ท่านเทพส่งข้ามาปลูกผักทำฟาร์ม의 모든 챕터: 챕터 1 - 챕터 9

ภายในหุบเขาซึ่งมีหมอกสีขาวบางเบาคอยปกปิดแดนดินแห่งนี้จากสายตาคนนอก มีสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งงดงามราวกับภาพวาดแดนสรวง ป่าเขาระแวกนี้ล้วนอุดมสมบูรณ์ไปด้วยต้นไม้ต้นหญ้าสีเขียวชอุ่มสัตว์น้อยใหญ่อาศัยพักพิงเขาสูงใหญ่โดยรอบด้วยความสงบสุข พืชผลงดงามไม่ขาดแคลนตลอดฤดูกาล สมุนไพรเขียวสดอายุนับพันปีชูช่อหลากหลายท่ามกลางภูเขาสูงใหญ่ จะไม่ให้หุบเขาแห่งนี้อุดมสมบูรณ์ได้อย่างไร ในเมื่อสถานที่แห่งนี้เป็นที่ประทับของท่านเทพเสินจื่อ เทพแห่งความอุดมสมบูรณ์ผู้ปกครองดินแดนแถบนี้มานานนับหมื่นปี ภายในหุบเขามีเรือนหลังเล็ก ๆ ตั้งอยู่ ปล่องไฟเหนือหลังคาเรือนที่มีควันพวยพุ่งบ่งบอกว่าภายในมีผู้อยู่อาศัย เรือนหลังนี้ตั้งอิงเขาดอกท้องดงามขณะที่ด้านหน้าเรือนมีทิวทัศน์ม่านน้ำตก ยามเช้าสัตว์เล็กสัตว์ใหญ่ล้วนลงมาจากขุนเขาเพื่อกินน้ำ ที่น้ำตกแห่งนี้ ทิวทัศน์ที่งดงามตระการนี้หากใครมาเห็นต่างก็รู้สึกหัวใจสงบสุข เสียงเคาะ ป็อก ๆ ดังขึ้นจากภายในเรือน ร่างเล็ก ๆ ของเด็กหญิงอายุราวสิบสามปีปรากฎตัวขึ้น ประตูเรือนเปิดออก ดั่งรอยยิ้มกว้างของเด็กสาว “ท่านเทพ ดูของเล่นใหม่นี้สิเจ้าคะ” ร่างเล็

จากนั้นชายหนุ่มหน้าตาธรรมดาในสายตานาง ก็เดินเข้ามาและกล่าวด้วยน้ำเสียงของอ่อนโยน ใบหน้าไม่งดงามเท่าเศษเสี้ยวของท่านเทพ ทำให้อ้ายปิงรู้ว่าที่แท้มนุษย์ก็ชอบปลูกผมบนใบหน้าพวกเขาไม่ใช่สัตว์ร้ายแปลงกลายมาเหมือนที่นางตกใจกลัว แต่ว่านางชอบใบหน้าสง่างามและเกลี้ยงเกลาแบบท่านเทพจื่อเสินมากกว่าอยู่ดี ได้ยินว่าอีกไม่กี่วันจะเป็นวันเกิดของนาง อ้ายปิงค่อนข้างตื่นเต้นเพราะนางเคยอ่านเกี่ยวกับ ‘การฉลองวันเกิด’ ของมนุษย์มามาก ในตอนที่ยังอยู่ที่เรือนของท่านเทพ มีอยู่สองสามครั้งที่ท่านเทพเชิญผู้คนมาร่วมเฉลิมฉลองวันประสูติของท่าน แต่นั่นเพียงหมื่นปีต่อครั้ง ทำให้อ้ายปิงคิดว่ามนุษย์ที่ชอบจัดงานวันเกิดทุกปีนั้นช่างสิ้นเปลืองเหลือเกิน และสงสัยว่าทำไมพวกเขาไม่จัดงานวันเกิดทุก ๆ หมื่นปีเหมือนท่านเทพ แต่เมื่อถึงวันเกิดครบรอบหนึ่งปีของนาง อ้ายปิงก็ทั้งผิดหวังและเสียใจ เมื่อสิ่งที่เห็นไม่เป็นอย่างที่คิด ท่านพ่อท่านแม่เพียงจัดเลี้ยงบนโต๊ะอาหารเล็ก ๆ มีกับข้าวห้าอย่าง และบะหมี่อายุยืนชามเล็ก ๆ ให้นางกินเท่านั้น นี่ไม่เหมือนกับที่นางคิดไว้เลย คิดว่าพวกเขาจะจัดงานใหญ่โตเหมือนอย่างในเรือน

แต่ว่าผลผลิตจากในเกมนั้นไม่สามารถนำออกมาด้านนอกได้ แต่สามารถขายในร้านค้าของระบบเพื่อขยายฐานการผลิตแล้วจึงจะสามารถนำเหรียญในเกมที่ได้รับมาหมุนวงล้อเพื่อสุ่มของใช้ออกมาใช้ในโลกจริงได้เท่านั้น กล่าวคือเล่นเกมเพื่อเอาเหรียญในเกม จากนั้นก็นำไปแลกกับสิทธิ์หมุนวงล้อสุ่มของวิเศษ ถึงจะนำของวิเศษออกมาใช้นอกเกมได้ [ตอนนี้มีการสุ่มวงล้อฟรีหนึ่งครั้งต่อวัน ยอดคงเหลือสี่ครั้ง เจ้านายต้องการหมุนวงล้อเลยหรือไม่] ‘ยังก่อน’ ตอนนี้อ้ายปิงให้ความสนใจกับฟาร์มอยู่ นางมองช่องที่ระบบมอบให้เริ่มต้น มีเพียงหนึ่งช่องเท่านั้น หากต้องการขยายช่องก็ต้องใช้เหรียญ หากต้องการปลูกพืชก็ต้องใช้เหรียญ ช่างเป็นระบบเกมหน้าเลือดเสียจริง ความจริงเกมที่นางสร้างขึ้นก็มีความคล้ายคลึงกัน เพียงแต่ในเกมจะใช้เหรียญเพื่อสุ่มของวิเศษและของตกแต่งฟาร์มเท่านั้น ไม่เหมือนกับตอนนี้ที่มันเป็นตัวกำหนดชีวิตของนางไปเสียแล้ว หญิงสาวดูเมล็ดพันธุ์ในร้านค้าระบบ มันมีราคาซื้อและราคาขายต่อหน่วยบอกเอาไว้ มีตั้งแต่พืชธรรมดาจนถึงพืชวิเศษ [ระบบเชื่อมต่อกับร้านค้าในแดนต่างๆและส่งสินค้าอ

ตอนนี้อ้ายปิงยังเล็กนักคงไม่สามารถออกไปส่งน้ำพลังปราณยังพื้นที่อื่นได้ แต่ขอเพียงที่ดินของบ้านหนี่ว์อุดมสมบูรณ์ ก็สามารถหาเงินได้มากอย่างแน่นอน แต่จะปลูกเพียงผักเพื่อดองรอขายให้กองทัพคงไม่เหมาะนัก สงสัยนางต้องออกแนวคิดใหม่ให้ท่านแม่เสียแล้ว เพราะตอนนี้มีเพียงท่านแม่ที่มีอำนาจสั่งการในบ้าน คิดแล้วก็ต้องเร่งลงมือ อ้ายปิงในวันนี้ไม่ได้เล่นกับพี่ชาย หลังอาหารเที่ยงนางก็เข้าไปเก็บเกี่ยวข้าวโพดอีกครั้ง ก่อนเอ่ยเสียงอ้อแอ้คุยกับมารดา “อ้านแอ้ อ้านแอ้” ‘บัดซบ’ อ้ายปิงพบปัญหาใหญ่เสียแล้ว ตอนนี้นางยังเด็กเกินไปจริง ๆ จึงไม่อาจสนทนาและบอกความคิดของตนกับคนอื่นได้ เมื่อมารดาเห็นลูกสาวอยากคุยด้วยก็ก้มลงมาอุ้ม ก่อนพูดคุยเรื่องต่าง ๆ ให้บุตรสาวฟัง จากนั้นก็หยิบสะดึงและเข็มปักผ้ามาจับมือสอนบุตรสาวช้า ๆ ไม่นานอ้ายปิงก็ถูกเข็มปักผ้าดึงดูด บ่อยครั้งที่นางปักโดนมือตัวเองแต่ก็เพียงสะดุ้งเท่านั้น กลับรู้สึกว่าการปักผ้าก็เพลินดีเหมือนกันนะ กว่าจะรู้ตัวนางก็กลับมานอนบนเตียงเพื่อเตรียมเข้านอนแล้ว อ้ายปิงเปิดหน้าจอขึ้นมาเก็บเกี่ยวข้าวโพดชุดสุดท้าย ก่อน

อ้ายปิงถูกแม่นมเหลียนอุ้มไปที่ห้องหลัก นางยังมีแม่นมเหลียนคอยป้อนอาหารเด็กอ่อน ยังมีน้ำเต้าหู้ให้ดื่มทั้งเช้าและเย็น บ่งบอกว่าท่านแม่ใส่ใจสุขภาพของเด็ก ๆ อย่างมาก ทั้ง ๆ ที่ผู้ใหญ่ทุกคนในบ้านล้วนมีรูปร่างผ่ายผอม บ่งบอกถึงความอดอยาก “ปิงเอ๋อร์ไม่ชอบกินเต้าหู้ แต่ชอบกินน้ำเต้าหู้ ต่อไปคงต้องหาอย่างอื่นมาให้นางกินนะแม่นมเหลียน” หลี่เอินผู้เป็นมารดาคอยสังเกตบุตรสาวหลายรอบแล้ว ดูเหมือนอ้ายปิงจะไม่ชอบกินเต้าหู้ หากวันใดมีเต้าหู้เป็นอาหารนางมักกินได้เพียงครึ่ง “เจ้าค่ะฮูหยิน บ่าวคิดว่าคุณหนูไม่เลือกกิน คงมีแต่เต้าหู้ที่กินได้ไม่มาก คงเพราะไม่ชื่นชอบจริงๆ” “ปิงเอ๋อร์กินผักง่ายกว่าอาหรงจริงๆ” หลี่เอินเห็นด้วยทันที อ้ายปิงได้ยินมารดาสนทนากับแม่นมก็อยากจะบอกว่านางไม่ชอบกินเต้าหู้แต่ไหนแต่ไรแล้ว ชอบกินผักผลไม้กับเนื้อสัตว์ อย่างที่มักจะกินตอนอยู่กับท่านเทพ เมื่อนึกถึงตรงนี้ดวงใจก็ปวดแปลบ คิดถึงท่านเทพเหลือเกิน ไม่รู้อีกนานแค่ไหนกว่าจะสามารถกลับไปได้ มีแต่ต้องรอให้หมดสิ้นอายุขัยเท่านั้น ซ้ำยังต้องรีบสั่งสมความอุดมสมบูรณ์เพื่อให้ภารกิจสำเร็จจึงจะกลับ