Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน: Bab 41 - Bab 50

ชายหนุ่มรูปงาม ผู้เคยยืนหยิ่งกลางนครหลวง บัดนี้กลับทรุดกายลงอย่างไร้สภาพใบหน้าช้ำบวมจากแรงตบเมื่อครู่ ริมฝีปากแตกยับ เลือดไหลเปรอะเปื้อนคางและอกเสื้อลมหายใจของเขาหอบถี่ ไม่ใช่เพราะเจ็บ... หากแต่เพราะ หวาดกลัวร่างกายของเขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่ ฟันที่เคยเรียงเป็นระเบียบ บัดนี้เบี้ยวผิดรูปขบกันไม่สนิท เพียงพยายามเปล่งเสียงออกมาก็เหมือนเข็มนับพันเล่มแทงสวนขึ้นในช่องปากสองศพที่นอนแน่นิ่งอยู่ไม่ไกล เลือดยังคงไหลซึมเป็นทางนั่นคือคนของเขา... ผู้ติดตามที่เคยเดินตามหลังอย่างภาคภูมิแต่บัดนี้... เหลือเพียงซากเน่าไร้ค่า“...น-นายท่าน... ข้าขอโทษ...”เสียงสั่นพร่าหลุดจากริมฝีปากของฉู่เทียนหรง แฝงความอ่อนน้อมเจือสั่นระริกเขาก้มหน้าลงราวกับจะกราบ น้ำตาคลอเบ้าโดยไม่รู้ตัวซูจิ่งหลงยังคงยืนนิ่ง แววตาเรียบเฉยหากแต่ในอกกลับลุกเป็นไฟยิ่งเห็นอีกฝ่ายสั่นไหวอย่างน่าอนาถ... เขายิ่งรู้สึกดียิ่งขึ้นรอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้า ยิ้มที่แฝงความโหดเหี้ยมและดิบเถื่อนไม่ใช่เพราะเขาให้อภัยแต่เพราะความอ่อนแอของอีกฝ่าย... ช่างน่าขันนัก“ไม่... มันต้องไม่ใช่เจ้าแน่ๆ…” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแผ่วช้า ดวงตาคมเฉียบจ้องเหยื่อราวหมา

หลานหย่งจวินชายผู้มากล้นด้วยศักดิ์ฐานะและอำนาจหากแต่มีความเจ็บปวดหนึ่งที่ฝังแน่นในใจเขา... เป็นหมันไม่อาจมีทายาทสืบสกุล ไม่อาจส่งต่อสายเลือดให้ยั่งยืนนั่นคือปมเงียบที่กัดกินอยู่ในอกไม่มีใครพูดถึงแต่ก็ไม่เคยลบเลือนไปจากความรู้สึกของเขาเลยและเพราะเหตุนี้...ในยามราตรีมาเยือน เขาจึงมักปรากฏกายในที่แห่งหนึ่งเสมอย่านโคมแดงสถานที่ที่เขาใช้ปลดเปลื้องเงาความเศร้าให้หล่นหายไปกับกลิ่นสุราและเสียงหัวเราะของหญิงงามสำหรับใครบางคน ที่แห่งนี้อาจเป็นเพียงสถานเริงรมย์แต่สำหรับเขา... มันคือ บ้านหลังหนึ่งบ้านที่ไม่มีคำถาม ไม่มีความคาดหวัง และไม่มีใครถามถึงความล้มเหลวในฐานะผู้ชาย ร่างบางในอ้อมแขนที่อบอวลด้วยกลิ่นกำยานเสียงหัวเราะที่แว่วเบาในความมืดและปลายนิ้วที่ไล้ผ่านร่องอกของเขาด้วยความเคยชินทั้งหมดนั้น คือเครื่องปลอบประโลมที่เขายินดีจะจ่ายทุกค่าตอบแทน เพื่อแลกมามือหนึ่งยกจอกสุราแนบริมฝีปากอีกมือโอบกระชับเรือนร่างในอ้อมแขนแน่นขึ้นเล็กน้อยราวกับกลัวว่า หากปล่อย... จะไม่เหลือสิ่งใดให้ยึดเหนี่ยวอีกเลยแม้เขาจะนั่งอยู่ในห้องหรูของซ่องชั้นดีหากใบหน้าใต้หน้ากากกลับเงียบงัน ไม่แสดงความรู้สึกใดใช่เขาสวมหน้ากาก

แม้บิดาจะสั่งอย่างหนักแน่นให้เขาลืมเรื่องการแก้แค้นแม้คำเตือนจะเต็มไปด้วยเหตุผลและน้ำหนักจากประสบการณ์ทั้งชีวิตของแม่ทัพผู้ผ่านศึกมาไม่ถ้วนแต่หลานหย่งจวิน… ไม่อาจลืมได้ยิ่งรู้ว่าคู่กรณีคือ ฟู่เหวินโหลว ปราชญ์หลวงผู้เป็นเงาหลังบัลลังก์ผู้ได้รับความไว้วางใจจากองค์ฮ่องเต้มากที่สุดหัวใจของเขายิ่งเดือดพล่านการถูกเหยียบย่ำจนเหลือเพียงซากถูกทิ้งให้จมกองเลือดกลางป่าลับโดยไม่มีใครไยดีแม้กายยังเจ็บปวด แต่ในอก... มีเพลิงแค้นที่ลุกโชนไม่สิ้นสุดแม้จะยังขยับกายไม่ได้แต่ในสมองของหลานหย่งจวิน กระดานหมากได้ถูกวางแล้วเขาหันไปทางข้ารับใช้ที่เฝ้าอยู่ข้างเตียงเสียงแหบพร่าดังขึ้นเบา ๆ แต่ชัดเจน“ไปตามซูจิ่งหลงมา… บอกเขาว่าข้ามีธุระสำคัญจะพูดด้วย” ข้ารับใช้ผงะเล็กน้อย ก่อนจะก้มศีรษะรีบออกจากห้องโดยไม่กล้าซักถามไม่ทันไร... เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นหน้าประตูซูจิ่งหลงปรากฏตัวในอาภรณ์สีเข้มเรียบหรู สายตาเยียบเย็นดั่งคมมีดในร่างพ่อค้าแต่เมื่อเขาก้าวเข้าห้อง สีหน้ากลับแฝงแววเวทนาโดยไม่คิดปิดบังเขาเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นภาพของชายหนุ่มผู้เคยยืนหยัดองอาจ บัดนี้ต้องนอนแน่นิ่งราวกับคนใกล้สิ้นลม“การที่เจ้ายังมีลมหา

ฟู่เหวินโหลว คือชื่อที่ผู้คนทั่วแผ่นดินต่างเอ่ยถึงด้วยทั้งความยำเกรงชายผู้นี้มิใช่เพียงปราชญ์หลวง หากแต่เป็นเงาที่คอยชี้นำเบื้องหลังราชสำนักผู้มีอำนาจล้นฟ้าจนสามารถพลิกเมือง เปลี่ยนขั้วอำนาจได้เพียงกระดิกนิ้วจวนของเขาตั้งอยู่ไม่ห่างจากใจกลางนครหลวงนักหากแต่กินพื้นที่กว้างขวางจนแทบจะกลืนภูเขาทั้งลูกท่ามกลางเงาไม้และหอคอยสูงเสียดฟ้า…ทุกก้อนอิฐล้วนสลักชื่อของอำนาจสถานที่แห่งนี้…คือคำประกาศอันเงียบงันถึงบารมีที่ไม่มีใครกล้าเหยียบย่ำ ความสัมพันธ์ของเขากับองค์ฮ่องเต้ แน่นแฟ้นจนแม้แต่ขุนนางอาวุโสยังไม่กล้าเอ่ยวาจาวิพากษ์ไม่ว่าจะเป็นเพราะปรีชาสามารถ หรือวาจาลิ้นสองแฉกที่ล่อลวงได้แม้แต่หัวใจจักรพรรดิฟู่เหวินโหลว…ก็ได้รับความโปรดปรานเหนือผู้อื่นและเพื่อเป็นหลักประกันแห่งความไว้ใจองค์ฮ่องเต้ได้พระราชทานวัตถุวิเศษอันเลื่องชื่อที่แม้แต่ห้องโอสถหลวงก็ยังเรียกขานว่าเป็น ของต้องห้ามจากสวรรค์บุปผาเมฆคืนชีพ โอสถโบราณที่สูญสูตรไปเมื่อร้อยปีก่อนกล่าวกันว่าเกิดจากการกลั่นกลีบบุปผาเมฆหิมะบนยอดเขาสวรรค์พันปี สรรพคุณมิอาจเทียบได้กับโอสถใดในใต้หล้าเพียงเม็ดเดียว สามารถฟื้นฟูแขนขาที่พิการให้กลับมาเป็นปกติซ่

เดิมทีหลานเยว่ตั้งใจเพียงมาสำรวจแผนผังของจวนอย่างเงียบเชียบ นางคิดจะจดจำเส้นทาง ความหนาแน่นของเวรยาม และตำแหน่งเรือนหลักก่อนจะกลับออกไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยแต่ทันทีที่กำลังก้าวเท้าหันหลัง เสียงกรีดร้องโทนแหบพร่าที่เปี่ยมด้วยความเกรี้ยวกราดก็ดังขึ้นจากเรือนชั้นใน“ไอ้ขี้ข้าสารเลว! แค่ไปฉุดผู้หญิงคนเดียว มันยากเย็นนักหรือไง!? ทำไมถึงหายหัวไปนานขนาดนี้!”เสียงตะคอกนั้นแทรกผ่านความเงียบสงัดของค่ำคืน ดังกังวานออกมาจากเรือนกลางที่แสงตะเกียงยังส่องสว่างไม่หยุดเป็นเสียงของฟู่เหวินโหลว ปราชญ์หลวงผู้ยิ่งใหญ่ ผู้อยู่ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทขององค์จักรพรรดิแม้ร่างกายจะบาดเจ็บ แต่เปลวเพลิงแห่งราคะกลับโหมกระพือในอก เขาเดินกระวนกระวายวนเวียนอยู่ในเรือน ร่างชราสะท้อนแสงไฟบนผนังราวเงาอสูรริมฝีปากของเขายังคงพร่ำบ่นด้วยโทสะ“หากพวกมันกลับมาเมื่อใด ข้าจะสั่งลดขั้นมันให้หมดทุกคน!”ความขัดเคืองและความปรารถนาในตัวเขากำลังปะทะกันอย่างดุเดือดเขาต้องการสตรีสักคน… เพื่อปลอบประโลมอารมณ์อันร้อนระอุที่กำลังสุมอกขณะเดียวกัน ฝ่าเท้าแผ่วเบาของหลานเยว่ก็ก้าวย่างใกล้เข้ามานางหลบซ่อนตัวอยู่ในเงามืดระหว่างต้นไม้และเงาหลังคา จน