All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน: Chapter 21 - Chapter 30

ศิษย์กับอาจารย์ตกลงใจร่วมยกทัพปราบปรามกบฏ ณ ดินแดนอันห่างไกล แม่ทัพหลานซือเหยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ว่านี่จะเป็นศึกสุดท้าย ที่เขาจะได้สั่งสอนศิษย์ผู้เปรียบเสมือนสายเลือดของตนเอง เป็นโอกาสท้ายที่สุด...ที่จะถ่ายทอดทุกกลยุทธ์และประสบการณ์จากสมรภูมิ ให้แก่ลูกศิษย์ที่เขาเคยภาคภูมิใจ แต่เบื้องหลังคำพูดอันงดงามเหล่านั้น กลับซุกซ่อนเจตนาอันดำมืดเอาไว้เพราะศึกครั้งนี้ หาใช่เพื่อแผ่นดิน ไม่ใช่เพื่อเกียรติยศ หากแต่เป็นศึกชำระหนี้ หนี้ที่เกิดขึ้นจากบาปร่วมกัน ศิษย์และอาจารย์...สองบุรุษที่ร่วมกันทำลายชีวิตของหญิงสาวผู้หนึ่ง ด้วยมือของตนเองและความเย็นชาที่ไม่เคยคิดชดใช้หลานซือเหยียนรู้ดี ว่าเขามิใช่เพียงพยาน หากคือ ผู้สมรู้ร่วมคิด ศึกนี้จึงไม่ใช่เพื่อชัยชนะ แต่เป็นการเปิดม่านแห่งการชดใช้ ที่เขาจัดขึ้นด้วยตนเอง ในกองทัพซึ่งโบกสะบัดด้วยธงชัยและคำประกาศเกียรติยศ ยังมีอีกหนึ่งเงาเงียบที่ไม่มีใครคาดคิด...หลานเยว่ หญิงสาวผู้เคยถูกทำลาย ถูกเหยียบย่ำอย่างไร้ปรานีนางแฝงตัวเข้ามาอย่างแนบเนียนไม่ใช่เพื่อสอดแนมหรือบ่อนทำลาย...แต่เพื่อเฝ้าดูดูให้เห็นกับตา ว่าบิดาผู้เย็นชาของนาง แม่ทัพหลานซือเหยียน จะสา

ถึงแม้พิษร้ายในกายจะมิได้รุนแรงถึงขั้นทำให้ซ่งเจี้ยนหงล้มลงดิ้นพราดกลางค่ายรบ ไม่ได้แสดงอาการคุ้มคลั่งหรือหมดสติให้ผู้ใดตื่นตระหนก แต่พิษชนิดนี้…มันแยบยลเกินกว่าจะมองเห็นด้วยตาเปล่ามันไม่กัดกินร่างกายอย่างหฤโหดแต่มันกัดกิน ความภูมิใจ อย่างเงียบงันทีละนิด ทีละน้อยเริ่มต้นจากจุดที่เปราะบางที่สุดของชายชาติทหาร ความเป็นบุรุษ สำหรับซ่งเจี้ยนหง...ยอดขุนพลผู้เคยเชิดหน้าท่ามกลางเสียงสรรเสริญแห่งสนามรบ ผู้เคยชูดาบพิชิตศัตรู และ พิชิตสตรี ด้วยความมั่นใจไม่รู้โรยความอหังการในเรือนกายนั้นคือสิ่งที่หล่อเลี้ยงศักดิ์ศรีของเขาเสมอมาแต่นับจากค่ำคืนนั้นความแข็งแกร่งอันเป็น หลักฐานแห่งความเป็นชาย กลับกลายเป็นสิ่งที่ไม่อาจเรียกคืนมาได้ในตอนนี้...เขาอาจยังไม่รู้ตัวอาจยังคิดว่าเป็นเพียงความเหนื่อยล้า หรือฤทธิ์สุราที่ตกค้างแต่เมื่อคืนแล้วคืนเล่า ความไม่สมบูรณ์ นั้นยังคงเงียบงันอยู่ในเงาร่างของเขาวันแล้ววันเล่า…เขาจะเริ่ม กลัว เมื่ออยู่ต่อหน้าหญิงงามจะเริ่ม ร้อนรุ่ม ไม่ใช่ด้วยราคะ แต่ด้วยความหวั่นวิตกว่าเขาจะล้มเหลวอีกว่าเขา...ไม่ใช่เขาคนเดิมอีกต่อไปพิษที่ชื่อว่า คำสาปชีพจรดำ ไม่ได้ปลิดชีวิตด้วยมีด แต่ใช้เว

ทันทีที่ซ่งเจี้ยนหงก้าวเท้ากลับเข้าสู่จวน เขาก็ไม่รีรอที่จะสั่งให้สาวใช้ผู้มีรูปโฉมเย้ายวนที่สุดเข้ามาปรนนิบัติราวกับจะปลดปล่อยทุกความคั่งค้างในใจและกายให้สิ้นไปภายในห้องอันเงียบสงัด เสียงหอบหายใจและลมหายใจเร่งร้อนดังสะท้อนผนังห้องเป็นจังหวะ มือที่เคยกุมดาบสังหารศัตรู บัดนี้กลับลูบไล้ร่างของหญิงสาวด้วยความหิวกระหายเมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง ร่างกายของซ่งเจี้ยนหงก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แววตาของเขาฉายความภาคภูมิราวกับขุนศึกผู้กลับมาจากสมรภูมิแห่งชัยชนะ ข้างกายคือเรือนร่างของสาวใช้ที่นอนแน่นิ่งหมดแรง เขาหัวเราะลั่นอย่างบ้าคลั่ง“ฮ่าฮ่า… ฟื้นคืนชีพแล้ว! ข้าฟื้นคืนชีพแล้ว!!” รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าเต็มไปด้วยความหลงตัวเอง ความภาคภูมิใจ และ…ความโง่เขลา เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับเห็นทางสว่างของโลกใบใหม่ที่รอเขาอยู่“คืนนี้ ข้าจะออกตะลุยย่านโคมแดง! ไม่ว่าสตรีนางใด แม้นางจะงามราวปีศาจหรือเย้ายวนเยี่ยงเทพธิดา…ข้าจะพิชิตพวกนางให้ยอมสยบหมดสิ้น!”อีกฟากหนึ่งของเมือง ท่ามกลางความเงียบสงัดในจวนตระกูลหลาน แม่ทัพหลานซือเหยียนนั่งนิ่งอยู่เบื้องโต๊ะไม้เก่าแก่ พลางผูกม้วนจดหมายสั้นด้วยมืออันแน่วแน่ขนนกขาว

ชื่อเสียง...สิ่งที่เขาเคยภาคภูมิที่สุด กลับกลายเป็นซากเถ้าธุลีในยามนี้ ซ่งเจี้ยนหงเคยเป็นบุรุษที่ผู้คนกล่าวขวัญว่า “ดั่งอาทิตย์ยามเที่ยง” สูงส่ง แผดเผา และไม่มีใครแตะต้องได้ แต่เวลานี้ เขากลับกลายเป็นเพียงเงาเลือนของตนเองที่แม้แต่คนในเงาก็ไม่อยากยอมรับเมื่อข่าวอื้อฉาวเรื่อง ความไร้สมรรถภาพ แพร่กระจายราวกับเพลิงในป่าแห้ง ความยิ่งใหญ่ที่เขาเคยยืนอยู่จึงกลายเป็นภูเขาที่ถล่มลงมาทับร่างเขาเองยิ่งเขาเคยสูงส่งเท่าใด คนก็ยิ่งเหยียบซ้ำมากขึ้นเท่านั้นผู้คนที่เคยชื่นชมกลับพากันซุบซิบ เยาะเย้ย พ่นวาจาเสียดสีออกมาราวกับห่าฝนพิษ“นกกระจอกไม่กินน้ำ”“มะเขือเผาแห่งตระกูลซ่ง”เหล่านี้คือฉายาที่ไม่มีวันลบเลือนไปจากหูของเขายิ่งไปกว่านั้น งานหมั้นหมายที่ครอบครัวเคยวาดฝันไว้ ก็ถูกเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนดครอบครัวฝ่ายหญิงแม้จะไม่กล่าวโทษโดยตรง แต่การถอนตัวอย่างเงียบงันก็เจ็บปวดยิ่งกว่าคำตำหนิใดๆในจวนตระกูลซ่ง…ซ่งเจี้ยนหงเอาแต่ขังตัวเงียบอยู่ในเรือนด้านใน ไม่ออกพบปะผู้ใด ร่างกายที่เคยกำยำแข็งแรงบัดนี้ผ่ายผอมจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม ดวงตาที่เคยเฉียบคมกลับหม่นหมองและเว้าวอน คนในเรือนต่างพากันคิดว่าเขา เครียดเพรา

ท่ามกลางความทุรกันดารของเมืองชายขอบ แสงแดดแผดเผาลงมาจากฟากฟ้าอย่างไร้ปรานี ไม่มีแม้แต่เงาไม้หรือม่านเมฆใด ๆ ที่จะคอยบรรเทาความร้อนแรงจากสุริยัน ร่างของซ่งเจี้ยนหงนั่งซุกตัวอยู่ข้างกำแพงเก่า หน้าผากเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ขณะที่ริมฝีปากแห้งผากและแตกระแหง ผิวหนังแตกลอกจากแสงแดดที่รุมเร้า เขาไม่ได้กินอาหารหรือดื่มน้ำมาหลายวันแล้ว ความอดอยากทำให้ร่างกายสั่นเทิ้ม สายตาพร่ามัวจนไม่อาจเห็นใบหน้าผู้คนที่ผ่านไปมา“หิว...ข้าหิวเหลือเกิน...” เขาครางเบา ๆ อย่างคนที่แทบจะสิ้นสติ “ขอเศษเงิน...หรือแม้แต่เศษอาหารก็ได้…”คำพูดนั้นหลุดออกมาด้วยเสียงที่แหบแห้งและแทบไม่มีใครได้ยิน จนกระทั่งเสียงเล็ก ๆ ใสบริสุทธิ์ของเด็กคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ ๆ“ท่านลุง...หมันโถว ขอรับ”มือเล็ก ๆ ยื่นหมั่นโถวร้อน ๆ เข้ามาใกล้ ซ่งเจี้ยนหงแทบจะขาดใจด้วยความหิว เขารีบคว้ามันมาแทบไม่ทัน ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองผู้มอบให้ กัดกินอย่างบ้าคลั่งราวกับสัตว์ป่าที่อดโซ“นี่อีกลูกหนึ่ง” เด็กน้อยพูดขึ้นอีกครั้ง แล้วยื่นหมั่นโถวอีกชิ้นมาวางลงบนฝ่ามือที่สั่นระริกของชายหนุ่ม เขารับไว้โดยไม่ลังเล ใจกระหวัดเพียงจะกลืนกินทุกสิ่งให้เต็มท้อง จนเสียงนุ่มน