ตอนที่ 19 ปลาตัวนี้ที่พี่อยากได้

ใจสลาย

"โกรธพี่... งอนพี่ก็ได้นะ"

น้ำเสียงอ่อนโยนของเอกทำให้ฝนที่กำลังกลั้นความรู้สึกไว้จนแน่นอกถึงกับหลุดคำพูดที่ปนเปไปกับน้ำตา

"ฝนไม่ได้โกรธ... ไม่ได้งอน... แค่... แค่ไม่อยากให้มายุ่ง..."

เอกยืนอยู่หน้ากระท่อมชะงักไปครู่หนึ่ง เขารับรู้ได้ถึงความเปราะบางในน้ำเสียงนั้น แต่สิ่งที่สำคัญกว่าคือการดูแลเธอให้ดีที่สุด

"จะอะไรก็ตาม... แต่วันนี้พี่จะมารับฝนไปฉีดวัคซีน"

ราวกับคำพูดนั้นเป็นตัวจุดชนวนอารมณ์ที่ฝนพยายามอดกลั้นมานาน น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วกลับไหลรินออกมาอีกครั้งพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ที่ดังขึ้น

เอกรีบเปิดประตูเข้าไปทันที ภาพที่เห็นคือหญิงสาวที่ใบหน้าแดงก่ำ น้ำตาไหลอาบแก้มจนน่าสงสาร

"เป็นอะไร... เจ็บตรงไหนรึเปล่า..." เขาถามด้วยความตกใจ

ฝนเงยหน้ามองเขาพร้อมกับปล่อยโฮออกมา

"คน... คิดถึงพ่อ..."

เอกเข้าใจได้ในทันที เขาดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น ปล่อยให้เธอระบายความรู้สึกทั้งหมดออกมาในอ้อมแขนของเขา พ่อของฝนคือคนที่คอยพาเธอไปฉีดวัคซีนหลังจากที่โดนหมากัด เหลืออีกแค่ 2 เข็มสุดท้ายเท่านั้น พ่อกลับไม่อยู่เสียแล้ว คำพูดของเขาเมื่อครู่จึงไปสะกิดบาดแผลในใจของเธออย่างจัง

"ไม่เป็นไรนะ... เดี๋ยวพี่จะพาไปเอง... พี่บอกแล้วไงว่าพี่จะดูแลฝนเอง... พี่รับปากอานพไว้แล้ว..."

ความรู้สึกผิดหวังและความคิดถึงที่ฝังแน่นอยู่ในใจของเอกผุดขึ้นมา เขาได้แต่พูดในใจว่า อานพ... ผมทำตามที่รับปากแล้วนะ... ก่อนที่อานพจะจากไปตลอดกาล คำพูดสุดท้ายที่ยังก้องอยู่ในหัวของเอกคือ "เอก... อาฝากดูแลฝนด้วยนะ..." พร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่นและมือที่โบกมาให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย

ความรักที่เริ่มต้น

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล เอกสังเกตเห็นว่าฝนดูเกร็งไปหมด เขาพยายามชวนคุยและปลอบประโลมแต่ก็ไม่ได้ผล

"หมอกฤษณ์อยู่เวรดึกค่ะ" พยาบาลบอก

ฝนยิ่งใจเสียกว่าเดิมเพราะหมอกฤษณ์คือพี่ชายคนสนิทของเธอที่เป็นคนเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจเวลามาโรงพยาบาล

"ไม่ต้องกลัวนะ... มีพี่อยู่ตรงนี้"

เอกจับมือฝนไว้แน่นและเข้าไปในห้องฉีดยาพร้อมกับเธอ เขาทำเหมือนเป็นผู้ปกครองที่คอยดูแลเด็กน้อยในปกครองของตัวเอง

ขณะที่พยาบาลกำลังจะฉีดยา ฝนมีอาการคลื่นไส้และหน้ามืด เอกรีบหยิบถุงให้เธอและลูบหลังเบาๆ เหมือนรู้ว่าร่างกายของเธอพร้อมที่จะอาเจียนออกมาแล้ว

ฝนอ้วกออกมาและมีอาการหน้ามืด เอกหันไปบอกพยาบาลว่า "ให้น้องเขาพักก่อนได้ไหมครับ"

พยาบาลพยักหน้าให้เธอนอนพัก เอกจึงออกไปยืนรออยู่ข้างนอก

ฝนคิดทบทวนสิ่งที่เอกทำ "ทำไมเขารู้ดีจังว่าเราเป็นอะไร..." เธอรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากพักได้ประมาณ 30 นาที ฝนก็ลุกขึ้นมา "สงสัยจะไม่ได้กินข้าวเช้า... หน้ามืดไปเลย" ฝนรีบพูดแก้เขิน เพราะไม่อยากให้ใครรู้ถึงความอ่อนแอ

เอกยิ้มบางๆ "งั้นพี่พาไปกินข้าวดีไหม..."

"อ้อ... ลืมไป... เวลาฝนมาโรงพยาบาล ฝนไม่ค่อยอยากกินอะไร"

"งั้นไปขี่รถเล่นรับลมไหมล่ะ... ดีไหม?"

ฝนมองเอกด้วยความประทับใจ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะจำได้ว่าเธอไม่ชอบกินอะไรเวลาออกจากโรงพยาบาล

"งั้นฝนขอไปที่ที่หนึ่งได้ไหม..."

"ได้สิ... อยากไปที่ไหนบอกพี่มาเลย"

เขื่อนชลประทาน

ทั้งคู่มาถึงเขื่อนชลประทานซึ่งเป็นที่ที่ฝนรู้สึกเจ็บปวดที่สุด

"ที่นี่คือที่สุดท้ายที่ฝนอยู่กับพ่อ..."

ฝนเดินไปตามทางด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยและน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างช้าๆ เอกรับรู้ได้ถึงความทุกข์ทรมานในใจของเธอ เขาจึงปล่อยให้เธอได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองเงียบๆ

ทั้งคู่เดินไปนั่งที่ริมน้ำมองดูผืนน้ำที่กว้างสุดลูกหูลูกตา

"ป่านนี้พ่อจะเป็นยังไงบ้างนะ... พ่อจะหนาวไหม... พ่อจะคิดถึงฝนบ้างไหม..."

เอกที่ได้ฟังถึงกับกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่ แต่ก็ทำได้เพียงแต่ลูบหัวปลอบเธอ

"พี่เอก... ฝนอยากดื่มน้ำ... ไปซื้อน้ำให้หน่อยได้ไหม..."

"ไปด้วยกันไหมล่ะ"

"ไม่ค่ะ... ฝนอยากนั่งอยู่ตรงนี้"

"งั้นรอพี่อยู่ตรงนี้นะ... ร้านชำอยู่ทางเข้า... เดี๋ยวมา"

เอกขับรถออกไปซื้อน้ำ แต่เมื่อเขากลับมาก็เห็นเพียงรองเท้าของฝนที่วางอยู่บนพื้น

หัวใจของเอกหล่นวูบ

"ฝน... ฝน... ฝนอยู่ไหน...!!!"

เขาวิ่งลงไปในน้ำแล้วตะโกนเรียกชื่อเธอสุดเสียง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ มีแต่ความเงียบและผืนน้ำที่กว้างใหญ่ น้ำตาเริ่มคลอเบ้า เขาคิดไปต่างๆ นานา หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาจากอก

"พี่เอก..."

เสียงเรียกที่ดังมาจากด้านหลังทำให้เอกหันกลับไปมอง ภาพของฝนที่ยืนอยู่ข้างหลังทำให้เขาร้องไห้ออกมาด้วยความโล่งใจ

"พี่เอกเป็นอะไร... ร้องไห้ทำไมคะ"

เอกวิ่งเข้าไปกอดเธอไว้แน่นจนฝนหายใจแทบไม่ออก

"ไปไหนมา... ทำไมพี่เรียกไม่ตอบ... ทำไมพี่ไม่เห็นอยู่ตรงนี้..."

ฝนยิ้มแล้วตอบอย่างไร้เดียงสา "ไปเด็ดดอกไม้มาค่ะ"

"จะให้ฝนตอบได้ยังไง... ก็กำลังเด็ดดอกไม้อยู่..."

เอกถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขาค่อยๆ ลูบหัวเธอด้วยความเอ็นดู "ห้ามทำแบบนี้อีกนะ... พี่เป็นห่วง..."

"ทำไมคะ... เวลาปวดฉี่ไปฉี่ไม่ได้หรอ... จะให้ฝนทำยังไงคะ"

เอกยิ้มทั้งน้ำตา เขาไม่เคยเจอใครที่ใสซื่อขนาดนี้มาก่อน

"แล้วที่ลงไปในน้ำทำไม... อยากเล่นน้ำหรอ..." ฝนถาม

เอกนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ใช่... พี่กำลังไล่จับปลาอยู่... ปลาตัวนี้จับยากมาก... แต่ตอนนี้พี่จับได้แล้ว..."

"ไหนคะ... อยู่ตรงไหน... จับได้แล้วจะเอาไปเผาเลยไหม... ต้องก่อไฟไหมคะ" ฝนก้มลงมองหา

เอกมองความไร้เดียงสาของเธอแล้วดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น แล้วก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากนุ่มของเธอ ฝนที่ยังไม่เข้าใจก็หลับตาพริ้มพร้อมกับรับสัมผัสที่อบอุ่นนั้น

ทั้งคู่จูบกันอยู่เนิ่นนาน...

เมื่อเอกถอนจูบออก ใบหน้าของฝนก็แดงก่ำราวกับลูกตำลึง

"ปลาอยู่ไหนคะ... ฝนถามตั้งนานแล้ว..."

"อยู่นี่ไง..."

เอกใช้นิ้วชี้ไปที่ปลายจมูกของฝน "ปลาตัวนี้แหละที่พี่อยากได้มาเลี้ยง... และจะไม่ยอมให้หลุดมือไปอีกแล้ว..."

ฝนเขินอายขึ้นมาทันที "พูดอะไรของพี่... ฝนเป็นคนไม่ใช่ปลา... จะมาเปรียบเทียบว่าเป็นปลาได้ไง..."

เธอพยายามแกะมือเขาออกแต่เอกก็กอดเธอไว้แน่น

"ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ... ว่าพี่รู้สึกยังไง..."

"รู้สึกอะไรคะ..."

"ก็รู้สึกกับฝนไง..."

"ไม่ได้แกล้งไม่รู้... แต่ฝนไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่ทำ... พี่เอกก็เป็นแฟนเก่าของพี่สาวฝนเอง..."

ฝนเริ่มระบายความในใจออกมาว่าเธอรู้สึกสับสนและไม่มั่นใจในความรู้สึกของเอก

เอกยอมรับในสิ่งที่ฝนพูด "พี่ไม่รู้จริงๆ ... ที่พี่มาที่นี่เพราะพี่อยากมา... พี่ไม่ได้มีเรื่องอื่นเกี่ยวข้องเลย..."

"แล้วพี่จะให้ฝนรู้สึกยังไง... ในเมื่อตอนนี้พี่คือแฟนเก่าของพี่สาวฝนแล้ว..."

"พี่ไม่ได้มองว่าฝนเป็นตัวแทนใคร... สำหรับฝน... มันไม่ใช่... พี่รู้สึกดีกับฝนมาตั้งนานแล้ว... ตั้งแต่พี่ยังไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ..."

ในใจของฝนตอนนี้กลับมีความสับสนอย่างบอกไม่ถูกเหมือนจะกลัวกับอนาคตเหมือนกลัวกับความผิดหวัง

แล้วฝนก็ตัดบทขึ้นมาว่า "ไหนๆ มาถึงนี่แล้วแวะไปหาลุงทินกับป้าดวงหน่อยไหม... ตั้งแต่เสร็จงาน ฝนยังไม่ได้คุยกับลุงกับป้าเลย..."

เอกยิ้มออกมา "ไปสิ... เดี๋ยวพี่พาไป" เขารู้ดีว่าฝนกำลังหาทางหลบหนีความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามา แต่เขาก็จะให้เวลาเธอและจะพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าเขารักเธอมากแค่ไหน "สำหรับพี่... ฝนคือของขวัญที่ฟ้าส่งมาให้... และพี่จะไม่ยอมเสียฝนไปเป็นอันขาด" เขากระซิบในใจเบาๆ ขณะที่ขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านของลุงทินและป้าดวง