ตอนที่ 4

เมื่อกลับมาถึงจวนซูฮูหยินก็รีบออกมาหาสามีและบุตรสาวทันที ไม่ได้รอที่ห้องโถงรับรองดังที่ท่านแม่ทัพคาดการณ์ไว้ "ซินเอ่อลูกแม่ เป็นอย่างไรบ้าง ฮึกๆ" ซูฮูหยินที่เห็นสภาพบุตรสาวอิดโรย หน้าซีดขาวไร้สีเลือดยามเดินต้องให้หลันหลันประคอง ก็สะอื้นด้วยความสงสารในวาสนาบุตรสาว 

ตอนแรกนางกับสามีมั่นใจว่าจ้าวหนานหลิงรักบุตรสาวตนจากใจจริงจึงยอมให้มั่นหมายและแต่งงานไป 

"ท่านแม่ ข้าไม่เป็นอันใดแล้วเจ้าค่ะ มีเจ็บแผลบ้างแต่เดี๋ยวก็หาย ท่านแม่ไม่ร้องนะเจ้าคะ" ซูซินหยางพยายามปลอบมารดาตนเองเพราะทราบว่านางเป็นห่วง

"ฮูหยิน เข้าไปคุยกันข้างในเถิด ประเดี๋ยวอวี้เอ่อร์ตื่น ซินเอ่อร์ลูกกับอวี้เอ่อร์พักที่เรือนเก่าของเจ้านะ พ่อให้คนทำความสะอาดไว้แล้ว" แม่ทัพซูอุ้มหลานชายเข้าไปในจวนตรงไปยังเรือนของบุตรสาว

"แม่นมให้บ่าวจัดสำรับมาของข้ากับท่านแม่ทัพมาที่เรือนนี้ด้วย นี่ก็มืดค่ำแล้ว"

"เจ้าค่ะฮูหยิน" แม่นมรับคำแล้วไปกำชับที่โรงครัวด้วยตนเอง

"ซินเอ่อร์เดี๋ยวเจ้าไปพักก่อนนะ ถ้าสำรับมาแล้วแม่จะให้บ่าวนำเข้ามาหลันหลัน ดูแลคุณหนูให้ดีหล่ะ เดี๋ยวแม่มานะ แม่ไปดูอวี้เอ่อร์ก่อน"

"คุณหนูอยากเช็ดตัวไหมเจ้าคะ ท่านหมอจางบอกว่าแผลคุณหนูห้ามโดนน้ำ" หลันหลันสังเกตว่าคุณหนูของตนคงเหนียวตัวเต็มที

"ได้ เช็ดตัวเถิด เหนียวตัวจะแย่"

"เจ้าค่ะเดี๋ยวบ่าวไปเตรียมน้ำสักครู่นะเจ้าคะ"

หลังจากเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว บ่าวก็มาแจ้งว่าสำรับพร้อมแล้ว ท่านพ่อ ท่านแม่ และอวี้เออร์ก็เดินเข้ามาในห้องของนาง

"วันนี้ท่านตากับท่านยายมารับสำรับเย็นกับอวี้เอ่อร์ด้วยแหล่ะท่านแม่" บุตรชายดูมีความสุขยิ่งนักเพราะตั้งแต่ที่จ้าวหนานหลิงไปราชการแทนฝ่าบาทที่เมืองกุ้ยจนกระทั่งกลับมาก็ไม่เคยได้มารับสำรับกับตนเองและบุตรชายอีกเลย

"วันนี้ยายสั่งให้ทำแต่ของโปรดของหลานทั้งนั้นเลยน้า ทานเยอะๆเข้าหล่ะ"ซูฮูหยินพูดพลางลูบหัวหลานชายสุดรักด้วยความเอ็นดู จากนั้นทั้งสี่คนก็ทานข้าวด้วยกันด้วยรอยยิ้ม ทำให้ซูซินหยางหลงลืมเรื่องที่ทุกข์ใจไปชั่วขณะ 'ดีจริงๆ ขอแค่มีคนในครอบครัวเคียงข้างข้ากับลูก แค่นี้ก็พอแล้ว'

....

ตำหนักชินอ๋อง

หลังจากแม่ทัพซูมารับบุตรสาวและหลานชายกลับไปดูแลเองนั้น ทางด้านจ้าวหนานหลิงเองก็นั่งมองอนุเมิ่งนอนบนเตียงที่หน้าซีดเผือดที่ตอนนี้เริ่มจะมีเลือดฝาดขึ้นมาบ้างแล้ว" เจ้านอนพักผ่อนอีกหน่อยนะ อีกวันสองวันค่อยออกมาเดินรับลม"

"ฮวาเอ่อร์จะเชื่อฟังนายท่านเจ้าค่ะ"

"นายท่านอันใด ลืมแล้วหรือว่าให้เรียกท่านพี่"

"เจ้าค่ะ ท่านพี่"เมิ่งเหลียนฮวากล่าวเสียงแผ่วเบาใบหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย

"เรียนซื่อจือท่านแม่ทัพพาฮูหยินน้อยกับคุณชายน้อยกลับไปตระกูลซูแล้วขอรับ ท่านแม่ทัพฝากมาบอกว่า ในเมื่อซื่อจื่อหมดรัก และไม่ให้เกียรติฮูหยินน้อยแล้ว ท่านแม่ทัพจะดูแลเอง แล้วจะให้ฮูหยินน้อยส่งใบหย่ามาให้ในภายหลังขอรับ" พ่อบ้านจ้าวรายงานตามที่แม่ทัพได้กล่าวไว้

เมื่อได้ยินดังนั้นแววตาที่สนใจเพียงแต่อนุเมิ่งเมื่อสักครู่ก็ชะงักลงทันที เมิ่งเหลียนฮวาได้ยินว่าซูซินหยางจะหย่าสามีก็ยกยิ้มมุมปากแสร้งทำเป็นไอ โดยไม่ได้สังเกตุเห็นว่าจ้าวหนานหลิงนั้นมีน้ำตาคลออยู่ พร้อมกับความรู้สึกวูบโหวงเหมือนกำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตไป แต่ก็ได้สติขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงไอของเมิ่งเหลียนฮวา

"เจ้าไออีกแล้ว ข้าว่านอนพักก่อนสักอาทิตย์ก่อนเถิด อย่าพึ่งออกไปรับลมเลย ประเดี๋ยวจะไม่หาย" เขาเอ่ยเตือนนางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนจนแม้แต่เมิ่งเหลียนฮวาราวเองยังรู้สึกเขินอาย

"ได้เจ้าค่ะ ข้าเชื่อฟังท่านพี่ทุกอย่าง"

"เจ้านอนพักเถิดข้าจะไปจัดการงานที่ห้องหนังสือก่อน" 

"ได้เจ้าค่ะ ท่านพี่อย่านอนดึกนะเจ้าคะ" ใจนึงนางก็อยากให้สามีนอนด้วยกันกับนางเพราะนางเองก็อยากมีบุตรชายบ้างเหมือนกันเพื่อตำแหน่งฮูหยินเอกจะได้เป็นของตนในเร็ววัน

เมื่อคล้อยหลังจากที่จ้าวหนานหลิงออกจากห้องไปแล้ว เมิ่งเหลี่ยนฮวาที่เรียบร้อยอ่อนหวานก็เปลี่ยนไปเป็นอีกคน " เหม่ยอี้ เจ้าได้ยินแล้วหรือไม่ ฮ่าฮ่า ในที่สุดข้าก็เข้าใกล้ตำแหน่งฮูหยินเอกได้ไวกว่าที่คิด ถึงแม้นางจะไม่ตายผิดแผนไปบ้างก็เถอะ ท่านพี่ต้องเป็นของข้าคนเดียว ฮ่าฮ่า"

"ยินดีกับฮูหยินด้วยเจ้าค่ะ"เหม่ยอี้รีบยิ้มยินดีประจบว่าที่ฮูหยินคนใหม่ทันที นางนั้นติดตามเป็นสาวใช้ของเมิ่งเหลียนฮวามานาน ทุกการกระทำของเจ้านาย ก็มีนางนี่ล่ะที่เป็นเสมือนแขนขาทำตามคำสั่ง นางนั้นต้องการให้เมิ่งเหลียนฮวาเชื่อใจ เพราะหมายมั่นว่าจะสามารถปีนเตียงของซื่อจื่อได้เช่นเดียวกัน!!

....

ที่ห้องหนังสือจ้าวหนานหลิงยังไม่ลืมสิ่งที่แม่ทัพฝากพ่อบ้านจ้าวมาบอก 'จะให้นางส่งใบหย่ามาให้หลังจากนี้'  คิดถึงแววตาของนางและบุตรชายในวันนั้นที่เขาสั่งโบยนางเหตุใดข้ารู้สึกราวกับจะขาดใจตาย ในขณะที่หนานหลิงพยายามหาเหตุผลของความรู้สึกเหล่านี้อยู่นั้น ก็หยิบถุงหอมข้างกายที่ได้รับจากอนุเมิ่งมาสูดดม จึงทำให้ความรู้สึกไม่สบายใจต่างๆจางหายไป 'ยังคงเป็นฮวาเอ่อที่ใส่ใจข้า' และแน่น่อนสิ่งที่รบกวนจิตใจตนเองก็หายไปด้วยเช่นกัน  

พ่อบ้านไป๋เห็นว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนไม่ใช่เรื่องเล็กๆอีกแล้วเมื่อฮูหยินน้อยต้องการหย่าขาดกับซื่อจื่อ จึงได้ส่งสารไปถึงชินอ๋องจ้าวจื่อเหวินอนุชาร่วมอุทรเพียงหนึ่งเดียวของฮ่องเต้กับพระชายาฮั่วเยว่อิงหลังจากที่คุณชายน้อยเกิดได้สามปี ทั้งสองคนก็ได้ออกเดินทางท่องเที่ยวไปทางตอนใต้ของแคว้น