บททั้งหมดของ นางฟ้ามาเฟีย: บทที่ 21 - บทที่ 30

ฮืออออ  ฮืออออ  อนาสตาเซียปล่อยโฮออกมา ขยับโอบกอดเอ็ดเวิร์ดที่คุกเข่าตรงหน้าเธอ เพราะตอนนี้เป็นเธอเองที่สงสัยตัวเองว่า เธอต้องการอะไรกันแน่ เธอคิดว่าลูสจะไม่มีผลต่อความรู้สึกอะไรกับเธอ แต่การที่ได้เห็นหน้าเขาอีกครั้งในวันนี้ เธอเกิดคำถามให้กับตัวเอง            “เอ็ดเวิร์ด...พี่ควรขัดขวาง หรือทำอะไรสักอย่างที่ให้ตัวเองได้เปรียบ” อนาสตาเซียพึมพำ สลับกับเสียงสะอื้นขณะที่โอบกอดเอ็ดเวิร์ด            “แน่นอนพี่ทำแน่ในทุกๆเรื่อง แต่ไม่ใช่เรื่องนี้ แอนนี่อยู่เหนือสิ่งอื่นใด...ลืมไปแล้วเหรอว่าแอนนี่สำคัญกับพี่มากแค่ไหน” อนาสตาเซียคลายอ้อมกอดเมื่อเอ็ดเวิร์ดดึงเธอออกมาและเช็ดคราบน้ำตาให้ ดวงตาสองดวงมองกันและกัน เอ็ดเวิร์ดขยับใบหน้าเข้ามา เพื่อให้ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับริมฝีปากที่แดงจากการร้องไห้ของเธอ อนาสตาเซียรับสัมผัสนั้น เพราะเธอรู้ว่าเอ็ดเวิร์ดจะทำเพียงแค่นี้ มือเล็กที่ประคองเกาะที่ข้างลำตัวของ   เอ็ดเวิร์ดยังคงอยู่ตรงนั้

“แล้วใครจะดูแลคุณย่ากับคุณปู่ละคะ?” เชือกฟางถามอย่างเป็นห่วงที่ออกมาจากความรู้สึกที่แท้จริง            “ย่าและคุณปู่มีคนดูแลมากมาย ไหนจะโนอาห์ แอนนี่ เอ็ดเวิร์ด พวกเขาก็เวียนมาหากันโดยตลอด จริงมั้ย?”            “ค่ะ เชือกฟางเข้าใจแล้วค่ะ แล้วเชือกฟางต้องเดินทางเมื่อไหร่ค่ะ”            “ย่าจะให้ทนายเร่งจัดการ เชือกฟางต้องเดินทางโดยทันที เพราะตอนนี้ที่ประเทศไทยกำลังจะเปิดภาคเรียนการศึกษา ย่าไม่อยากให้     เชือกฟางต้องขาดช่วงในการเรียนนะจ๊ะ”             เชือกฟางเดินตามไอเดนด้วยความเหม่อลอย คิดถึงคุณย่าหนูนาที่เธอไม่ได้กอดท่านนานเหลือเกิน เพราะการเลื่อนการเดินทางไปอังกฤษออกไปนั้นก็รวมถึงการเดินทางไปอเมริกาด้วย       &

“คริสตี้ อีกไม่นาน พ่อสัญญาว่าทุกอย่างจะจบแน่นอน พรุ่งนี้กลับไปทำงานที่นั้นนะ” คำสั่งแกมขอร้องของดีนทำให้คริสตี้ต้องกลับมาทำงานในตำแหน่งพนักงานทำความสะอาดในอาคารซาวันเดอร์กรุ๊ป แต่ทุกอย่างก็ไม่เหมือนในทุกๆครั้งที่เธอทำมาตลอดในช่วงสัปดาห์แรกของการทำงานที่นั้น แต่ดูแล้วก็เหมือนจะเป็นปกติ เพราะทุกคนจะถูกสับเปลี่ยนสถานที่ในการทำความสะอาดเป็นปกติ รวมถึงเธอด้วย            “คริสตี้ เธอเดินทางไปตามที่อยู่นี้” ผู้จัดการส่งที่อยู่ให้เธอเหมือนกับคนอื่นๆที่ต้องเดินทางไปทำความสะอาดสถานที่อื่นของเครือซาวันเดอร์ คริสตี้ลงจากรถรางเมื่อถึงจุดหมายที่สามารถเดินทางด้วยรถราง เธอต้องเดินต่อด้วยเท้าไม่ก็โดยรถแท็กซี่ แต่จากแผนที่ระยะทางห้าร้อยเมตร เธอเลือกที่จะเดิน เพราะเธอไม่แน่ใจเรื่องค่าใช้จ่ายในการเดินทางว่าเธอจะสามารถเบิกกับหน่วยงานได้เต็มจำนวนมั้ย            คริสตี้สลับก้มมองบ้านเลขที่ในแผนที่กับที่หน้าประตูรั้วขนาดใหญ่ มันตรงกัน คริสตี้กดปุ่มที่แสดงให้

“…อะไรนะ!!!...นี้คุณเอริค คุณกำลังจะบอกฉันว่า ฉันถูกส่งมาให้เป็นนางนกต่ออย่างงั้นเหรอ?...อย่านะ...” คริสตี้ร้องออกมาเมื่อเอริคดึงเธอแนบตัวเขามากขึ้น “อย่าเข้ามานะ!!!...” คริสตี้ร้องและเบี่ยงหน้าหนี “อย่าทำอะไรฉันเลย...ฉันจะออกไปจากอาณาจักรของคุณ...และฉันสัญญาว่าจะทำตัวหายสาบสูญไป...ทันที” คริสตี้ร้องออกมาน้ำตานองหน้า ตัวเธอสั่น เธอขี้ขลาด ใช่! เธอเป็นแบบนั้น เธอยังไม่อยากตาย เธออายุแค่สิบเก้าเธอไม่ควรต้องมาเจออะไรแบบนี้            “คริสตี้ คริสตี้...โถ่ถถถถถ...สาวน้อยไร้เดียงสา...เมื่อเธอพลาด เธอก็ต้องรับผลในความผิดพลาดนั้น...เธอคงรู้จักมาเฟียน้อยเกินไป ‘ลูกไม้มาเฟีย’ เธอเคยได้ยินคำนี้มั้ย...เพราะฉันเป็นทายาทของ ‘ลูกไม้มาเฟีย’ ที่ล่วงหล่นใต้ต้นอย่างไม่ไปไหนไกลเลย...            “จะ...ทำอะไร...ไม่นะ!!!...และอะไร ฉันไม่รู้ไม่เข้าใจสิ่งที่คุณพูดเลยสักนิด ยะ...อย่านะ!” คริสตี้ร้อง

สองมือของเอริคไล้เลื่อนไปยังมือเล็กที่เกร็งดึงรั้งผ้าปูที่นอนดั่งกับต้องการหาหลักที่ยึดเหนี่ยว มือที่ใหญ่และแข็งแรงกว่ากอบกุมมือเล็กไว้ ก่อนที่ เอริคจะทำลายกำแพงนั้น  ‘พรหมจรรย์’            “อื้มมมมม...” เสียงร้องในคอของคริสตี้ดังออกมา พร้อมกับดวงตาที่ปิดลงอีกครั้ง น้ำตาของเธอไหลออกมาอีกครั้ง เมื่อโพรงสาวถูกล่วงล้ำโดยแก่นกายของเขาจนแนบสนิทกันและกัน            เอริคดูดรั้งริมฝีปากของเธอ เขารับรู้ถึงความเจ็บปวดและอาการเกร็งของเธอทั่วทั้งเรือนร่างภายใต้ร่างกายเขา ให้ตายเถอะ! เอริคเกลียดความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ เพราะเขาพยายามหักห้ามตัวเอง เขาจะไม่ปลอบประโลมเธอเด็ดขาด            คริสตี้ร้องออกมาเพียงครั้งเดียว จากความเจ็บปวดที่เธอไม่เข้าใจสักนิดว่าเซ็กส์ มันมีดีอะไร ในเมื่อตอนนี้เธอทรมานกับสิ่งที่ได้รับอยู่ ร่างกายเธอแทบจะระเบิดออกมา ยามที่เขาเข้ามาในกายเธอ เธอเจ็บจนเกินบร