แต่สายตาของเอกที่มองฝนมันชัดเจนพอที่จะทำให้ฟ้าและทิวรับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่เขาเก็บไว้

การกลับมาของทิพย์

จนถึงคืนสุดท้ายของงานศพ หญิงสาวสวยสง่าคนหนึ่งในชุดดำเดินเข้ามา เธอคือ ทิพย์ ลูกสาวคนโตของแวว ผู้เป็นแม่เลี้ยงของฝนและฟ้า "แม่คะ...ทิพย์กลับมาแล้ว" ทิพย์โผเข้ากอดผู้เป็นแม่ที่รอคอย ทั้งสองกอดกันร้องไห้ด้วยความคิดถึง เอกที่กำลังเดินสวนทางกับทิพย์ถึงกับชะงัก เมื่อทิพย์ถอดแว่นดำออก ทั้งคู่สบตากันเพียงชั่วครู่เหมือนมีเรื่องราวมากมายที่ค้างคาแต่ไม่ได้ถูกเอ่ยถึง เอกมีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่ทิพย์จะเดินไปหาน้องสาวทั้งสองคนที่กำลังกอดกันอยู่

เป็นครั้งแรกที่สามพี่น้องได้กอดกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ทิพย์กอดปลอบน้องสาวคนเล็กอย่างฝนที่กำลังนั่งร้องไห้ ส่วนฝนก็โผเข้ากอดพี่สาวคนโต ทิพย์พยายามกลั้นน้ำตาไว้ในฐานะพี่คนโต แล้วเดินไปที่หน้าโลงศพของพ่อ "พ่อคะ ทิพย์กลับมาแล้ว ทิพย์ขอโทษ...ที่มาช้าไป พ่อหลับให้สบายนะคะ ทิพย์จะดูแลแม่และน้องเอง พ่อไม่ต้องห่วงนะคะ"

น้ำตาของทิพย์ไหลออกมาอย่างเงียบๆ เธอใช้มือปาดน้ำตาอย่างเข้มแข็ง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ในขณะนั้น คนที่อ่อนแอที่สุดคงหนีไม่พ้นฝน เพราะเธอคือลูกสาวที่ติดพ่อมากที่สุดและเป็นคนที่อยู่เคียงข้างท่านในช่วงสุดท้ายของชีวิต

ความสับสนในใจของเอก

เมื่อกลับถึงบ้านพัก เอกยังคงครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น "มันจะเป็นไปได้ยังไง?" เขาพึมพำกับตัวเอง "ทิพย์คือลูกสาวคนโตของอานพ...แล้วทำไมถึงเป็นพี่สาวของฟ้ากับฝนได้?" ความสับสนตีกันอยู่ในหัว เอกพยายามนึกทบทวนเรื่องราวในอดีตกับทิพย์ ผู้หญิงที่เขาเคยรักมากแต่ทิ้งเขาไปหลายปีก่อน และก่อนที่จะได้คบกับฟ้า จนต้องย้ายไปทำงานต่างประเทศจนความสัมพันธ์ที่ยังไม่คืบหน้าได้จบลง แล้วทำไมตอนนี้ทิพย์ถึงได้กลับมาในฐานะพี่สาวของฟ้าและฝน? หรือการที่เอกได้คบกับอดีตคนรักอย่างทิพย์ แล้วความสัมพันธ์ของเขากับฟ้าก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ?

การกลับมาของทิพย์ในเวลาที่ไม่คาดคิดทำให้ความรู้สึกในอดีตถาโถมเข้ามาอีกครั้ง เอกรู้สึกสับสนและเป็นกังวลใจอย่างมาก เพราะเขารู้ดีว่าเรื่องราวในอดีตที่ยังค้างคานั้นอาจจะส่งผลต่อความสัมพันธ์ในปัจจุบันของเขาและฝนได้

บรรยากาศหลังงานฌาปนกิจศพคุณนพพล (พ่อของฝน) ผ่านไปได้ไม่นาน ทุกคนยังคงอยู่ในบรรยากาศเศร้าสลด แต่สำหรับฝน ความเศร้าเสียใจยังคงหนักหน่วงจนทนอยู่บ้านไม่ไหว เธอเดินออกมานั่งอยู่คนเดียวที่กระท่อมริมบึง ซึ่งเป็นที่ที่คุณพ่อเคยสร้างไว้ให้ ที่นี่เต็มไปด้วยความทรงจำเก่าๆ ระหว่างเธอกับพ่อ และเมื่อความจริงที่ว่าพ่อไม่อยู่แล้วเข้ามากระแทกใจ มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดจนแทบขาดใจ

(ฟ้าเดินเข้ามาหาฝนที่นั่งอยู่ลำพัง) 

ฟ้า: ฝน… พี่ว่า ฝนไปอยู่กับแม่สักพักเถอะนะ พี่เป็นห่วง ไม่อยากปล่อยให้ฝนนั่งคนเดียวแบบนี้

ฝน: พี่ฟ้า... ฝนยังไม่อยากไป ฝนยังไม่อยากทิ้งพ่อไปไหน กลัวว่าถ้าไปแล้วพ่อจะเหงา

ฟ้า: (พยายามปลอบใจ) แต่ฝนอยู่คนเดียวแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ พี่ขออยู่เป็นเพื่อนนะ จนกว่าฝนจะรู้สึกดีขึ้น

ฝน: (ส่ายหน้าปฏิเสธ) ไม่เป็นไรหรอก ฝนอยู่ได้ ฝนขออยู่คนเดียวเถอะนะ พี่กลับไปเถอะ

(ฝนไม่อยากพูดคุยกับใคร ทำให้ฟ้าจนใจ ได้แต่เดินไปหาแวว (แม่เลี้ยง) 

ฟ้า: แม่แวว… ฝากดูแลฝนด้วยนะ ถ้ามีอะไรให้โทรหาฟ้าทันทีเลยนะ ฟ้าเป็นห่วงน้องมาก

(ฟ้ากลับไปแล้ว ฝนจึงตัดสินใจโทรศัพท์หาคุณนวล ผู้เป็นแม่) 

(ปลายสาย: เสียงคุณนวล) 

นวล: ฝนลูก… แม่คิดถึงฝนแทบขาดใจเลย

ฝน: แม่... หนูขออยู่คนเดียวที่บ้านพ่อก่อนได้ไหมคะ ตอนนี้หนูยังไม่อยากไปไหนเลย

นวล: (เข้าใจความรู้สึกของลูก) ได้สิลูก... แม่เข้าใจนะ ขอแค่ลูกสบายใจ แม่ก็โอเค

ฝน: ค่ะแม่ หนูขอเวลาอยู่กับตัวเองสักพักนะคะ หนูอยากอยู่ตรงนี้ที่ใกล้ๆ พ่อ ให้รู้สึกอุ่นใจก่อน

นวล: (เสียงเศร้าแต่ก็เต็มไปด้วยความรัก) ได้เลยลูก... ถ้าฝนพร้อมเมื่อไหร่ค่อยมาหาแม่นะ แม่รออยู่เสมอ

เมื่อฝนยืนยันว่าจะขออยู่คที่บ้านพ่อก่อน ทุกคนก็เข้าใจและยอมรับการตัดสินใจของเธอ นวล (แม่แท้ๆ) แม้จะคิดถึงลูกมากและเป็นห่วงแทบขาดใจ แต่ก็ไม่สามารถมาอยู่ดูแลได้ เพราะเข้าใจสถานการณ์ดีว่าบ้านหลังนี้มีคุณแวว (ภรรยาของคุณนพพล) อาศัยอยู่แล้ว หลังจากงานศพผ่านไป 3 วัน ทุกอย่างก็ถูกจัดเก็บอย่างเรียบร้อย แต่ความรู้สึกของฝนยังคงต้องใช้เวลาในการเยียวยาต่อไป