All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน: Chapter 51 - Chapter 60

หลานเยว่ไม่เคยล่วงรู้... ว่าขวดยาที่แค่คว้าเก็บมาอย่างไร้ความลังเลนั้นแท้จริงแล้ว เป็นหนึ่งในสมบัติล้ำค่าที่ผู้คนทั้งแผ่นดินต่างใฝ่หา บุปผาเมฆคืนชีพ ยาที่สรรค์สร้างจากตำรับโบราณพันชั้นสามารถดึงวิญญาณจากปลายขุมนรกกลับคืนร่างได้น้อยคนนักจะได้เห็นของจริง และผู้ได้ครอบครอง ย่อมถูกนับว่าเป็นผู้มีวาสนาเหนือฟ้าแต่นาง… กลับไม่แม้แต่จะเหลือบตาใส่มันครั้งที่สองสำหรับหลานเยว่ ยานี้ไม่มีค่านัก“นำมันไปให้หลานหย่งจวิน” น้ำเสียงของนางเรียบเย็น แต่เปี่ยมด้วยน้ำหนักของผู้สั่งการดวงตาคมกริบดั่งกระบี่ ไม่จำเป็นต้องอธิบายความในใจใดให้ใครเข้าใจ“ขอรับ นายหญิง” ชายชุดดำรับคำด้วยศีรษะก้มต่ำ เขาอาจดูคล้ายคนรับใช้ทั่วไปแต่ทุกย่างก้าวของเขากลับไร้เสียงดั่งภูตเงาแท้จริงแล้ว... เขาคือหนึ่งในนักฆ่าของนาง ที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดในอีกฟากหนึ่งของแผ่นดินภายในเรือนของจวนตระกูลหลาน หลานหย่งจวินยังคงนอนนิ่งราวกับร่างไร้จิตเขาผ่านพ้นห้าวันแห่งความทรมานบาดแผลที่กัดกินถึงกระดูกเส้นลมปราณฉีกขาด แขนขาบิดเบี้ยว ความหวังถูกฝังใต้เงาแค้นและความสิ้นหวังหลายคนเริ่มคิดว่าแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่อาจไม่มีวันกลับมายืนหยัดได้อีก…แม้แต่เจ้า

ฟู่เหวินโหลวปราชญ์หลวงผู้สูงศักดิ์ ผู้กุมอำนาจล้นฟ้า และเคยเป็นดั่งเสาหลักแห่งแผ่นดินบัดนี้กลับไม่ต่างอะไรจากเชลยในกรงเงามืดเขายังมีลมหายใจ…แต่หัวใจกลับไม่ต่างจากเถ้าถ่านที่ยังอุ่นคุกรุ่นบาดแผลทางกายอาจบรรเทาลงแล้วแต่บาดแผลในใจ… กลับลุกลามขึ้นทุกค่ำคืนเหมือนเปลวไฟที่ไม่มีวันมอดดับภายในเรือนชั้นใน เขานั่งนิ่งเงียบ สายตาเหม่อลอยทอดไปยังขอบฟ้าอันไร้จุดจบสายลมเย็นพัดผ่านกลีบบุปผาอย่างแผ่วเบาแต่ในอกเขากลับเหมือนถูกไฟนรกเผาไหม้แทน“ใครกัน…?” เสียงคำรามสะท้อนอยู่ในใจเขาถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับหวังว่าคำตอบจะผุดขึ้นมาจากห้วงสำนึกแต่ไม่ว่าเขาจะย้อนคิดสักกี่พันหมื่นครั้งก็ไม่อาจนึกออกเลย... ว่าผู้ใดกล้าลูบคมเขาเช่นนี้มันไม่ใช่การลอบโจมตีธรรมดาไม่ใช่แค่การปล้นสะท้านฟ้าแต่มันคือการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีด้วยเงามืดที่ไม่ต้องเปลืองแม้กระทั่งปลายดาบมันว่าง่าย... แต่วางลึก มาเงียบ… และจากไปเงียบราวกับไม่เคยมีตัวตนประหนึ่งเงา ที่ไม่มีใครจับต้องได้ขวดยาวิเศษซึ่งเขาเคยภาคภูมิใจของประทานจากองค์จักรพรรดิบัดนี้กลายเป็นเพียงภาชนะว่างเปล่าที่นอนอยู่ในกล่องไม้ลายมังกรมันไม่ใช่สิ่งของอีกต่อไปมันคือ คำเย้ยหยัน ที่แ

ฟู่เหวินโหลว... ผู้เคยยืนหยัดดั่งเสาหลักของแผ่นดินบัดนี้ต้องยืนอยู่เบื้องหน้าทางแยกซึ่งไม่มีผู้ใดเลือกแทนเขาได้ทางหนึ่ง คือการยอมรับชะตามีชีวิตอยู่อย่างคนพิการ ถูกลืมเลือนไปพร้อมกับพลังที่ไม่มีวันหวนคืนกลายเป็นเพียงเงาที่ไร้ความหมายในโลกซึ่งเขาเคยบงการด้วยปลายนิ้วอีกทางหนึ่ง... คือการหันคมมีดเข้าหาบัลลังก์มังกรช่วงชิง “บุปผาเมฆคืนชีพ” จากองค์จักรพรรดิโอสถศักดิ์สิทธิ์เพียงหนึ่งเดียวในใต้หล้าเพื่อแลกกับการฟื้นคืนเส้นลมปราณ... และศักดิ์ศรีที่สูญไปหากเขาเลือกจะอยู่อย่างคนไร้พลังหลานเยว่ก็จะยอมถอย เฝ้ามองเขาดับสูญอย่างเงียบงันการลงทัณฑ์ของนางจะสิ้นสุดลง ณ ที่ตรงนั้นแต่หากเขาเลือกจะยื่นมือไปแตะต้องสิ่งที่ไม่ควรแตะหากความกระหายอำนาจยังคุกรุ่นอยู่ในอกหากเขายังคิดจะฉุดตัวเองขึ้นจากโคลนตมด้วยการทรยศเบื้องบนนางจะเป็นผู้ผลักเขาลงสู่ขุมนรกด้วยตนเองและในนรกที่หลานเยว่เตรียมไว้จะไม่มีพื้นที่ให้ฟู่เหวินโหลวแม้แต่เงา... ให้จดจำเช้าวันนั้น แม้แสงตะวันจะทอประกายผ่านม่านฟ้า แต่ทั่วนครหลวงกลับอบอวลด้วยกระแสข่าวอันน่าตกใจ ข่าวว่าฟู่เหวินโหลว ปราชญ์หลวงผู้เปรียบดั่งเสาหลักของราชสำนัก ถูกผู้ไม่ทราบนามลงมื

ท่ามกลางม่านหมอกแห่งการทรยศ พระเนตรของจักรพรรดิหรงจวิ้นฉายแววสับสนและบอบช้ำ พระองค์ทรงทอดพระเนตรชายชราผู้เคยเป็นดั่งเสาหลักแห่งแผ่นดินด้วยพระทัยที่แทบไม่อาจเชื่อสิ่งที่เห็น“ฟู่เหวินโหลว…” พระสุรเสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม “เจ้าคิดจะทำสิ่งใดกันแน่?”แต่คำตอบที่ได้กลับมีเพียงรอยยิ้มเย็นเยียบ ชายชราผู้เคยเป็นปราชญ์หลวงกลับแย้มริมฝีปากด้วยแววตาไร้เมตตา“เจ้าก็แค่เด็กอ่อนหัดที่บังเอิญเกิดมาพร้อมสายเลือดมังกรเท่านั้น” น้ำเสียงเปี่ยมด้วยความดูแคลน แม้องค์ฮ่องเต้จะทรงครองราชย์มายาวนาน เขากลับมิได้มองพระองค์ด้วยความยำเกรงแม้แต่น้อยหรงจวิ้นเม้มพระโอษฐ์แน่น พระโลหิตเดือดพล่าน “เจ้าทรยศถึงเพียงนี้! เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเคยได้รับความเมตตาจากเราเพียงใด! โทษของเจ้าจะหนักหนายิ่งกว่าความตายเสียอีก!”สุรเสียงของพระองค์สะท้อนก้องกลางผืนป่า แต่ฉากหลังที่เต็มไปด้วยร่างไร้ลมหายใจขององครักษ์ก็เป็นเครื่องย้ำเตือนว่าสถานการณ์ย่อมไม่เป็นใจ ฟู่เหวินโหลวหัวเราะในลำคอ สะบัดชายแขนเสื้ออย่างเหยียดหยาม “บุญคุณ? หากเจ้าคือดวงอาทิตย์ ข้าก็คือเงาที่พึ่งพาแสงมาเนิ่นนาน… แต่บัดนี้ ข้าจะเป็นเงาที่กลืนกินแสงนั้นเส

แม้เพียงการลงทัณฑ์เบื้องต้น ก็แทบกระชากวิญญาณของฟู่เหวินโหลวให้หลุดออกจากร่าง เนื้อหลังที่แตกยับจากแส้เฆี่ยนทำให้ทุกย่างก้าวที่เขาถูกลากนั้นทิ้งรอยเลือดเป็นทาง ทว่าความอัปยศยังไม่สิ้นสุด ชะตากรรมของเขายังถูกผลักให้ดำดิ่งลงลึกยิ่งกว่าห้วงนรกท่ามกลางแสงแดดยามสาย ขบวนรถม้านักโทษค่อย ๆ เคลื่อนตัวผ่านประตูเมืองอย่างเชื่องช้า ราวกับต้องการยืดเวลาแห่งความอับอายออกให้ยาวนานที่สุด ร่างที่ถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่เหล็กนั่งพิงขอบเกวียนอย่างหมดแรง ดวงตาที่เคยคมกริบดั่งปราชญ์หลวง บัดนี้เหม่อลอยไร้จุดหมาย ผมขาวกระเซิงเปรอะเปื้อนเลือดและฝุ่นเสียงร้องก่นด่าดังขึ้นระงม สะเก็ดหิน เศษผัก และคำสาปแช่งถาโถมมาจากสองข้างทาง“เจ้าคนทรยศ! ตายเสียเถอะ!”“ดูสภาพเจ้าในตอนนี้สิ ฟู่เหวินโหลว... สมแล้วกับความอัปยศนี้!”“ลูกหลานข้าตายเพราะคำสั่งเจ้ามานักต่อนัก!”เสียงเหล่านั้นเจือไปด้วยโทสะและความสะใจ สายตาผู้คนเปี่ยมไปด้วยความชิงชัง ราวกับทุกคนต่างรอวันนี้มาชั่วชีวิตขบวนมาหยุดลงตรงลานประหารใจกลางเมือง แท่นประหารถูกตั้งสูงขึ้นเหนือพื้นดินประหนึ่งสังเวียนพิพากษาแห่งสวรรค์ เสียงกลองสามครั้งดังก้อง ชำแรกอากาศร้อนระอุให้ส