All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน: Chapter 11 - Chapter 20

ทาสที่อยู่ภายใต้การดูแลของหลานเยว่…นางมิได้มองพวกเขาเป็นเพียง คนคุ้มกัน แต่กลับหล่อหลอมพวกเขาให้กลายเป็น มือสังหารในเงามืด…อาวุธมีชีวิตที่ซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกมนุษย์ นางเป็นผู้ฝึกฝนพวกเขาด้วยมือตัวเองทุกกระบวนท่า ทุกการหายใจ ล้วนถูกปรับแต่งให้ไร้ซึ่งอารมณ์ ความลังเล หรือความกลัวภายในรั้วจวนอันเงียบสงบ...มีเสียงเหล็กกระทบพื้นเบา ๆ ยามพวกเขาเคลื่อนไหวราวเงาสีหน้าของพวกเขาเรียบเย็นไร้อารมณ์ ไม่แสดงแม้กระทั่งความเจ็บปวดมีเพียงแววตา...ที่แน่นิ่งดั่งสายน้ำใต้ผิวธารไม่ไหวเอน...ไม่กระเพื่อมราวกับว่าทั้งชีวิต มีเพียงหน้าที่“สีหน้าเรียบเฉย… แววตาไร้แสง ความเคลื่อนไหวราวกับหุ่นไร้ชีวิต”หลานเยว่ยืนพินิจเหล่าทหารยามของตนเอง ทาสที่นางเลือกมา ฝึกเองกับมือ และหล่อหลอมให้กลายเป็นมือสังหารชั้นยอด ทุกคนล้วนเชื่อฟังโดยไม่มีคำถาม แข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า… แต่ก็แข็งกระด้างจนเกินไป“ใบหน้าแบบนี้…หากลูกข้าได้เห็นเข้า คงหวาดกลัวจนร้องไห้แน่”น้ำเสียงของนางเรียบเรื่อย แต่ทว่าเจือความผิดหวังจาง ๆนี่ไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการ“เห็นที…ข้าคงต้องฝึกพวกเจ้าใหม่เสียแล้ว” นางกล่าวพลางถอนหายใจเบา ๆ ครานี้ นางมิได้สอนให้พวก

ทันทีที่แม่ทัพหลานซือเหยียนก้าวเท้าเข้าจวน สีหน้าของเขาก็หม่นหมองผิดแผกจากทุกวันกลิ่นอายแห่งอำนาจที่เคยห้อมล้อม…กลับเจือจางจนแทบจับต้องไม่ได้เขาเดินเงียบ ๆ ผ่านลานหิน ผ่านบ่าวไพร่ที่รีบก้มหน้าหลบสายตา ก่อนจะหยุดยืนใต้ศาลาไม้เก่ากลางสวนเงาของต้นเหมยทอดผ่านพื้น เงียบงันเช่นเดียวกับใจของเขาในยามนี้ดวงตาคมกร้าวที่เคยจับจ้องสนามรบ…กลับพร่ามัวด้วยความรู้สึกที่ยากอธิบาย“ข้า…ทำพลาดสินะ”เสียงพึมพำของชายผู้เคยยิ่งใหญ่ ถูกลมเย็นพัดหายไปในอากาศเขาทรุดตัวลงบนเก้าอี้อย่างคนหมดแรง แม้จะไม่ได้บาดเจ็บ...แต่กลับเจ็บลึกถึงกระดูก หลานเยว่ บุตรสาวคนเล็ก ผู้ที่เขาเคยมองว่าไร้ค่า ไร้พลัง ไร้อนาคตวันนี้...กลับพาบุตรชายผู้เปี่ยมพรสวรรค์ไปยืนท่ามกลางแสงตะวันและในแววตาเด็ดเดี่ยวของหลานจิ่วอวิ๋น เขากลับเห็นเงาของ สายเลือดแท้ ที่เขาเคยผลักไสหลานหย่งจวิน บุตรชายคนโต แม้พรสวรรค์สูงส่ง แต่น่าเศร้า...กลับไม่สามารถให้ทายาทได้หลานอวี้ซิน บุตรสาวคนรอง แม้เปี่ยมความสามารถ แต่ลูก ๆ ของนางล้วนไม่มีผู้ใดโดดเด่น เขากำหมัดแน่น จมอยู่ในความคิดอันขมขื่น“เจ้าหย่งจวินเป็นหมัน…อวี้ซินก็มีแต่ลูกไร้แวว แล้วข้าจะฝากความรุ่งโรจน์

นับแต่วันที่หลานเยว่เลือกเผยตัวตนต่อสายตาผู้อื่น...จวนของนางก็ไม่เคยเงียบสงบอีกเลยเมื่อไม่กี่วันก่อน ชายผู้เป็นพ่อของลูกบุรุษผู้ต่ำช้าดั่งเศษสวะ ย่างกรายเข้าสู่เขตจวนพร้อมโทสะรุนแรงและในวันนี้...ชายอีกคนหนึ่งก็มาเยือนเช่นกันไม่ใช่ใครอื่น หากแต่คือท่านแม่ทัพหลานซือเหยียนผู้เป็นบิดาโดยสายเลือดแต่ไม่เคยทำหน้าที่ของคนเป็นพ่อเลยแม้สักคราท้องฟ้าในยามนั้นปกคลุมด้วยหมู่เมฆหนาทึบ อึมครึมจนคล้ายเงาของโชคชะตาราวกับธรรมชาติก็รับรู้ถึงการมาถึงของผู้ที่หลานเยว่าไม่ต้องการต้อนรับเมื่อหลานซือเหยียนยืนอยู่เบื้องหน้าประตูจวนเขาเอ่ยถ้อยคำด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่กร่าง ไม่ข่ม “ช่วยแจ้งนางที ว่าข้าประสงค์จะพบ”แต่สิ่งที่พบคือสายตาเย็นชาของทหารยามไม่มีแม้แววเคารพหรือยำเกรงในแววตาพวกเขามีเพียงความนิ่งเฉียบ เย็นยะเยือก ราวกับไร้วิญญาณ“เจ้าพวกนี้...มันอะไรกัน?” แม่ทัพหลานคิดในใจอย่างสงสัยต่อให้เคยยืนกลางสนามรบ หรือจ้องตาศัตรูนับพัน เขาก็ยังไม่อึดอัดเท่าตอนนี้เหล่าทหารตรงหน้าราวกับมีไอสังหารซ่อนเร้นพวกมันนิ่งเกินไป...มั่นคงเกินไป...จนไม่อาจเรียกว่าทหารยามธรรมดาได้เลยหนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ“โปรดรอ

ยามที่สายตาของสองพ่อลูกสบกัน…ไร้แม้เศษเสี้ยวของความอบอุ่นมีเพียงความห่างเหินอันเย็นเยียบ ราวกับคนแปลกหน้าที่บังเอิญมีสายเลือดเดียวกันไม่ใช่ครอบครัวไม่เคยเป็นหลานเยว่ ผู้เคยถูกปฏิบัติประหนึ่งสิ่งไร้ค่า ย่อมไม่อาจมองชายตรงหน้าด้วยความเคารพหรือแม้แต่เยื่อใยชายผู้นี้… ผู้ที่เรียกตนเองว่า พ่อแต่ไม่เคยเอ่ยชื่อของเธอ ไม่เคยยื่นมือ ไม่เคยมอบอะไรนอกจาก ความเฉยชาด้านแม่ทัพหลานซือเหยียน...เขาไม่ได้กลับมาเพราะสำนึกผิดเขาไม่ได้ต้องการคำให้อภัยเขาต้องการเพียง เด็กชายที่เปล่งประกายพรสวรรค์หลานชายผู้เป็นแสงสุดท้ายในสายเลือดสิ่งเดียวที่อาจกู้หน้าตระกูลที่กำลังจะไร้ทายาทผู้เหมาะสม“ได้…” เสียงของแม่ทัพหลานเอ่ยขึ้นต่ำ เคร่งเครียด“ข้ายินดีจะทำทุกอย่างให้เจ้า สมดังปรารถนาตราบเท่าที่เจ้าไม่สั่งให้ข้าคว้าดวงจันทร์หรือดวงดาวบนฟ้ามาให้ ไม่มีสิ่งใดที่ข้าจะทำให้เจ้าไม่ได้” คำพูดนั้นอัดแน่นไปด้วยแรงเค้น และความไม่เต็มใจแต่สุดท้าย เขาก็ยอมจำนน…อย่างไร้ทางเลือกหลานเยว่จ้องมองสีหน้าเครียดขึงของเขาด้วยแววตาพึงใจในดวงตานั้น…นางเห็นความพ่ายแพ้ ที่ค้างคาในใจเขามาทั้งชีวิตและนั่น…คือรางวัลเล็กน้อยของนาง“ท่านอาจยังไม

ซูจิ่งหลง ชายผู้ผูกขาดธุรกิจมืดแทบทุกแขนงทั้งการค้าทาสใต้ดิน ปล่อยเงินกู้อัตราโหดรับงานลอบสังหาร ส่งข่าวลับ ค้าอาวุธเถื่อนหากมีใครจ่ายมากพอ เขาทำได้ทุกอย่างในโลกเงามืด... ซูจิ่งหลงมิใช่เพียงผู้มีอิทธิพลแต่คือ รากฐาน ของทุกอำนาจสกปรกที่ค้ำจุนจักรวรรดิและวันนี้... ที่ร้านน้ำชาส่วนตัวใจกลางเมืองเขาได้เรียกเหล่าผู้นำกลุ่มใต้ดินทั้งหลายมารวมตัวกันไม่ใช่เพื่อเจรจา หรือแบ่งผลประโยชน์แต่เพื่อ แนะนำเด็กคนหนึ่ง พวกมันหลายคนล้วนแล้วแต่เป็นคู่ค้าและเป็นลูกหนี้ของเขาหลานจิ่วอวิ๋น เด็กชายหน้าตาฉลาดเฉลียว ผู้ยังคงนั่งอยู่บนตักของซูจิ่งหลงด้วยแววตาใสซื่อ ไร้เดียงสาราวกับไม่รู้เลยว่าในห้องนี้ มีนักฆ่าที่มือเปื้อนเลือดมานับไม่ถ้วน มีพ่อค้ามืดที่ฆ่าคนมาโดยไม่กระพริบตามีปีศาจในคราบมนุษย์... ที่แค่ชื่อก็ทำให้คนต้องหลบ“ข้าอยากให้พวกเจ้าจดจำใบหน้าของเด็กชายคนนี้ไว้ให้ดี” น้ำเสียงของซูจิ่งหลงราบเรียบ ทว่าเฉียบขาดราวดาบที่ปลอกหนังโดยไม่ให้รู้ตัว “เขาคือหลานชายของข้าเอง”ในโลกของผู้ใหญ่ โดยเฉพาะในแวดวงมืดมนเช่นนี้…คำประกาศเช่นนั้นไม่ได้มีไว้เพื่อความอบอุ่น แต่เพื่อขีดเส้นแดงเด็กคนนี้ คือสิ่งที่ห้ามแตะต้อง เ